Życie codzienne czarodziejów i mugoli w latach 60.

[Serpens]

Życie codzienne czarodziejów i mugoli w latach 60.

Czarodzieje

Tło polityczne i społeczne

II Wojna Światowa, która zbiegła się w czasie z Globalną Wojną Czarodziejów, odcisnęła swoje piętno na czarodziejskiej społeczności na wielu płaszczyznach. Wielu czarodziejów, szczególnie tych zamieszkujących miasta, straciło bliskich, domy i miejsca pracy w wyniku mugolskich bombardowań. Czarodzieje w pierwszych chwilach byli oszołomieni i przerażeni nie tylko ogromem zniszczeń, ale w dużej mierze z powodu braku wiedzy na temat mugolskiego świata. Wtedy właśnie nieocenioną pomocą stali się czarodzieje mugolskiego pochodzenia, którzy nie tylko czynnie pomagali poszkodowanym, ale również edukowali, co pozwalało zmniejszyć strach przed nieznanym, niemagicznym światem pozostałej części czarodziejskiego społeczeństwa. Przyczyniło się to bezpośrednio do zwiększenia świadomości czarodziejów na temat mugolskiego świata i wpływu jaki mógł wywierać na ich własne życie. Zakończenie obu wojen zwieńczone uwięzieniem Gellerta Grindelwalda sprawiło, że wiele czarodziejów i czarownic idąc za przykładem triumfującego Albusa Dumbledore’a przychylniej zaczęło postrzegać zarówno mugoli, jak i pochodzących od nich czarodziejów. Zaowocowało to wyborem pierwszego w historii mugolaka na stanowisko Ministra Magii. Zaczęły pojawiać się także głosy o nawiązaniu oficjalnej współpracy między mugolską i czarodziejską władzą, ale ta kwestia niezmiennie wzbudza kontrowersje -  współpraca tego typu naruszałaby zapisy Międzynarodowego Kodeksu Tajności Czarodziejów.
Prawie dwadzieścia lat po zakończeniu wojen i ustabilizowaniu się obu światów, czarodziejskie życie toczy się dalej. Czarodzieje żyją w mniejszych społecznościach, w których wszyscy się znają. Są to albo niewielkie czarodziejskie miasteczka, jak Hogsmeade, albo magiczne dzielnice w większych mugolskich miastach, czy rodzinne posiadłości położone z dala od terenów zamieszkałych przez mugoli. Niezależnie jednak od lokalizacji zarówno wszystkie te miejsca, jak i wszelkie objawy magii są skrzętnie ukrywane przed mugolami. Jest to jedna z najpilniej przestrzeganych zasad czarodziejskiego świata.
Społeczeństwo czarodziejów nie jest jednorodne i choć wpływy czarodziejów mugolskiego pochodzenia wzrosły na przestrzeni ostatnich lat, to hierarchia oparta między innymi na czystości krwi, nadal ma się bardzo dobrze. Magiczne pochodzenie często decyduje o pozycji społecznej czarodzieja, o tym w jakim środowisku się wychowuje, jak jest on postrzegany przez innych i jak daleko na szczeblach kariery może zajść. W ten sposób elitę czarodziejskiego świata stanowią czarodzieje czystej krwi, szlachetnie urodzeni, których nazwiska znajdują się w Skorowidzu Czystości Krwi - to oni mają największe wpływy, przywileje, bogactwo i najczęściej stoją na straży tradycji. Im mniej znana rodzina, z której pochodzi czarodziej, im bardziej rozrzedzona (nieczysta) jest jego krew - tym jego pozycja społeczna będzie niższa. Co ciekawe w czarodziejskim świecie płeć nie ma aż tak wielkiego znaczenia w zajmowanej pozycji społecznej jak ma to miejsce u mugoli. Czarownice często są wpływowymi głowami rodów i zajmują wysokie stanowiska, również kierownicze. Więcej informacji o czystości krwi czarodziejów możesz znaleźć tutaj.

