Zielarstwo i magiczne rośliny

[Serpens]

Zielarstwo i magiczne rośliny

W czarodziejskim świecie istnieje mnóstwo roślin posiadających magiczne właściwości - fascynujących, ale i niebezpiecznych. Już od najmłodszych lat dzieci wychowujące się w magicznych rodzinach uczą się o czarodziejskiej florze i mogą ją obserwować w życiu codziennym, a później pogłębiają tą wiedzę w szkole podczas lekcji zielarstwa. Rośliny wykorzystywane są przez czarodziejów w lecznictwie, alchemii, w hodowli magicznych stworzeń, a nawet w celach obronnych. Różnorodność gatunków sprawia, że odnajdują one zastosowanie niemal w każdej dziedzinie czarodziejskiego życia.

Zielarstwo jako nauka

Choć magiczna roślinność budzi zainteresowanie badaczy od tysięcy lat, ta część natury pozostaje wciąż nie do końca zgłębiona i może zaskakiwać. Przez cały czas odkrywane są kolejne gatunki, a przeprowadzane na nich badania i eksperymenty pozwalają opisać czarodziejom ich nieznane dotąd cechy. Powstało wiele publikacji, a za absolutnie podstawową i wprowadzającą uznaje się podręcznik Philldy Spore - Tysiąc magicznych ziół i grzybów, choć niewątpliwie ciekawą lekturę stanowi tom nieznanego autorstwa: Mięsożerne drzewa świata. Więcej szczegółów dla dociekliwych można odnaleźć na kartach Przewodnika zielarskiego Goshwak, autorstwa cenionej Mirandy Goshawk, która nie tylko ujawnia rzadkie gatunki i ich nietypowych plantatorów, ale i dzieli się unikatowymi wskazówkami dla doświadczonych już zielarzy.

Hodowle magiczne

Wielu czarodziejów w przydomowych ogródkach posiada własne cieplarnie, w których kontroluje przyrost roślin niezbędnych lub pomocnych w codziennym życiu. Stworzenie takiego miejsca, a także zapewnienie prawidłowych warunków oraz właściwe dbanie o rozmaite gatunki zgromadzone pod szklanym dachem wymaga od czarodzieja szerszej wiedzy. Kapryśne i niestabilne okazy nie będą rozwijać się pod opieką tego, kto zignoruje ich potrzeby i albo obumrą, albo stracą swoje magiczne właściwości. Mając to na uwadze doświadczony ogrodnik nigdy nie zapomni o kompoście, który dostarcza roślinom potrzebnych składników odżywczych (szczególnie poleca się w tym celu smocze łajno).
Przy opiece nad sadzonkami zaleca się zaopatrzenie we właściwy strój, ochronną szatę, rękawice ze smoczej skóry, magiczny sekator czy nauszniki. Zawsze należy mieć przy sobie różdżkę, by na przykład w razie pochwycenia przez złośliwe pędy, móc prędko się uwolnić. Ostrożność powinna być domeną porządnego hodowcy. Wiele z roślin to okazy trujące i mordercze, ale też przenoszące paskudne choroby. Nie należy o tym zapominać.
Trzeba tutaj zaznaczyć, że nie wszystkie magiczne rośliny nadają się do uprawy w cieplarni. Niektóre gatunki rosną w ściśle określonych warunkach, których nawet przy pomocy magii nie uda się odtworzyć w innym miejscu niż ich siedlisko.

Magiczne rośliny a mugole

Mugole nie widzą większości magicznych roślin. Rośliny te wykształciły magiczny system obronny w postaci kamuflażu - są dla nich niewidoczne lub wytwarzają wokół siebie aurę, która zniechęca mugoli do podchodzenia bliżej.
Istnieją gatunki, które nie ukrywają się przed osobami niemagicznymi i są przez nich z powodzeniem uprawiane i wykorzystywane np. ślaz lub dyptam, jednak w przypadku większości tego typu roślin głównie z powodu braku wiedzy mugole nie wykorzystują w pełni ich potencjału.
W przypadku połknięcia bądź zbyt bliskiego kontaktu z większością gatunków efekt zaklętej w pędach magii oddziałuje na mugoli zazwyczaj mocniej niż na czarodziejów - szczególnie tyczy się to okazów trujących.

