Sybilla

[Morty Dunham]

Sybilla

Zaczepna.
Wygląd to tylko pozory, w istocie to zło wcielone. Ochoczo ugryzie cię w palec, jeśli zbudujesz jej taką okazje. Czasem zdarzy jej zgubić list, lub kilka. To nie tak, że to właściciel ignoruje korespondencje i tak usprawiedliwia ewentualny brak odzewu.

[Manon Baudelaire]

ℳ

— najedź, by rozwinąć pergamin —

Londyn, 12 III '62

Mon chéri,

dokądkolwiek wygonią Cię wiatry Twych przygód, oczekuję, że wrócisz do domu przed dziewiętnastą. Musimy porozmawiać. Będę czekać na miejscu.

Nie wystawiaj mojej cierpliwości na próbę.

Twoja M.

[Nathaniel Crouch]

Nathaniel Crouch

— najedź, by rozwinąć pergamin —

Manchester, 14 marca 1962 roku

Mortimerze

Próbuje zrozumieć, zawsze próbuje je zrozumieć i nigdy mi nie wychodzi. Gdy szepczą swe oczekiwania, gdy oznajmiają swoje wymagania i gdy oskarżają o zaniedbania. Słucham ich,  naprawdę się staram. Zaczynam sądzić, że to wybór nadawcy jest u mnie problemem, a może to zawsze jest wina odbiorcy? Powiedz czy przygotowania do recitalu pochałania wszelki twój czas, uniemożliwiając sposobność wyjścia? A może inne ważności twego życia uniemożliwią Ci spotkanie? 

Oczekujący 

Nathaniel

[Francesca Goldsmith]

Francesca Goldsmith

— najedź, by rozwinąć pergamin —

Londyn,  26 marca 1962 roku

Morti

Może nie powinnam pisać.  Z nielicznymi mogą się jednak naradzić w tej sprawie, nie wiem nawet jakbym miała to wszystko wytłumaczyć.

Widziałeś się ostatnio z Leonie? Obawiam się o nią, mam wrażenie, że dzieje się coś niedobrego. Spotkałam ją ostatnio w Cardiff, dobrze, że znalazłam się w tym miejscu.  Było tak blisko kolejnej tragedii, jak ona się właściwie tam znalazła? Mam tak wiele pytań.

Powiedz, wszystko u ciebie w porządku? Czasem o Tobie myślę, prawie zapomniałam jak brzmi wiolonczela. Było kiedyś prościej, nie sądzisz? Przed tym wszystkim, przed naszymi decyzjami.

 

Francesca

[Francesca Goldsmith]

Francesca Goldsmith

— najedź, by rozwinąć pergamin —

Londyn, 31 marca 1962 roku

Mortimerze

Naprawdę musiałam się za Tobą stęknięć, zapomniałam jaki inteligentny i przenikliwy jesteś!
Gdyby co, Morti? Nie przerywaj sobie. I wierz mi, tamtego wieczoru nie miałam zamiaru się z nią spotkać. Przypadek, prawie jej nie poznałam. Nieważne, teraz już nieistotne. Widzę, jak wygląda sytuacja.
Nie miewam trosk, nic wartego zużycia atramentu. Pocieszający jest fakt, że nadal posiadasz stabilne zatrudnienie i można Cię w tym teatrze zastać. Widzisz, nie mamy się całkowicie o co martwić.
Po prostu sprawdź czy wszystko w porządku u Leonie, tylko po to zawracam Ci głowę.

 

Francesca

[Francesca Goldsmith]

Francesca Goldsmith

— najedź, by rozwinąć pergamin —

Londyn, 31 marca 1962 roku

Morty

  Czasem uznaje, że masz mnie za dobrze rozpracowaną.
Uznajmy, że nie jesteś naiwny, a ja nie jestem aż tak egoistyczna –  złoci z nas ludzie.
Wracając do meritum naszej konwersacji. Leonie zadarła z nieodpowiednimi ludźmi w Cardiff, nie wiem gdzie ich poznała. Nie będę wchodzić w szczegóły, zapewne sama Ci kiedyś opowie, lecz była wyraźne roztrzęsiona całym zajściem. I proszę potraktować słowo „roztrzęsiona” w maksymalnej interpretacyjnej formie.  Jakby, wiesz, że nie jestem za dobra w takim momentach.
Będę czekać na Ciebie jutro po Twojej próbie, pójdziemy na pinta. Znam miejsce, gdzie serwują najlepsze lane z beczki.

 

Francesca

[Daniel Dodge]

D. D.

— najedź, by rozwinąć pergamin —

Londyn, 18 marca 1962 r.

Kopę lat, Morty

Wiem, wiem - raczej się nie spodziewałeś, że się do Ciebie odezwę i szczerze mówiąc... ja też nie.  Masz już pewnie swoje sprawy, swoje życie - weź no przypomnij mi, ile lat Ci w tym roku stuknęło? 

