Balkon

[Mistrz Gry]

Balkon

Balkon na czwartym piętrze to jedno z tych miejsc w Hogwarcie, które zdają się istnieć poza czasem. Kamienna balustrada, zdobiona motywem starych liści i herbów, wychodzi ponad dziedziniec, oferując widok na wieże i mgły snujące się nad jeziorem. W samym rogu stoi pomnik kamiennego gargulca – posąg o skrzydłach złożonych jak do lotu, z pyskiem skrzywionym w sardonicznym uśmiechu. Nocą jego oczy podobno błyszczą odblaskiem gwiazd, a czasem słychać, jak chrząka, gdy ktoś przechodzi zbyt blisko. Balkon bywa ulubionym miejscem uczniów szukających spokoju lub podmuchu świeżego powietrza po długich zajęciach.

[Mistrz Gry]

Poczęstunek

W wielu miejscach Hogwartu czekały na gości stoły z poczęstunkiem. Były to głównie przekąski i słodkości, przystawki i niewielkie dania, które można było nałożyć sobie na talerz i przechadzać się z nim. W niektórych komnatach przygotowano okrągłe stoły, gdzie goście mogli usiąść i porozmawiać.
Skrzaty domowe Hogwartu wspięły się na wyżyny swych możliwości kulinarnych i przygotowały prawdziwe rarytasy! Stoły uginały się pod ciężarem talerzy, półmisków i pater ze specjalnościami kuchni brytyjskiej, francuskiej oraz norweskiej. Można było tam znaleźć między innymi: dyniowe paszteciki pachnące cynamonem i gałką muszkatałową, obok nich piętrzyły się niewielkie kanapeczki z łososiem, ogórkiem i pasternakiem; goście mogli spróbować również zapiekanki pasterskiej, pieczeni wołowej i baraniej z warzywami w glazurze, pieczeni Yorkshire, ziemniaków w przyprawach i kilku rodzajów gulaszu. Lśniące złote znicze kusiły do spróbowania ich orzechowego wnętrza, obok polecał się tradycyjny pudding oraz tarta melasowa. Dla gości z południa przygotowano quiche lorraine, zupę rybną bouillabaisse, deski serów, winogron oraz wykwintnych wędlin i pasztetów, a jeszcze więcej czekało na gości francuskich deserów - począwszy od delikatnych croissantów, przez pain au chocolat, makaroniki i małe tartaletki z owocami; goście Zjazdu mogli raczyć się karmelizowaną tartą jabłkową oraz crème brûlée (po którym każdy uśmiechał się słodko). Absolwentów Durmstrangu skrzaty pragnęły zaskoczyć ich rodzimą kuchnią: przygotowały więc wędzone i suszone mięsa oraz ryby, fårikål czyli tradycyjną baraninę z kapustą, a także kilka rodzajów warzyw. Goście mogli raczyć się także dobrym, ciemnym pieczywem oraz lefse, czyli plackami ziemniaczanymi. Jeśli mieli ochotę na cos słodkiego, to mogli poczęstować się również rożkami z wafelków nadziewanych śmietankowym kremem oraz dżemem, a także risalamande i słodkimi bułeczkami z kardamonem i pastą migdałową.

Do dyspozycji gości pozostawał również alkohol. Dostępne były: ognista whisky, piwo kremowe, rum porzeczkowy, piołunowe wino, miód pitny, sherry oraz kociołkowa brandy.

[Loretta Krueger]

