Minerva's Club

[Mistrz Gry]

Minerva's Club

Minerva’s Club to elegancki, kobiecy lokal ukryty przy zacisznej londyńskiej uliczce. Przestrzeń emanuje dyskretną energią – idealne schronienie dla kobiet szukających swobody i towarzystwa. Wnętrze zdobią ciemne, drewniane panele, miękkie fotele i delikatne światło lamp, tworzące kameralną, niemal intymną atmosferę. Przy barze serwuje się klasyczne koktajle i aromatyczne herbaty, a w tle słychać subtelne dźwięki jazzu i bluesa. Panie w modnych sukienkach i eleganckich kapeluszach rozmawiają, śmieją się i snują plany, wolne od spojrzeń z zewnątrz. Minerva’s Club to nie tylko miejsce spotkań, ale też przestrzeń, gdzie kobiety zyskują siłę i inspirację, wymieniając się historiami i marzeniami w świecie, w którym wciąż walczą o swoje prawa.

[Melusine Rookwood]

― ??.04 ―

Nieprzyzwoicie kusząca była ta moc — delikatna, lecz jakże destrukcyjna, igrająca z samą ideą władzy. Kobiecość w swej najczystszej formie nie potrzebowała oręża, jedynie spojrzenia; ledwie muśnięcia głosu, które potrafiło złamać mężczyznę w pół, choć ten trwał w przeświadczeniu, że panuje nad sytuacją. Wystarczyło jedno skinienie, jeden uśmiech nie do końca szczery, by jego duma, ta zrodzona z tradycji, hierarchii i chłodnego wychowania, osunęła się jak pył w dłoniach.
Była w tym pewna sztuka, rodzaj bezwzględnego artyzmu — destrukcja czyniona nie gniewem, lecz subtelnością. Jak pęknięcie na porcelanie, które zdobi, zamiast szpecić. Mężczyźni lubili wierzyć, że stoją u steru, że ich decyzje kierują losem, a jednak to kobiece milczenie, przemyślnie dawkowane, tkało sieci, w które sami się wplątywali. Znały ten rytuał do bólu — każde skinienie miało cel, każdy oddech brzmiał jak preludium upadku. Nie było w tym jednak okrucieństwa, a jedynie gra — konieczność przetrwania gatunku ducha, jakiego świat próbował uwięzić w ryzach przyzwoitości. Kiedy uśmiechała się z tą pozorną beztroską, w jej oczach migotało coś więcej: świadomość, że piękno, gdy staje się bronią, jest ostatecznym przewrotem natury. Że to ono, nie siła, decyduje, kto zostanie zapamiętany, a kto stanie się tylko cichym echem minionego pożądania.
Szczerze — choć to słowo w jej ustach miało wagę niemal bluźnierczą — przyznać musiała, że brakowało jej tamtej. Drugiej połowy kobiecego duetu, tej, z którą mogła dzielić ciche złośliwości i spojrzenia ostrzejsze niż brzytwa, rzucone ponad kieliszkiem wina. Rodzina była niekiedy jarzmem, a jednak — i tu tkwił przewrotny paradoks — bez niej świat tracił kontur. Przecież nic nie smakowało tak dobrze jak wspólne osądzanie innych; jak rozkosz patrzenia z boku, z pozycji wyniosłej obserwatorki, gdy inni wikłali się w błotnistą codzienność emocji. Wino, to wierne towarzystwo kobiecych spowiedzi, ślizgało się po języku miękką falą, niosąc słodycz i obietnicę zapomnienia. Jednak dziś — och, dziś — chciałoby się czegoś cięższego, bardziej pierwotnego, może tego, co rozgrzewało męskie gardła i burzyło krew. Czegoś, co miało w sobie zapach dymu, skóry i niebezpieczeństwa.
― Ma belle, miewasz bardziej… kreatywne pomysły, by zażegnać problemy ― szepnęła, gdy jedna z wielu kobiet zasiadających przy stolikach tu i tam, zbyt jawnie spoglądały na ich duet. ― Jeden mi się napatoczył i nie wiem, jak sobie z nim poradzić ― Problem. Bolączka ostatnich dni, która wykwitła niepostrzeżenie i wywróciła świat do góry nogami. ― Jak pozbyć się kogoś, z kim nie chce się być? ― Dopomóż, a skłonię świat do Twych stóp. Powzięła szklane naczynie, upijając dosadny łyk napitku. I najzwyczajniej w świecie pragnęła zmienić sztywność tego przybytku, na bardziej wyzywający.