Niemagiczne rośliny

Czarodzieje z powodzeniem hodują i wykorzystują także gatunki pozornie pozbawione magii. Potrafią jednak w połączeniu z innymi składnikami wydobyć z nich dodatkowe właściwości niedostępne dla mugoli lub bazują na naturalnym darze niemagicznej rośliny. Niektórzy zielarze twierdzą, że magię odnaleźć można w każdej istniejącej w przyrodzie roślinie, ale część z nich wykazuje znacznie silniejsze czarodziejskie cechy.

Wybrane magiczne rośliny

Asfodelus - liliowata roślina śródziemnomorska o białych lub żółtych kwiatach. Posiada silne magiczne właściwości i jest wykorzystana w alchemii, między innymi jako składnik wywaru żywej śmierci. W starożytnych legendach roślina ta sadzana była na cmentarzach i uznawana za pokarm zmarłych. Poświęcana mitycznej Persefonie. Do dziś można spotkać pojedyncze kwiaty przy nagrobkach. Niektórzy naukowcy twierdzą, że roślina może wyrosnąć również tam, gdzie dokonano morderstwa na czarodzieju.

Chińska kąsająca kapusta - gatunek kapusty pochodzący z Azji wyróżniający się ostrymi zębami i zdolnością do gryzienia przedmiotów i istot. Jest przydatna nie tylko w alchemii jako składnik eliksirów, ale może być także wykorzystywana pomocniczo podczas walki. Może stanowić wyzwanie dla początkujących plantatorów - wymaga zachowania wszystkich środków ostrożności w kontakcie z nią i zapewnienia jej specyficznych warunków bytowania - wysokiej wilgotności i temperatury. Choć odporna na szkodniki, łatwo zapada na choroby grzybicze - szczególnie jeśli zastosuje się za mało lub za dużo nawozu.

Czyrakobulwa - łatwo mylona ze stworzeniem, ponieważ z wyglądu przypomina dorodnego ślimaka wydostającego się z ziemi. Tym bardziej, że roślina ta lekko się wije i rzadko zastyga w bezruchu. Jej bulwa jest czarna i pokryta błyszczącymi bąblami wypełnionymi żółtym, przypominającym ropę płynem o zapachu nafty. Właśnie ta wydzielina odpowiednio przygotowana może być z powodzeniem stosowana w alchemii i lecznictwie (między innymi w kuracjach zwalczających trądzik). Należy jednak zachować szczególną ostrożność przy pobieraniu tej substancji z czyrakobulw, ponieważ ropa w bezpośrednim kontakcie ze skórą parzy i może wywoływać ciężkie zmiany skórne szczególnie u osób wrażliwych.

Diabelskie sidła - długożyjące pnącze. Groźna roślina rozrastająca się w miejscach wilgotnych i dalekich od światła słonecznego. Posiada system grubych, miękkich macek w kolorze od ciemnej zieleni do niemal całkiem czarnego. Często bytuje w jaskiniach, lochach, piwnicach, czy nawet kanałach. Z powodu światłowstrętu raczej niespotykana na powierzchni. Trudna do uprawy w cieplarniach - chyba że zapewni się jej odpowiednie warunki, a więc brak dostępu światła i wysoką wilgotność. Szczególnie młode egzemplarze mogą być mylone z fruwokwiatem, ale choć wydają się niepozorne, mogą być nie mniej mordercze niż starsze osobniki. Roślina ta ma doskonale wykształcony zmysł dotyku i błyskawicznie potrafi opleść się wokół ofiary, udusić ją lub zgnieść. Im bardziej ruchliwa istota, tym mocniejsza reakcja ze strony diabelskich sideł, dlatego kontakt z nimi wymaga powolnych i łagodnych ruchów, a przede wszystkim zachowania spokoju. Płoszy je ogień i światło słoneczne.

