Magiczne stworzenia

[Serpens]

Magiczne stworzenia

Zwiedzałem legowiska, nory i gniazda na pięciu kontynentach, obserwowałem ciekawe zwyczaje magicznych zwierząt w stu krajach, byłem świadkiem ich czarodziejskich mocy, niekiedy udawało mi się zaskarbić ich zaufanie, a bywało, że broniłem się przed nimi moim podróżnym czajnikiem.

Newt Skamander, “Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć”

Czym są magiczne stworzenia?

Aby odpowiedzieć na to pytanie, należy najpierw zainteresować się, czym jest istota magiczna i czym się ona różni od fantastycznego stworzenia. Wielowiekowe dyskusje i próby utworzenia klasyfikacji z udziałem wszystkich żyjących w świecie magii istnień były wielce burzliwe. Ostatecznie jednak w 1811 roku udało się stworzyć podział, który zadowolił większość społeczności czarodziejów. Dokonał tego Gorgan Kikut, ówczesny Minister Magii, który istotą nazwał „każde stworzenie obdarzone inteligencją wystarczającą do zrozumienia praw magicznej społeczności i do współodpowiedzialności przy ustalaniu tych praw”, a te istnienia, które nie mieściły się w tej klasyfikacji, zostały przyporządkowane do magicznych stworzeń (za wyjątkiem duchów, które otrzymały odrębną kategorię). Jego propozycja, choć zakończyła większość sporów, nie była dla wszystkich satysfakcjonująca: centaury i trytony odmówiły bycia istotami i zażądały wpisania w krąg stworzeń, a próba przyporządkowania wilkołaków do dziś okazuje się wątpliwa. Niemniej ustalony wtenczas podział obowiązuje do dziś.

Nauka o magicznych stworzeniach

Czarodziej zajmujący się wiedzą o magicznych stworzeniach i opieką nad nimi nazywany jest magizoologiem, ale istnieją też eksperci specjalizujący się w hodowli konkretnych gatunków jak np. smokolodzy czy magiornitolodzy. Należy jednak podkreślić że aż do początków XX wieku publikacje i klasyfikacje w tym obszarze pozostawały dość skąpe, a w wielu aspektach do tematu podchodzono wręcz lekceważąco. W 1927 r. wydana została pozycja Newtona Skamandera pt.: Fantastyczne stworzenia i jak je znaleźć, która stanowi pierwszy i tak wnikliwy  zbiór informacji dotyczących życia i zdolności czarodziejskich stworzeń. Książka ta stanowiła przełom i wprowadziła rewolucję w postrzeganiu i wiedzy o tym obszarze magicznego świata. Autor przez wiele lat podróżował po świecie i opisywał napotkane zwierzęta, rzetelnie notując swoje obserwacje, a jego praca naukowa znacznie poprawiła świadomość czarodziejów i byt magicznych stworzeń. Inną znaną publikacją jest Potworna księga potworów autorstwa Edwartusa Limy.

Magiczne stworzenia i mugole

Mugole widzą magiczne stworzenia, ale nie zawsze są świadomi ich istnienia. Od wielu wieków wokół zaobserwowanych przez nich stworzeń urastały legendy i fantazyjne opowieści np. o gryfach czy trytonach, które rozkwitały później w przestrzeni kultów religijnych. Jednak wielu innych mugoli, którzy napotkali na swej drodze takie stworzenie, milczało, nie chcąc narazić się na wykpienie w swojej społeczności. Kwestia widzialności magicznych stworzeń przez niemagicznych stanowiła utrapienie dla czarodziejów, przez co w XVII wieku, w związku z prześladowaniami, zdecydowano o ukryciu najniebezpieczniejszych dwudziestu siedmiu gatunków za pomocą czaru iluzji. W kolejnych dziesięcioleciach sukcesywnie rosła liczba stworzeń osłanianych przed mugolskimi oczami.
Ilość istniejących w przyrodzie stworzeń i nieprzewidywalność z nimi związana przyczyniły się jednak do tego, iż niemożliwe stało się całkowite ich ukrycie, dlatego w historii notuje się mnóstwo spotkań mugoli z magicznymi stworzeniami. Wykrycie przez czarodziejów takiego zdarzenia skutkuje posłaniem amnezjatorów i wyczyszczeniem pamięci mugola o danym incydencie. Takie sytuacje były częste np. w Szkocji, gdzie czarodzieje zaniedbywali sprawę kontroli nad widzialnością stworzeń. W Londynie, ze względu na dużą gęstość zaludnienia, dochodziło do takich incydentów znacznie częściej, ale zwykle nie były to groźne spotkania, a działające prężnie służby Ministerstwa Magii posiadały na terenie miasta większą kontrolę i mogły szybciej reagować. To tam też zrodził się pomysł obcinania psidwakom ogonów, by wyglądały jak zwyczajne psy. Naturalnie też wiele magicznych stworzeń lęka się mugoli i żyje w ukryciu jak np. kudłonie, ale istnieją takie, które zabiegają o uwagę.
Czarodzieje wpadli na pomysł, by utworzyć też objęte zaklęciami siedliska leśne czy wodne, które dzięki właściwym zabezpieczeniom odgradzały stworzenia od możliwości ryzykownego spotkania z mugolami.

Sytuacja magicznych stworzeń

Londyn: Choć zdaje się, że Londyn, jako największy ośrodek miejski w Wielkiej Brytanii, skupiać powinien w sobie naukowe instytucje i najznamienitszych hodowców, sytuacja w stolicy wygląda zupełnie inaczej. Zanieczyszczenia, tłum, duża gęstość zabudowy i obecność wielu obiektów przemysłowych nie stanowią warunków przyjaznych dla większości magicznych stworzeń. Również londyńscy czarodzieje w przeważającej większości zdają się lekceważyć sprawę stworzeń, choć chętnie korzystają z pozyskiwanych od nich części. Najwięcej opiekunów, badaczy czy hodowców spotkać można w południowej części miasta, gdzie też najchętniej osiedlają się badacze. Niemniej samo miasto jest bardziej centralnym rynkiem pozyskiwanych ze stworzeń ingrediencji, niż sprzyjającym, bezpiecznym rezerwatem. To tutaj z całego świata sprowadzane są, często nielegalnie, części stworzeń gotowe do przetworzenia przez magicznych inżynierów czy alchemików, tutaj doprowadza się stworzenia wykorzystywane w czarodziejskim transporcie bądź (oficjalnych lub podziemnych) sportowych rozgrywkach, rzadziej sprowadza się żywe gatunki na potrzeby prywatnych, niezalegalizowanych kolekcji elit.
Wielka Brytania: Dalej od miasta, w głębi kraju, znajdują się rozsiane po hrabstwach rezerwaty i specjalistyczne hodowle próbujące zapewnić warunki odpowiednie dla poszczególnych gatunków. Cieszące się dobrą sławą miejsca, opierają się zwykle na wielopokoleniowej tradycji i wiedzy pozyskiwanej przez dziesiątki lub setki lat doświadczeń w opiece, ale tego typu przedsięwzięcia to wciąż zaledwie odsetek.

Klasyfikacja Ministerstwa Magii

Odpowiedzialna za kwestię magicznych stworzeń komórka Ministerstwa Magii – Departament Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami – opracowała specjalną klasyfikację znanych czarodziejom stworzeń, istot i duchów,  która porządkuje gatunki, biorąc pod uwagę ryzyko związane ze spotkaniem z nimi. Pięciostopniowy podział ocenia niebezpieczeństwo interakcji, stanowi swoistą wskazówkę dla tych, którzy zdecydują się na bliższy kontakt, atak czy hodowlę wskazanego stworzenia.

oznaczenie

Opis

X

nudne

XX

niegroźne / może być udomowione

XXX

odpowiedzialny czarodziej powinien podołać

XXXX

groźne / wymaga specjalistycznej wiedzy / czarodziej specjalista może podołać / zagrożone gatunki

XXXXX

znany morderca czarodziejów / nie nadaje się do udomowienia ani do tresury

Ministerstwo Magii kontroluje obecność magicznych stworzeń w Wielkiej Brytanii, nakładając na każdego czarodzieja obowiązek rejestracji wprowadzanych do kraju stworzeń o klasyfikacji XXXX i XXXXX. Ponadto zabronione jest hodowanie i posiadanie tych najgroźniejszych (XXXXX). W kwestii stworzeń z niższych poziomów klasyfikacji (X-XXX) nie prowadzi się rejestracji.

Spis treści

Magiczne stworzenia - klasyfikacja X
Magiczne stworzenia - klasyfikacja XX
Magiczne stworzenia - klasyfikacja XXX
Magiczne stworzenia - klasyfikacja XXXX
Magiczne stworzenia - klasyfikacja XXXXX

[Serpens]

X

błyskotnik księżycowy (glow bug)

Budowa: do 8 cm samica, do 5 cm samiec. Magiczny owad o podłużnym, wąskim ciele w białej, półprzezroczystej barwie - zbliżone wyglądem do smukłej larwy. Posiadają luminescencyjne narządy, świecą się na całej powierzchni. Od przodu odchodzą cienkie wąsiki dorównujące długością reszcie ciała.
Występowanie: występują w wielu częściach świata - od Ameryki po Azję.
Pożywienie: żywią się kroplami rosy, nektarem kwiatowymi oraz małymi ślimakami.
Tryb życia i zachowanie:  zamieszkują lasy, ogrody, parki i łąki, często też u podnóży gór. Preferują nocny tryb życia, szczególnie w cieplejsze dni. Przez swoje świecące właściwości stają się łatwym celem drapieżników i często giną niedługo po rozświetleniu ciała. Zdolności luminescencyjne potrafią kontrolować jedynie częściowo. Światło uaktywnia się w chwili strachu, ekscytacji i może być używane jako ostrzeżenie. Gdy księżyc jest w pełni, ich ciała rozświetlają się samoistnie.
Rozmnażanie: Zapłodniona samica składa w ziemi, w czasie pełni księżyca, jaja, nie więcej niż tuzin. Jeżeli świetlik urodzi się w porze jesienno-zimowej, zwykle umiera. Najczęściej jednak aktywność godowa przypada na miesiące ciepłe.
Średnia długość życia: do 3 miesięcy.
Pozyskiwane ingrediencje: one w całości.

chorbotek

Budowa: do 30 cm wysokości. Stworzenie wygląda jak mięsisty, różowy grzyb pokryty rzadką, czarną szczeciną. Nie posiada oczu. Porusza się przy pomocy macek wpuszczanych pod powierzchnię ziemi. Tam też znajduje się głowa z aparatem gębowym.
Występowanie: Skandynawia, ale sukcesywnie rozprzestrzenia się po Europie; spotykany już również na Wyspach Brytyjskich.
Pożywienie: głównie dżdżownice, ale nie pogardzi innymi bezkręgowcami znajdującymi się w glebie.
Tryb życia i zachowanie: przez bardzo szybkie tempo rozmnażania jest to gatunek inwazyjny oraz szkodnik ogrodów. W ciągu kilku dni potrafi pokryć całkowicie średniej wielkości ogród wypierając przy tym inne gatunki zwierząt i niszcząc rośliny. Jego naturalnym wrogiem są gnomy.
Rozmnażanie: niezbadane. Wiadomo, że rozród nie jest zależny od pory roku i następuje w bardzo szybkim tempie.
Średnia długość życia: 2 lata.
Pozyskiwane ingrediencje: sok.
 

gumochłon

Budowa: do 25 cm długości. Różowo-brązowy robak. Masywne, pełzające stworzenie, pozostawiające po sobie ślady śluzu. Oba końce stworzenia są identyczne, nie posiada ono żadnych odchodzących od ciała odnóży, nie są widoczne też żadne narządy zmysłów poza znajdującym się u spodu otworem gębowym.
Występowanie: cały świat.
Pożywienie: najchętniej sałata i zielone liście warzyw, ale żywi się też pozostałymi roślinami (za wyjątkiem trujących).
Tryb życia i zachowanie: leniwe, powolne, wykonujące za dnia minimalną ilość ruchu, o nieokreślonym temperamencie. Zwykle stara się przebywać blisko źródła pożywienia i wody. Preferuje środowisko bagienne, nierzadko przy rzekach i jeziorach, a nawet w łaźniach. Niegroźne i nieszkodliwe dla ludzi - poza stratami w przydomowych ogródkach warzywnych, ale nawet do tych rzadko kiedy udaje im się dotrzeć.
Rozmnażanie: wiosną i jesienią składają jaja, z których wykluwają się młode osobniki, od pierwszych dni cechujące się olbrzymim apetytem. Jaja gumuchłony pozostawiają zwykle w miejscach wilgotnych, a nawet częściowo zanurzone w wodzie aż do pęknięcia skorupy. Ze względu na powolne ruchy, dorosłe gumochłony po złożeniu jaj zaczynają gromadzić wokół nich jedzenie tak, by nakarmić młode w chwili wyklucia.
Średnia długość życia: około 10 miesięcy.
Pozyskiwane ingrediencje: śluz, one w całości.
 