Czarodziejski dom

Czarodziejskie domy to miejsca bezpieczne, w których czarodzieje mogą wykorzystywać cały swój magiczny potencjał do stworzenia przestrzeni wygodnej i funkcjonalnej, idealnie pod siebie zaprojektowanej. Z pomocą magii takie domostwa nie muszą trzymać się zasad fizyki, a brak narzuconych standardów budowlanych przez czarodziejskie prawo pozostawia czarodziejom pełną swobodę w tym jak te budynki mogą wyglądać. Architektura czarodziejska jest więc wyjątkowo różnorodna - można znaleźć tu zarówno domy niewyróżniające się od tych mugolskich, jak i wielopiętrowe domostwa w niestandardowych kolorach i kształtach. Często otoczone są ogrodami z florą zarówno niemagiczną jak i magiczną (jak drzewa wiggenowe odstraszające magiczne zwierzęta, w tym szkodniki, czy intrygujące samosterowalne śliwy hodowane jako rośliny sadownicze i ozdobne). Czarodzieje chętnie uprawiają również przydomowe ogródki warzywne i zielarskie, czasami zakładają także szklarnie, dzięki czemu mają dostęp do własnych surowców spożywczych, zielarskich czy ingrediencji roślinnych. Wyzwaniem w utrzymaniu takich ogrodów w dobrym stanie zazwyczaj są choroby roślin i szkodniki. Najpopularniejsze magiczne szkodniki ogrodowe to gnomy, a ostatnio szczególnie trzeba mieć się na baczności, jeżeli w ogrodzie pojawi się przypominający grzyb chorbotek, który przywędrował na Wyspy Brytyjskie ze Skandynawii i jest gatunkiem inwazyjnym i bardzo trudnym do wytępienia.
Wnętrza domów czarodziejów i czarownic zazwyczaj tętnią życiem i magią. W celach ozdobnych chętnie wykorzystywane są przez nich rośliny takie jak jak na przykład fruwokwiaty. Czarodziejska społeczność na pupili domowych wybiera najczęściej zwierzęta pożyteczne i łatwe w utrzymaniu jak: ropuchy (zarówno gatunki magiczne jak i niemagiczne), sowy, koty, pufki czy nawet ghule lub bardziej wymagające psy, psidwaki, kuguchary czy rzadziej wulgarne wozaki. Najpopularniejszymi szkodnikami domowymi są: żerujący na magicznych przedmiotach chropianek i żyjące w brudzie i rupieciach korniczaki i bahanki.

Czarodziejska rodzina

Nie da się ukryć, że wartości rodzinne są w społeczności czarodziejskiej bardzo mocno kultywowane. Nierzadko zdarza się, że czarodzieje całe życie mieszkają w swoim rodzinnym wielopokoleniowym domu lub mieszkaniu, gdzie od najmłodszych lat przekazywane są tradycje i magia. Swoją edukację mali czarodzieje i czarownice również rozpoczynają w domu: w przypadku rodzin bogatszych i szlachetnie urodzonych pod okiem guwernantki lub guwernanta, ale najczęściej rola nauczyciela przypada rodzicom lub innemu członkowi rodziny. Do czasu aż dziecko osiągnie wiek szkolny, powinno już co najmniej potrafić czytać i pisać, choć zazwyczaj przekazywana potomkom wiedza jest znacznie szersza i sięga obszarów dobrze znanym danej rodzinie, często związanych z rodzinną profesją lub pasjami opiekunów.
Zupełnie inaczej wygląda to w przypadku małych czarodziejów pochodzenia mugolskiego, którzy najczęściej posyłani są przez swoich mugolskich opiekunów do szkół podstawowych, gdzie przyswajają podstawy języka angielskiego, matematyki czy przyrody, a o istnieniu magicznego świata dowiadują się dopiero wraz z otrzymaniem listu ze szkoły magii i czarodziejstwa.
Edukacja młodych czarodziejów i czarownic w wieku szkolnym zazwyczaj odbywa się w placówce szkoły, a co za tym idzie: rodzice nie są aż tak obciążeni wychowaniem swoich nastoletnich potomków przez cały rok szkolny, jak ma to miejsce u mugoli. Oboje - zarówno mężczyzna jak i kobieta - mogą się skupić na pracy zawodowej, swoich zainteresowaniach i życiu społecznym. W wypełnianiu obowiązków domowych pomagają sobie najczęściej magią lub, w przypadku bogatszych rodzin, te obowiązki mogą przypadać domowemu skrzatowi.