Drzewo wiggenowe - zwane także magiczną jarzębiną, choć zupełnie do niej niepodobne. Jest pospolite, a bystry zielarz bez trudu odnajdzie pojedyncze okazy w każdym leśnym zakątku. Pień drzewa jest charakterystycznie powyginany i silny, a porastające go liście rzadkie i drobne, przez co drzewo sprawia wrażenie dość marnego i niepozornego. Roślina emanuje wyjątkową aurą, która odstrasza magiczne stworzenia. W razie ataku warto przytulić się do pnia i tym samym zapewnić sobie bezpieczeństwo. Przez wzgląd na tę właściwość czarodzieje często sadzą to drzewo w swoich ogrodach. Drzewo wiggenowe wykazuje także właściwości lecznicze, a jego kora stanowi ważny składnik eliksiru wiggenowego.

Dyptam - trudna do zaklasyfikowania roślina, która stała się na tyle pospolita w świecie mugoli (i wykorzystywana przez nich w ziołolecznictwie), że niektórzy badacze zaczęli kwestionować jej magiczność. Niemniej dyptam wciąż uznawany jest za czarodziejski krzew, stojący niejako na pograniczu dwóch światów. Dyptam uznawany jest za jedną z najważniejszych roślin uzdrawiających. Magowie z powodzeniem wykorzystują wszystkie części tej rośliny w zależności od potrzeb: różowe kwiaty, długie, dorodne łodygi i gęsto porastające je liście oraz korzeń. Dyptam lubi rosnąć na dobrze nasłonecznionych zboczach pagórków i gór. Jest bardzo wymagający w kwestii żyzności gleby. Nie znosi przesadzania, dlatego często próby pozyskania sadzonek ze środowiska naturalnego kończą się niepowodzeniem.

Figa abisyńska - zaczarowany gatunek pochodzący z Abisynii. Wydaje dorodne fioletowe owoce, we wnętrzu których rosną kwiaty. Roślina potrafi przetrwać w bardzo trudnych warunkach, posiada agresywne, silne korzenie, które trudno okiełznać, ale dzięki temu jest bardzo zaradna i trudno ją zniszczyć. Niestraszne są jej mrozy, w okresie jesienno-zimowym jest bezlistna. Figi rosną szybko i hodowane w cieplarniach potrzebują regularnego przycinania. W skórkach jej owoców produkowany jest purpurowy płyn o właściwościach uzdrawiających. Po obraniu figi można dostać się do części kwiatowych.

Fruwokwiat - specyficzna roślina, której pędy przypominają nieustannie kołyszące się wąsy. Często wykorzystywana jako ozdoba wnętrza. Przyjazna i bezpieczna roślina może być jednak mylona z diabielskimi sidłami przez swój zbliżony do nich wygląd, dlatego dla pewności warto zbadać reakcję rośliny na światło. Dodatkową wskazówką powinna być wyjątkowo miła natura tego gatunku. Gdy się zadomowi, często czuje się jak pełnoprawny członek rodziny i bardzo aktywnie rozprowadza swoje ciekawskie pędy we wszystkie kąty. 

Ganglion czarownicy - bardzo rzadka roślina wodna naturalnie występująca w stawach Dalekiego Wschodu. Wyróżnia się pulsującą, krwistoczerwoną bulwą. Jej czarodziejskie właściwości są niemal nieznane, jednak można przypuszczać, że ma duży potencjał jako silnie magiczny składnik eliksirów.

Gryzące cebule - przypominają zwykłe cebule, choć w nieco spłaszczonej odmianie. Posiadają zielone liście i podłużny pomarańczowy korzeń. Mają intensywny, gryzący zapach i podobnie jak ich niemagiczna bliźniaczka podczas siekania podrażniają oczy i wywołują łzawienie. Efekty te są jednak znacznie silniejsze, dlatego przygotowywać tę roślinę należy wyłącznie w ochronnych okularach. Podrażnienia mogą przerodzić się bowiem w poważne dolegliwości i uczucie tzw. pogryzionych oczu. Znane są przypadki czasowej utraty wzroku podczas zbyt nadgorliwego krojenia.