latający konik morski

Budowa: do 30 cm. Magiczna, skrzydlata odmiana konika morskiego. Łuskowata skóra w czerwonej, szarej lub pomarańczowej barwie. Białe skrzydła.
Występowanie: Szkocja, Morze Czarne.
Pożywienie:  krewetki, małe kraby, plakton i inne małe podwodne stworzenia.
Tryb życia i zachowanie: W wodzie porusza się niczym sprężyna, skacząc charakterystycznie. Potrafi także latać w przeciwieństwie do swojego niemagicznego odpowiednika, ale zdolność taką wykorzystuje wyłącznie przestraszony w celach obronnych - pływanie pozostaje jego ulubioną formą poruszania się. Gdy konik atakuje, staje się większy i bardziej groźny dla potencjalnej ofiary.
Rozmnażanie: odbywają romantyczny rytuał godowy, który trwać może nawet cały rok. Wykonują długi taniec, podczas którego skóra zmienia kolor, a osobniki splatają się ze sobą ogonkami, a nawet "całują". W jamie brzusznej samca samica składa tysiąc jaj. Po czterech tygodniach to samiec rodzi młode koniki - zwykle nie więcej niż dziesięć sztuk, mimo tak pokaźnej ilości jaj.
Średnia długość życia: 4 lata.
Pozyskiwane ingrediencje: skrzydło, one w całości.
 

mucha siatkowskrzydła

Budowa: około 1 cm długości. Magiczny owad, zielony, zaopatrzony w dwa długie wąsy i dwie pary błoniastych skrzydeł.
Występowanie: występuje na całym świecie za wyjątkiem terenów pustynnych i arktycznych.
Pożywienie: rozkładające się substancje pochodzenia roślinnego i zwierzęcego, m.in. zwłoki, odchody i zepsute owoce i warzywa.
Tryb życia i zachowanie: muchy posiadają niesamowity refleks, są szybkie i zwinne, trudno je złapać. Niekiedy przemieszczają się samotnie, choć zwykle po pojawieniu się jednej, natychmiast zlatują się kolejne. Ich skrzydła brzęczą charakterystycznie i wydzielają przykry, dość wyraźny zapach, który odstrasza potencjalnych wrogów. Muchy pozostają niegroźne, a nawet przyczyniają się do znacznie szybszego rozkładu szczątków roślinnych i zwierzęcych. Chętnie osiedlają się przy gospodarstwach i na terenach podmokłych.
Rozmnażanie: samica muchy składa dziesiątki jaj najczęściej w samym źródle pożywienia, zwykle w zakamarkach rozkładających się szczątków. Okres składania jaj nie jest związany z żadną porą roku, muchy siatkoskrzydłe zdolne są do rozrodu przez cały czas.
Średnia długość życia: około 100 dni.
Pozyskiwane ingrediencje: one w całości, skrzydło.
 

rogaty ślimak

Budowa: 10 cm długości. Stworzenie pozbawione muszli, podłużne, lepkie ciało w szaro-brązowym lub czarnym kolorze, z dwoma rogami umieszczonymi u szczytu głowy. Stworzenie głuche, o bardzo słabym wzroku.
Występowanie: cały świat.
Pożywienie: liście drzew i krzewów, grzyby, spadające owoce, zielenina, niektóre warzywa
Tryb życia i zachowanie: rogaty ślimak jest aktywny w nocy, porusza się powoli, zwykle nie oddala się znacznie od siedliska. Uwielbia obszary wilgotne, dobrze znosi deszcze, potrafi również pływać, ale nie żyje w wodzie. Wiedzie spokojne życie, spędzając noce na zdobywaniu pożywienia. Za dnia śpi, kryjąc się w bezpiecznym miejscu. W razie zagrożenia broni się, wykorzystując rogi, które zwiększają się trzykrotnie, gdy ślimak odczuwa strach.
Rozmnażanie: stworzenie jest obojnakiem. Gdy po okresie zimowym ślimak nabierze sił, zaczyna rozglądać się za potencjalnym partnerem. Jeżeli go odnajdzie, rozpoczyna się etap długich zalotów, podczas którego osobniki przekazują sobie informacje za pomocą substancji rozpuszczonej w śluzie. Po kopulacji, składa nawet do stu jaj w małych dołkach w ziemi. Po kilku tygodniach wykluwają się młode osobniki. Spora ilość złożonych jaj jest często pusta.
Średnia długość życia: 2 lata.
Pozyskiwane ingrediencje: one w całości, śluz, jajo.
 

traszka dwugłowa

Budowa: do 15 cm długości. Magiczna traszka o dwóch głowach złączonych jednym ciałem. Głowy znajdują się na dwóch krańcach stworzenia. Sprzecznie do nazwy, traszka nie posiada ani jednego ogona. Wyposażona jest za to w cztery zwinne kończyny. Jej skóra jest zielona, u szczytu znajduje się żółty grzebień przypominający płetwy-płomienie, a w rzeczywistości wspomagający stworzenie podczas pływania.
Występowanie: traszki naturalnie żyją w zbiornikach słodkiej wody, najwięcej osobników pomieszkuje Ameryka Południową, Europę i Azję. Ze względu na udomowienie, dziś stworzenia te spotkać można niemal w każdym zakątku świata.
Pożywienie: algi morskie i wodorosty.
Tryb życia i zachowanie: ulubioną aktywnością traszek jest pływanie. Są zwinnymi i szybkimi pływakami, przez co sprytnie umykają drapieżnikom. Ze względu na dwie głowy, posiadają dwa, często sprzeczne ze sobą osobowości. Te dwie głowy kłócą się ze sobą, co wprowadza chaos do czynności, kierunków wędrówek czy wyborów partnerów.
Rozmnażanie: brak informacji.
Średnia długość życia: do 7 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: głowa traszki, kończyna.
 

żabocik

Budowa: do 40 cm długości i 30 cm wysokości (bez uszu). Magiczna hybryda, częściowo żaba, częściowo królik. Stworzenie to posiada następujące cechy żaby: duże oczy w kolorze żółto-zielonym, tylne kończyny i palce o różnej długości z błonami, w części pleców, wokół oka i na tylnych kończynach ciało pokryte jest wilgotną skórą o barwie jasnozielonej, poprzerywanej charakterystycznymi czerwonymi pasami. Cechy królika: białe, włochate uszy (długie i sterczące), króliczy pysk, okrągły puchaty ogon w tym samym kolorze oraz przednie łapy.
Występowanie: pojawia się losowo, gdy zostanie rzucone niewłaściwie zaklęcie transmutacyjne związane z pojawianiem się. Nie występuje naturalnie.
Pożywienie: brak informacji.
Tryb życia i zachowanie: żabocik jako stworzenie powstałe w wyniku niewłaściwie rzuconego zaklęcia pozostaje istotną tajemniczą i wciąż badaną. Pewne jest, że stworzenie to porusza się w charakterystyczny dla królików i żab sposób, wydaje jednak dźwięki typowo królicze. Pojawia się zwykle w okolicznościach stresujących i wyraźnie płoszy się i natychmiast rozpoczyna poszukiwania bezpiecznej kryjówki. Stworzenie raczej niegroźne i zagubione.
Rozmnażanie: brak informacji.
Średnia długość życia: brak informacji.
Pozyskiwane ingrediencje: brak.

[Serpens]

XX

chropianek

Budowa: do 1,5 mm długości. Stworzenie przypominające kraba, mikroskopijny szkodnik wyposażony w dwa duże kły. Brązowa skóra, osiem odnóży.
Występowanie: na całym świecie.
Pożywienie: żywią się elementami magicznymi, chętnie zjadają różdżki, miotły, kociołki po eliksirach czy gryzą magiczne stworzenia. Rzadziej przedmioty elektryczne.
Tryb życia i zachowanie: Chropianki to szkodniki żerujące na istotach żywych i przedmiotach z magicznego otoczenia. Uwielbiają magię, więc przebywają najchętniej w bliskim jej otoczeniu, często zamieszkują zaklęte przedmioty lub zagnieżdzają się w sierści magicznych stworzeń. Gdy pojawia się jeden, w niedługim czasie należy spodziewać się całej plagi. W celu pożywienia się atakują wszystko, co związane ze światem czarodziejów. Znane są jednak pojedyncze przypadki żerowania chropianków na mugolskich wynalazkach elektrycznych.
Rozmnażanie: składają dziesiątki jaj blisko magicznego źródła pożywienia. Po kilkunastu dniach wykluwają się młode, zdolne do samodzielnego pozyskiwania pokarmu osobniki.
Długość życia: brak informacji.
Pozyskiwane ingrediencje: one w całości.
 

elf

Budowa: mogą osiągać do 12,7 cm, maleńkie ozdobne istoty o sylwetce człowieczej, zaopatrzone w udekorowane skrzydełka o tęczowej lub przezroczystej barwie.
Występowanie: zamieszkują lasy i polany na całym świecie, unikają jednak suchych, a także lodowatych krain.
Pożywienie: żywią się owocami, płatkami i nektarem kwiatowym.
Tryb życia i zachowanie: posiadają nikłą moc magiczną, są też istotami o skąpej inteligencji, dość skorymi do konfliktów. Dzięki czarom potrafią bronić się przed drapieżnikami. Ich naturalnym przeciwnikiem jest lelek wróżebnik. Nie potrafią mówić, komunikują się z pozostałymi osobnikami za pomocą brzęczenia. Ze względu na dość próżne uosobienie czarodziejom łatwo jest nakłonić je do bycia częścią magicznych, świecących dekoracji.
Rozmnażanie: samica składa jednorazowo do pięćdziesięciu jaj pod zielonymi liśćmi, z jaj wykluwają się kolorowe larwy, które po sześciu do dziesięciu dniach wytwarzają kokony, by po miesiącu przeobrazić się w skrzydlate, dorosłe elfy.
Długość życia: do 2 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: elfie skrzydła.

ghul / ghul kameleonowy

Budowa: największe osobniki osiągają 1,2 m. Mają szpetne, niekształtne sylwetki, twarz porośniętą krostami, wielkie, wystające zęby i długi język. Ciało gęsto owłosione. Krótkie i tępe pazury. Zgarbiona, krzywa sylwetka.
Występowanie: powszechne, często spotykane. Najwięcej ghuli spotkać można w Europie, nieco mniejsze populacje zamieszkują na kontynencie azjatyckim, zostały przez czarodziejów sprowadzone do Ameryki, gdzie stały się stworzeniem pospolitym.
Pożywienie: pająki, szkodniki, kretowate, małe ssaki.
Tryb życia i zachowanie:  Mało rozumne, marudne, cechują się pozbawionymi sensu zrywami złości, lubią demolować bliskie otoczenie. Charakterystycznie, smutno pojękują, a niekiedy nawet warczą. Możliwe do udomowienia, niektórzy czarodzieje chętnie sprowadzają je jako domowe stworzenia, są naiwne i podatne na wpływy, lubią dzieci. Są niezgrabne i hałaśliwe. Lubią mieszkać blisko ludzi, preferują suche, zapomniane pomieszczenia, chętnie osiedlają się na strychach i w graciarniach. Niektóre osobniki, szczególnie bardzo stare, okazują się niezwykle agresywne. Istnieje również gatunek kameleonowy, który potrafi przeobrazić się w zwykły, znany sobie przedmiot z codziennego otoczenia i tym samym wtapia się w przestrzeń i jest trudny do wychwycenia.
Rozmnażanie: ghule łączą się w pary w celu wydania na świat potomstwa, a później rozdzielają się i rozpraszają po świecie. Samica rodzi od jednego do trzech młodych, które pozostają przy matce przez około trzy miesiące, by potem odłączyć się i wyruszyć swoją drogą.
Długość życia: około 30 lat, kameleonowe około 20 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: sierść, krew, oczy, ślina.
 

gnom

Budowa: wzrost do około 30 cm, na pierwszy rzut oka przypominają małego człowieka o nieproporcjonalnej, dużej i łysej głowie pokrytej guzami, przez które jest ona kojarzona z dorodną bulwą. Stworzenie posiada skórę, jest miejscami owłosione. Charakterystycznym elementem są kościste stopy i bardzo ostre zęby.
Występowanie: naturalnie spotkać można gnoma w Ameryce Północnej i Europie Północnej.
Pożywienie: żywią się warzywami i niektórymi owocami.
Tryb życia i zachowanie: nieszczególnie mądre, zamieszkują ogrody, żyją przy człowieku, w otoczeniu roślinności, w podziemnych norach osadzonych blisko dogodnego źródła pożywienia. Wykradają warzywa, choć jednocześnie odstraszają inne szkodniki z grządek. Poruszają się w dużych grupach (10-30 osobników). Potrafią ugryźć człowieka. Płoszą się przy kotowatych oraz wozaku. Przez swą głupotę nie potrafią rozpoznać zagrożenia - zdarza się, że wychodzą mu naprzeciw.
Rozmnażanie: nie bez powodu mówi się o "mnożeniu się jak gnomy". Stworzenia te chętnie i dość szybko powiększają stadko, stając się utrapieniem ludzkiego gospodarza. Samica rodzi nawet do dziesięciu młodych gnomów, a te już po kilkunastu dniach są w stanie psocić się i samodzielnie wykradać pokarm. Szczególna płodność gnomiej samicy oznacza również, iż jest ona w stanie zajść w ciążę już po kilku dniach od porodu.
Długość życia: około 5 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: pazur, krew, ślina, skóra.
 