Czarodziejskie profesje

Oczywiście nie wszystko czarodzieje mogą sobie wyczarować. To, czego nie potrafią lub nie mogą sobie zapewnić samodzielnie, najpewniej znajdą w magicznych sklepach oferujących szereg produktów, poczynając od spożywczych przez eliksiry i ingrediencje, kończąc na niezwykłych artefaktach i przedmiotach, wspomagających codzienne życie. Oprócz sklepów prężnie działają lokale rzemieślnicze i usługowe - krawieckie, jubilerskie, miotlarskie, stolarskie, garbarskie, wróżbiarskie, fryzjerskie i wiele innych. Z zapewnieniem sobie podstawowych potrzeb z pewnością nie będą miały problemu osoby mieszkające w czarodziejskich miasteczkach, ale bardziej wyszukane, trudniej dostępne produkty prędzej znajdzie się w miastach (szczególnie tych portowych). To także tam zazwyczaj załatwia się sprawy urzędowe. Mimo, że w miasteczkach można znaleźć lecznice i pojedynczych uzdrowicieli, którzy służą doraźną pomocą, z cięższymi przypadkami często również trzeba się udać do miejskiego szpitala. Największy w Wielkiej Brytanii - Szpital Świętego Munga - znajduje się w Londynie.
W czarodziejskiej społeczności istnieje silna tradycja, w której wiele profesji jest przekazywanych z pokolenia na pokolenie, więc czarodzieje już od najmłodszych lat uczą się zawodu od swoich rodziców lub dziadków najpierw poprzez obserwację i przyswajanie teorii, a później także przez praktykę. Taki proceder nie tylko zapewnia stabilność ekonomiczną rodziny, ale i gwarant młodszemu pokoleniu na źródło dochodu w przyszłości. Przekazywane w ten sposób profesje wiążą się również z utworzoną od lat siecią społecznych znajomości - klientów, dostawców i przedstawicieli innych zawodów - co również jest dużym ułatwieniem dla potomka. Jednocześnie może być nie lada wyzwaniem dla młodej osoby, która próbuje rozpocząć karierę w nowym zawodzie. Bez znajomości czy wyższej pozycji społecznej, może to być szczególnie trudne, a czasami - w wyjątkowo zamkniętych na osoby z zewnątrz branżach - zupełnie niemożliwe. Do wojny najciężej pod tym względem mieli czarodzieje pochodzenia mugolskiego - którzy nieznani społeczności czarodziejskiej, mogli być przez nią traktowani nieufnie, mieć trudność w konkurowaniu z ugruntowanymi na rynku fachowcami, którzy byli lepiej znani społeczności, a także z uzyskaniem dostępu do lokalnych zasobów, takich jak ingrediencje, surowce czy wykwalifikowani pracownicy. Dodając do tego często wysokie koszty początkowe w zależności od branży, mogło to stanowić barierę nie do przeskoczenia. Wojna i czas po niej zaczęły jednak zmieniać podejście wielu czarodziejów do tej kwestii, czego dowodem może być chociażby obecny Minister Magii. Zmiany te są więc dostrzegalne i odczuwalne, choć wciąż budzą wiele emocji i mogą być kością niezgody w czarodziejskim społeczeństwie. Więcej o profesjach możesz znaleźć tutaj.