Jadowita tentakula - bardzo groźne zielone pnącze o wyjątkowo złośliwej naturze. Posiada czerwone kolce nasączone silnie trującym jadem. Jest ruchliwa i nie znosi obcych. Przy każdym kontakcie należy spodziewać się ataku. Nie wolno podchodzić do niej bez odpowiedniego zabezpieczenia w postaci szaty ochronnej i grubych rękawic. Roślinę trzeba bardzo dokładnie obserwować. Nie przegapi ona okazji do wbicia w skórę ostrych kolców i wprowadzenia jadu. Jakby tego było mało, tentakula posiada również zęby i z powodzeniem gryzie. Jest mięsożerna i nie pogardzi przekąską w postaci części ciała nieostrożnego czarodzieja. Najpierw zatruwa ofiarę jadem, a później podejmuje próby gryzienia. Atakujący pęd najlepiej odciąć, gdy tylko podejmuje próbę zbliżenia się. Żywi się głównie mniejszymi stworzeniami, jak np. bahanka czy chropianek. Wykorzystywana jest przez czarodziejów jako broń lub strażnik zasadzony w miejscach wymagających ochrony.

Kaprys niuchacza - wyjątkowo rzadki gatunek magicznej rośliny. Posiada lśniące miedziane liście, a jej nazwa pochodzi od lubujących się w błyszczących i cennych przedmiotach niuchaczy. Szelest jej liści przypomina brzęk monet. Emanuje ona silną magią i z powodzeniem wykorzystywana jest w przygotowywaniu czarodziejskich wywarów, choć ta roślina nie została jeszcze dokładnie przebadana. Wiele wieków temu czarodzieje używali tej rośliny jako waluty. Istnieją legendy, według których natknąć może się na nią czarodziej, który tego dnia czuje się niezmiernie szczęśliwy.

Kasza kaznodziei - kolejny rzadki i mało przebadany gatunek. Najprawdopodobniej został przypadkowo lub celowo przewieziony do Europy z jakiejś wyspy. Znajdowana na zacienionych, ale ciepłych i wilgotnych stanowiskach. Posiada charakterystyczne strąki, z których sączy się niebieska, gęsta i grudkowata substancja przypominająca ugotowaną kaszę. Jej magiczne właściwości nie zostały dotąd sklasyfikowane i dobrze przebadane. Ponoć roślina jest niebezpieczna.

Kłaposkrzeczki - wyjątkowo ruchliwa i hałaśliwa roślina. Łatwo wpada w histerię, co jest ciężkie do zniesienia dla otoczenia. Jest to gatunek, który według naukowców odczuwa ból oraz przyjemność, a zatem ma większe potrzeby i wymagania hodowlane. Drobna pomyłka w opiece nad nią kończy się dramatyczną balladą i najczęściej przesadzeniem rośliny i wyniesieniem jej z cieplarni. Ta zielona histeryczka rzadko kiedy rośnie tam z woli zielarza. Jej krzyki wpływają na inne rośliny negatywnie, a sama w sobie raczej nie jest uznawana za cenną w alchemii lub lecznictwie. Dlatego zwykle hodują ją pasjonaci zielarstwa i zbieracze rozmaitych gatunków. Bardzo wybredna w kwestii nawozu - stanowi zatem dobry okaz do nauki stosowania go. Bezwzględnie wymaga nauszników.

Latawica - kolorowe kwiaty o imponująco wielkich i rozłożystych płatkach. Kwiaty te wraz z łodygą i korzeniami lewitują ponad ziemią, często osadzając się przy dachach cieplarni lub między koronami drzew. Gdy roślina jest spragniona i potrzebuje składników odżywczych opada na ziemię, a jej płatki składają się jak parasolka. Choć roślina jest piękna, wydziela ciężki, przytłaczający zapach, który w połączeniu z jej lotną naturą czyni ją nieatrakcyjną dla przypadkowych spacerowiczów. Eksperymenty naukowe w zakresie jej pożyteczności w alchemii dotąd nie przyniosły żadnych spektakularnych efektów - roślina pozostaje tajemnicza.