jeżanka

Budowa:  ryba o długości do 20 cm, ciało pokryte kolcami, nieczęsto większymi od niej samej. Posiada równie kolczaste, zwinne płetwy i błyszczące w głębinach oczy. Łuski jeżanki występują w wielu kolorach, a do najrzadszych należą osobniki o jasnych, białych i kremowych odcieniach.
Występowanie: stosunkowo niedawno odkryty gatunek magiczny - na początku XIX wieku. Mówi się nawet, że zostały utworzone przez czarodziejów. Najliczniejszą ilość ławic jeżanki napotkać można w Oceanie Atlantyckim. W sezonie intensywnych połowów ryby te migrują i znane są przypadki zauważenia stworzenia w okolicznych zbiornikach wodnych.
Pożywienie: mniejsze ryby i podwodne stworzenia.
Tryb życia i zachowanie: są to agresywne, silne ryby. Ostre kolce bez trudu rozrywają sieci rybackie, a nawet powodują uszkodzenia w mniejszych łodziach. Szczególnie niebezpieczne w ławicy. Dzięki kolcom stają się nieatrakcyjne dla drapieżników chętnych do uczynienia z nich przekąski. Są dość sprytne, poruszają się w większych skupiskach, co czyni ich podwodne podróże bezpieczniejszymi. Doskonale widzą w ciemności, przez co dobrze odnajdują się blisko oceanicznego dna.
Rozmnażanie: ryby te są skore do rozrodu jedynie raz w roku, w szczególnym okresie późnej wiosny. Samica, często po wielodniowych wędrówkach w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca, składa bardzo dużą ilość jaj (do kilkuset), a następnie nawołuje samca. W okresie godowym trudno spotkać jeżankę przy powierzchni. Sporo młodych nie przeżywa pierwszych dni życia.
Długość życia: około 3 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: kolce, oko, ikra.
 

królak rogaty

Budowa: zającowaty. Długie, sterczące uszy, krótki ogon, posiadają wąskie, twarde łapy: dwie tylne i dwie przednie (nieco krótsze), a także duże oczy i wyraźny nos. Najbardziej rozpoznawalną cechą jest poroże umiejscowione u szczytu głowy, dość zbliżone do tego, który posiadają jelenie, choć zdecydowanie mniejsze. Ciało jest porośnięte futrem gęstniejącym wraz z ochłodzeniem klimatu.
Występowanie: powstały w wyniku magicznych eksperymentów na zającach. Dotąd naturalnie zamieszkują wyłącznie tereny Ameryki Północnej. Ze względu na ich magiczne właściwości stają się łasym towarem dla przemytników i tak notuje się przypadki pojawienia się królaka rogatego w Europie i Azji - jedynie w niewoli.
Pożywienie: roślinożerne, spożywają dynie, kapustę, sałatę, młode pędy, liście kwiatów i ziół, zimą chętnie sięgają po korzonki czy gałązki.
Tryb życia i zachowanie: ciche i niepozorne. Żyją na łąkach, rzadziej w lasach, kryją się w legowiskach zwanych kotlinkami. Ich życie opiera się na ciągłej konsumpcji i wędrówkach, pozostają aktywne zarówno nocą jak i za dnia. Posiadają niesamowity słuch, a same wydają dźwięki wyłącznie w chwili zagrożenia. Świetnie wyczuwają ruch wokół nich, ale posiadają raczej słaby wzrok. Bronią się dzięki twardemu porożu, a w razie konieczności potrafią również przepłynąć niewielkie obszary.
Rozmnażanie: stworzenia o wysokiej zdolności rozpłodowej, niezależnie od pory roku łączą się, by wydać na świat potomstwo. Samica rodzi w miocie około ośmiu młodych, które dojrzałość uzyskują po sześciu miesiącach.
Długość życia: zwyczajowo od 6 do 8 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: poroże, futro, łapa, odchody.
 

kudłoń

Budowa: do 60 cm wysokości. Stworzenie parzystokopytne, poruszające się na dwóch, tylnych nogach, w pozycji wyprostowanej, ale posiadające również dwie przednie łapy. Ciało kudłate, porośnięte gęsto rudym futrem, szczególnie w okolicach głowy. Posiada duży, podłużny nos i sterczące, małe uszy.
Występowanie: zamieszkuje Anglię (najwięcej osobników spotkać można w Dorset) i południową Irlandię.
Pożywienie: siano, wszelkie trawy i nietrujące zioła.
Tryb życia i zachowanie: zamieszkuje stajnie lub żyje w pobliskim otoczeniu stada koni, najczęściej ukrywa się ze względu na rażącą nieśmiałość i paniczny lęk przed człowiekiem. Kryje się zwykle w słomie lub wysokich trawach. Znany jest jako ten, który strzeże koni, choć dzieje się tak ze względu na jego naturalną potrzebę przebywania blisko stada, a nie przez wzgląd na pomoc człowiekowi. Żyje w małej grupie, niektóre osobniki wędrują samotnie.
Rozmnażanie: dorosłe kudłonie w okresie wiosennym łączą się w pary, by wydać na świat potomstwo. Samica rodzi zazwyczaj jedno źrebię kolejnej wiosny. Do czasu osiągnięcia przez młodego osobnika dorzałości (około dziesięciu miesięcy) matka troskliwie się nim opiekuje.
Długość życia: do 12 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: włosie, krew, ślina, kopyto.
 

lelek wróżebnik

Budowa: wysokość do około 50 cm. Ptak zbliżony wyglądem do niewielkiego, wychudzonego sępa o gęstych zielonych i czarnych piórach. Posiada zakrzywioną szyję i ponure spojrzenie i nieco zakrzywiony dziób. Ze szczytu głowy wyrasta kilka majestatycznych, długich i cienkich piór, które zdobią ptasią sylwetkę. Lelek posiada też mocne, chwytne pazury.
Występowanie: pochodzi z Wielkiej Brytanii, występuje także w Irlandii oraz w Europie Północnej.
Pożywienie: elfy i duże owady.
Tryb życia i zachowanie: lelek wije gniazda w kształcie łez na ciernistych krzewach (najchętniej na jeżynach) i tam też spędza większość dnia. Swoje siedlisko opuszcza jedynie w celu zdobycia pożywienia lub w czasie silnego deszczu. Stworzenie to jest wyjątkowo wrażliwe na warunki pogodowe. Przy utrzymujących się długo deszczach opuści dotychczasowe gniazdo i wyruszy na poszukiwania nowego miejsca. Lelek zwany jest wróżebnikiem ze względu na to, iż wydaje charakterystyczne, niskie, drgające dźwięki za każdym razem, gdy nadchodzi burza.
Rozmnażanie: okres lęgowy trwa od listopada do kwietnia. Para lelków buduje gniazdo, w którym samica będzie mogła złożyć jaja - zwykle około trzech sztuk. Z jaj małe ptaki wykluwają się po dwóch miesiącach.
Długość życia: do 15 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: pióra, pazury, jajo.
 

lunaballa

Budowa: osiągają nawet metr wysokości. Czworonożne stworzenie o szarej sierści i niezwykle wyłupiastych, szerokich oczach znajdujących się na czubku głowy osadzonej na dość długiej w stosunku do ciała szyi. Posiada nieco przyklapnięte, małe uszy i płaski nos. Stopy lunaballi są płaskie i szerokie, trzy pazury połączone są błonami. 
Występowanie: lunaballe spotyka się na całym świecie, najwięcej w klimacie umiarkowanym.
Pożywienie: żywią się małymi ssakami oraz zielonymi częściami niektórych roślin.
Tryb życia i zachowanie: Zamieszkują nory, często na terenach wiejskich, podmokłych lub w lasach. Są dość nieśmiałe i swoje legowiska opuszczają tylko podczas pełni księżyca. Wtedy też gromadzą duże zapasy pożywienia i wykonują niezwykły taniec tylnymi nogami, tworząc na ziemi fantastyczne ślady. Żyją w licznych gromadach i są bardzo rodzinne. W miejscach, w których pozostawią srebrzyste odchody, wyrasta bujna roślinność.
Rozmnażanie: charakterystyczny taniec nasila się w okresie godowym, kiedy to samiec lunaballii, chcąc zachęcić partnerkę, okazuje w ruchu swoje zalety. Jeżeli samica go zaakceptuje, dołącza do wspólnego tańca. Niedługo później rodzą się młode, najczęściej dwa lub trzy osobniki.
Długość życia: Do około 16 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: oko, krew, odchody.
 

memortek

Budowa: osiąga do 8 cm długości ciała, choć przeważająca większość osobników jest mniejsza. Jest to drobny ptak posiadający delikatne, nakrapiane pióra w rozmaitych odcieniach niebieskiego. Ma także cienkie ostre pazury i jasny, podłużny dziób.
Występowanie: zamieszkuje tereny Północnej Europy oraz Amerykę.
Pożywienie: poluje na owady, nasiona, owoce.
Tryb życia i zachowanie: memortki to nieme ptaki o spokojnym temperamencie. Za dnia polują i budują gniazda, nocą odpoczywają. Żyją zwykle w drobnych gromadach, w niedalekiej odległości od innych gniazd memortków. Lubią ciszę i unikają niebezpiecznych konfrontacji. Niedługo przed śmiercią memortek po raz pierwszy wydaje dźwięki - są to odgłosy, które udało mu się usłyszeć za życia, wyćwierkane w odwrotnej kolejności.
Rozmnażanie: zazwyczaj raz w życiu, we wczesnojesiennym okresie lęgowym, ptaki łączą się w pary i we wspólnym gnieździe samica składa jaja. Zwykle jest to nie więcej niż pięć sztuk. Pisklęta wykluwają się jeszcze przed zimą, a młode aż do wiosny pozostają skryte pod ciepłym upierzeniem matki. W tym czasie samiec zapewnia pożywienie.
Długość życia: do 18 miesięcy.
Pozyskiwane ingrediencje: pióro, skrzydło.
 

nieśmiałek

Budowa: niewiele ponad 20 cm wysokości. Malutkie stworzenie przypomina młody pęd lub malutkie drzewko delikatnie pokryte korą. Posiadają długie, spiczaste palce, ostre zęby i parę brązowych lub czarnych oczu. Ich stopy również są zabarwione na brązowo, a wyglądem przypominają korzenie.
Występowanie: naturalnie nieśmiałka spotkać można w zachodniej Anglii, na południowych terenach Niemiec oraz w krajach skandynawskich.
Pożywienie: Ich największym przysmakiem są korniki, ale chętnie żywią się też jajkami elfów oraz rozmaitymi insektami.
Tryb życia i zachowanie: żyją w koronach drzew (najczęściej są to drzewa, z których wytwarza się różdżki) i znane są jako ich strażnicy. Opiekują się lasami z niezwykłym oddaniem. Są niegroźne i raczej nieśmiałe, choć w chwili ataku potrafią ujawnić agresywną naturę. Bronią się za pomocą ostrych palców i zębów, potrafią wydłubać oko. Nieśmiałki dzięki swoim fizycznym cechom są mistrzami kamuflażu, co ułatwia im obronę oraz zdobywanie pokarmu. Umiłowały sobie towarzystwo, więc rzadko kiedy żyją samotnie.
Rozmnażanie: brak informacji.
Długość życia: do 6 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: główka, odnóże.
 

pufek - puszek pigmejski/tarantowaty

Budowa: do 10 cm. Okrągłe, malutkie stworzenie posiadające futerko w kremowo-szarym lub  kremowo-żółtym odcieniu. Jest delikatne i miękkie. Posiada różowy język trzy razy dłuższy od ciała. Odmiana pigmejska charakteryzuje się różowo-fioletowym futerkiem. Pufek tarantowaty nie jest jeszcze dokładnie zbadany przez czarodziejów, choć wiadomym jest, że posiada łaciate ubarwienie.
Występowanie: powszechne, odmiana zwyczajna oraz pigmejska spotykana jest na całym świecie. Rasa tarantowana pojawiła się w Stanach Zjednoczonych w ostatnich latach.
Pożywienie: wszystkożerny, chętnie zjada odpady i owady. Jego ulubionym przysmakiem są jednak smarki.
Tryb życia i zachowanie: pufki żyją najczęściej blisko ludzi. Chętnie zagnieżdżają się w domach czarodziejów, w zakurzonych, ciasnych kątach i graciarniach. Za pomocą długiego języka pełzają po domostwie, poszukując jedzenia. Lubią dotyk i kontakt z człowiekiem, mruczą, kiedy są zadowolone. Posiadają przyjazny, pokojowy temperament, choć niektóre okazy bardzo zabiegają o uwagę człowieka. Jego futro jest też wykorzystywane w tkactwie.
Rozmnażanie: we wczesnowiosennych zalotach pufki wesoło skaczą, dotykając się. Później zapłodniona samica pufka składa około trzydziestu różnobarwnych jajeczek, z których po dwóch tygodniach wykluwają się trzycentymetrowe pufki.
Długość życia: żyją do roku.
Pozyskiwane ingrediencje: język, futro.
 

