The Peak District (Derbyshire)

[Mistrz Gry]

The Peak District (Derbyshire)

Jest to kraina łagodnych wzgórz, rozległych dolin i kamiennych murków, które przecinają zielone pastwiska jak pajęcza sieć. To miejsce, gdzie horyzont wydaje się nieskończony, a krajobraz zmienia się z każdą porą roku: od kwitnących łąk po surowe, wietrzne wrzosowiska. Cisza tu nie jest pusta; jest pełna śpiewu ptaków, szumu wiatru i dalekich dźwięków owiec rozrzuconych po zboczach. W wioskach zbudowanych z jasnego kamienia czas płynie nieco wolniej. Na rynku rozbrzmiewa gwar wiejskiego targu, a z małych piekarni unosi się zapach świeżego chleba. Polne ścieżki prowadzą przez stare mury z suchego kamienia, między żywopłotami i dzikimi kwiatami, a gdzieniegdzie wśród łąk widać ruiny dawnych farm i młynów. Wędrowcy mijają się na szlakach z lekkim skinieniem głowy, a potoki i strumienie prowadzą przez doliny jak naturalne ścieżki.

[Primrose Burke]

|Data?

Pod łagodnymi wzgórzami Derbyshire, gdzie wiatr śpiewał swoje dawne pieśni wśród wrzosowisk, a kamienne murki wiły się po pagórkach niczym zapomniane runy, kryły się miejsca, o których już prawie nikt nie mówił. Miejsca starsze niż sama magia. Ruiny sprzed wieków, pozostałości po Celtach, o których szeptano, że składali tu ofiary duchom ziemi, a niektóre z tych duchów nigdy nie odeszły. Primrose słyszała o nich po raz pierwszy od jednego z klientów sklepu Borgin & Burke, mężczyzny o nikłym uśmiechu i oczach, które zdawały się błyszczeć niebezpiecznie kiedy o tym wspominał, ale nie zaprzątała sobie tym głowy. Między słowami o przeklętych amuletach i krwawych rytuałach rzucił mimochodem nazwę: Caer Dwyn. Potem zaśmiał się cicho, jakby już sama wzmianka o tym miejscu była czymś, czego nie powinno się wypowiadać głośno.

Teraz, kilka dni później, Primrose wspinała się wraz ze swoją kuzynką Cybil po starym, zarosłym wzgórzu, gdzie według opowieści miały znajdować się te ruiny. Niebo było ciężkie od mgły, która snuła się w dolinach niczym duchy przeszłości, a powietrze pachniało deszczem i torfem. Kamienne mury, porośnięte mchem i dzikim tymiankiem, ciągnęły się wzdłuż ścieżki, prowadząc ich ku miejscu, które zdawało się istnieć tylko w półcieniu legend. Czuła, jak serce bije jej szybciej, ale nie ze strachu, lecz z ekscytacji. Każdy krok był jak odkrywanie fragmentu zaklęcia, którego znaczenie dopiero miała poznać. Wokół nich szumiały trawy, poruszane wiatrem, który zdawał się nieść echo dawnych głosów. Z oddali słychać było owce na wzgórzach i plusk potoku, lecz między tymi zwyczajnymi dźwiękami kryło się coś jeszcze; ciche, niemal niezauważalne drżenie w powietrzu, jakby samo miejsce czekało, by zostać odkryte.

-To tutaj - wyszeptała zatrzymując się przy kamiennym kręgu porośniętym wrzosem i paprociami. Kamienie były gładkie, jakby wypolerowane dłonią czasu, a ich układ tworzył coś w rodzaju przejścia. Uśmiechnęła się lekko. Wiedziała, że pod tym wzgórzem mogły kryć się tunele - stare, splątane korytarze prowadzące do miejsc, o których już dawno zapomniano. Do artefaktów, które przetrwały stulecia. Mgła zgęstniała, gdy przekroczyły próg kamiennego kręgu. Świat ucichł, a powietrze wokół nich drgnęło, jakby przeszłość i teraźniejszość właśnie zetknęły się w jednym, cichym oddechu. Ekscytacja sięgnęła zenitu i spojrzała roziskrzonym wzrokiem na kuzynkę.-Szukajmy śladów. Jestem przekonana, że znajdziemy coś na wzór kamiennych albo ziemnych schodów. Nie wiem, gdzie będą prowadzić, ale to jest charakterystyczne dla druidów z tego regionu. Często kształtowali otoczenie natury. Wzmacniali ją też artefaktami. Możliwe, że jakieś ich fragmenty tutaj leżą. - Rozejrzała się teraz przeczesując wzrokiem okolicę.

[Cybil Burke]

