Salon

[Mistrz Gry]

Salon

Salon utrzymany jest w jasnych, naturalnych barwach, a miękkie światło przesącza się przez koronkowe zasłony, rozlewając się po wnętrzu. Jedna ze ścian zajęta jest przez drewniane regały – pomiędzy książkami poustawiano doniczki z zielonymi roślinami oraz drobne bibeloty: porcelanowe figurki, szkatułki, małe ramki ze zdjęciami. Przy oknie stoi obszerny fotel w kwiecistym obiciu, zachęcający do zaszycia się z lekturą. W centralnej części pokoju ustawiono kanapy w stonowanych barwach, a na podłodze rozłożono gruby, tkany dywan, którego miękkie włókna tłumią kroki i dodają wnętrzu przytulności. Kominek na przeciwległej ścianie porządkuje całość, nadając pomieszczeniu ciepły, spokojny charakter.

[Philippa Moss]

16 kwietnia 1962r.

Edynburg. Gdzieś na końcu świata, miasto zupełnie obce, tak różne od tego, co znała. Ostatni raz odwiedzała Szkocję pod innym imieniem, w tej najgorszej wersji siebie, o której bardzo nie chciała pamiętać. Nosiła wtedy jeszcze ten sprany szkolny uniform, wiązała włosy żółtą kokardą i żegnała się z podłym dzieciństwem. Bez entuzjazmu, wręcz przerażona witała nadchodzącą rzeczywistość, wcale nie podejrzewając, że już wkrótce jej los naprawdę się odmieni. Od zafajdanych zaułków wprost do samego walijskiego serca. O tak, przeszła długą drogę. Dzięki temu wszystkiemu mogła dziś odważnie przemierzać te uliczki, gotowa rzucać wyzwania, gotowa znieść wszelkie przeciwności losu.
I zdecydowanie gotowa spędzić miły wieczór w towarzystwie Lorretty. Choć od ostatniego spotkania minęło ledwie kilka dni, pewna solidna kupka listów nasączonych plotką i ciekawością nie zdołała nasycić żadnej z nich. Niesprecyzowane plany, obietnica głębokiej wymiany informacji i może do tego jeszcze kilka butelek wina. Dom pod numerem 2112 miał już za chwilę stać się strażnikiem dziewczęcych tajemnic - albo przynajmniej punktem początkowym, bo przecież nikt nie powiedział, że dane im tu będzie spędzić całą noc. To nie była wioska zabita dechami, to było wielkie miasto, mnóstwo głosów i możliwości, a dwie samotne dziewczyny nie powinny mieć żadnego problemu z przeżyciem całkiem obiecującego wieczoru. Towarzyszył jej jednak tak dobry nastrój, że gotowa była na absolutnie każdą wariację. Gdy za plecami pozostawiła furtkę i przechodziła przez wiosenny ogród, wiatr ostatni raz podjął figlarną próbę zatańczenia z jej spódniczką. Cienki, rozpięty płaszcz nie zdołał uchronić oczu świata przed widokiem kreacji nieprzestałej skromnym dziewczętom. Na szczęście dawno temu przestała przepraszać za swoją urodę. Lubiła, gdy patrzyli i lubiła też, gdy uciekali w popłochu, kiedy jej uroki pieściły ich poślady. Szła przez życie z przekonaniem, że dziewczyna musiała umieć się bronić. W porcie już to wiedzieli, ale zdawało się, że ten cały Edynburg nie zdążył jeszcze usłyszeć o Philippie Moss. Może dziś się to zmieni.
- Loretto, aleś ty piękna - zawołała rozpromieniona, gdy w drzwiach stanęła jasnowłosa gospodyni. Wcisnęła błyszczący pantofel do środka i wkrótce mogły przywitać się już nieco czulej. - Zupełnie jakbyśmy wcale się nie rozstawały - stwierdziła pogodnie i uścisnęła ją lekko. Szybko minęły jej te dni, dużo pracowała, dużo napisała listów. Godziny przelewały się przez palce, wspomnienie dobrego towarzystwo przyjemnie rozgrzewało. I tak też znalazła się właśnie tutaj. Zsunęła pantofle, odwiesiła płaszcz i raz jeszcze przyjrzała się dziewczynie. - Mam wino, bardzo dużo wina od moich kochanych marynarzy. - I tak prędko zanurzyła dłonie w przytarganej torbie, a stamtąd w końcu wyłowiła - jedna po drugiej - te wszystkie butelki z zagranicznymi etykietami. Zbierane przez długi czas, alkohole z dalekich stron świata, różne kształty i kolory, ale bez wątpienia w każdym z tych szkieł zatopiono kiedyś obietnicę fantastycznego smaku i dobrej zabawy. - Jeśli to wszystko wypijemy... to prawie jakbyśmy zwiedziły cały glob, wiesz? - rzuciła z rozbawieniem. Może to była propozycja, może to było wyzwanie, ale przecież ziemia zalana była wodą, a one już raz wspólnie pływały. No, może Loretta w prawdziwym pływaniu radziła sobie znacznie lepiej, ale... teraz mogły sprawdzić nieco inną formę przemierzania mórz. We dwie, bez męskich oczu, mogły cieszyć się jeszcze większą beztroską i wreszcie porozmawiać o sprawach. Ale to może później. - Mieszkasz tu sama? Oprowadź mnie po swoich włościach, pani gospodyni - poprosiła śmiało, już teraz z zainteresowaniem się rozglądając.