Oxford (Oxfordshire)

[Mistrz Gry]

Oxford (Oxfordshire)

Jest to miasto, które emanuje spokojem, elegancją i historią. Wąskie brukowane uliczki prowadzą między dziedzińcami starych kolegiów, a kamienne budynki z wieżyczkami, arkadami i zdobionymi fasadami tworzą niemal bajkowy krajobraz. Ciszę przecina delikatny dźwięk kościelnych dzwonów oraz szelestne odgłosy kroków wśród książkowych regałów i uczelnianych krużganków. Wzdłuż rzeki Cherwell suną cicho łodzie portowe, a studenci w togach przemykają przez zielone ogrody i dziedzińce. Liczne biblioteki pachną papierem i kurzem, a kawiarenki i antykwariaty tętnią rozmowami o filozofii i nauce. Wieczorami uliczne latarnie rzucają ciepły blask na stare mury, a wnętrza pubów i kawiarni wypełnia cichy gwar i zapach herbaty lub piwa. Miasto ginie również wśród alei drzew, ukrytych ogrodów i tajemniczych zakątków odrywających od codzienności.

[Rafael Crouch]

12 kwietnia

- I żebym cię tu więcej nie widział, suczy synu w gównie utytłany! - usłyszałem na do widzenia, gdy skłoniłem się głęboko, z teatralną wręcz przesadą, wobec uczynnego barmana, który wyrzucił mnie z pubu. No, może wyrzucił to słowo nieco nad wyraz: zostałem z lokalu ekspediowany w trybie ekspresowo magicznym. W jednej chwili piłem drinka przy barze, w drugiej trzymałem kogoś za kołnierz i szarpałem się na środku podłogi walcząc o życie – a przynajmniej o godność – w trzeciej zbierałem się z brudnego bruku oxfordziej uliczki, otrzepując z kurzu.
Miałem nadzieję, że to kurz, choć słowa barmana sugerowały coś innego. Wolałem nie sprawdzać.
- Miłego wieczoru! - odkrzyknąłem, stojąc wciąż na nieco chwiejnych nogach, które co prawda nie uginały się pode mną, ale nie dawały też gwarancji utrzymania równowagi. Barman na szczęście szybko zniknął, zamykając za sobą drzwi z głuchym łoskotem i odcinając mnie od dochodzących ze środka wybuchów śmiechu i pijackich krzyków. Niewątpliwie studenckie miasteczko umiało się bawić.
Byłem przekonany, że ta żałosna bójka nawet nie zasługiwała na to miano. Trochę przepychanek, szarpaniny i opluwania się wzajemnie wyzwiskami, ale najwyraźniej nawet takie skromne przedstawienie to było za dużo jak na wygórowane standardy Oxfordu. Studenci w dzisiejszych czasach wyraźnie schodzili na psy i zbyt często wsadzali sobie kij w dupę, aby zachować powagę swojego nieco lepszego stanu.
Zaciągnąłem się powietrzem, które nie pachniało już dymem i spoconymi, podpitymi ciałami, ale kamiennym spokojem bocznych uliczek. Zapach, który przywracał wspomnienia odblokowywane najczęściej wtedy, gdy wypiło się o jeden kufel piwa albo o jeden kieliszek whisky za dużo. Początkowo właśnie taki miał być mój wieczór, w towarzystwie dawnych znajomych ze studiów, lubianych twarzy i wyświechtanych żartów rzucanych w napływie czarnego humoru. I faktycznie tak było: do momentu, gdy towarzystwo rozlazło się do domów, wymawiając nadchodzącą rano pracą albo innymi obowiązkami.
Obowiązkami!
Dziwne słowo, którego znaczenie usilnie próbowałem wyrzucać z głowy za każdym razem, gdy przypadkowo padło w rozmowie. Z każdą godziną więc nasze rozmowy stawały się coraz bardziej uprzejme, coraz bardziej powierzchowne, aż w końcu ktoś wstał, potem kolejny i pustka przy stoliku uświadomiła mi, że ja wracać jeszcze nie chcę. A na pewno nie sam i nie do pustej sypialni. Nie po to przyjechałem, żeby spać przed północą. Więc wyszedłem, kierując się tam, gdzie wciąż świeciły się światła; boczne uliczki Oxfordu znałem aż za dobrze. Miejsca, w których barman nie pyta o nazwisko, ani z kim przyszedłeś.
Za to jest bardzo ciekawy, kiedy wyjdziesz, gdy już wdasz się w bójkę z jakimś idiotą.
- Żądło mantykory wam w dupę – powiedziałem pod nosem, odwracając się w kierunku wylotu uliczki, wciąż poprawiając płaszcz, na którym ku własnej zgrozie, odkryłem nie tylko ubrudzenia, ale wyraźne rozdarcie. Bardzo wyraźne rozdarcie. Przekląłem w duchu, idąc powoli przed siebie i rozważając, który krawiec w Oxfordzie ma otwarty zakład o tej porze, bo przecież w moim podpitym umyśle nie mogła zakiełkować myśl, że naprawa płaszcza spokojnie mogła poczekać do rana, że miałem w domu pięć innych, że powinienem teraz wrócić jednak do rezydencji, zamiast szlajać się dalej po pustawym miasteczku.
Nie. Ja musiałem jeszcze na kogoś wpaść, inaczej wieczór nie byłby w pełni udany.
Dosłownie całym ciężarem swojego ciała wpakowałem się na przechodnia, który szedł główną ulicą i na którego wtoczyłem się, odbiłem i wyłożyłem na ziemi, bo wolałem rozpaczać nad kawałkiem materiału niż patrzeć pod nogi. Nie, żebym patrząc na bruk i tak na niego nie wpadł, bo zaczynałem już widzieć trochę podwójnie. A może to byli bliźniacy i zaliczyłem dublet jednym strzałem?
- Nic wam nie jest? – zainteresowałem się, oglądając ich z perspektywy nieco niższej, niż zazwyczaj przyglądałem się światu i ludziom. Skupiłem wzrok, patrząc na bliźniaków z poziomu gleby. Młody chłopak, może student, może trochę po studenckim wieku. Jego bliźniak wyglądał tak samo.
Ciekawe czy studiowali ten sam kierunek.