Błędny Rycerz

[Mistrz Gry]

Błędny Rycerz

Trzypiętrowy, fioletowy autobus magiczny pojawia się, gdy czarodziej trzymający różdżkę machnie ręką nad ulicą. Nie kursuje według rozkładu – działa na wezwanie, niezależnie od lokalizacji. Wnętrze zmienia się w zależności od pory dnia: nocą wyposażone w metalowe łóżka z mosiężnymi ramami, za dnia w rząd składanych krzeseł. Brak pasów i zabezpieczeń. Podłoga drewniana, oświetlenie zapewniają lampy olejne lub zaczarowane kinkiety. Kierowcy i bileterzy zmieniają się w zależności od zmiany. Cena przejazdu wynosi 11 sykli; za dopłatą oferowane są gorąca czekolada, termofor i szczotka do zębów. Pojazd porusza się gwałtownie, przeskakuje przez przeszkody i wykonuje nagłe skręty, ignorując ograniczenia przestrzeni. Zaklęcia maskujące chronią go przed mugolami. Kursy odbywają się przez całą dobę.

[Igor Karkaroff]

Rozbiegane spojrzenie na dłużej wczepiało się w ramy kobiecej twarzy, wertując ją w bladym świetle kawałek po kawałku, oceniając ją kawałek po kawałku. I rzekomo czynił tak wyłącznie w geście uprzejmości, w utrwalonej formie konwersacyjnej maniery, nakazującej zerkać i słuchać, stosownie reagować; rzeczywistość skrywała jednak prawdy znacznie prostsze od krążącej w eterze sugestii, że był zaledwie dobrze wychowany, że był zaledwie elegancko w rozmowę zaangażowany.
Rzeczywistość odsłaniała ― być może wstydliwą dla poniektórych ― prozaiczność tej fatygi. Fakty przemawiały na korzyść cudacznie prymitywnych powodów.
Bo jak każdy młody mężczyzna, zrodzony z wewnętrznej skłonności do dwuznaczności i nasycony drzemiącą gdzieś głęboko perwersją, tak po prostu wyłapywał z jej oblicza banalność fizycznych niuansów; bo jak każdy młody mężczyzna, za blaskiem blond włosów skręconych od wilgoci w delikatne fale, za zielenią jasnych tęczówek wybijających się na tle obowiązującej szarzyzny, wreszcie ― za rumieńcem kołyszącym się niewinnie na policzkach, dostrzegał sedno jakiejś niepojętej przykładności. Zręczność genów, które nijak sugerowały pokrewieństwo z pociesznym chłopakiem z barki; sumienność szczegółów, które bynajmniej nie sugerowały mieszanej z pochodzenia krwi czy naznaczonego urodzeniem poddaństwa.
Więc przez ten krótki moment ― obfitujący w podłą refleksję, zmieszaną z niemą obserwacją ― zaczął doszukiwać się chyba skaz; ewidentnych, trudnych do przeoczenia, choć bardziej niedosłownych niźli fizycznych, blizn w tożsamości. Czegoś, co podtrzymałoby naiwną teorię, od lat karmiącą ego i oczekiwania, od lat kształtującą poglądy i światopogląd; czegoś, co drastycznie zburzyłoby plastyczną ponętność jej istnienia, nadając ruchom, czynom oraz słowom adekwatnego brzmienia dystansu.
Bo przecież, nawet w kaprysie własnych postanowień, gdzieś zamajaczyć winna granica podejmowanych ruchów; bo przecież, nawet w osobistym niedbalstwie o zobowiązania, gdzieś odezwać się winien w końcu głos pieprzonego rozsądku. Ten sam, który w pamięci osadzić miał dwa, silnie porządkujące intencje, fakty ― pomijane skrzętnie świadectwa tego, jakie nazwisko nosiła i czyją siostrą była.
I być może łatwiej byłoby ich słuchać, gdyby nie jedna jeszcze, satysfakcjonująco drażniąca, zależność.
Że ― w przeciwieństwie do innych, przecinających jego drogi na tym deszczowym lądzie ― miała coś do powiedzenia; że czyniła to ― na domiar złego ― w prostocie niegroźnych kąśliwości, trącając prowokacją i złośliwością, zadrapując niby to pozornym niezainteresowaniem, niby to dokuczliwą krytyką. Niosło się to, niewątpliwie, jakimś kolorem niewyrażonej na głos irytacji, ale zarazem też blaskiem zadowalającej świeżości; przyzwyczajenie znało już te piski entuzjazmu, znużenie kojarzyło już niewybredne, ubrane w ładne wyrazy subtelności, w istocie nawiązujące do czystego grzechu, propozycje. Taka jeszcze nie zdążyła tu paść, taka nie miała jeszcze szansy przebić się przez warstwy niespodziewanie bliskiej wymiany spostrzeżeń, która zastygnąć w nim miała na dni, albo tygodni, co najmniej kilka; i to też, w całej nienormalności jego nawyków, wydawało się tak najnormalniej pociągające ― być może na tyle nawet, że zahaczy o jego pamięć również i o następnej jutrzence, wprowadzając w konsternację uzasadnianą wygodnym dlań teraz stanem upojenia.