[Sandy Wilkes]

— Ja słodkie, Mel, tamto jest dla mnie zbyt kwaśne... — nie znoszę wytrawnego wina, w zasadzie przyznać mogłabym, że możliwe, że po prostu jeszcze nie dorosłam; w swojej niedojrzałej, różowej bańce rozglądam się za drinkami w wysokich szklankach o zapachu przypominającym gumę do żucia. Potrzeby wysuszonego gardła i kaprysy głośnych myśli musimy zostawić jednak za sobą, przed nami tematy ważne i ważniejsze, układające się w dziewczęce och i kobiece ach — szczęk czerwonej, metalowej zapalniczki z wygrawerowanym sercem (prezent od Danny'ego) wybrzmiewa jak klaps filmowy w eleganckim lokalu dla eleganckich kobiet; elegancki Londyn pełen jest takich miejsc, małych, welurowych spelunek, które ktoś przerobił na przybytek idealny pod dysputy na poziomie. Syk spalanej bibułki, chwilowo oddziela nas gęsta, szara kurtynka, w szafie grającej ktoś zamawia mugolskie nowinki jazzowe, z drugiego końca sali podstarzała dama z lisem wokół szyi skrzeczy, że jedyna muzyka, która powinna być puszczana w takich miejscach, to tylko i wyłącznie debiutancki album Celestyny Werbeck.
Na tyłach niewypowiedzianych przez nas słów niecierpliwią się kwestie rodzinne; twarz mojej matki orbituje jak strudzone widmo, gotowe zniknąć po trzecim kieliszku, skazane na zapomnienie, wyrok wyda alkoholowe upojenie; cóż za paradoks.
Zaciągam się, raz i drugi, podpierając bok policzka o dłoń; wiercę się nieco na barowym stołku, nie do końca przyzwyczajona do wizji samej siebie tutaj, zupełnie jakbym stała przed dużą, głęboką i wysoką szafą; w szafie kostium na każdą okazję, mnie brakuje przydziału roli, żeby wiedzieć, który założyć.
Papieros skwierczy, Melusine się uśmiecha, rodzinne fatum krąży nad nami jak stado kruków; Minerva's Club chroni nas w swoich szponach i pozwala zapomnieć o tym co brzydkie i niechciane.
Do czasu.
— Pozbyć? — mrugnięcie razy dwa, usta powoli układające się w bezdźwięczne, kształtne O; Sandy Wilkes jest faktycznie zdziwiona, ale za chwilowym skonfundowaniem przeciska się już czysta ciekawość. W puli odpowiedzi kilka kwestii; rozglądam się za innymi elegancikami płci pięknej, wiercę na hokerze przez kilka sekund, przysłaniam skrawek uda pokryty gęsią skórką, odsuwam z twarzy zbłąkane kosmyki włosów, uspokajam swój oddech. Każda odpowiedź jest prawidłowa.
Był kiedyś jeden chłopak, który miał ładne włosy, ojca w Ministerstwie, gryfoński krawat i absolutnie zero umiejętności całowania. Dawno i nieprawda. Uśmiech na ustach mówi niepoprawna zdziro!, spojrzenie błaga powiedz kto to; dłoń, którą kładę na chłodnych palcach słodkiej panny Rookwood, żąda odpowiedzi.
— Wiesz, do tej pory mam teorię, że moja matka podtruwała mojego ojca — dlatego powiedział treściwe arivederci!; opowieść z podgatunku tych niestworzonych, ale póki winy nie udowodniono, mogę uznawać ją za winną — Czy tego typu rozwiązania brzmią jednak zbyt radykalnie?
Chyba się czerwienię, to takie nieładne; zaciągam się głębiej i myślę, że Daniel jednak byłby ze mnie dumny, gdybym tylko racjonalnie wyjaśniła pobudki tego typu dywagacji.

[Melusine Rookwood]