ramora

Budowa: mierzy od 30 do 90 cm długości. Płaska, srebrna ryba posiadająca na górze głowy przyssawkę o owalnym kształcie, która emanuje przyciągającą magią.
Występowanie: zamieszkuje głębiny Oceanu Indyjskiego.
Pożywienie: zjada resztki jedzenia wyrzucone przez stworzenie, do którego się przyssie, rzadziej sama poluje na ryby.
Tryb życia i zachowanie: ramory żyją pojedynczo lub w parach, bardzo rzadko w większych skupiskach. Za pomocą niezwykłej przyssawki przyczepia się do innego stworzenia, korzystając później z ich pożywienia oraz ochrony przed drapieżnikami. Może też połączyć się ze statkiem i wspomóc zakotwiczenie dzięki swoim magicznym umiejętnościom. Ramory są mile widziane w portowych miasteczkach, bardzo cenione przez czarodziejów. Posiadają dość łagodne usposobienie.
Rozmnażanie: gdy ramory dobiorą się w parę, samica, najczęściej po burzy, składa niewielką ilość jaj (do dziesięciu sztuk), zwykle niedaleko od brzegu, ale w bezpieczniejszych zakamarkach. Przyssawki młodych osobników są aktywne już od pierwszych dni życia.
Długość życia: do 5 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: fragmenty przyssawki, płetwa, łuska.
 

ropucha purpurowa olbrzymia

Budowa: nawet do 40 cm długości (samce do 30 cm). Przerośnięta ropucha. Ma grubą, chropowatą, pokrytą brodawkami ciemną skórę w odcieniu fioletu. Wyjątkowo długi, zielony język, oczy pomarańczowe, żółte lub czarne. Obślizgła.
Występowanie: Irlandia, Szkocja, Wielka Brytania, Europa Środkowa, Afryka Północna.
Pożywienie: głównie stworzenia latające, mniejsze od niej np. elf lub chochlik.
Tryb życia i zachowanie: zasiedla wiele różnych środowisk od leśnych przez rolnicze lub miejskie (pustostany) po pustynne (głównie w pobliżu oaz). Uważana przez czarodziejów za pożyteczną głównie ze względu na jej doskonałe zdolności myśliwskie na uciążliwe owady latające czy inne stworzenia jak mniejsze chochliki kornwalijskie. Z uwagi na swoją terytorialność doceniana jako stróż posesji alarmujący głośnym, niskim i pulsującym rechotem o pojawieniu się na jej terenie kogoś obcego. Na ogół łagodna, unikająca konfliktów, ale w chwilach zagrożenia błyskawicznie uderza przeciwnika bardzo długim językiem. W ten sposób może nawet ogłuszyć agresora.
To towarzyskie, ciekawskie, ale charakterne stworzenie. Lubi obecność czarodziei, dzięki czemu łatwo ją udomowić, ale nie przepada za dotykiem, często przed nim ucieka i potrafi się schować w bardzo zaskakujących miejscach. Toksyczna - jeżeli po kontakcie z nią nie zmyje się jej śluzu, to na skórze pojawią się brodawki i zaczną pokrywać dalsze części ludzkiego ciała. Aby zapobiec temu ryzyku można używać rękawic, albo systematycznie pozbawiać ropuchy brodawek zawierających toksynę. Te jej odrosną po kilku tygodniach, ale przez ten czas można jej bez przeszkód dotykać.
Rozmnażanie: Może podchodzić do rozrodu dwa razy w ciągu roku (od stycznia do czerwca, a następnie od września do listopada). Samce wyszukują dogodne miejsce przy strumieniach, zbiornikach wodnych i na równinach nadbrzeżnych, po czym wabią samice melodyjnym śpiewem godowym. To ropuchy żyworodne, w związku z czym rozwój młodych przebiega w ciele matki. Po kilku tygodniach samica wydaje na świat w pełni rozwinięte, maleńkie ropuszki. 
Średnia długość życia: do 30 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: język, brodawki.
 

ropucha smocza

Budowa: dorasta nawet do 35 cm długości (samce mniejsze, do 25 cm długości). Ma pokrój swojej niemagicznej kuzynki, ale jest znacznie większa, sucha i w całości pokryta twardymi, smoczymi łuskami w kolorze czerwonym, pomarańczowym lub brązowym. Oczy żółte. Nie posiada zębów. Młode osobniki oraz dorosłe samce pokryte dodatkowo pojedynczymi kolcami. W dotyku przyjemnie ciepła, nieparząca, ale temperatura w jej jamie gębowej potrafi osiągać nawet 70 stopni Celsjusza.
Występowanie: cały świat, z wyłączeniem Arktyki.
Pożywienie: żywy jak i martwy pokarm; gryzonie, gady, płazy, ptaki i różne bezkręgowce, ale też rośliny i odpadki.
Tryb życia i zachowanie: Naturalnie występuje głównie na obszarach wulkanicznych, do czego przystosowała się całkowitą odpornością na wysokie temperatury. Niższe temperatury jej jednak nie przeszkadzają. Wykrywa swą zdobycz przede wszystkim za pomocą wzroku, reagując głównie na ruch ofiary, ale potrafi także lokalizować swe pożywienie za pomocą węchu i słuchu. Połyka swoją zdobycz w całości. Ciekawą cechą tego gatunku jest charakterystyczny bieg - ropucha smocza nie skacze. Z natury łagodna, ale sprowokowana potrafi ugryźć i mocno poparzyć przeciwnika. Jest inteligenta, łatwa do tresury i utrzymania, a jej zdolności do likwidacji szkodników i odpadków w domu czy ogrodzie często są doceniane przez czarodziejów. Towarzyska i lojalna, bardzo przywiązuje się do swojej ludzkiej rodziny i często umiera niedługo po śmierci właściciela. Raczej cicha, czasami wydaje z siebie niskie, brzęcząco-mruczące dźwięki.
Rozmnażanie: Po zapłodnieniu samica składa pomarańczowo-czerwony skrzek (złożony z setek jaj) na terenie o bardzo wysokiej temperaturze np. blisko czynnego wulkanu lub w samym wulkanie (w niewoli wystarcza jej rozpalony kominek). Maleńkie (jedenasto milimetrowe), czarne, bardzo toksyczne ropuszki (nie kijanki!) zwykle wykluwają się po 48 godzinach, ale w niższej temperaturze ten okres może się wydłużyć do tygodnia. Rosną szybko, a ich wzrost zazwyczaj ulega spowolnieniu, gdy ropuchy osiągają dojrzałość płciową. Wtedy też tracą swoją toksyczność.
Średnia długość życia: 30 lat, ale może dożyć nawet 40.
Pozyskiwane ingrediencje: łuski, skóra, małe ropuszki w całości.
 

 ropucha trójpalucha próchniczna

Budowa: do 20 cm długości (samce do 15 cm). Przypomina przerośniętą ropuchę niemagiczną, potrafi jednak zmieniać kolor skóry. Zazwyczaj w barwie różowej, fioletowej lub niebieskiej z możliwymi różnokolorowymi kropkami, które często się łączą, tworząc paski. U niektórych osobników przez środek pleców przebiega zielono-żółta linia. Jej kolor zmienia się na ciemniejszy pod wpływem stresu czy dotyku, potrafi również zmieniać barwę, żeby się wtopić w otoczenie. Oczy duże i żółte. Palce u dłoni (trzy, skąd jej nazwa) nie są spięte błoną pławną, a na stopach błona ta jest szczątkowa. Skóra na grzbiecie pokryta małymi lub średnimi guzkami i kolcami. Skóra na brzuchu ziarnista.
Występowanie: naturalnie występuje w Ameryce Południowej, ale hodowana na całym świecie.
Pożywienie: bezkręgowce, płazy, małe ptaki.
Tryb życia i zachowanie: Jej siedlisko to nizinne lasy, choć widuje się ją też na farmach w pobliżu lasów. Aktywna jest o zmierzchu i nocą, kiedy to wspina się na roślinność i poluje; dzień przesypia zakopana w ziemi lub w innej kryjówce. Ceniona głównie za swój melodyjny trel przypominający często świergot ptaków niż rechot. Potrafi także naśladować różne dźwięki, a nawet uczyć się melodii, co robi z wielką chęcią. Z tego względu jest doceniana przez muzyków. Zadowolona wydziela przyjemny, delikatny konwaliowy zapach. Przestraszona opryskuje (płynem ze swoich brodawek) przeciwnika drażniącą toksyną na bazie kwasu, wywołującą kilkunastominutowe halucynacje oraz niebieską, swędzącą wysypkę na skórze utrzymującą się przez kilka dni.       
Rozmnażanie: W czasie godów samce nawołują samice charakterystycznymi odgłosami przypominającymi „kwaczenie” i ptasi śpiew. Wykazują opiekę rodzicielską. Samiec opiekuje się jajami złożonymi przez samicę w dziupli drzewa wypełnionej wodą. Tam też następuje rozwój wylęgających się z jaj kijanek (po około 3-5 dniach). Kijanki odżywiają się częściowo rozłożoną materią roślinną i zwierzęcą. Do przeobrażenia dochodzi po 1–2 miesiącach, kiedy mierzą ok. 30 mm długości.
Średnia długość życia: do 20 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: oczy, skóra, toksyna.
 

smoczognik

Budowa: do 30 cm. Jest to niewielkie skrzydlate stworzenie przypominające jaszczurkę o żółto-czarnym, plamistym ubarwieniu. Zaopatrzone jest w długie czułki wyrastające z boków głowy. Posiada nieczęsto tak długi jak reszta ciała ogon, z którego wydostają się iskry mogące wywołać pożar.
Występowanie: występują naturalnie w południowej Azji i Ameryce Południowej.
Pożywienie: polują na szarańcze muchy i pająki, ale chętnie zjedzą też inne owady, są bardzo żarłoczne.
Tryb życia i zachowanie: budują gniazda wysoko, w otoczeniu skalnym, rzadziej leśnym. Przeważnie osiedlają się w małych grupach na terenach górzystych. Wiele z nich fruwa przez długie dni w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca do osiedlenia. Gdy klimat się ochładza, kryją się w skalnych zakamarkach, nierzadko wcześniej gromadząc zapasy pożywienia. Posiadają raczej przyjazne usposobienie i nie są groźne, choć potrafią bronić rodziny i mogą wywołać pożar.
Rozmnażanie: u schyłku lata w gniazdach pojawią się młode, wyklute z kilkucentymetrowych jaj. Małe smoczogniki po tygodniu zdolne są podpalić otoczenie, dlatego też rodzina nierzadko zmuszona jest do przemieszczenia się i stworzenia nowego gniazda.
Długość życia: do 7 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: jaja, skóra, czułki, skrzydło.
 

topek

Nazwa: topek
Budowa: do około 15 cm wzrostu. Wygląd zbliżony do chochlika, długie, włochate uszy, szeroki i gruby nos, szczupłe ręce zakończone długim palcami i ostrymi pazurami. Nieproporcjonalnie duże stopy i ogon zakończony włochatym pędzlem. Szara, ciemnobrązowa lub czarna skóra gdzieniegdzie porośnięta włosiem, na głowie łysina.
Występowanie: topka spotkać można głównie w Europie i obu Amerykach.
Pożywienie: małe owady
Tryb życia i zachowanie: żyją na terenach wilgotnych, bagnistych, w okolicy zbiorników wodnych. Są to stworzenia o złośliwym i humorzastym usposobieniu, podstępni osobnicy, którzy kryją się w otoczeniu, by uprzykrzać życie ludziom i innym stworzeniom. Błaznowanie stanowi główne zajęcie topków u boku jedzenia i spania. Ich niewielki wzrost pozwala im łatwo skryć się w otoczeniu.
Rozmnażanie: topki chętnie się mnożą. Samica składa do tuzina jaj, z których wykluwają się młode osobniki - nie większe niż 2,5 cm.
Długość życia: do 2 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: ogon, ucho, włosie.
 