- W zasadzie nie pamiętam, kiedy ostatnio odwiedzałam Derbyshire - Zaczynam, gdy ze świstem teleportacji zmaterializowałyśmy się obie w malowniczym The Peak District. Rozległe wzgórza, świeże powietrze i piękny horyzont. Szkoda, że nie zabrałam ze sobą miotły, bo z chęcią w zaklęciu kameleona przemierzyłabym te doliny.
Nie przyjechałyśmy tu jednak na zwiedzanie, a jako poszukiwaczki artefaktów. Primrose wpadła na jakiś ciekawy trop, a niebezpiecznie jest wyruszać na takie wyprawy. Przydałby się jej profesjonalny łamacz klątw, dlatego zaoferowałam swoją asystę w tejże wyprawie. Starożytne ruiny bywają zdradliwe, a największy profit zawsze znajdowało się w grobowcach. Problem w tym, że te nie były budowane po to, aby ktoś je po latach odwiedzał i zabezpieczone były często pułapkami i klątwami, których żaden z żyjących czarodziejów nie chciałby poczuć na własnej skórze.
Podążam za Primrose i wspinam się na wzgórze. Nie męczę się, męczyłam się kilka lat temu, gdy musiałam wchodzić na o wiele wyższe szczyty w odmętach radzieckiej Rosji.
Wchodzimy na szczyt i obie zatrzymujemy się w czymś, co przypominać miało kamienny krąg. Kuzynka patrzy na mnie z ekscytacją na samą myśl o tym, co znajdziemy, ale ja w tym momencie tego nie podzielam - jeszcze nie byłam sama taka pewna tego, iż nie wrócimy z tej wyprawy z niczym. Klient mógł przecież kłamać.
- Czy przypadkiem celtyccy druidzi nie praktykowali tego całego kultu drzew? - Pytam się, rozglądając się po okolicy, gdzie widoczne były jedynie krzewy, paprotki i inne takie. - Ja nie widzę tutaj żadnych drzew... chociaż... Może mugole się nimi zajęli na przestrzeni wieków? - Unoszę brew w kierunku Prim, gdy spokojnym krokiem przechadzam się wokół tego kręgu.
Rzeczywiście był on podejrzany - nie było raczej opcji na to, że nic nie znaczył... Ale wciąż mogły to być pozostałości po czymś naziemnym, co się tutaj znajdowało.
- Chyba nie mam cierpliwości do szukania - Wzdycham ciężko i biorę do dłoni różdżkę. - Dissendium - Zdecydowany gest nadgarstkiem a różdżka rozbłyska słabym światłem.
Kilka niepewnych oddechów i... nic?
- Wracamy? - Pytam się jej, gdy jestem pewna i już nawet mam obracać się na pięcie, ale w pewnym momencie ziemia zaczyna pod nami drżeć, a przez moment nawet trząść na tyle, że ledwie utrzymuję równowagę. W tajemniczym kręgu ziemia obsuwa się, tworząc najpierw coś na obraz studni, ale zaraz po tym kolejne spiralne schodki wysuwają się z kamiennych ścian. Gdy proces ten dobiega końca, widać jedynie zejście w dół, które pochłaniać ma ciemność.
- Chyba jednak nie wracamy? - Z ciekawością patrzę raz na kuzynkę, a raz na to ukryte przejście. Teraz to i ja byłam podekscytowana.

Dissendium: 94 + 19 > 65

[Primrose Burke]

Cybil nie podzielała jej entuzjazmu. Trochę się nie dziwiła, a trochę jednak była zaskoczona. Doskonale wiedziała, że przecież poszukiwania nigdy nie są proste i nie znajduje się od tak czegoś. O skarby się nie potykają każdego dnia, choć ziemia ta była nimi upstrzona jak jajko przepiórki plamkami. Mieszanina kultur na angielskiej ziemi sprawiała, że wciąż natykali się na znaleziska celtyckie, frankońskie, skandynawskie, piktyjskie i rzymskie. Jej specjalizacją była kultura celtycka, co nie znaczy, że nie rozpoznawała innych, jednak w tym zakresie większą wiedzę miał jej brat. Co jej nie zniechęciło. Primrose łaknęła wiedzy jak ziemia wody. W młodszym wieku siedziała z nosem w książce, a kiedy mogła pozwolić sobie na wyprawy, książki częściowo zostały zastąpione odkrywaniem starych ruin. Słysząc słowa kuzynki rozejrzała się dokładniej dookoła. Kiwnęła nieznacznie głową. -Mugole mają to do siebie, że widząc stare drzewo przerabiają je na meble. - Skrzywiła się na samą myśl o tym jak niemagiczni niszczyli świat nie zdając sobie sprawy jak wiele szkód czynią. Jednak czego mogła się spodziewać po takich ignorantach?

Kamienne kręgi świadczyły o czym naziemnym, możliwe, że cała opowieść o tunelach była tylko bajką, a może dotyczyła innego miejsca. Ileż to legend spajało się w jedną, a prawda ginęła w pomrokach dziejów? -Spieszysz się gdzieś? - Zapytała kąśliwie widząc jak kuzynka chce już iść. Gdzie jej było tak prędko? Umówiła się z kimś? Żałowała, że wybrała się do tego miejsca. Przez chwilę lustrowała uważnie osobę Cybil jakby chciała znaleźć w jej twarzy odpowiedź na te pytania. Ta była Burke więc świetnie ukrywała swoje myśli - nawet przed rodziną. W tym momencie ziemia pod ich nogami zadrżała. Spojrzała na grunt i zrobiła parę kroków do tyłu kiedy poczuła jak kamienie zaczynają się osuwać w dół odkrywając przed nimi swoją tajemnicę. -Ha! - Wyrwało się jej kiedy z triumfem zorientowała się, że oto mają przed sobą ukryte wejście. Wyciągnęła różdżkę -Lumos! - Końcówka różdżki zajaśniała, a ona nie patrząc na to, że może się pobrudzić padła na kolana, aby zajrzeć do środka i sprawdzić czy żadne runy nie jaśnieją tuż na wejściu, a które mogły skutecznie je powstrzymać. -Zdecydowanie nie wracamy. Obawiam się, że wrócimy dopiero na kolację… i to późną. - W jej głosie drżała nuta podekscytowania i niecierpliwości, która zawsze się pojawiała kiedy chodziło o artefakty lub odkrywanie czegoś nieznanego.

|Rzut kością K3 na wydarzenie:
k1 - ziemia pod Primrose osuwa się jeszcze bardziej i ta spada na samo dno, tym samym tłukąc się i nabijając siniaki;
k2 - światło lumos odbija wyryte runy na pierwszym schodku, widać algiz oraz perthro;
k3 - nie dzieje się nic, na razie droga jest bezpieczna;

1x k3 (Rzut kością K3 na wydarzenie w trakcie wątku):

1