— najedź, by rozwinąć pergamin —
Yavorze,
jesteś wyjątkowo perfidny, pozwalając sobie na ten list. Wiedz jednak, że wspomnienie o Tobie spoczęło w głębokim grobie. Krypta została zapieczętowana na wieki i nie ma już powrotu. Umarłeś, pozostawiając mnie pod wdowim woalem. Śmieszą mnie Twe dziwaczne dążenia i te żałosne komplementy. Twa słodycz jest zgniła, jak zwłoki męża, którego pochowałam lata temu. Nie łudź się, że jest inaczej, nie łudź się, że zdołasz przełamać ten stan rzeczy.
Przyjdę, by Cię pożegnać i wykpić godną pożałowania intencję. Nic więcej, Yavorze. Już żaden taniec nie jest Tobie należny, żadna chwila męża i żony. Oddałeś mi wolność. Zwróciłeś się przeciwko życiu i przeciwko rodzinie. Nie zasługujesz na miejsce u mego boku.
Zatrułeś to serce, więc płać najwyższą cenę.
I.
— najedź, by rozwinąć pergamin —
Ojcze,
Twój zachowawczy patetyzm w próbach przemycania komplementów i pochwał jest zgoła rozczulający ― jak widzę, z wiekiem stałeś się bardziej emocjonalny, może i nawet skłonny do ckliwych sentymentów; dziwne, że nie pozwalałeś sobie na podobną wylewność wtedy, kiedy najbardziej jej od Ciebie oczekiwano. Niezależnie od zaszłości z dawnych lat, ośmielę się skromnie docenić podjętą przez Ciebie próbę pojednania ― być może w końcu, po prawie dwudziestu pięciu latach swojego życia, dorosłeś do roli, której niegdyś nie potrafiłeś udźwignąć; choćby i z tego powodu przystanę na propozycję naszej rozmowy, już bez matki ― osobiście chciałbym przyjrzeć się Twoim intencjom, bo chyba nie potrafię do końca uwierzyć w ich szczerość.
Przyjdź do mnie, do mieszkania na alei Śmiertelnego Nokturnu, wieczorem trzydziestego marca.
Igor