Zjazd Absolwentów

Mellita

Choć nie opuściła tych murów wcale tak dawno temu, miała wrażenie, że minęły całe dekady. Hogwart nie zmienił się właściwie wcale - te same korytarze, te same obrazy spoglądające czujnym wzrokiem, te same duchy wygłaszające tyrady, których nikt już nie chciał słuchać. Może to kwestia samej uroczystości, ale dziś czuła się tu obco. Jakby był to rozdział jej życia, który dawno chciała zamknąć i o nim zapomnieć. Bo zawsze czuła się tu dobrze - nigdy nie spotkało jej nic, co wykraczałoby poza normę młodzieńczych zdarzeń - a jednak teraz towarzyszyła jej dziwna melancholia. Energia, z którą nie do końca potrafiła sobie poradzić. Myślała, że może to przez Freddiego i jego niechęć do tłumów, przez te spojrzenia, które zdawały się wbijać w nich z każdej strony. Może udzielało się jej jego nastawienie. Ale przecież już wcześniej miała wątpliwości, czy w ogóle powinna tu przyjść. I to chyba zaskakiwało ją najbardziej. Jako naczelny narcyz chciała błyszczeć - brylować w towarzystwie, opowiadać o przygodach, które zafundowało jej życie. Może w tym właśnie tkwił problem. Bo choć miała powody do dumy, to nie była do końca zadowolona. To, co osiągnęła, nie było jeszcze spełnieniem wszystkich marzeń. Nie mogła bez wytchnienia opowiadać o Aptece, której była właścicielką, o eksperymentach prowadzących do wielkich odkryć, o wspaniałym domu, rodzinie, dzieciach. Nie mogła, bo jeszcze tego wszystkiego nie miała. I choć odkrycia naukowe wciąż pozostawały jej największym marzeniem, nie była pewna, czy pragnie też całej reszty. Już teraz potrafiła więcej niż większość jej rówieśników, ale ambicja była tym, co ją napędzało - chciała więcej. Więcej, aż zabraknie tchu, aż zdąży dotknąć wszystkiego, o czym marzyła. Może właśnie o to chodziło - że choć miała się czym pochwalić, to wciąż było to tylko preludium do tego, czym chciała się chwalić. Ludzie oceniali. Ona też to robiła. Ale nie chciała, by oceniali ją po zaledwie skrawku wyrwanych marzeń. Niech zazdroszczą jej wszystkiego. Dopiero wtedy poczuje, że naprawdę wygrała.
Wyszła na balkon by odetchnąć, gdy Freddie wczuł się w rozmowę z dawnym znajomym z tego samego domu. Tak się zaklinał, że nikogo tutaj nie pamięta i z nikim właściwie nie chce utrzymywać kontaktu, a wcale nie wyglądał na spiętego, gdy ten znajomy zaczął go wypytywać o połowy. Podeszła do barierki i dopiero wtedy zauważyła stojącą obok kobietę. Kącik jej ust drgnął ku górze, gdy rozpoznała znajomą krukonkę. - Mell - przywitała się, przesuwając po niej spojrzeniem. Nie patrzyła jedynie na strój - dostrzegała też kondycję błękitnokrwistej, bo przecież ta często odwiedzała jej Aptekę po eliksiry na swoją przypadłość. - Dawno się nie widziałyśmy, więc potraktuję to jako dobry znak. Jak się czujesz? - zapytała, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że zabrzmiało to może zbyt bezpośrednio. Roześmiała się lekko. - Właściwie powinnam zapytać, jak się bawisz. - dodała.

[Oriana Medici]