Czarodziejskie rozrywki

Nie samą pracą żyją czarodzieje. W wolnych chwilach często spotykają się w pubach, żeby zjeść i napić się w towarzystwie znajomych i przyjaciół, powymieniać się nowinkami, nawiązać nowe znajomości czy ubić jakieś interesy. W takich miejscach nierzadko zdarza się, że spotykają się muzykanci i spontanicznie grają i śpiewają umilając czas innym klientom, którzy z chęcią im wtórują przy bardziej znanych kawałkach. Jest także możliwość gry w karty, szachy czarodziejów albo w gargulki.
W lecie organizowane są lokalne festyny na świeżym powietrzu cieszące się dużą popularnością wśród czarodziejskiej społeczności. Towarzyszą im potańcówki, przeróżne zawody z nagrodami, występy cyrkowe i inne atrakcje.
Oprócz tego w miastach odbywają się wystawy artystów, spektakle teatralne, taneczne czy koncerty magicznej orkiestry. To często są zamknięte lub drogie wydarzenia, w których biorą udział elity. Obowiązuje elegancki strój i odpowiednie zachowanie.
Czarodziejski sport to przede wszystkim quiddtich! Większość czarodziejów i czarownic ma swoje ulubione drużyny, którym kibicuje z trybun od najmłodszych lat oraz śledzi wyniki rozgrywek. Mecze nie są jedynie wydarzeniami sportowymi, ale także kulturalnymi, które od lat łączą czarodziejów i czarownice z różnych grup społecznych niezależnie od wieku i poglądów.
Na szczęście z transportem magicznym wyprawy na większe lub mniejsze wydarzenia kulturalne nie stanowią wielkiego wyzwania. Dzięki sieci Fiuu, świstoklikom, czy teleportacji czarodzieje błyskawicznie mogą znaleźć się w bardzo oddalonych od domu lokalizacjach (nawet na drugim końcu kraju). Trochę dłużej zajmie czarodziejowi czy czarownicy podróż na miotle, magicznym stworzeniu czy Błędnym Rycerzem, ale może stanowić całkiem niezłą alternatywę dla osób niewprawionych lub unikających teleportacji.

Czarodziejska moda

Czarodziejska moda jest różnorodna jak różnorodne jest magiczne społeczeństwo. Tym bardziej, że ubiór to nie zawsze tylko kwestia gustu, ale bardzo często jest odzwierciedleniem statusu społecznego czarodzieja, jego pochodzenia, czy nawet poglądów. Wiele strojów i dodatków inspirowanych jest modą z różnych epok, ma charakter symboliczny lub magiczny, co nadaje im unikalny charakter. Można zauważyć elementy stylu edwardiańskiego, wiktoriańskiego czy nawet renesansowego. W połączeniu z wpływem współczesnej mody zagranicznej oraz mugolskiej daje to szeroki wachlarz wyboru stylów i ich mieszanek, z którego każdy czarodziej może skorzystać. Nie mniej jednak zazwyczaj są to kroje zbliżone do mugolskich - eleganckie i klasyczne - choć wyróżniające się dodatkami, magicznymi motywami (często roślinnymi, symbolicznymi lub zwierzęcymi) i większą finezją wykonania.