Bez pierdolenia -  przysięgam nic od Ciebie nie chcę,  a jeśli słowa takiej szumowiny jak ja nic dla Ciebie nie znaczą, to masz całkowitą rację.  Więc co Ty na to, że przysięgnę na mamę? Wtedy będzie dobrze, hm?

Mam  wobec Ciebie mały dług, który chciałbym spłacić, wiesz, honor złodzieja i takie tam.  Daj znać, kiedy możemy się spotkać. Jeśli wolisz, możesz kazać mi się wypchać.

Daniel Dodge

[Leonie Figg]

Leonie Figg

— najedź, by rozwinąć pergamin —

Cardiff, 27.03.1962

Mort,

Twój sen jak zwykle się sprawdził. Harris, pamiętasz go, prawda? Mówiłam Ci, że jakiś czas temu szef zatrudnił we Fruwokwiecie swojego bratanka lub innego pociotka, nie znam dokładnego stopnia ich pokrewieństwa. Tak czy inaczej - kiedy dziś przyszłam do pracy, okazało się, że ostatniej nocy Harris nie zakończył pracy zaklęcia nawadniającego i praktycznie utopił plangentinkę, którą zajmowałam się od kilku miesięcy. Trafiła do nas schorowana i skarlała i dopiero niedawno udało mi się doprowadzić ją do zdrowia. Zaczęła kwitnąć, rodziła coraz dorodniejsze owoce, więc dlaczego potrzeba jednego aktu głupoty jednego głupiego człowieka, żeby to zniweczyć? Nie odratowałam jej, nie było na to szas. I chociaż jestem zła, wściekła nawet, to chyba jest mi bardziej przykro, bo żadna roślina nie zasługuje na Harrisa. To straszny tuman. Mam ochotę podpalić tlen, którym oddycha.

Płaszcz płaszczem, ale uważaj na siebie. O tej porze roku bardzo łatwo złapać latający katar i chociaż wyglądałbyś rozkosznie jako unoszący się nad ziemią balon, nie chciałabym musieć prowadzić Cię na sznurku, Mortie, z nadzieją, że gdzieś mi nie odlecisz. Poza tym wszystko w porządku? Pewnie się nie wyspałeś, co?

Całusy,

Leonie

[Daniel Dodge]

D. D.

— najedź, by rozwinąć pergamin —

Londyn, 18 marca 1962 r.

Morty

Do diabła z manierami, po pierwsze zawsze powtarzam, że starzy ludzie nie zasługują na szacunek tylko dlatego, że są starzy - co to niby za osiągnięcie w tych czasach? W średniowieczu, może, kiedy średnia życia wahała się między 25 a 35 lat, ale teraz? Po drugie, wcale nie jestem taki stary - zostańmy przy Danielu. Albo Dannym.  Obojętnie.

Może Twoje trzecie oko wymaga polerowania? Robisz z niego jeszcze użytek? A może po prostu nie nabrużdżę Ci tak, żeby siła wyższa zdecydowała, że musi Cię przede mną ostrzec, weź to pod uwagę, mój chłopcze.

Dwadzieścia siedem - słuszny wiek. Trochę się nazbierało tych zaległych urodzin...

Już, już, nie gorączkuj się tak Morty, wyjaśnię Ci wszystko osobiście - skoro jednak zdecydowałeś się nie kazać mi spierdalać. I wiesz jak to jest, faceci tacy jak ja nie mówią o uczuciach, chyba że są głodni. Jeśli jednak sprawi Ci to przyjemność, przyznaję, czasami o Tobie myślałem i zastanawiałem się, jak żyjesz i czy wyszedłeś na prostą.

Znasz Notting Hill Social Room? Żeby wejść, trzeba być członkiem. Powołaj się na nazwisko Dante Montague. W razie kłopotów, portier nie gardzi srebrem. Jutro o 20.00.

Danny

[Jasper Prince]

Jasper Prince

— najedź, by rozwinąć pergamin —

28 marca

Mortie

W pierwszej chwili myślałem, że napisałeś, bo znowu miałem okropne sny - wydawało się, że dotyczyły zupełnie innej części świata, ale i tak wiesz jak jest. Czasem zazdroszczę ci symboli i umiejętności ich odczytywania, moje koszmary potrafią być dosłowne i brutalne (a kiedy indziej niejasne, sam wiesz). Ale chyba jednak napisałeś, bo miałeś innego rodzaju przeczucie, prawda? W Edynburgu było świetnie, a teraz jest… jeszcze lepiej. Właśnie siedzę na oddziale (przesyłam mój grafik! Ale przecież chyba go masz!), a wcześniej… cóż, nie planowałem jej mówić o pewnych snach i sprawach, ale nie dało się tego ukryć. I wiesz co? Ona nawet przyjaźni się z kimś podobnym (czasem zapominam, że w całej Anglii nie ma jedynie mnie i Ciebie) i wszystko jest w porządku, więcej niż w porządku. Miałeś rację, warto czasem sięgać po szczęście. Kiedyś ci ją przedstawię, ale wszystko jest bardzo świeże, a ona bywa nieśmiała.

Jasper