w trakcie balu | dla Primrose

Była w potrzasku; jednocześnie bawiła się przednio, z drugiej zaś strony potrzebowała chwili odpoczynku od gwaru głównej sali. Zapachy mieszały się ze sobą drażniąc kobiece zmysły, ilość uścisków dłoni i złożonych nań pocałunków prowadziły do kapitulacji jakichkolwiek, kiedykolwiek postawionych granic. Nigdy nie czuła się dobrze w tym lepszym świecie, wyższym świecie, w którym rolę grały zbędne kurtuazje. Potrafiła się weń odnaleźć, w to wprowadzał ją ojciec, ale i tego wymagała specyfika jej prywatnej praktyki uzdrowicielskiej. Zwierzyna pośród leśnej gęstwiny — każdy krok wymagał czujności, każdy uśmiech wyliczony był co do milimetra; w całej tej kindersztubie bywało więcej precyzji niż przy zabiegach chirurgicznych. Miękkość słów zdobiła ramiona podobnie, co szal. Mia carissima Oriana, czyżby młodą narzeczoną swojego przyjaciela traktowali jak zabawkę? Ledwie lalkę, której włoskie nazwisko było tylko zabawką? A może po prostu była wyczulona, przyczajona w norze własnych opinii i niechęci tak głęboko, że niemalże odbierało jej dech. Czuła fałsz pod warstwą grzeczności, rozpoznawała żądzę ukrytą za uśmiechem, czuła w powietrzu ciężar nieszczerości — a może było to całe uzewnętrznienie tego, kim sama w sobie była, decydując się na małżeństwo, na kajdany zobowiązań i woluminy nieszczerości, kiedy wymawiała ,,tak, chcę zostać twoją żoną''.
Musiała to popić, musiała poczuć, jak gorzkość alkoholu rozdziera na kawałki uczucie uciskające gardło. Atticus na to nie zasługiwał.
Skierowała się na balkon, uciekając w cichym przeproszeniu od ministerialno-politycznych dysput narzeczonego. Nie tylko szampan, nie tylko wino; spięcie ramion tworzyło z jej sylwetki porcelanową figurę, twarz pozostawała w niemrawym grymasie przyziemnej uprzejmości, którą obdarzała każdego napotkanego na swej drodze, z uporem maniaka dziękując za kolejne gratulacje zaręczyn.  Nalała sobie porzeczkowy rum, kierując swoje kroki w kierunku balkonu, ale tutaj — ku jej braku uciechy — rozmawiały już dwie dziewczęta, pośród których rozpoznała swoją pacjentkę Mellitę. Lekko zaśmiała się, unosząc szklankę w geście wycofywania się, po czym z uśmiechem rzuciła do młodej arystokratki i jej ślicznej towarzyszki.
— Przepraszam dziewczyny, nie przeszkadzam!! — I już chyba sama nie wiedziała, czy sobie, czy im,  ale płynnym krokiem wróciła na główny korytarz, przystając przy stoliku i upijając haustem znaczący łyk rumu. Lekki grymas zniekształcił czerwony zarys ust, głowa pomachała, przeganiając piekące uczucie gorzkości alkoholu spływającego po języku, nim spostrzegła kogoś, kto naprawdę — w niewymuszony jak na pannę Medici sposób — rozświetlił tę chwilę niezadowolenia.
— Primrose Burke — odparła ochoczo, w płynności ruchów kierując się do koleżanki z dormitorium, którą serdecznie uścisnęła, wreszcie zdobywając się na prawdziwą szczerość uśmiechu. Uwielbiała ich rozmowy jeszcze za czasów szkoły, kiedy współdzieliły ambicje i zacięcie naukowe, w jednoczesnym poszanowaniu wzajemnych granic. Nie czuła od niej bijącej wyższości — prawdopodobnie za sprawą wieku, ale to wolała przełknąć z kolejnym łykiem alkoholu i nie wchodzić głębiej w przychodzące z tym aluzje — a tym bardziej, gdy przesunęła spojrzeniem po jej stroju.
— Jak zwykle wyglądasz pięknie! Ale czy to... — spojrzeniem i palcem wskazała na prawą dłoń koleżanki, przybierając na usta zawadiacki uśmiech. To było tak proste, tak banalnie zrozumiałe. Cały dualizm sprawczości i obowiązku, poczucie duszenia się w gorsecie obowiązków wobec rodziny, gdzie prym wiodło dobre zamążpójście, o którym nigdy nie marzyła. Wszystkie łzy wylane w poczuciu, że odbierana jest jej wolność. Pstryk, bo przecież w tych samych kobietach, które potrafiły mówić o polityce z taką samą trzeźwością, z jaką mężczyźni sięgali po whisky, tkwiły ledwie dziewczęta, które z cichym dreszczem ekscytacji przymierzały nowe suknie, wybierały zdobienia na mankietach i wybierały odcień złota pasujący do odzianej szminki. Ekscytacja, tak prozaiczna na pozór, ale podszyta poczuciem, że za tym wszystkim jest też doza przyjemności, przelało się po ciele Oriany i uaktywniło dawno zakurzone zasoby życzliwości, błyszczące jaskrawo jak jej własny pierścionek na tle szklanki z rumem.
—  Na Merlina, musisz mi wszystko opowiedzieć —  entuzjastycznie, bo chyba to był ten grunt, który nie oceniał, a rozumiał. W euforii wręcz, bo choć jej przyjaciółki rozumiały argumenty o bezpieczeństwie, stabilności finansowej i dobrym mariażu, to nie tylko to było w Atticusie dla niej, jako jego wybrance i doskonale widziała w błysku spojrzenia Primrose, że  tu mogła się jawnie i otwarcie ekscytować. Bo nawet mimo niechęci do instytucji małżeństwa i idących za tym ograniczeń, nawet mimo zmęczenia uniżaniem i kurtuazją, to gdzieś wewnątrz były one sprzed dziesięciu lat, wybierające sukienki przed spacerem po błoniach ze ścigającym Ravenclaw, który potem dostał Nędzny z OWUTEMów i już nie był tak atrakcyjny, chociaż dla tych zielonych oczu dało mu się ten kardynalny błąd wybaczyć.