żabert

Budowa: do 40 cm długości. Przejawia cechy fizyczne małpy jak i jaszczurki. Żabert pozbawiony jest włosów, posiada zieloną, centkowaną skórę. Pośrodku czoła znajduje się duży, czerwony bąbel, a po jego bokach małe, białe rogi. Żabert ma żółte oczy, szerokie usta i ostre zęby. Wyróżnia się zwinnymi kończynami zakończonymi palcami połączonymi błoną oraz chwytny, zakręcony na końcu ogon.
Występowanie: spotykany początkowo jedynie Ameryce Północnej. Obecnie, za sprawą czarodziejów, na terenach całego świata.
Pożywienie: małe jaszczurki i ptaki.
Tryb życia i zachowanie: preferują otoczenie leśne. Żaberty są bardzo ruchliwe, uwielbiają wspinać się po drzewach, rzadko pozostają w bezruchu. Zwinne ciała skutecznie umykają przed wrogiem i pozwalają na efektowne polowania na pokarm. Żyją w małych grupach, po kilka osobników, głównie na drzewach. Jeśli stworzenie wyczuje zagrożenie, charakterystyczny bąbel na czole świeci się i ostrzega otoczenie. Dlatego dawniej czarodzieje sprowadzali żaberty do domostwa, by te alarmowały ich przed niebezpieczeństwem. Ze względu na dużą widoczność czerwonych świateł dla mugoli, z czasem zakazano takich praktyk.
Rozmnażanie: brak informacji.
Długość życia: do około 6 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: bąbel, rogi, skóra.

[Serpens]

XXX

aetonan

Budowa: od 1,4 do 1,6 m wysokości w kłębie. Skrzydlaty koń o maści kasztanowatej. Potężne szaro-białe, pierzaste skrzydła potrafią wznieść to masywne stworzenie w powietrze. Mocne, silne kopyta pozwalają aetonanom poruszać się również na ziemi. Posiadają bujną grzywę i ruchliwy ogon. Fizycznie od pospolitych koni odróżniają je właściwie tylko skrzydła.
Występowanie: zamieszkuje tereny Wielkiej Brytanii i Irlandii.
Pożywienie: trawa, słoma, siano i owies.
Tryb życia i zachowanie: żyjące na wolności aetonany uwielbiają podniebne podróże i często przemieszczają się w stadzie. Stadu przewodzi zwykle naczelna klacz. Stworzenia bez przeszkód poruszają się po lądzie, choć zdecydowanie bardziej wolą latać. Cechuje je niesamowite przywiązanie do stada oraz łagodny temperament, ale w chwili zagrożenia używają potężnej siły skrytej w skrzydłach i kopytach. Są możliwe do oswojenia, dosyć ufne, chętnie żyją z czarodziejami, ale należy postępować przy nich ostrożnie ze względu na możliwość wyrządzenia przez nie nieświadomie krzywdy. Mogą żyć w stajniach, a w naturalnym środowisku wybierają pastwiska, łąki i lasy.
Rozmnażanie: aetonany łączą się w pary najczęściej w okresie wiosennym. Klacze w kilkudniowym okresie rui stają się płodne i przyciągają ogiery. Samce prezentują się samicy, rozkładając skrzydła i wykonując charakterystyczne ruchy głową oraz ogonem. Gdy klacz któregoś wybierze, ogier może ją zapłodnić. Po roku rodzi się jeden młody aetonan, u którego skrzydła wyłaniają się dopiero po kilku tygodniach życia.
Średnia długość życia: do 40 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: włosie, pióra, krew i kopyto.
 

bahanka/elf kąsający

Budowa: około 10 cm. Niewielkie magiczne stworzenie o szarej skórze i czarnych włosach. Posiada duże, rozłożyste skrzydła - grube, o charakterystycznym połysku - za pomocą których może wznosić się w powietrze. Ciało przypomina człowiecze lub elfie. Bahanka posiada dwie pary rąk i nóg, pokryta jest włosiem. Wyróżniają się duże, wyłupiaste oczy w kolorze zielonym lub błękitnym. Bahanki posiadają ostre, jadowite zęby.
Występowanie: Europa i Ameryka Północna, preferują chłodniejszy klimat.
Pożywienie: podobnie jak elfy, żywią się owocami i kwiatowym nektarem, zagnieżdżone w domu człowieka nie pogardzą roślinnymi resztkami
Tryb życia i zachowanie: towarzyszą czarodziejom w ich domach. Uwielbiają gnieździć się w starych przedmiotach, tkaninach i wokół ludzkiego pożywienia. Traktuje się je jako niechciane szkodniki. Rozgniewana bahanka nie powstrzyma się przed ugryzieniem i jednoczesnym otruciem ofiary za pomocą jadowitych zębów. Są to stworzenia energiczne i złośliwe, należy zachować wzmożoną czujność, gdy tylko zalęgną się w domu. Żyją w grupach liczących od kilkudziesięciu do nawet kilkuset osobników.
Rozmnażanie: bahanki składają w ziemi do pięciuset czarnych jaj, a następnie zakopują je. Po dwóch lub trzech tygodniach z jaj wykluwają się młode osobniki.
Średnia długość życia: rok.
Pozyskiwane ingrediencje: jad, skrzydełka, odchody, kończyna, jajo.
 

błotoryj

Budowa: do 70 cm długości. Jest to stworzenie wodne, ale na pierwszy rzut oka przypomina drewnianą kłodę, szczególnie gdy pozostaje nieruchome. Skóra błotoryja jest brązowa, posiada on zwinny ogon, płetwiaste łapy, długi, płaski pysk oraz ostre zęby.
Występowanie: Europa oraz obie Ameryki.
Pożywienie: niewielkie ssaki oraz mandragory (te stanowią ich ulubiony przysmak).
Tryb życia i zachowanie: błotoryje żyją w środowisku wodnym, najchętniej osiadlają się na bagnach. Są świetnymi pływakami i mistrzami kamuflażu, który wykorzystują broniąc się i polując. Za dnia stworzenia te chętnie przemierzają moczary w poszukiwaniu pożywienia. Zdarza się że błotoryj zaatakuje człowieka, dlatego nie zaleca się przechadzek w miejscach ich bytowania. Szczególne cechy tego zwierzęcia sprawiają, że łatwo można wpaść w jego pułapkę.
Rozmnażanie: okres godowy stworzeń rozpoczyna się późną wiosną. Błotoryje łączą się w pary i budują wspólne siedlisko na bagnach. Samica rodzi od jednego do trzech młodych zwykle pod koniec zimy i pozostaje z młodymi w kryjówce przez kilka tygodni. W tym czasie samiec dba o zapewnienie pożywienia. Gdy się ociepla, młode mogą opuścić gniazdo i rozpocząć samodzielne życie.
Średnia długość życia: około 13-15 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: zęby, skóra, język, krew.
 

chochlik kornwalijski

Budowa: około 20 cm. Chochliki przypominają małego człowieczka o jasnoniebieskiej, gładkiej skórze i wyjątkowo dużych uszach. Zaopatrzone są w cienkie, przezroczyste skrzydła. Wyróżniają się dużymi, czarnymi oczami i dwoma charakterystycznymi rogami na czubku głowy.
Występowanie: największa populacja w Kornwalii i okolicach, ale spotyka się je też w innych zakątkach Europy Zachodniej oraz Środkowej.
Pożywienie: uwielbiają zioła, kolorowe kwiaty i owoce.
Tryb życia i zachowanie: zamieszkują lasy. Pojedynczy elf jest bardzo silny, potrafi wznieść na kilka metrów dorosłego człowieka, ale to w stadzie stworzenia te stają się naprawdę niebezpieczne. Ich psotny temperament sprawia, że z radością (okazywaną również w formie piskliwych dźwięków) dewastują otoczenie. Są szybkie i porozumiewają się w specyficznych odgłosach. Gdy jeden członek grupy zostanie zaatakowany, natychmiast reszta rusza mu na pomoc, ale złośliwe chochliki nie potrzebują szczególnego powodu, aby uprzykrzać życie innym.
Rozmnażanie: chochliki są żyworodne. Ciąża trwa około pięciu miesięcy, a samica rodzi około dziesięciu maleńkich chochlików, które od pierwszych dni zdolne są do lotu i podnoszenia ogromnych ciężarów.
Średnia długość życia: do 3 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: skrzydło, róg, ucho.
 

ciamarnica

Budowa: około 25 cm. Posiadają długie, proste ciało zaopatrzone w gumowaty otwór gębowy oraz okrągły, elastyczny woreczek, w którym przechowywany jest zabójczy jad. Skóra stworzenia jest w kolorze jasnożółtym lub oliwkowym.
Występowanie: dno Morza Północnego.
Pożywienie: małe ryby
Tryb życia i zachowanie: ciamarnice spędzają całe dnie, przemierzając głębiny w poszukiwaniu pożywienia. Choć są niewielkie, dzięki bardzo silnemu jadowi, stają się przeciwnikiem, którego otoczenie nie powinno lekceważyć. W chwili zagrożenia kurczy się woreczek jadowy, a przez dziób wypuszczają truciznę i opryskują oprawcę lub ofiarę. Trytony wykorzystują ciamarnicę do celów obronnych.
Rozmnażanie: brak informacji.
Średnia długość życia: brak informacji.
Pozyskiwane ingrediencje: jad ciamarnicy, woreczek jadowy.

czerwony kapturek

Budowa: od 90 do 120 cm wzrostu. Karłowate stworzenie o dwóch nogach i dwóch rękach zakończonych długimi pazurami. Posiada skórę w zielonym kolorze, charakterystyczne czerwone oczy i długi, zakrzywiony nos. Często mylone z goblinami i domowymi skrzatami.
Występowanie: Europa Północna.
Pożywienie: mięso zwierząt, rzadziej ludzi.
Tryb życia i zachowanie: czerwone kapturki kopią jamy w miejscach, w których przelano krew. Zalęgają się na miejscach zbrodni, na polach bitewnych i siedliskach krzywd ludzi. Zaopatrzone są zawsze w pałki, którymi chętnie atakują ofiarę. Stanowią duże zagrożenie dla mugoli, wobec których są szczególnie agresywne. Zaciekle bronią swojego terytorium.
Rozmnażanie: jesień jest dla nich czasem godów, kiedy to dochodzi do licznych, wewnętrznych walk między osobnikami. Podczas walk wyłania się najsilniejszych przedstawicieli. Czerwone kapturki łączą się w pary wyłącznie z przedstawicielami swojego gatunku mogącymi im dorównać i tylko w celu spłodzenia potomstwa. Stworzenia te nie przywiązują się do siebie, pozostają bezwzględnymi strażnikami terenu, a nie stada. Samica rodzi jedno, niekiedy dwa młode.
Średnia długość życia: od 20 do 30 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: pazur, oko, skóra.
 

druzgotek

Budowa: średnia wielkość to około 1,5 m. Bladozielone, śliskie ciało. U każdej ręki trzy długie palce o silnym chwycie, zaopatrzone w przyssawki, ale podatne na złamania, w dolnej części ciała sześć zwinnych macek. Ostre, gęste uzębienie i białe lub żółte oczy, korpus podobny do ludzkiego.
Występowanie: środowisko wodne, woda słodka, często spotykany w jeziorach w Wielkiej Brytanii i Irlandii, ale pojawia się na całym świecie.
Pożywienie: glony, ryby, małe i średnie zwierzęta, które znajdą się w obszarze ich bytowania, zdarzają się ataki na ludzi .
Tryb życia i zachowanie: stworzenie bardzo dobrze i szybko pływa, charakteryzuje się agresywnym temperamentem, wrogim wobec ludzi, żyje i poluje w grupach. Druzgotek łapie ofiarę mocnym chwytem, ściska, wciąga pod powierzchnię wody i dusi. Człowiek nie potrafi oswoić druzgotka, natomiast trytony potrafią je z powodzeniem przysposobić.
Rozmnażanie: brak informacji.
Długość życia: około 8 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: brak.
 

granian

Budowa: Od 1,5 do 1,8 m wysokości w kłębie. Skrzydlaty koń o szarym umaszczeniu. Posiada wielkie skrzydła w kolorze biało-szarym, których rozpiętość wynosi do 6 metrów, krótką grzywę i puszysty, wyjątkowo długi ogon.
Występowanie: Skandynawia.
Pożywienie: roślinność, w tym zioła; siano, owies.
Tryb życia i zachowanie: najszybsze magiczne konie na świecie i zarazem posiadacze największych skrzydeł pośród pozostałych przedstawicieli końskiej rodziny. Graniany słyną z niesamowitej prędkości lotu, ale jednocześnie są istotami o niepewnym, bardzo płochliwym temperamencie. Czarodzieje upatrujący potencjał w ich umiejętnościach muszą poświęcić wiele czasu, by zjednać sobie te istoty. Raczej nieśmiałe usposobienie sprawia, że stworzenia te wolą przebywać z daleka od hałasu i tłumów, o wiele chętniej spędzają czas w towarzystwie pokrewnych osobników i z przyjemnością ścigając się ze sobą w powietrzu.
Rozmnażanie: w okresie godów zwierzęta te kryją się z dala od ludzi i innych stworzeń, zwykle wczesną jesienią rozglądają się za potencjalnym partnerem tak, by u schyłku lata narodzić się mogli potomkowie. Ciąża trwa prawie rok i najczęściej na świat przychodzi tylko jedno źrebię.
Średnia długość życia: około 50 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: włosie z ogona, krew, pióro, ząb.
 

