Równina Burren (Clare)

[Mistrz Gry]

Równina Burren

Na zachodnim krańcu hrabstwa Clare rozciąga się Burren – kraina kamienia, w której ziemia wygląda jak popękana skóra dawnego świata. Płyty wapienne tworzą tu szare, nieregularne tarasy, wypełnione szczelinami tak głębokimi, że potrafią skryć całe strumienie. Między kamiennymi płytami rosną delikatne kwiaty – storczyki, tymianek, pojedyncze kępy trawy – jakby natura próbowała odzyskać to, co dawno utraciła. W słońcu wapienie jaśnieją, a o zmierzchu stają się chłodne i niemal srebrne. Wędrowiec, który zatrzyma się tu w ciszy, usłyszy jedynie skrzek mew znad odległego wybrzeża i szelest wiatru w trawie. Burren jest surowe i piękne zarazem – miejsce, które nie przyjmuje każdego, ale tego, kto je zrozumie, obdarza spokojem większym niż jakakolwiek dolina.

[Xavier Burke]

Nie mógł się z nią nie zgodzić. Jego przemyślenia w tym temacie były dokładnie takie same. Może nie brał czynnego udziału w życiu politycznym, ale nie przyglądał się im również biernie. Znał ludzi takich jak Leach i tak naprawdę żadne jego działanie nie miało go zaskoczyć. Miał w kieszeni kilku urzędników Ministerstwa, ludzka głupota i przekonanie o własnej wyższości i nietykalności zaprowadziło ich prosto do jego kieszeni. Mógł ich koneksje i wiedze dla własnych celów w każdym momencie i w żadnym razie nie mogli mu odmówić.
- Szczerze powiedziawszy zrobiłbym dokładnie to samo. Więc nie można im odmówić przebiegłości w tym temacie. Aktualna sytuacja polityczna i pojawienie się Grindelwalda oraz wyraźny opór elity to woda na ich młyn. Może i Leach jest głosem biednych i uciśnionych - wykrzywił usta w grymasie - może jest tylko marionetką Dumbledore’a, ale wydaje mi się, że doskonale wie jak wykorzystać swoje stanowisko. W każdym razie mam go na oku. - uśmiechnął się pod nosem - Tak samo pomyślałem. Gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta. Wystarczy chwilę poczekać, dać im się rzucić sobie do gardła i przyjdzie nasza kolej, a tego się nie będą spodziewać zbyt zajęci sobą. - pokiwał lekko głową.
W milczeniu przyglądał się jej poczynaniom z kryształami. Zrobił kilka kroków w prawo aby dokładnie zorientować się jak ułożone są kryształy. Dostrzegł, że każdy miał jedną ścianę bardziej wyprofilowaną i wyszlifowaną.
- Musimy zacząć od tego najbliżej źródła światła. - zawyrokował unosząc różdżkę i za jej pomocą obracając rzeczony kryształ, gładką ścianą tak aby odbiła promień.
Jego rozumowanie było trafne, tym razem stop światła odbił się idealnie i skierował się w stronę kolejnego, sąsiedniego kamienia.
- Ustawie, te cztery na górze, a kiedy wiązka dotrze do tych na boku obróć je tak by tak by odbiła się od tych gładkich krawędzi. - poinstruował ją zabierając się do roboty.
Kamienie niekiedy były oporne, jednak po kilku minutach udało mu się je obrócić pod odpowiednim kątem aby w końcu światło dotarło do kryształów, które pozostawił dla Antoniny. Kiedy i ona uporała się ze swoim przydziałem, a promień światła trafił idealnie w środek tafli wody jaskinie, w której się znajdowali zadrżała lekko, a kilka kamyków spadło z sufitu na ziemię i do wody. Moment później woda jakby się wzburzyła, a po chwili zaczęła wirować dokładnie w miejscu, z którego wydobywał się spod niej blask. Nie minęła minuta, a przed nimi utworzyły się wodne schodu, prowadzące prosto w środek utworzonego wiru, a którego dołu dochodziło do nich słabe, ale wyraźne światło.
- Kolejna próba czeka na nas tam. - skwitował wskazując różdżką w dół, po czym tym razem postanowił iść przodem.
Powoli postawił stopę na pierwszy wodnym schodku, a upewniwszy się, że ten jest stabilny i za moment nie spadnie w czeluść, ruszył spokojnie w dół, pewnie stawiając kroki. Obejrzał się na moment za Antoniną, ale wiedział, że ta, pchana rządzą wiedzy i osiągnięcia celu z całą pewnością ruszy za nim w nieznane, które czekało ich na końcu tych niecodziennych schodów.