Pytanie będące odpowiedzią na to zadane przez niego skwitował tylko niemym wzruszeniem ramion ― wydawało mu się bowiem, że niektórych rzeczy naprawdę nie dało się nazwać, że on ― w kalejdoskopie własnych emocji ― sam nie potrafiłby ich adekwatnie dookreślić.
Bo własnych rodziców, równocześnie znienawidzonych, co i momentami podziwianych, nie potrafiłby opisać jednorodnym zdaniem.
Bo migawek dziewcząt, później ― kobiet, których wolałby nie kochać wcale, albo kochać znacznie mocniej, nie potrafiłby zachować pozostałością składnego zwerbalizowania.
Najpewniej dlatego ponad to wybierał czyny ― prostsze, klarowniejsze, oczywistsze.
― Czyli to szczęście ― zrozumiał, choć wciąż nie pojmował podjętego przez nią wyboru; meta oznaczała koniec, koniec ― bierność, bezradność, wyzbycie się ambicji.  ― To wspaniałomyślny gest. Doceniam go ― dodał półżartem, półserio, tonem głosu balansując pomiędzy lekkością, a powagą; w istocie szanował to, że jednak zechciała dodać do tego krótkiego wyznania coś więcej, że jednak odpowiedziała na zapytanie, które spłynęło z jego ust zupełnie machinalnie. Może cechowała ją naturalna otwartość, może zaś cele i marzenia nie były w jej mniemaniu aż tak kosztownym kawałkiem jej istnienia ― chyba nie potrafił jednoznacznie stwierdzić.
Przystanek w Edynburgu przyniósł więcej to spontaniczności, a nawet figlarności, niż mógłby przypuszczać; impuls postanowił jednak ponieść go w stronę kłamstwa, dalej ― w kierunku nieodwołalnej decyzji od ucieczki, która w całym patosie swojej nieodpowiedzialności, po prawdzie nie nieść się miała przecież żadną większą konsekwencją. Tak przynajmniej, jak ośmielił się przypuszczać, miał zakończyć się orzeźwiający bieg pomiędzy spiętrzonymi ciasno w nieznanej mu dzielnicy domostwami; tak przynajmniej zażyczył sobie sądzić, nadając końcowi ― czy może stosowniej, mecie ― tej wycieczki znamion niegroźnej śmieszności, przez chwilę wymieszanej nawet z dozą adrenaliny. Na przekór pozorom, niegdyś dzierżył w sobie całkiem sporo analogicznej swobody ― tę ograniczyła dopiero obowiązkowość codzienności, przyniesiona przez los wraz z przeprowadzką na stałe. Taka była jednak cywilizacja ― uporządkowana, przestrzegająca zasad, ograniczająca powinnościami; tak też prędzej rozumiał zgliszcza dziczy ― chaotyczne, frywolne, rozstrojone klimatem sobiepaństwa.
― Do... aresztu? ― powtórzył za nią, na powrót stabilizując oddech i przyspieszone tętno.  ― Wątpię, żeby ktoś odważył się tam z tobą zadzierać ― stwierdził ciszej, jedną dłonią opierając się o chłodny mur, drugą zaś ― spętaną z tą należącą do niej ― chwilowo ściskając mocniej. Zapobiegawcze spojrzenie wychynęło w stronę pozostawionej przedtem za plecami ulicy ― teraz już całkiem pustej, teraz pozbawionej już koloru intensywnego fioletu autobusu czy czerwonej skóry biletera.
― Odpuścili ― oznajmił, nim na twarz nie wkradł się łagodny uśmiech przekory. ― Stąd już sama trafisz do domu ― oszacował pewnie, a potem nachylił w jej stronę, bez zapowiedzi czy pytania pozostawiając po sobie lichy ślad oddechu i ciepło ust ― gdzieś pomiędzy jej wargami a bokiem twarzy i uchem. Nienachalnie, choć bez zwątpienia; z inicjatywą, choć w gruncie rzeczy nad wyraz łagodnie, wręcz bagatelnie.
― No to... do zobaczenia? ― wykwitło jako ostatnie, gdy ręka puściła tę drugą, spojrzenia przecięły się raz jeszcze, a plecy ― zostawiały ją pomiędzy ciasnymi alejkami obcej mu Szkocji.

ztx2