[Mellita Macmillan]

Loretta
Czuła się jakby tu nie pasowała. Nie chodziło o szkolne mury – w nich nie czuła się inaczej niż za ścianami domu, w którym przyszło jej mieszkać na co dzień. Tam jednak wydawało jej się, że jej zamyślona twarz bardziej swoją estetyką pasowała do ciemnych bibliotek czy rozświetlonego sztucznym światłem warsztatu niż pomiędzy ludźmi w eleganckich strojach, wyglądających jakby właśnie nadeszła najlepsza noc ich życia. Mimo to, nie przeszkadzało jej znalezienie się tutaj dzisiejszego wieczoru, tak jakby dawało jej to szanse na nowe rzeczy, nowe plotki, nowe informacje. Brakowało jej jedynie towarzystwa i kiedy ludzie jeden za drugim zjawiali się w wejściu szkolnego progu, łapiąc za ramię swoje towarzystwo, podczas kiedy ona ostrożnie zmierzała w stronę wejścia, podpierając się na swojej lasce.
Zielona suknia, kończąca się nad kostkami, przypominała swoim błyskiem szmaragdowe połyski głębokiego, ciemnego morza albo klejnot, na który dopiero padało światło słonecznie. Na tyle swobodna, że nie plątała jej się pod nogami, pasowała do pereł w jej kolczykach, zdobiących jej drobną sylwetkę w sposób subtelny, bo przytłoczyć jej kolorem czy tkaniną wcale nie było trudno.
Nie samymi plotkami jednak żył człowiek, dlatego w ramach złapania chwili dla siebie i świeżego powietrza powoli przeniosła się w stronę balkonu, mniej wymagającego miejsca, jeżeli chodziło o tłoczność, a i łatwiejszego, jeżeli mowa była o dostępnie do ścian i barierek, o które łatwo się było w razie czego oprzeć. Dotarła do stołu, spoglądając na przeróżne potrawy i napoje, niemal niekończące się w swoim przepychu.
Ostrożnie sięgnęła po jedną z mniejszych przekąsek, przyglądając jej się przez chwilę zanim głos zza jej pleców nie zwrócił jej uwagi, wymawiając jej imię.
- Loretta. – Na jej twarzy od razu pojawił się ciepły uśmiech, nieczęsta sytuacja w ostatnich dniach, zwłaszcza od kiedy Migrena Krucza nieco popsuła jej nastrój podczas zaprzysiężenia i miała szczerą nadzieję, że dzisiejszy wieczór będzie spokojniejszy. Na pewno był lepszy, kiedy znajoma twarz, młodsza od niej, otoczona jasnymi włosami, pojawiła się w jej polu widzenia.
- Miło cię widzieć! Mam nadzieję, że dobrze się bawisz? – Wyciągnęłaby dłoń w jej kierunku, chwilowo jednak trzymała w jednej swoją laskę, w drugiej przekąskę. Gdzieś obok przemknęła jeszcze Oriana, wyraźnie podekscytowana i nawet przyszło jej zaraz usłyszeć, czym dokładnie.
- Ja? Mam wrażenie, że nie tak dobrze się bawię, jak niektórzy tutaj. A zdrowie…cóż, lepiej niż parę tygodni temu. – Nie umiała ukryć w tym momencie, że nie czuła się najlepiej rozmawiając o swoim zdrowiu, dlatego szybko zmieniła temat, przyglądając się młodszej kobiecie. – Co za szczęśliwa osoba towarzyszy ci dziś? – Zakładała, że nie pojawiła się dziś sama, była uroczą osobą i nie było jej trudno znaleźć towarzystwo.