hipogryf

Budowa: do 3 m długości i 1,8 m wysokości w kłębie. Jest to hybryda: posiada głowę, przednie nogi oraz dobrze umięśnione skrzydła zbliżone do orła, podczas gdy pozostałe części ciała przypominają konia. Sierść oraz pióra mogą być w różnym kolorze: ciemnoszare, brązowe, kruczoczarne, kremowe lub kasztanowe - w zależności od osobnika. Oczy od żółtych do odcieni pomarańczu.
Występowanie: wywodzi się z terenów europejskich, ale obecnie występuje na całym świecie.
Pożywienie: gryzonie i inne ssaki, w szczególności fretki, ryby i ptaki. Hipogryfy to również padlinożercy.
Tryb życia i zachowanie: niesamowicie silny i szybki w locie drapieżnik, stworzenie o skomplikowanym usposobieniu. Hipogryfy są honorowe, z reguły łagodne, ale też bardzo łatwo je urazić i rozgniewać. Niewłaściwy krok w ich otoczeniu może się skończyć tragicznie. Jednocześnie też raz związane z sojusznikiem, pozostają mu wierne. W naturalnym środowisku żyją pojedynczo lub w małych grupach. Rzadko też poruszają się wspólnie.
Rozmnażanie: hipogryfy składają jedno, spore jajo w ziemi, z którego młody, malutki osobnik wykluwa się już po dwudziestu czterech godzinach. Dokarmiany przez rodziców bardzo szybko rośnie, a po tygodniu zaczyna już latać. Kiedy zaczyna samodzielnie zdobywać pokarm, rodzice go zostawiają i sami również odlatują zazwyczaj w swoje strony.
Średnia długość życia: 50 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: pióro, pazur, sierść, oko.
 

hipokampus

Budowa: do 2 metrów długości. Stworzenie posiada głowę korpus oraz przednie nogi konia, natomiast zad i tylne nogi przekształcone są w długi rybi ogon ze zwinną płetwą. Różnokolorowa skóra najczęściej w odcieniach niebieskiego i fioletu, częściowo - szczególnie z tyłu - pokryta jest łuskami. Końska głowa zamiast grzywy posiada płetwę. Te znajdują się również w części policzkowej chroniąc skrzela.
Występowanie: największe skupiska w Morzu Śródziemnych, ale od niedawna widziane również u wybrzeży Szkocji.
Pożywienie: żywi się podwodną roślinnością.
Tryb życia i zachowanie: choć hipokampusy określane są mianem morskich potworów,  nie należą do najniebezpieczniejszych istot morskich. Sprowokowane lub zaatakowane, prezentują olbrzymią moc kryjącą się w płetwach i kopytach. Chronią swoich i nie lubią, gdy ktoś narusza ich przestrzeń. Charakterystycznym, końskim parsknięciem płoszą przeciwników. Zamieszkują tajemnicze głębiny, z dala od ludzi, przeważnie wybierają obszary odległe od siedliskich innych stworzeń. Nie lubią hałasu, rzadko kiedy wynurzają łeb z wody. Żyją przeważnie samotnie.
Rozmnażanie: w okresie lata hipokampus składa półprzezroczyste, duże jaja - najczęściej do trzech sztuk - przez które ujrzeć można śpiące kijanki. Młode uwalniają się z nich już po kilku dniach. Jeżeli są dobrze karmione, rosną bardzo szybko i w pół roku osiągają wielkość dorosłych osobników, wtedy oddzielają się od matki.
Średnia długość życia: 25 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: płetwa, łuska, krew.
 

kołkogonek

Budowa: do 50 cm wysokości i 100 cm długości. Budowa ciała zbliżona do mniejszej, karłowatej świni, ale stworzenie posiada długie, bardzo smukłe nogi i malutki ogonek. Kołkogonki wyróżniają się przez swoje małe, jednolicie czarne oczy. Skóra w kolorze bladoróżowym lub odcieniach brązu.
Występowanie: występuje na terenach rolniczych w Europie, Rosji i obu Amerykach.
Pożywienie: mleko zwyczajnych świń, korzenie i liście warzyw, rzadziej owoce.
Tryb życia i zachowanie: kołkogonek to stworzenie demoniczne pasożyt i szkodnik. Żeruje na innych zwierzętach. Pomieszkuje wokół gospodarstw rolnych i zakrada się do chlewu, by tam podbierać jedzenie i pić mleko maciory. Gdy żyje w zagrodzie, rośnie coraz większy i jednocześnie wytwarza pechową aurę, która dosięga mieszkańców gospodarstwa. Stworzenie mimo cech świńskich jest bardzo szybkie i trudno jest je przegonić. Boi się jednak białych psów i kotów - te potrafią stworzenie skutecznie wypłoszyć z gospodarstwa.
Rozmnażanie: brak informacji. Podejrzewa się, że stworzenia te rozmnażają się podobnie do zwyczajnej świni.
Średnia długość życia: około 20 lat, ale mówi się, że niektóre przeżywają dwukrotnie dłużej.
Pozyskiwane ingrediencje: kopyto, ogon, skóra.
 

korniczak

Budowa: do 15 cm długości. Stworzenie o wielu oczach i dziesiątkach odnóży. Okrągłe, nieco galaretowate, posiadające duże możliwości kurczenia i rozkurczania się, co wykorzystuje do przemieszczania się. Posiada specjalny otwór gębowy, za pomocą którego może pluć i pochłaniać pokarm.
Występowanie: spotykany na całym świecie.
Pożywienie: żywi się brudem, martwą materią.
Tryb życia i zachowanie: szkodnik, który żyje w domach ludzi lub ich ogrodach. Stworzenie zjawia się wszędzie tam, gdzie jest brudno, preferuje ciasne szczeliny pod deskami podłogowymi i inne zakątki, w których gromadzi się nieczystość trudna do wydobycia. Korniczak wydziela zapach zgnilizny, pozostawia po sobie śluz, przez kontakt z którym butwieją podłogi i fundamenty. Może kryć się również w ziemi w ogrodzie. Kiedy się broni, pluje jadem oraz szlamem. By usunąć to stworzenie, należy oczyścić dom lub miejsce jego żerowania.
Rozmnażanie: korniczaki składają kilkadziesiąt jaj, najczęściej w zgniliźnie lub kupkach brudu. Matka po złożeniu jaj odchodzi i pozostawia je same sobie. Po około tygodniu z jaj wykluwają się młode, które natychmiast muszą się pożywić. Pozbawiony smacznych nieczystości młody korniczak umiera prędko.
Średnia długość życia: do roku.
Pozyskiwane ingrediencje: jad, wydzielina, oko.
 

kozłag

Budowa: do 60 cm wysokości. Stworzenie posiada w sobie cechy m.in. żaby i psa, ale wyposażone jest dodatkowo w rogi oraz długie kły. Posiada charakterystyczne intensywnie czerwone oczy. Skóra może mieć różne kolory - najczęściej niebieski, szary, brązowy - i być miejscami porośnięta sierścią. Rogi kozłaga rozmieszczone są po całym ciele, ale wyróżnia się szczególnie te umiejscowione po bokach głowy. Niektóre, szczególnie starsze osobniki posiadają bujną grzywę w kolorze reszty ciała.
Występowanie: Ameryka Północna.
Pożywienie: lunabelle są ich ulubionym przysmakiem, ale są w stanie posilić się również małymi ssakami.
Tryb życia i zachowanie: temperament dość agresywny. Są aktywne i ruchliwe, chętnie polują. Gdy cierpią na brak pożywienia, mogą zaatakować człowieka lub inne stworzenia - nawet większe od siebie. Zaopatrzone przez naturę w rogi i kły raczej rzadko są atakowane przez inne gatunki. Zamieszkują łąki, pola, lasy, kryją się w zielonym otoczeniu i obserwują niekiedy całymi dniami swoje ofiary. Świetnie widzą w ciemnościach. Są raczej nieprzyjazne i dzikie, ale pojedynczo nie stanowią większego zagrożenia dla dorosłego czarodzieja. Żyją w stadach.
Rozmnażanie: podczas okresu godowego, w przedwiośniu, łączą się w pary, by na początku lata wydać na świat 1-3 potomków. Młode rodzą się bez rogów i kłów - zyskują je dopiero po kilku tygodniach, dlatego w tym czasie znajdują się pod ścisłą opieką rodziców.
Średnia długość życia: do 12 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: kości, kły, rogi, oko.
 

kuguchar

Budowa: do około 50 cm długości. Stworzenie podobne do perskiego kota. Posiada jednak lwi ogon zakończony pędzelkiem i duże, sterczące uszy. Futro kuguchara jest cętkowane, nakrapiane lub łaciate i występuje w różnych barwach.
Występowanie: obecnie na całym świecie, pierwotnie w Wielkiej Brytanii.
Pożywienie: mniejsze ssaki, ptaki
Tryb życia i zachowanie: kuguchary to sprytne i mądre zwierzęta. Wykazują dużą niezależność, podobnie do zwykłego kota lubią samotnie wędrować swoimi ścieżkami. Zależnie od sytuacji mogą przejawiać agresję i zaatakować, ale też, gdy polubią czarodzieja, chętnie stają się jego bliskim towarzyszem. Kuguchary posiadają zdolność wyczuwania podejrzanych osobników. Potrafią również pomóc dotrzeć do domu swojemu zagubionemu właścicielowi. Lubią polować dla przyjemności na małe gryzonie - zdobycie pożywienia może stanowić cel drugorzędny.
Rozmnażanie: w jednym miocie może urodzić się do ośmiu młodych. Stworzenia te mogą również krzyżować się z niemagicznymi kotami domowymi.
Średnia długość życia: 20 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: włosie z ogona, pazury, wibrysy, sierść.
 

langustnik ladaco

Budowa: osiągają długość do 30 cm. Pokrewny gatunek homara, jasnoszara skóra w ciemnozielone plamki. Typowo dla homara stworzenie to posiada charakterystyczne szczypce, wąsy i odnóża. Od niemagicznego gatunku odróżnia je wyłącznie kolor.
Występowanie: skaliste wybrzeża Europy.
Pożywienie: skorupiaki, małe ryby, rzadziej większe stworzenia z otoczenia wodnego
Tryb życia i zachowanie: stworzenie to żyje głównie w wodzie, ale chętnie też spaceruje po brzegu. Langustnik samowolnie nie atakuje ludzi i stworzeń większych od siebie, ale ze względu na nietypowe właściwości pozostaje stworzeniem niebezpiecznym: zjedzenie go powoduje gorączkę i zielone zabarwienie na twarzy, a jeśli on sam ukąsi, ofiara przez następny tydzień doświadcza wyjątkowego pecha. Często spotyka się langustniki w parze lub z młodymi, rzadko poruszają się w większej grupie.
Rozmnażanie: stworzenia jajorodne. W okresie jesiennym składają od kilku do kilkunastu jaj i zazwyczaj noszą je ze sobą w specjalnych komorach lęgowych lub na odnóżach. Po wykluciu tylko niektóre dorosłe osobniki podejmują się opieki.
Średnia długość życia: 3 lata.
Pozyskiwane ingrediencje: szczypce, wąs, odnóże.
 

niuchacz

Budowa: do 25 cm długości. Stworzenie przypominające krzyżówkę kreta i dziobaka. Posiada umaszczenie w różnych kolorach: czarnym (najczęściej), szarym, białym, rudym, grafitowym; długi, płaski dziób i krótki ogonek. Cztery łapy niuchacza zakończone są ostrymi pazurkami. Na brzuchu, w głębi futra znajduje się magiczna kieszeń, która jest w stanie pomieścić mnóstwo przedmiotów - nawet większych od niego samego.
Występowanie: zamieszkują Wielką Brytanię.
Pożywienie: zjadają małe owady, dżdżownice, larwy, rzadziej ślimaki i żaby.
Tryb życia i zachowanie: stworzenia te są poszukiwaczami złota. Potrafią wywęszyć i wyczuć drogocenności. Polowanie na nie stanowi ich cel życiowy i jednocześnie najważniejsze codzienne zajęcie. Gdy wyczują trop, stają się niesamowicie szybkie i nie cofną się, nim nie zdobędą swojego skarbu. Wtedy też są w stanie wyrządzić szkody w otoczeniu. To głównie samotnicy, ale zdarza się, że żyją w małych grupach rodzinnych. Zamieszkują nory wydrążone w ziemi.
Rozmnażanie: samica niezależnie od pory roku może zajść w ciążę i urodzić od sześciu do ośmiu małych niuchaczy. Ciąża trwa cztery miesiące. Młode w pierwszych tygodniach życia piją mleko matki i kryją się w jej kieszonce.
Średnia długość życia: do 8 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: sierść, pazur, krew.
 