Starsi czarodzieje i czarownice wciąż chętnie wybierają długie, eleganckie szaty w kolorze głębokiego granatu, butelkowej zieleni czy burgundu, choć powojenna moda odchodzi od tego typu odzieży - być może ze względu na mocniejsze wpływy mugolskie lub aby uniknąć wyróżniania się właśnie na tle mugoli.
Eleganccy czarodzieje w średnim wieku szczególnie w miastach wybierają zazwyczaj garnitury lub fraki komponując do nich wąskie krawaty lub muchy, natomiast kobiety postawią najczęściej na sukienki (sięgające co najmniej za kolano), spódnice oraz różnorodne bluzki o fantazyjnych wykończeniach.
Po spodnie sięgają rzadziej, raczej przez wzgląd na praktyczność lub modę, choć się to zdarza i już nie budzi tyle emocji w otoczeniu, co kilka dekad temu.
Szczególną popularnością u obu płci cieszą się obecnie płaszcze i peleryny z ozdobnymi guzikami o szerokich kołnierzach lub obszernych kapturach. Haftowane na nich symbole i wzory często są personalizowane, a ich wnętrza wyściełane kolorowymi, mocno kontrastującymi materiałami.
Jeśli chodzi o fryzury, to powraca moda na klasycznie długie włosy u czarownic (u czarodziejów rzadziej), które zarówno pozostawia się rozpuszczone, jak i stylizuje wymyślnymi upięciami. Popularnością wciąż się jednak cieszy krótka fryzura - bob.
Biżuteria jest wykorzystywana jako dodatek do stylizacji zarówno przez mężczyzn jak i kobiety i może mieć znaczenie magiczne, symboliczne lub czysto estetyczne. Są to między innymi pierścienie lub sygnety z kamieniami szlachetnymi, amulety, naszyjniki z magicznymi symbolami czy eleganckie zegarki. Często dopełnieniem wizerunku są skórzane lub atłasowe rękawiczki, wzorzyste szale, a nade wszystko nakrycia głowy w przeróżnych formach.
Choć w modzie czarodziejów dominują ciemniejsze kolory, takie jak czerń, popiel, granat, zieleń czy burgund, wyraźnie widać tendencję szczególnie młodszego pokolenia do sięgania po jaśniejsze czy nawet jaskrawe ubrania lub ich elementy. Młodzi czarodzieje i czarownice odważnie łączą przeróżne style, zaskakują przy tym swoją kreatywnością i często buntują przed trzymaniem się określonych norm. Nie łączy się to już z tak ostrą krytyką ze strony społeczeństwa jak to miało miejsce kilkanaście lat temu.
Jeśli chodzi o tatuaże, czarodzieje mają do nich podobny stosunek jak mugole, choć w pewnych kwestiach się różnią. Ponieważ trwałe nanoszenie znaków i symboli na swoje ciała towarzyszy w niektórych kręgach czarodziejskiej kulturze od wieków, tatuaże nie wzbudzają w otoczeniu aż dużego zdziwienia czy skrajnie negatywnych skojarzeń, ale wciąż nie są zjawiskiem dobrze widzianym. Tatuaże pozostają nierzadko oznaką kultywowania tradycji rodzinnych lub przynależności do określonych środowisk - głównie społeczności czarnoksiężników, więźniów i marynarzy.