Zrobiłaby wszystko, by zakropić gniew ― ten szarpiący, piekący żar ― nieposzlakowaną goryczą mocniejszego trunku. Bo wino, to przeklęte wino, windowało jedynie w górę formy: oficjalne spotkania, grzeczne uśmiechy, kiwanie głową w takt męskiego usposobienia, które zawsze rościło sobie prawo do ostatniego słowa. Wino było dla dam, nie dla kobiet z krwi, gniewu i przekory. Dziś jednak dłonie wrzały; drżały w spazmach potrzeby niszczenia ― roztrzaskania czegoś pięknego, by wydrzeć z tego chaos i stworzyć z niego nowy ład, własny, osobisty, splamiony, lecz prawdziwy. Chciała dewiacji ― nie tej taniej, podszytej grzechem, ale czystej, metafizycznej, która rodzi się z potrzeby złamania rytuału. Miała w sobie pragnienie rozrywania, tłamszenia, deptania woli innych, nie z nienawiści, lecz z pragnienia równowagi. Bo ileż można było znosić ciszę świata, który nakładał koronki na usta, a kajdany na nadgarstki? Czuła, że jeśli nie wypije, nie spali, nie wykrzyczy, to skamienieje ― i nikt nie będzie umiał jej już poruszyć.
Wino łagodziło obyczaj, to prawda. Z jego powierzchni unosił się delikatny, owocowy oddech, który mamił jak obietnica zapomnienia. Delikatnie podsycało rozkurcz tkanek ― drżenie mięśni, rytm oddechu, wolność ramion. W tym krótkim momencie zmysłowego otępienia była jeszcze sobą i już kimś innym zarazem. Będzie dobrze, powiedziała sobie w duchu, jakby próbowała zakląć świat prostotą słów, które nigdy nie wystarczały. Będzie dobrze; jak sobie narysuję takie słowo na pergaminie... ― dodała z przekąsem, uśmiechając się pod nosem. Bo cóż warte było słowo wobec ognia, który kipiał w żyłach?
― Nastręczyć koszmary w snach, napsuć krwi i zdewastować jestestwo ― wyrwało się jej wreszcie półgłosem, z mieszaniną gniewu i ironii, jakby prastary czarodziej mógł zstąpić i podać jej butelkę tego, co naprawdę gasi gniew ― surowego, palącego trunku, który wypala wszystko oprócz prawdy. ― Och, dlatego tak mocno uwielbiam ciocię… Wspaniałomyślność idzie w parze z urokiem osobistym.
Dlatego tak podziwiała wspaniałomyślność niektórych kobiet ― nie tych z salonowych anegdot czy subtelnych obrazów w sepii, lecz tych, które nosiły w sobie iskrę destrukcji splecioną z łaską. Tym bardziej pochodzących z ich rodzin, kobiet o krwi ciężkiej od tajemnic, dumy i bólu. Nieszablonowane, zabójcze, a przy tym niewyobrażalnie urodziwe w swym takcie, w tej chłodnej precyzji, z jaką potrafiły wyczuć moment, by uśmiechem przykryć truciznę, a słowem zadać cios ostateczny. W ich oczach kryła się cała filozofia przeżycia: skrzywdź i zabij ― jeśli tylko stawką jest coś większego niż kaprys.
― Mój przyszły mąż, nieodżałowany narzeczony, którego mi narzucono ― Uśmiechnęła się leciwie w kierunku kuzynki — uśmiechem, który więcej skrywał, niż dawał. Był tam cień wdzięczności, nikła alegoria porozumienia dwóch istot, które nigdy nie potrzebowały słów, by się zrozumieć. Ich spojrzenia spotkały się w pół drogi, pomiędzy kieliszkiem a westchnieniem, i w tym momencie przeszłość, wspomnienia, całe to dziedzictwo żeńskiej przebiegłości i subtelnego okrucieństwa ― spłynęło na nie jak błogosławieństwo. ― Nie patrz tak, wiele o nim nie wiem ― Jakże ją rozumiała doskonale. Rozumiała tę zdolność do kontrolowanego gniewu, tę elegancką manierę nienawiści, w której trucizna podawana była w kryształowym pucharze. Wiedziała, jak to jest być kobietą, która nie może pozwolić sobie na otwartą wściekłość, więc czyni z niej sztukę; która w ciszy knuje, planuje, przędzie los niczym pajęczy jedwab. ― Z ciekawością zapytam, nareszcie złapałaś tego młodego panicza z błękitną krwią? Czy... nadal pozostajesz z tatusiem? ― uśmiechnęła się ironicznie, łypiąc spojrzeniem w szeregi starszych dewotek, łapiące zgłoski szeptów z otoczenia. Perfidne, zanurzyła wargi w słodkim winie. Chociaż znane.