ognisty krab

Budowa: do 35 cm długości. Stworzenie wbrew pozorom nie jest pokrewnym gatunkiem kraba. Przypomina żółwia o skorupie usianej kolorowymi diamentami. Posiada czarne oczy i szarą skórę, a z tylnego końca strzela ogniem.
Występowanie: wybrzeża Fidżi
Pożywienie: ryby i bezkręgowce.
Tryb życia i zachowanie: stworzenie dość łagodne, o miłym usposobieniu. Rozdrażnione jednak atakuje i wystrzeliwuje płomienie z tylnej części. Ze względu na niezwykła skorupę często staje się ofiarą ludzi, ale i również stworzeń. Skuteczne mechanizmy obronne pozwalają zwykle stworzeniu wyjść z opresji, ale wciąż jest ono bardzo narażone - szczególnie w głębinach. Przemieszcza się powoli, niekiedy w towarzystwie wielu osobników. Zdarza się, że opuszcza środowisko wodne i wyrusza w głąb lądu, ale dalej pływanie pozostaje jego ulubionym sposobem poruszania się.
Rozmnażanie: pod koniec sezonu suchego rozpoczyna się u krabów okres godów. Samce wyruszają na poszukiwanie partnerek, nierzadko walcząc z innymi osobnikami. Wkrótce samica na lądzie, blisko brzegu wygrzebuje w ziemi jamę będącą tak zwaną komorą lęgową, gdzie składa około dziesięciu jaj. Te ogrzewane przez promienie słońca dojrzewają i młode wykluwają się po trzech miesiącach.
Średnia długość życia: do 30 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: skorupa, jaja.
 

plumpka

Budowa: do 10 cm. Plumpka to okrągła, "nadmuchana" ryba w cętki, której cechą charakterystyczną są dwie dwa razy dłuższe od reszty ciała chude odnóża zakończone płetwiastymi stopami.
Występowanie: Europa i obie Ameryki.
Pożywienie: żywi się małymi rybami, ślimakami wodnymi i glonami.
Tryb życia i zachowanie: To słodkowodne stworzenie przez całe dnie pływa blisko dna i ryje je w poszukiwaniu pożywienia. Jest niegroźne, ale może zaczepiać pływaków i większe od siebie stworzenia. Przez trytony uważana za szkodnika. Gdy zawiąże się w supeł jej dwie długie nogi, pozostaje nieszkodliwa aż do rozplątania.
Rozmnażanie: plumpki w okresie zalotów (zwykle późnym latem), splatają się ze sobą za pomocą długich nóg i wykonują charakterystyczne ruchy przypominające taniec. W ten sposób poznają się i decydują na złożenie jaj. W bezpiecznej podwodnej kryjówce samica składa do stu jaj, ale najczęściej tylko z połowy z nich wykluwają się małe plumpki.
Średnia długość życia: 2 lata.
Pozyskiwane ingrediencje: noga, łuska, ona w całości.
 

pogrebin

Budowa: do 30 cm wysokości. Stworzenie zbliżone budową ciała do człowieka. Posiada jednak włochate ciało i olbrzymią, szarą głowę pozbawioną włosów.
Występowanie: Rosja.
Pożywienie: ludzie.
Tryb życia i zachowanie: demon uwielbiający ludzi. Wędruje za człowiekiem, kryjąc się chętnie w jego cieniu i w razie potrzeby kuli się, by upodobnić do kamienia i tym samym ochronić przed zdemaskowaniem. Gdy pogrebin towarzyszy człowiekowi przez kilka godzin, ten odczuwa smutek i zniechęcenie, by niedługo później popaść w depresję. Jeżeli ofiara zatrzyma się i upadnie, stworzenie zaatakuje ją i spróbuje pożreć. Pogrebiny żyją samotnie.
Rozmnażanie: nie jest jasne, w jaki sposób pogrebiny przychodzą na świat.
Średnia długość życia: 11 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: mózg.
 

popiełek

Budowa: do 30 cm długości. Wąski, bladoszary wąż posiadający iskrzące się czerwone oczy.
Występowanie: cały świat.
Pożywienie: płomienie.
Tryb życia i zachowanie: popiełki w swoim krótkim żywocie nie zdążą uczynić zbyt wiele. Gdy złożą jaja, rozpadają się i przeobrażają w kupkę prochu. Wiadomo, że niegroźny jest im ogień i rozżarzone węgle. Jeżeli się poruszą, pozostawiają po sobie dróżkę z popiołu.
Rozmnażanie: rodzą się, gdy magiczny ogień (ogień, do którego dodano substancji magicznej) płonie zbyt długo bez nadzoru. Natychmiast po narodzinach stworzenie szuka bliskiego miejsca na złożenie jaj. Jeżeli jaja nie zostaną odnalezione i zamrożone, stają w płomieniach. Po dłuższej chwili z tego ognia wydostają się młode, nowonarodzone osobniki.
Średnia długość życia: godzina.
Pozyskiwane ingrediencje: jaja, popiół.
 

psidwak

Budowa: wysokość do 40 cm wysokości w kłębie. Stworzenie przypominające psa rasy Jack Russell: o białym umaszczeniu z czarnymi lub rudymi łatami (szczególnie na ogonie i głowie). Psidwaki naturalnie rodzą się z dwoma ogonami, ale ogony te są usuwane około 7 tygodnia życia szczeniaka. Posiadają czuły węch i słuch, są zwinne i wytrzymałe.
Występowanie: Wielka Brytania.
Pożywienie: są wszystkożerne, najchętniej zjadają odpadki i szkodniki.
Tryb życia i zachowanie: chętnie hodowane przez czarodziejów, pozostają im niezwykle oddane i lojalne, ale wykazują agresywne zachowania wobec mugoli. Są żarłoczne i pochłaniają niesamowite ilości pokarmu. Potrafią zjeść niemal wszystko, co tylko stanie im na drodze. Większość z nich jest udomowiona przez czarodziei, choć zdarza się, że błąkają się samotnie po angielskich miasteczkach. Pozostają wierne swoim towarzyszom i potrafią ich zaciekle bronić.
Rozmnażanie: roczny osobnik staje się dojrzały płciowo. Instynktownie stworzenia w czasie rui łączą się w celu zwiększenia populacji. Suka po 2 miesiącach rodzi od jednego do pięciu szczeniąt.
Średnia długość życia: około 25 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: krew, sierść, ślina.
 

salamandra ognista

Budowa: do 30 cm długości. Mała jaszczurka o skórze w kolorze białym, niebieskim lub szkarłatnym w zależności od temperatury otoczenia. Posiada czarne oczy, sześć nóg i ogon.
Występowanie: blisko ognia, w różnych częściach świata.
Pożywienie: płomienie i pieprz.
Tryb życia i zachowanie: salamandra ognista rodzi się w ogniu i w nim też spędza całe swoje życie. W nim się karmi, ogrzewa, z niego czerpie energię. Stworzenie to nie poluje i nie atakuje, ale przebywanie blisko niego może skończyć się podpaleniem. Magiczny ogień, w którym się narodziła, nazywany jest salamandrowym.
Rozmnażanie: rodzi się w ogniu.
Średnia długość życia: żyje tyle, ile płonie ogień, w którym się narodziła. Bez ognia przetrwa do sześciu godzin.
Pozyskiwane ingrediencje: krew, skóra, ogon.
 

szczuroszczet

Budowa: do 25 cm długości. Szczuroszczet przypomina szczura, na grzbiecie i głowie którego znajduje się półmiękka narośl składająca się z wielu pojedynczych kolców. Skóra szczuroszczeta występuje w kolorze cielistym, szarym lub jasnobrązowym. Posiada on również długi ogon i ostre zęby.
Występowanie: Wielka Brytania.
Pożywienie: skorupiaki.
Tryb życia i zachowanie: Najchętniej zamieszkuje wybrzeża. Niepozorne stworzenie, które w razie konieczności lub z czystego kaprysu potrafi zaatakować człowieka. Gdy ugryzie, ofiara - szczególnie mugol - męczy się z nieprzyjemnymi dolegliwościami takimi jak pocenie się, dreszcze oraz płomienie z odbytnicy. Stworzenie jest niegroźne, jeśli unika się bliskich spotkań z nim. Potrafi pływać i chętnie kryje się w piaskach, dlatego łatwo można na nie nadepnąć.
Rozmnażanie: okres rozrodczy trwa cały rok, ciąża trwa około miesiąca. W jednym miocie rodzi się od dwóch do ośmiu młodych, które w pierwszych dniach życia są ślepe i nie posiadają narośli. Młode dojrzałość osiągają po około pięciu miesiącach.
Średnia długość życia: 4 lata.
Pozyskiwane ingrediencje: narośl, ogon, kolec.
 

szpiczak

Budowa: do 15 cm długości. Pokrewny gatunek jeża, jest brązowy i posiada kolce. Fizycznie nie różni się niczym od niemagicznego gatunku.
Występowanie: Europa Północna i Ameryka.
Pożywienie: dzikie stokrotki, owoce, niektóre zioła
Tryb życia i zachowanie: prowadzą nocny tryb życia, zimą zapadają w sen zimowy. Są spokojne, ale i podejrzliwie. Gdy podejmie się próbę poczęstowania szpiczaka jedzeniem, ten upatruje to jako podstęp i niszczy kwiaty, sadzonki i grządki znajdujące się wokół. Przestraszony szpiczak staje się więc szkodnikiem i w przeciwieństwie do swojego niemagicznego odpowiednika nie da się skusić przekąską. Z tego też względu szpiczaki nie są stworzeniem możliwym do oswojenia. Gdy zostaną zaatakowane, zwijają się w kłębek i wystawiają naprzeciw wrogom swoje ostre kolce.
Rozmnażanie: od wiosny do wczesnej jesieni trwa okres rozrodczy szpiczaka. Po kilkutygodniowej ciąży samica rodzi średnio pięć młodych. Młode pozbawione są jeszcze kolców - te zyskują po około sześciu tygodniach. Do tego czasu matka pilnie opiekuje się nimi i chroni przed niebezpieczeństwami.
Średnia długość życia: 5 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: igły, krew.
 

świergotnik

Budowa: do 20 cm wysokości. Ptak o jaskrawym upierzeniu w kolorze cytrynowo-zielonym, żółtym, pomarańczowym i różowym. Stworzenie posiada ogon składających się z kilku wąskich, długich, rozstawionych szerzej piórek zakończonych okrągłą końcówką. Głowa, dziób i postawa przypominają nieco sowę.
Występowanie: Afryka.
Pożywienie: owady i małe gryzonie.
Tryb życia i zachowanie: świergotniki uwielbiają śpiewać. Z przyjemnością otwierają dziób, uwalniając wielogodzinne melodie, które z czasem stają się koszmarem słuchacza i mogą wpędzić go w psychiczną chorobę. Stworzenia prowadzą dzienny tryb życia, w blasku słońca dumnie prezentują swe upierzenie i śpiew. Są skupione na sobie, uwielbiają wdzięczyć się i pielęgnować eleganckie pióra. Utrata choćby jednego jest dla nich bardzo bolesna. Dlatego też są stworzeniami ostrożnymi, tchórzliwymi, chętnie usadzającymi się na wyższych gałęziach drzew. Uwielbiają też wysokie temperatury, a nocą chowają się do dobrze usytuowanych kryjówek. Żyją w małych grupach lub samotnie.
Rozmnażanie: świergotniki składają nakrapiane, barwne jaja, z których wykluwają się nagie pisklęta. Pisklę w pierwszych tygodniach obrasta szarymi lub jasnobrązowymi piórkami dalekimi od barw dorosłych osobników.
Średnia długość życia: 6 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: pióro, jajo.
 

toksyczek

Budowa: około 40 cm długości. Wielki ślimak o jasnoróżowej skórze i muszli zmieniającej nieustannie swoje kolory (m.in. pomarańczowy, niebieski, czerwony, fioletowy i zielony).
Występowanie: najwięcej w Afryce, ale z powodzeniem można je hodować w Europie, Azji i Północnej Ameryce.
Pożywienie: owoce i warzywa, szczególnie uwielbiają maliny.
Tryb życia i zachowanie: choć toksyczek wygląda niewinnie, może być stworzeniem niebezpiecznym. Gdy pełza, pozostawia po sobie śluzowaty, toksyczny ślad, który wysusza i wyniszcza roślinność, a także krzywdzi stworzenia, które miały kontakt z tą substancją. Przez swoje fantazyjne kolory muszli, przyciąga wzrok i trudno mu się ukryć w otoczeniu. Pozostawiony wokół jadowity śluz skutecznie jednak zniechęca potencjalnych agresorów. Toksyczki chętnie kryją się na łąkach, w kolorowych kwiatach, ale jeszcze chętniej biesiadują w warzywnych ogródkach.
Rozmnażanie: toksyczki składają kolorowe jaja dwa razy w roku, wiosną i jesienią. Kilkadziesiąt jaj dojrzewa w kryjówce, blisko źródła pożywienia. Gdy zbliża się pora wyklucia, jaja zmieniają swoją barwę i zaczynają się charakterystycznie błyszczeć.
Średnia długość życia: 3 lata.
Pozyskiwane ingrediencje: śluz, skorupa.
 