Czarodzieje a świat mugolski

Choć powszechna wiedza czarodziejów na temat mugolskiego świata przez ostatnie dekady znacząco wzrosła, wciąż jest na niskim poziomie, a u wielu - na zerowym. Przypadki takich osób, które nie mają bladego pojęcia na temat mugoli i ich świata, wcale nie są osamotnione. Czarodzieje z powodzeniem mogą przeżyć całe swoje życie w całkowitej izolacji od mugolskiej części Wielkiej Brytanii, a to za sprawą świetnie rozwiniętego magicznego: transportu, handlu, społeczności i ukrytych przed mugolami obszarów nie tylko miejskich, ale także wiejskich i niezurbanizowanych.
Choć przeciętny czarodziej, który parę razy zetknął się z mugolskimi wynalazkami, może nie przestraszy się samochodu, ale z pewnością nie będzie potrafił go prowadzić i może mieć trudności ze zrozumieniem działania urządzeń elektrycznych i praw np. o ruchu drogowym, które w czarodziejskim świecie nie istnieje.
Wpływ mugolskiej medycyny na czarodziejów nigdy nie został przebadany.

Mugole

Tło społeczne i polityczne

Początek lat 60. w Wielkiej Brytanii - mimo, że jest to czas zmian w społeczeństwie, nadal można je podzielić na kilka głównych klas:
Klasę wyższą - (ok. 5-10% populacji) obejmującą arystokrację, właścicieli dużych majątków oraz osoby zajmujące wysokie stanowiska w biznesie i administracji, często mające wpływ na politykę.
Klasę średnią - (ok. 30-40% populacji) obejmującą zawodowych pracowników, takich jak lekarze, prawnicy, nauczyciele, a także przedsiębiorców, właścicieli małych i średnich firm oraz urzędników.
Klasę robotniczą - (ok. 50-60% społeczeństwa) składającą się z pracowników fizycznych, robotników przemysłowych oraz osób zatrudnionych w niskopłatnych zawodach. Często muszą oni mierzyć się z trudnościami ekonomicznymi.
Królowa Elżbieta II, choć jest głową państwa, ma rolę głównie symboliczną i ceremonialną - reprezentuje kraj na arenie międzynarodowej, podpisuje ustawy, przyjmuje dygnitarzy i uczestniczy w oficjalnych uroczystościach.
Realną władzę sprawuje parlament oraz rząd. U władzy jest Partia Konserwatywna, która rządzi pod przewodnictwem mugolskiego premiera - Harolda Macmillana. Mężczyzna ten (urzędujący od 1957 roku po rezygnacji Anthony'ego Edena) jest postrzegany jako stabilny lider, który kontynuuje politykę rozwoju gospodarczego i modernizacji. Rząd Macmillana boryka się z różnymi problemami, w tym z procesem dekolonizacji oraz kryzysem w sektorze węglowym, co doprowadza do strajków i protestów. W obliczu rosnących wyzwań społecznych i gospodarczych Partia Konserwatywna stara się utrzymać władzę.
Tymczasem Partia Pracy, główny rywal konserwatystów, po zmianie lidera w 1960 roku na Harolda Wilsona, zaczyna odbudowywać swoją pozycję na scenie politycznej. Wykorzystuje postępujące w społeczeństwie zmiany oraz protesty młodzieży, a także ruchów takich jak ruch na rzecz praw obywatelskich, feministek, czy ruchy antywojenne kwestionujące tradycyjne normy i wartości klasowe, by przyciągnąć do siebie nowych wyborców.

Życie codzienne przeciętnego mugola

Wielka Brytania:
Trwa powojenna odbudowa i wzrost gospodarczy kraju, a sytuacja wielu mugoli się stabilizuje. Ich życie codzienne koncentruje się wokół rodzin, lokalnych społeczności i tradycji. Wielu z nich mieszka w domach jednorodzinnych lub mieszkaniach w miastach. Warunki ich życia różnią się w zależności od lokalizacji i statusu społecznego. Rolę głowy rodziny najczęściej pełni mężczyzna i to on ma za zadanie utrzymać rodzinę. Jeżeli nie jest uprzywilejowany statusem społecznym, to najłatwiej znaleźć mu zatrudnienie w przemyśle (szczególnie w Birmingham i Manchester), w tym w przemyśle samochodowym i tekstylnym, a także w sektorze usług. Na obszarach wiejskich zazwyczaj będzie zarabiał na rolnictwie. Tymczasem kobieta zajmuje się domem lub gospodarstwem i wychowaniem dzieci. W związku z rozwojem szkolnictwa coraz więcej dzieci po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuuje naukę, jednak dostęp do wyższych uczelni jest ograniczony - statusem społecznym, kosztami, liczbą miejsc oraz nierównościami w systemie edukacji.
Podróżowanie staje się łatwiejsze i przystępniejsze dzięki coraz większej dostępności samochodów oraz rozbudowie sieci dróg. Dzięki temu mugole nie muszą korzystać z publicznego transportu, takiego jak autobusy i pociągi, choć ten jednak wciąż pozostaje atrakcyjny dla wielu z nich - jest tańszy.
W kulturze następuje rewolucja. Muzyka, moda i styl życia ulegają znacznym zmianom. Telewizja staje się powszechnym źródłem rozrywki, a programy takie jak "Top of the Pops" promujące nowych artystów i ich utwory, przyciągają dużą widownię. Brytyjska scena muzyczna rozwija się, a młodzi artyści zaczynają eksplorować brzmienia rock and rolla, czerpiąc inspirację z amerykańskich wykonawców. Zaczynają pojawiać się także pierwsze festiwale muzyczne, które przyciągają młodą publiczność. W kinach popularne są filmy z gatunku komedii i dramatu, a także wprowadzane filmy z tzw. "nowej fali".