Lewitujące drzewa - najczęściej spotykane w Nepalu, rzadkie, ale doprawdy niesłychane egzotyczne drzewa, które potrafią unieść się w powietrzu wraz z korzeniami, a nawet osiąść w nowym, nieco oddalonym miejscu. Zjawiskowe rośliny do dziś pełne są tajemnic i pytań pozostawionych bez odpowiedzi. Budzą olbrzymie zainteresowanie w środowisku naukowym (powiada się, że niejeden zielarz osiwiał na ich widok). Istnieją teorie, że drzewa lewitują, by obronić się przed zagrożeniem lub zbliżyć się do słońca, a także, iż jest to forma walki z pasożytami. Ze względu na dość świeże odkrycie nie są znane szczegółowe właściwości tej rośliny, choć część alchemików zastanawia się nad wykorzystaniem ich do opracowania formuły pozwalającej na lewitowanie.

Mandragora - jeszcze jedna głośna roślina, irytująca, choć bardzo ceniona przez uzdrowicieli. Bulwa tej rośliny przypomina noworodka i wydaje piskliwe, zabójcze dźwięki (o ile okaz jest dojrzały; młode sadzonki powodują omdlenia), dlatego opiekować się tą rośliną powinno wyłącznie w nausznikach i z najwyższą ostrożnością - zdecydowanie nie zaleca się jej drażnić. Podłużne liście mandragory przypominają włosy wyrastające z bulwy-głowy. Im bardziej ruchliwa sadzonka, tym starsza i silniejsza magicznie. Fantastycznie sprawdza się jako składnik wywarów przeciwko skutkom złych uroków. Ponadto wykazuje właściwości uspokajające i przeciwbólowe, ale w nadmiarze może być szkodliwa. Użyć jej jednak można dopiero po uduszeniu.

Mimbulus mimbletonia - unikatowa roślina o szarym kolorze i wyglądzie karłowatego kaktusa, choć zamiast małych igiełek posiada delikatniejsze bąble. Porusza się lekko i powoli. Posiada własny system obronny - w przypadku naruszenia struktury wypluwa cuchnący sok o błotnistej konsystencji i zapachu zjełczałego nawozu. Co ciekawe, owa substancja sprawdza się w pielęgnacji chorych magicznych stworzeń. Roślina nie lubi być dotykana, z powodzeniem można hodować ją w ziemi bądź doniczce jako okaz ozdobny.

Moly - inaczej zwana ciemiernikiem białym. Jest to magiczna roślina o potężnych właściwościach. Posiada kwiaty o błękitnych lub białych płatkach, a jej łodyga jest czarna. Rośnie pojedynczo, bardzo rzadko w skupiskach. Potrafi zakwitnąć w bardzo nietypowych warunkach miejskich, co dla badaczy jest dość niejasne. Jednak roślina ta jest odporna na wiele czynników otoczenia, a zamknięta w niej magia doskonale sprawdza się w neutralizowaniu skutków złych zaklęć.

Ognisty krzew - roślina, która płonie przez cały okres bytowania i nie spala się. Znaleźć ją można w jaskiniach. Zdecydowanie nie nadaje się do hodowli w cieplarniach, ponieważ lubi ciemności i skutecznie wypala wszystko wokół (z wyjątkiem siostrzanych sadzonek). Wytwarza duże ilości ciepła, dzięki czemu idealnie wspiera wylęganie smoczych jaj. Obcowanie z nią wymaga nadzwyczajnej ostrożności i specjalnej ogniodpornej szaty roboczej. Części rośliny pozyskuje się trudno, a jej skrawki po odcięciu szybko gasną i po kilku dniach zupełnie tracą swą magię. Z tego powodu wszelkie składniki z tej rośliny są drogie i niechętnie wykorzystywane przez alchemików, choć ci nie mogą zaprzeczyć, że ognisty krzew ma olbrzymi potencjał w eliksirotwórstwie.

Plangentinka - krzew lub niewielkie drzewo owocowe. Jego liście wydają miłe dla ucha, kojące dźwięki przypominające nucenie. Sadzone chętnie przez czarodziejów jako roślina ozdobna lub sadownicza. Na wiosnę kwitnie na pomarańczowo wydzielając przyjemny, słodki zapach. Owoce przypominają z wyglądu żółte brzoskwinie, ale w smaku zbliżone są do połączenia pomarańczy ze śliwką. Można je zbierać tylko nocą, kiedy drzewo śpi, ponieważ w ciągu dnia każda próba zerwania owoców kończy się histerycznym wrzaskiem. 

