05-15-2025, 11:21
Uzdrowicielstwo
Szpital Świętego Munga
Szpital Świętego Munga dla Magicznych Chorób i Urazów, założony przez uzdrowiciela Munga Bonhama na przełomie XVI i XVII wieku, jest główną placówką medyczną dla czarodziejów w Wielkiej Brytanii. Ukryty przed mugolami, szpital mieści się w Londynie, w opuszczonym domu towarowym Purge & Dowse Ltd., którego zewnętrzny wygląd odstrasza przypadkowych przechodniów. Aby dostać się do środka, należy podejść do manekina kobiety, przedstawić cel wizyty, a po jej potwierdzeniu przejść przez szybę.
Wnętrze szpitala, choć nie nowoczesne, jest funkcjonalne. Izba przyjęć wyposażona jest w rzędy krzeseł dla oczekujących pacjentów, a na ścianach wiszą ogłoszenia i notatki, takie jak: "Czysty kociołek to najlepsza gwarancja, że nie otrujesz się swoim eliksirem" czy "Nie używaj antidotów, których nie przepisał ci wykwalifikowany uzdrowiciel". W centralnym punkcie znajduje się biurko informacji obsługiwane przez personel pomocniczy, który kieruje pacjentów na odpowiednie oddziały.
Szpital podzielony jest na kilka oddziałów, zlokalizowanych na różnych piętrach:
Parter: Oddział Wypadków Przedmiotowych, zajmujący się przypadkami takimi jak eksplozje kociołków, samoporażenia różdżkami czy kraksy miotlarskie.
Pierwsze piętro: Oddział Urazów Magizoologicznych, leczący ukąszenia, użądlenia, oparzenia i inne obrażenia spowodowane przez magiczne stworzenia.
Drugie piętro: Oddział Zakażeń Magicznych, specjalizujący się w chorobach zakaźnych, takich jak smocza ospa, znikanie epidemiczne czy skrofungulus.
Trzecie piętro: Oddział Zatruć Eliksiralnych i Roślinnych, gdzie trafiają pacjenci z objawami takimi jak wysypki, wymioty czy niekontrolowany chichot spowodowane przez eliksiry lub rośliny.
Czwarte piętro: Oddział Urazów Pozaklęciowych, zajmujący się przypadkami nieusuwalnych uroków, klątw czy niewłaściwego zastosowania zaklęć.
Piąte piętro: Sklep i herbaciarnia dla odwiedzających, oferujące miejsce na odpoczynek i posiłek.
Uzdrowiciele
Czarodzieje biegli w sztuce uzdrawiania oraz posiadający potwierdzone dokumentami kwalifikacje, na mocy których mogą wydawać opinie lekarskie i podejmować się udzielania zaawansowanej pomocy pacjentom nazywani są uzdrowicielami. Pracują w szpitalach i lecznicach (choć nie tylko), leczą pacjentów i rozpoznają magiczne dolegliwości, a także wydają właściwe zalecenia. Współtowarzyszą im niemniej cenne pielęgniarki, które również wykazują się dużą wiedzę zakresu anatomii, transmutacji oraz czarów leczących. Magowie związani z tą profesją oprócz wskazanej wiedzy często też posiadają wiedzę z innych dziedzin, niezbędną do uzyskania odpowiedniej specjalizacji, jak np. opieka nad magicznymi stworzeniami w przypadku urazów magizoologicznych czy wiedza o magii umysłu w przypadku psychiatrii. Czarodzieje tacy winni nieustannie dokształcać się i orientować w nowoczesnych metodach leczenia. Zawód ten pozostaje jednym z najbardziej wymagających, dlatego też zdobyć go mogą osoby naprawdę zdolne i ambitne, przejawiające talent w przynajmniej kilku dziedzinach.
Istnieją czarodzieje nieposiadający potwierdzonych przez Ministerstwo Magii uprawnień do zawodu uzdrowiciela, a mimo to wykonujący go. W takim przypadku paranie się tą profesją jest nielegalne, a wiedza i doświadczenie owego medyka stają się dość wątpliwe. Z pewnością taki czarodziej nie otrzyma pracy w szanującej się placówce leczniczej.
Zatrucia
Aby otruć czarodzieja, należy dolać mu do napoju lub posiłku odpowiednią porcję posiadanej trucizny, uprzednio powiadamiając Mistrza Gry o takim zamiarze. Jeżeli postać wypije tak zatruty płyn, Mistrz Gry nadzoruje rozgrywkę, operując indywidualnymi skutkami danej trucizny i jej szczególnym wpływem na organizm otrutego. Gdy uzdrowiciel próbuje uleczyć tak cierpiącą postać, powinien przede wszystkim podać właściwe antidotum - chyba że charakterystyka trutki wskazuje inaczej. Może jednak odpowiednimi czarami spowolnić, zmniejszyć, przyblokować czasowo jej działanie. Same zaklęcia w większości przypadków nie są jednak wystarczające, by powstrzymać działanie okrutnych substancji. Dokładną naturę przeklętego wywaru jest w stanie odgadnąć wyłącznie alchemik, który potrafi go uwarzyć, lub doświadczony medyk specjalizujący się w tego typu przypadkach. Uzdrowiciel, analizując stan pacjenta, dokonuje wyboru odpowiedniego lekarstwa. Antidota neutralizują toksyczną substancję, powstrzymują jej dalsze krzywdy, ale nie leczą już zadanych obrażeń i naturalnych dla tych obrażeń komplikacji i następstw. Po podaniu odtrutki medyk może wyleczyć powstałe wcześniej uszkodzenia - o ile jest to możliwe.
Uwaga! Właściwym działaniem w przypadku trucizny zawsze jest podanie antidotum, nawet gdy podły wywar wywołuje efekt możliwy do usunięcia przy pomocy zaklęcia leczniczego. Takie metody zadziałają jedynie na krótką chwilę, nie pozbędą się trującej substancji z organizmu, a więc przykre skutki napoju powrócą.
