Sowiarnia

[Mistrz Gry]

Sowiarnia

Sowiarnia mieści się w najwyższej wieży zamku, skąd rozciąga się widok na błonia, las i jezioro. To chłodne, kamienne pomieszczenie, wypełnione szelestem skrzydeł i cichym pohukiwaniem dziesiątek sów. Powietrze jest przesycone zapachem piór, siana i pergaminu, a z otwartych okien wpadają podmuchy wiatru niosące echo przestworzy. Drewniane belki pod sufitem służą jako żerdzie, a podłogę pokrywa cienka warstwa piór i listów, które spadły w pośpiechu. O świcie sowy wylatują z wieży w stadach, niosąc wiadomości w każdy zakątek świata czarodziejów. Jest to sam środek i serce szkolnej komunikacji.

[Maya Crouch]

Tej nocy Hogwart nie był skąpany w ciemności. Przez wysokie, niemal sięgające sufitu okna na wielu poziomach zamku sączyło się ciepłe światło. Znak, że zabawa trwała w najlepsze i goście śmiało przemierzali szkolne korytarze, spragnieni odświeżenia wspomnień lub nabycia nowych. Jeśli wykręciłaby głowę w prawo i nieco wychyliła się zza drewnianej balustrady, na której oparła łokcie, z łatwością dojrzałaby sklepienie Wielkiej Sali. Nie musiała natomiast się wysilać, by usłyszeć wybrzmiewającą stamtąd klasyczną pieśń orkiestry. Muzyka nawet tu była wystarczająco głośna i nieco niepokoiła znajdujące się za jej plecami sowy, uczepione swoich żerdzi tak kurczowo, jakby oderwanie się od nich miało gwarantować przynajmniej samoistne roztrzaskanie kości skrzydeł. Tkwiły tu, razem, w oczekiwaniu na pojawienie się ucznia chcącego wysłać list do rodziny. Zamiast tego musiały znieść ją, cichą, milczącą, bawiącą się znalezionym na ziemi czarnym piórem, opalizującego błękitem w przyćmionym blasku księżyca. Sierp srebrnego globu oświetlał jej ścieżkę i wskazał miejsce, w którym jako nastolatka spędzała tu mnóstwo czasu. Pomimo wszechobecnego zimna mogła odnaleźć tu spokój potrzebny do nauki i chętnych do pozowania, choć w zasadzie nigdy nie prosiła ptaki o pozwolenie. Donośne pohukiwania uznawała za niemą zgodę. Z diabelską precyzją oddawała ich delikatne, nieoczywiste piękno, marząc o tym, żeby w szkicowniku znalazł się choć jeden rysunek będący prawdziwym odzwierciedleniem tego, jak bardzo kochały wolność.
Z drwiącym, wykrzywionym w grymasie uśmiechem musiała przyznać sama przed sobą, że nigdy tego nie dokonała. Poniosła porażkę, a później nie próbowała odwrócić losu. Zostawiło to takim, jakim było, pogrzebane w odmętach zapomnienia i upływającego czasu. Takie obrazy zazwyczaj nie wracały, zastępowane przez inne, bardziej jaskrawe i oznaczone uniesieniem charakterystycznym dla zwycięstwa, ale niektóre z nich potrafiły przetrwać. Trawiona rozchodzącym się po ciele szeptem, wgryzającym się łapczywie pomiędzy kości i mięśnie, poczuła nikły ból rozpościerający się po klatce piersiowej. Żar tlących się w niej uczuć wciąż lśnił złotym blaskiem na dnie brązowych tęczówek, nieomylny w tym, jak dużo i mało zarazem nadal łączyło ją z winowajcą całego zamieszania. Wystarczył zaledwie jeden taniec. Na parkiecie walczyła z nim śmiało i zaciekle, uciekając się do gestów pchniętych afektem, chcąc pokazać mu siebie nie tylko przez pryzmat zmian, ale i odwagi, jakiej nie miała jako młoda dziewczyna. To wszystko było zaledwie żartem, zapewne nawet nieskutecznym, w którym to nie potrafiła wyrzec się skrywanych głęboko myśli. Targana niepewnym losem własnych działań odnalazła nikłe pocieszenie w poczuciu, że zjazd wkrótce się zakończy, każde wróci do siebie i zapomni o wszystkim.
Może. Nie była tego pewna.