Pykostrąk - roślina posiadająca różowe strąki oraz błyszczące, kolorowe fasolki w kropki. Sprawdza się przeciwko trollom i ghulom, które są na nią uczulone. Jeśli rozgniecie się lub upuści fasolkę tej rośliny, wystrzeliwują z niej kwiaty. Dla czarodziejów niegroźna, uwielbiana przez dzieci i skrzaty domowe. Bezużyteczna w lecznictwie i alchemii, hodowana raczej wyłącznie przez pasjonatów, nie przynosi większego pożytku oprócz wspomnianej obrony przed niektórymi magicznymi istotami lub stworzeniami. Prawdziwe łakocie dla psidwaków.

Raptuśnik - inaczej zwany drzewem Hyena. Dość pospolite drzewo, którego liście (zielone w czerwone kropki) po zjedzeniu, wywołują niekontrolowany śmiech. Roślinę wykorzystuje się do produkcji zaczarowanych słodyczy z uwagi na słodki smak. Esencja z raptuśnika odnajduje zastosowanie przy magicznych kremach. Nierzadko jest również składnikiem alchemicznym. Drzewo jest niewysokie, ale dość rozłożyste. Nierozważne podjadanie słodkich liści może się skończyć przedawkowaniem śmiechu i potrzebą podania antidotum.

Samosterowalna śliwa - wieloletni krzew, który naturalnie rośnie oplatając pnie innych roślin, po czym zwisa z nich gałęziami w dół. Może szukać podpory również w ukształtowaniu terenu lub w innych, znajdujących się obok niej obiektach. Stosowany jako roślina sadownicza lub częściej jako roślina ozdobna. Kwitnie na przełomie kwietnia i maja. Jego kwiaty przypominają kwiaty magnolii, ale o różnokolorowych płatkach. W sierpniu zapylone przez chrabąszcze kwiaty, przekształcają się w unoszące się w powietrzu, ale utrzymywane przez długie, wiotkie łodyżki pomarańczowe owoce podobne do rzodkiewek. W obliczu zagrożenia lub całkowicie dojrzałe - odrywają się od rośliny macierzystej i odlatują. Jej owoce są jadalne, w smaku słodko-cierpkie i lekko pikantne.

Samoużyźniający się krzew - mięsożerny krzew, który - zgodnie z nazwą - może sam siebie użyźniać i nie potrzebuje dodatkowego nawożenia. Pochłania olbrzymie ilości wody i świeżego mięsa, chętnie też ludzkiego. Zielarze określają go mianem głodomora i podczas pielęgnacji zakładają podwójne rękawice. Musi rosnąć w izolacji od innych roślin (i innych sadzonek swojego gatunku również) ze względu na wysokie ryzyko zjedzenia ich. Dość ciężko je znaleźć, w naturze żyją w jaskiniach, w dużej wilgoci i bez światła. Ze względu na te wymagania oraz żarłoczny temperament - zdecydowanie nie nadaje się do hodowania w cieplarni.

Skrzeloziele - podwodna roślina o niezachęcającym wyglądzie. Skrzeloziele przypomina supeł ze szczurzych ogonów o szarozielonej barwie. Występuje na dnie Morza Śródziemnego. Ziele posiada charakterystyczną magiczną właściwość - już jedna garść daje możliwość przebywania pod wodą przez około godzinę. Po spożyciu człowiekowi wyrastają skrzela i błony między palcami. Te właściwości odkryła w XVII wieku zdolna botaniczka, Elladora Ketteridge i do dziś chętnie wykorzystuje się skrzeloziele w zgłębianiu wodnych toni. Oprócz tego roślina ta jest częstym składnikiem eliksirów, posiada dość szerokie zastosowanie, także w lecznictwie. Dostęp do niej ze względu na bardzo specyficzne wymagania bytowe jest jednak utrudniony.