Szkocja:
Szkocja przechodzi transformację gospodarczą. W miastach, szczególnie przemysłowych, takich jak Glasgow, rośnie liczba mieszkańców, a suburbanizacja staje się coraz bardziej popularna. Przemysł stoczniowy i węglowy jest nadal ważny, ale zaczyna tracić na znaczeniu. Rozwijają się za to nowe sektory, takie jak przemysł petrochemiczny i technologie. W Szkotach rośnie świadomość narodowa, co prowadzi do wzrostu poparcia dla szkockiego nacjonalizmu, a to sprzyja powstawaniu ruchów dążących do większej autonomii Szkocji.

Irlandia:
Irlandia jest w trakcie modernizacji i reform gospodarczych. Niestety nadal boryka się z wysokim bezrobociem i emigracją. W jej gospodarce dominuje rolnictwo, a najważniejszym elementem codzienności jest życie rodzinne i wspólnotowe. Kultura jest silnie związana z tradycjami. Podczas gdy Wielka Brytania zachwyca się rozwijającym się rock’n’rollem, którego wpływ na kulturę jest też wyczuwany w Szkocji, w Irlandii następuje wzrost zainteresowania folklorem, a na popularności zyskuje muzyka ludowa. Wiele osób angażuje się w działalność kulturalną promując irlandzkie dziedzictwo.
W miastach rozwija się infrastruktura, a ludzie zaczynają korzystać z nowych technologii, takich jak telewizory, które na terenach wiejskich nie są jeszcze popularne.

Mugolska moda na Wyspach Brytyjskich

Moda jest niezwykle różnorodna i dynamiczna odzwierciedlając zachodzące zmiany społeczne, polityczne i kulturowe. Jest to czas rewolucji kulturalnej, a także narodzin subkultur, co ma duży wpływ na styl ubioru.
Dominują eleganckie i klasyczne style, inspirowane modą lat 50. Kobiety noszą sukienki o prostym kroju, często z wcięciem w talii, a także spódnice o długości do kolan. Mężczyźni wybierają garnitury w stonowanych kolorach często dobierając do nich wąskie krawaty.
Wśród młodzieży zyskuje jednak popularność styl modowy “mod”, charakteryzujący się kolorowymi ubraniami, często wzorzystymi. Dziewczęta coraz chętniej noszą krótsze spódnice tzw. mini, sukienki o prostych liniach i buty na niskim obcasie, takie jak baleriny. Młodzi mężczyźni podążając za tym stylem, sięgają po wąskie spodnie często z wysokim stanem, koszule w jaskrawych kolorach oraz płaszcze typu parka.
To czas eksperymentowania z kolorami i wzorami. Popularne stają się jaskrawe barwy, psychodeliczne wzory oraz geometryczne kształty, które odzwierciedlają ducha epoki.
Nie można zapomnieć, że to także czas narodzin różnych subkultur, takich jak hippisi, którzy preferują luźne, kolorowe ubrania, często z elementami etnicznymi, oraz długie włosy.
To, co jednak nadal może budzić w otoczeniu niechęć, to niezmiennie od lat tatuaże, które kojarzone są z przestępcami i wyrzutkami społeczeństwa.

Mugole a czarodziejski świat

Mugole z zasady nie mają świadomości istnienia magii, a jeśli z jakichś przyczyn mają z nią kontakt, to bardzo szybko odpowiednie magiczne służby lokalizują ich i wymazują im pamięć. Wyjątek stanowią tylko ci mugole, którzy mają bardzo bliskie relacje rodzinne z czarodziejem lub czarownicą, choć to również nie jest reguła. Czarodzieje potrafią bardzo skutecznie ukrywać swoje magiczne zdolności i często to robią nawet w stosunku do najbliższej rodziny ze strachu o bycie pociągniętym do odpowiedzialności za naruszenie Kodeksu Tajności Czarodziejów.
Choć nie zostało to nigdy rzetelnie przebadane, ale na podstawie wielu incydentów przez dziesięciolecia można z dużym prawdopodobieństwem założyć, że magia, eliksiry czy magiczne stworzenia i rośliny będą na przeciętnego mugola oddziaływać silniej lub w sposób trudniejszy do przewidzenia niż na czarodzieja.