[Loretta Krueger]

Odpowiedź dla Mellita Macmillan

Takie spotkania jak to dzisiejsze zawsze niosły ze sobą coś kuszącego. W końcu można było dowiedzieć się tak wiele - o ludziach, o sobie, o tym, co zatarło się w pamięci, choć kiedyś wydawało się nie do zapomnienia. Twarze, które mijało się na korytarzach, z którymi dzieliło się posiłki i drobne sekrety, wydawały się wtedy całym światem. A teraz? Teraz większości z nich już nie pamiętała. Nie minęło przecież aż tak wiele czasu, a jednak - jakby ktoś grubą kreską oddzielił tamten okres od tego, co przyszło później. Może sama to zrobiła. Może świadomie wymazała ich z pamięci, skupiając się na przyszłości, na tym, co jeszcze przed nią, a nie na tym, co bezpowrotnie minęło. A może po prostu uznała, że nie byli warci tego, by ich wspominać. Że ich twarze, nazwiska i głosy zajmowały w jej głowie miejsce, które wolała poświęcić czemuś ważniejszemu. A może - i to wydawało się najbardziej prawdopodobne - najlepiej czuła się we własnym towarzystwie. Z czubkiem własnego nosa jako jedynym punktem odniesienia, z własnym odbiciem jako jedynym świadkiem prawdy. Reszta? Była tylko historią. Taką, do której można wrócić przy ognisku, wspomnieć dla towarzystwa, dla nostalgii innych. A potem znów zapomnieć. Nie wszystkich, oczywiście. Ale większość.
Podobał jej się jednak sam zamysł. Suto zastawiony stół, choć pewnie niewiele z tego, co na nim leżało, trafi ostatecznie na jej talerz. Podobały jej się uśmiechnięte twarze, rozmowy o wszystkim i o niczym, to gwarne tło, w którym można było niemal zniknąć. Nie myślała o tym, że za tym wszystkim mogła kryć się jakaś polityczna intryga - o tym też przecież się mówiło - ale nie zamierzała się w to zagłębiać. Nawet jeśli coś w tym było, to i tak znajdowała się zbyt daleko od centrum spraw. Zbyt mała, by móc cokolwiek teraz zmienić. Decyzje, na które miała jakikolwiek wpływ, już dawno zostały podjęte.
Przyjrzała się uważniej swojej rozmówczyni, a delikatny uśmiech nie schodził jej z ust. Nim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć, drzwi balkonowe znów się otworzyły, a w nich stanęła nieznajoma czarownica. Loretta odruchowo odwzajemniła jej uprzejmy uśmiech, by zaraz potem wrócić spojrzeniem do błękitnokrwistej. - Chyba nie spodziewałam się, że wrócę tu tak szybko - odparła, wymijająco, nie chcąc zdradzać zbyt wiele. Sama jeszcze nie była pewna, czy dobrze się bawi, czy może wolałaby wrócić do domu. Albo… na barkę, do Freda. Na razie pozostawiała tę myśl w zawieszeniu, jakby wciąż ważyła, w którą stronę przechyli się wieczór. - Tak? - podchwyciła z wyraźnym zaciekawieniem, wyczuwając zbliżającą się plotkę. - O kim mówisz? - spytała, a w jej głosie zabrzmiała nuta szczerego zainteresowania. Lubiła wiedzieć. Interesowała się ludźmi, ich historiami, może trochę z przekory, a może dlatego, że w aptece, w której pracowała, nie sposób było się od tego odciąć. Każdego dnia ktoś dzielił się z nią najmniejszymi elementami swojego życia - troskami, lękami, nadziejami - aż w końcu weszło jej to w krew.
O zdrowie już więcej nie zapytała. Zauważyła, jak rozmówczyni omija ten temat i uznała, że ma do tego prawo. O takich rzeczach lepiej rozmawiać w czterech ścianach pracowni, nie tutaj - pośród śmiechów, muzyki i szmeru rozmów. - Ach, dzisiaj przyszłam z bratem. - przyznała po chwili z lekkim uśmiechem. - Gdybym nie użyła odrobiny szantażu, pewnie wcale by się nie pojawił. Ale kto wie, kiedy znów nadarzy się taka okazja, by zajrzeć w te mury i powspominać stare czasy. - wzruszyła ramionami lekko, jakby samą siebie chciała przekonać, że to był dobry pomysł. - A ty, moja droga? - dodała po chwili z figlarnym błyskiem w oku. - Liczysz dziś na jakieś konkretne spotkanie? - nie dopytywała już głośno, czy chodzi o przyjaciółkę z dormitorium, czy może dawną sympatię - nie chciała odbierać jej przyjemności z własnych niedomówień.