Sopophorus - rzadki i zwodniczy gatunek wyrastający na bagnach. Choć wrzecionowata łodyga i zazwyczaj oklapłe przerośnięte liście wyglądają dość marnie, roślina ta wydaje cudowne perłowobiałe fasolki o silnych właściwościach magicznych. Już kilkaset lat temu odkryto, że znakomicie rozrasta się na obszarach bytowania lunabalii. Odchody tych stworzeń są jej ulubionym nawozem. Sopophorus emanuje specyficznym rodzajem magii - usypia ludzi, którzy znajdą się w jej bliskim otoczeniu, jeśli nie zabezpieczą oni dróg oddechowych. Sen ten jest głęboki, ale zazwyczaj kończy się po kilkunastu godzinach. Te właściwości alchemicy z powodzeniem wykorzystują przy tworzeniu mikstur nasennych.

Trzepotka - magiczny niewielki krzew, który trzęsie się i drży, jakby się bał. Wiadome jest, że zakwita raz na sto lat, a jego kwiat posiada potężne właściwości magiczne. Przez pozostałe dziewięćdziesiąt dziewięć lat roślina jest raczej mało interesująca, choć wytwarza zapach, który przyciąga do niej czarodziejów, budzi w nich fascynację, której nie mogą się oprzeć. Po pewnym czasie efekt jednak mija i czarodziej staje się odporny na czar trzepotki przez kolejny rok.

Tykwobulwa - zielona cebula, duża i wonna. Tworzy się z niej napary, choć te nie wywołują żadnych spektakularnych efektów poza ulgą po spożyciu dużej ilości alkoholu. Ma specyficzny smak, który dzieli konsumentów - jedni go uwielbiają, a drudzy nie znoszą. Po wypiciu napojów na jej bazie trudno jest się pozbyć charakterystycznego zapachu cebulowego z ust. Sprawdza się również jako składnik potraw, ale samodzielnie jest raczej nieprzyjemna w konsumpcji. Roślina chroni przed plumpkami.

Wnykopieńki - sękate pieńki zaopatrzone w bujny system korzeniowy. Choć na pozór wyglądają jak porzucone kawałki drewna, ożywają, gdy tylko wyczują czyjąś obecność. Ze szczytu pni wydostają się bardzo ruchliwe kolczaste pędy, które próbują uderzyć intruza. Wściekle wymachujące pędy przypominają gałązki jeżyn, a gdy się je złapie i ściśnie, można odsłonić znajdującą się między nimi dziurę, w której znajdują się pulsujące bulwy zwane strączkami. Strączki te są bardzo cennym składnikiem alchemicznym. Wydobycie ich jednak z dziury w pieńku jest wymagające i dość trudne w pojedynkę. Opieka nad tą roślina wymaga doskonałej kondycji.

Wrzeszczący żonkil - zwany także fałszywym podarkiem. Kwiaty te przypominają niemagiczne żonkile, ale są bardzo hałaśliwe i nieprzyjemne w kontaktach. Złośliwi obdarowują nimi osoby, do których nie pałają sympatią. Żonkile są dość łatwe w hodowli, kompletnie zbędne w alchemii i lecznictwie. Oprócz ładnego wyglądu nie posiadają interesujących cech, zdecydowanie odradza się wykorzystywanie ich do domowego wystroju. Ich krzyki mogą przepędzać niektóre magiczne stworzenia. Gdy w pobliżu nich pojawi się bahanka, cichną. Nie wydają odgłosów również w ciemności.

Zębate geranium - magiczna roślina posiadająca ostre zęby, powszechnie wykorzystywana w świecie czarodziejów jako produkt spożywczy, ale też część zaklętych napojów. Bardzo popularna i jedna z najważniejszych. Geranium może ukąsić i zranić, żywi się jednak owadami i nie przełknie mięsa. Posiada czerwone, bujne płatki kwiatów, spomiędzy których wyłaniają się okropne zębiska. W dogodnych warunkach osiąga monstrualne rozmiary, dlatego należy być ostrożnym ze stosowaniem magicznego nawozu.