[Sandy Wilkes]

Minerva's grzecznie połyka nasze kłopoty, ja grzecznie połykam podstawione pod nos czerwone półsłodkie; zrządzeniem losu świat naturalnie wraca do harmonii, dwie sylwetki spotykają się przy tym samym blacie (nigdy nie przestanę zachwycać się tymi eleganckimi welurami), a tematy płynących rozmów z biegiem lat skręcają na boczne tory tylko odrobinę, w korzeniach niezmiennie kryjąc to samo ― być kobietą, być kobietą.
Marzę, ciągle będąc dzieckiem.
Wino drażni przełyk, gorycz w ustach przez jakiś czas tańczy na kubkach smakowych, by zniknąć ― pod naporem uśmiechu i ciężarem śmiałych słów, ekstrawaganckich pomysłów i w końcu czystej szczerości, którą Melusine Rookwood serwuje na zimno, ze smętnym cieniem gniewu i niesłabnącą ironią.
― Au, boleśnie, skarbie ― wzdycham, dłoń ostentacyjnie wędruje do skroni, wyginam się w iście teatralnej rozpaczy, a później znów, niewzruszona potencjalnym losem nieszczęśnika, wesoło obracam na barowym stołku. Wesołości przychodzi jednak zadość.
― Daj spokój, nie zasłużyła sobie na twoje uwielbienie ― mamroczę, odganiając temat mojej nieodżałowanej, paskudnej matki, jak natrętną, tłustą muchę, która latem chętnie wlatuje do nagrzanego samochodu i utrudnia żywot prostych ludzi.
W ostateczności, klub jest lojalnym powiernikiem zabaw i sekretów, menu drinków zadowalające, muzyka odpowiednio głośna, a podłoga wcale nieklejąca od rozlanego alkoholu; z Dannym bywamy raczej w gorszych spelunkach, ale tego typu rewelacje postanawiam zostawić dla siebie, bo moja najdroższa kuzynka taka jest ładna, elegancka i milusia, a kiedy podnosi kieliszek do ust, wyobrażam ją sobie na okładce Czarownicy.
Być może w duecie?
Poruszam się widocznie, oczy zachodzi mgiełka czystego podekscytowania; jeszcze kilka ładnych słówek, a klasnę w dłonie, ale tego nie wypada mi robić, więc próbuję zachłysnąć się wonią prawie pogrzebową, w której skazane jesteśmy pochować własne marzenia, wolę, chęci, miłości. Ucieczka z tego schematu wydaje mi się być tak odległa, tak dawna, że jeszcze moment moich fikuśnych wyobrażeń, a zacznę romantyzować życie w złotej klatce, w której rodzice przyprowadzają najstarszą córkę pod ołtarz, gdzie czeka piękny, gburowaty panicz, z pięknego, majętnego rodu.
― Na pewno ma jakieś zalety. Wzrost? Zarost? A może jest muskularny? ― wymieniam, próbując posłużyć się sztuką wizualizacji; w kręgach, w których kiedyś obracałyśmy się wspólnie, mężczyźni oceniani byli raczej pod innymi kątami ― A może jest..... oczytany? Inteligentny? Albo to artysta? ― zanurzam się w możliwościach potencjalnych zalet, kreując w głowie błękitnokrwistego panicza o gładkiej buzi, takiej, którą chętnie i pieczołowicie haratałby sam Michał Anioł.
Od słodkości uprzywilejowanego życia przechodzimy jednak w rejony obleczone w szarość codzienności; Melusine mówi, a ja, wciąż ściskając nóżkę kieliszka z czerwonym winem, układam się nieco wygodniej na wysokim stołku, z policzkiem wciśniętym w ciepłe wnętrze własnej dłoni ― polik czerwieni się wyraźnie, kiedy panna Rookwood wspomina o tatusiu.
Nie wiem czy to wstyd, czy cicha tęsknota za nim dobija się do drzwi.
― Nie interesują mnie żadne panicze, Mel... ― wzdycham pewnie, a moja matka na pewno właśnie przeklina moje imię tak głośno, że słyszy ją całe Yorkshire. Dopijam kieliszek do końca, jej zdrowie ― Być może to szalone, ale po raz pierwszy w życiu czuję, że chyba jestem na swoim miejscu ― stwierdzam jawnie, jakby w którymś momencie Melusine została moim magipsychiatrą ― To ekscytujące, być z mężczyzną, który przeżył tak wiele. Doświadczył tak wiele. A jednak coś postawiło nas na swojej drodze, jakby właśnie tak miało być ― ilość sesji tarota na temat naszej relacji przeraziłaby nawet najbardziej zapalonego entuzjastę ezoteryki ― Nikt nigdy nie troszczył się o mnie tak jak on, nawet jeśli na pierwszy rzut oka może wydawać się gruboskórny i zamknięty w sobie ― przecież mogę go naprawić ― To przeznaczenie.