— najedź, by rozwinąć pergamin —
Антония,
ostatni raz widziałyśmy się zeszłej wiosny, ale ja niezmiennie pamiętam o Tobie.
Te miesiące na ziemiach mej matki sprawiły, że doceniłam angielską pogodę. Minus czterdzieści osiem stopni. Czy uwierzysz? Całymi tygodniami wędrowaliśmy po Syberii, niemal czułam, jak moja skóra zamarzała i zaczynała się kruszyć. Jakbym zrzuciła starą powłokę i otrzymała nową. Tutejsi na mnie nie patrzyli, ja na nich także. Podążałam wyłącznie tropem, tylko to się liczyło. Widziałam wiele, ich zimowe krainy wydają się nie mieć końca. Są puste i skute lodem, ale pokazały mi stworzenia, których nie znałam. Pazury poszarpały mi pierś, ale dobrze mnie zaopatrzyli. Myślę, że nie jestem już tą samą osobą, która opuściła Anglię.
Wkrótce wrócę do kraju, nasza wyprawa musi się skończyć. Matka otrzymała wieści o tym, co wydarzyło się, gdy przysięgał minister i nie chce dłużej zwlekać. Chciałabym się z Tobą spotkać. Ty rozumiesz mnie bardziej niż ja sama i wcale nie jest mi łatwo to przyznać. Pozostaje niemniej gotowa na Twoje wieści i Twoje historie. Jeśli zechcesz. Doceniam to, co zawsze miałyśmy - ty i ja.
Do zobaczenia
Varya
— najedź, by rozwinąć pergamin —
Antonio,
Wiem o wszystkim, co się dzieje.
Wiem też, kto potrafi zachować rozsądek, kiedy inni pozwalają, by strach kierował ich działaniami.
Minister, Grindelwald - niech dalej próbują przekonać świat o własnej sile. Ich czas dobiega końca.
Obserwuj.
Nie działaj pochopnie.
Nie wchodź w rozmowy, których nie potrzebujesz lub nie umiesz prowadzić.
Zapamiętaj szczegóły. Zapamiętaj, co widzisz. Zapamiętaj, o czym z innymi rozmawiasz. Nie działaj, póki nie każę.
Cierpliwość jest teraz wszystkim.
Wkrótce się spotkamy.
Kiedy wezwę - odpowiesz.