trutniowiec krwiopijca

Budowa: 10 cm długości. Gigantyczna osa posiadająca uzębienie i duży, okrągły odwłok, od którego odchodzą trzy pary grubych odnóży przypominających ludzkie palce. Występuje odmiana w kolorze fioletowym i czerwonym.
Występowanie: Szkocja.
Pożywienie: mniejsze owady, pyłki kwiatów.
Tryb życia i zachowanie: Choć trutniowiec preferuje środowisko wodne i miejsca takie jak rury, kanały, mokradła, to jednak słabość do zapachu i smaku barwnych kwiatów sprawia, że często opuszcza on te rejony i przylatuje do parków i łąk, w poszukiwaniu ulubionego pożywienia. Za dnia to właśnie zdobywanie pokarmu jest jego głównym zajęciem, ale nierzadko też poluje na słabsze owady żyjące we wspólnym środowisku. Wykorzystuje swoje żądło, zęby i olbrzymi jak na owada rozmiar. Przeważnie nie atakuje ludzi, ale rozdrażniony może zranić. Gdy trutniowiec porusza się w stadzie, stanowi duże zagrożenie i nie należy wchodzić mu w drogę. Odmiana czerwona jest bardziej agresywna od tej fioletowej. Na wysokich drzewach, w obrębie opuszczonych budowli starej infrastruktury trutniowiec chętnie zakłada potężne gniazda, w których zimuje.
Rozmnażanie: po kopulacji samiec trutnia zabijany jest przez samicę. Na wiosnę w gnieździe składane są jaja. Młode osobniki wykluwają się z początkiem lata i pozostają tam aż do wczesnej jesieni.
Średnia długość życia: do 1,5 roku.
Pozyskiwane ingrediencje: skrzydło, żądło.
 

trzmiotek

Budowa: do 3 cm. Włochaty owad latający o szarym ubarwieniu.
Występowanie: Północna Europa.
Pożywienie: pokrzywy i inne zioła, miód.
Tryb życia i zachowanie: najchętniej zatrzymuje się w ciemnych i zacisznych miejscach takich jak suche jaskinie, dziuple drzew. Wytwarza syrop wywołujący melancholię. Owady te raczej nie odlatują daleko od swojego gniazda, a ze względu na zamiłowanie do miodu, zwykle osiedlają się blisko pasiek. Szkodniki uli - wyjadają i zanieczyszczają miód swoim syropem.
Rozmnażanie: trzminorki składają w gnieździe jaja w kolorze miodowym. Z nich już po kilku dniach wydostają się małe trzminorki, natychmiast chętne do podniebnych wędrówek. Przed złożeniem jaj w kryjówce samice gromadzą duże ilości świeżych ziół.
Średnia długość życia: do roku.
Pozyskiwane ingrediencje: syrop.
 

wąż morski

Budowa: do 30 m długości. Podwodne stworzenie przypominającego potężnego węża, choć posiadające głowę końską. Skóra zabarwiona jest na fioletowo i niebiesko. Stworzenie charakteryzuje się ostrym uzębieniem i długim językiem. Posiada też charakterystyczne rogi po zewnętrznej stronie ciała.
Występowanie: Ocean Atlantycki, Ocean Spokojny, Morze Śródziemne.
Pożywienie: ryby i inne stworzenia wodne.
Tryb życia i zachowanie: wąż jest masywny i trudny do przeoczenia. Gdy pływa, pętle jego ciała wystają ponad wodą. Budzi strach przez swoje olbrzymie rozmiary, ale nie notuje się raczej przypadków ataku na ludzi. Stworzenie to raczej unika ludzi i statków. Wokół niego powstaje więcej przerażających legend, niż faktycznych przypadków morderstw i zatopień. Pod wodą lubi trzymać się blisko dna, ale w okresie wiosenno-letnim chętnie wystawia głowę do słońca. Węże morskie przemierzają oceany w pojedynkę.
Rozmnażanie: samotne osobniki w okresie jesiennym spotykają się, by wydać na świat potomstwo. Na dnie, samica pozostawia dziesiątki jaj i wyrusza w dalszą podróż, pozostawiając je bez opieki. Tylko z nielicznych wykluwają się młode węże morskie mierzące do dwóch metrów.
Średnia długość życia: do 40 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: łuski, zęby, krew.
 

wozak

Budowa: może dorastać do 70 cm długości. Stworzenie przypomina przerośniętą fretkę i poza rozmiarem fizycznie nie różni się od niej niczym. Zaopatrzone jest w charakterystyczny puchaty ogon i giętkie, długie ciało.
Występowanie: Wielka Brytania, Irlandia, Ameryka Północna.
Pożywienie: gnomy, krety, szczury, polne myszy.
Tryb życia i zachowanie: wozak potrafi mówić. Stworzenie wraz z wiekiem uczy się kolejnych słów, podsłuchując rozmowy ludzi. Słowa, które wypowiada, są zawsze obraźliwe, nierzadko wygłasza paskudne przekleństwa i znieważa swoich słuchaczy. Mieszka w podziemnych norach, w lasach i na polanach. Gdy nie zajmuje się głośnym wyzywaniem, poluje.
Rozmnażanie: w podziemnych norach samica wozaka rodzi do piętnastu młodych w jednym miocie. Stworzenia przychodzą na świat późną wiosną.
Średnia długość życia: 7 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: język, sierść, ząb.
 

wsiąkiewka

Budowa: 25 cm długości, ale może zmienić swój rozmiar na mniejszy. Srebrno-zielona jaszczurka.
Występowanie: Irlandia i Wielka Brytania.
Pożywienie: owady, jaja, czasami małe ssaki.
Tryb życia i zachowanie: jest aktywna za dnia, porusza się szybko. Zamieszkuje nasłonecznione łąki, wrzosowiska, skały, ale można ją też spotkać w ciepłych lasach i plażach. Rankiem poluje, a najedzona uwielbia wygrzewać się na słońcu. Niezwykłą umiejętnością wsiąkiewki jest możliwość kurczenia się w dowolnym momencie do naprawdę niewielkiego rozmiaru, przez co pozostaje niezauważona. Gdy zbliża się obcy, stworzenie natychmiast zmniejsza swój rozmiar i w ten sposób staje się nieuchwytne dla wroga. Wsiąkiewki są płochliwe i zdarza się im zmniejszać bez realnego zagrożenia.
Rozmnażanie: Gdy zaczyna się okres godowy, skóra samca przybiera intensywniejszej barwy na znak gotowości do połączenia. Samiec może wybrać kilka samic jednocześnie. Niedługo później samice kopią nory, w których składają kilkanaście jaj. Jaja muszą być złożone w ciepłym miejscu. Późnym latem małe wsiąkiewki wykluwają się.
Średnia długość życia: 4 lata.
Pozyskiwane ingrediencje: skóra, ogon.
 

żądlibąk

Budowa: 1 cm długości. Owad w kolorze fioletowo-niebieskim, którego skrzydła znajdują się na czubku głowy i podczas lotu kręcą się wokół własnej osi. Żądlibąk zaopatrzony jest w długie, cienkie żądło.
Występowanie: Australia.
Pożywienie: mniejsze owady.
Tryb życia i zachowanie: lata tak szybko, że trudno go zauważyć, co pozwala na efektywne polowanie - ofiara zauważa żądlibąka, dopiero gdy zostanie już użądlona. Następstwem użądlenia są zawroty głowy oraz lewitacja. Owad porusza się w zwykle w parze, rzadziej w grupie kilku osobników. Samotnie lecący jest widokiem rzadkim, niemal niespotykanym. Stworzenia te polują zwykle razem, żądląc ofiarę jednocześnie. Najwięcej osobników spotyka się na wybrzeżu.
Rozmnażanie: przez cały rok składają jaja, zwykle wysoko nad ziemią, w gęstej roślinności. Żądlibąki mnożą się często, ale w małej ilości. Jednorazowo samica składa zaledwie kilka jaj.
Średnia długość życia: do 2 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: żądło.
 

[Serpens]

XXXX

abraksan

Budowa: wzrost od 1,8 do 2,2 m w kłębie. Olbrzymi koń o jasnym umaszczeniu, białej grzywie i charakterystycznych czerwonych oczach. Posiada skrzydła w odcieniach błękitu, kremu i bieli.
Występowanie: Europa i Azja.
Pożywienie: rośliny, zjada siano, paszę i zioła.
Tryb życia i zachowanie: Stworzenia dysponujące wielką siłą. Wznoszą się wysoko w powietrze, potrafią udźwignąć ogromne ciężary. Przez swoje wielkie rozmiary rzadko są dosiadane przez jeźdźców. Służą czarodziejom w transporcie towarów, nierzadko ciągną powozy. Stworzenia częściej spotykane w hodowli niż na wolności. Podobnie do granianów i aetonanów, abraksany uwielbiają fruwać, chętnie odpoczywają na pastwiskach. Lubią przebywać w niewielkim stadzie. Dzikie abraksany przeważnie są nieufne i lękliwe wobec obcych, udomowione osobniki potrafią zaprzyjaźnić się z człowiekiem i okazywać mu lojalność.
Rozmnażanie: w okresie godów abraksany wzbiją się w powietrze, wykonując charakterystyczne podniebne tańce, które poprzedzają połączenie się dwóch osobników płci przeciwnej. Wkrótce po zejściu na ląd samica zostaje zapłodniona i po jedenastu miesiącach rodzi jedno źrebię. Niezdarny maluch przez pierwsze tygodnie trzyma się bardzo blisko matki i dopiero po kilku miesiącach wykonuje pierwsze próby wzbicia się w powietrze.
Średnia długość życia: 40 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: pióra, włosie, krew.
 

bogin

Budowa: zjawa. Przybiera różne formy - zależne od lęków osoby, przed którą staje. Nie jest znany wygląd bogina nieprzemienionego w ucieleśnienie strachu. 
Występowanie: na całym świecie.
Pożywienie: brak informacji.
Tryb życia i zachowanie: stworzenie kryje się w pomieszczeniach, ciemnych i często opuszczonych. Uwielbiają stare meble, przedmioty i piwnice. Gdy napotyka człowieka, natychmiast przemienia się w uosobienie jego lęku. W takiej formie zyskuje również częściowe zdolności tego, w co się przeobraziło. Gdy wokół bogina znajduje się dużo osób, ten gubi się w prezentowanych lękach i ma trudności z dokonaniem słusznego wyboru. Zdarza się, że bogin, stojąc przed dwoma osobami, przemienia się częściowo w strach jednej i drugiej.
Rozmnażanie: brak informacji.
Średnia długość życia: brak informacji.
Pozyskiwane ingrediencje: brak.
 

buchorożec

 

Budowa: wysokość do około 1,6 m i długość do 3,5 m. Buchorożec posiada cztery kopyta, długi, sznurowaty ogon i charakterystyczny duży róg na nosie, wewnątrz którego znajduje się jad. Jego skóra jest gruba, w szarym kolorze i może odbijać większość zaklęć i uroków. Ciało jest masywne, osiąga ciężar jednej tony.
Występowanie: Afryka.
Pożywienie: wysokie trawy, pędy drzew i krzewów.
Tryb życia i zachowanie: buchorożce wiodą spokojny żywot. Jeśli nie zostaną sprowokowane, sprawiają wrażenie łagodnych i sympatycznych. Rozdrażnione - podejmą natychmiastowy atak, któremu trudno się przeciwstawić. Umiejscowiony na przodzie róg jest zdolny do przecięcia niemal każdej materii. Zawarty w nim płyn posiada wybuchowe właściwości i po wstrzyknięciu wybucha.
Rozmnażanie: raz na kilka lat samica może urodzić jedno młode. Zwykle przychodzi ono na świat późnym latem, po półtorarocznej ciąży. Zapłodnienie poprzedzone jest straszliwymi walkami samców, podczas których wielu z nich wybucha po kontakcie z eksplodującą substancją z rogów.
Średnia długość życia: 60 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: róg, ogon, jad.
 

centaur*

Budowa: około 2 m wzrostu. Hybryda: pół człowiek, pół koń. Stworzenie posiada tors i głowę ludzką, a od pasa w dół ciało konia. Uszy centaura są długie, odmienne od uszu człowieka. Tułów centaura jest mocny i umięśniony, zaopatrzony jest on także w dwie silne ręce oraz cztery kopyta i ogon. Kolor skóry może być różny.
Występowanie: przypuszcza się, że centaury pochodzą z Grecji, ale obecnie spotkać je można w całej Europie.
Pożywienie: prawdopodobnie mięso upolowanych zwierząt oraz rośliny.
Tryb życia i zachowanie: centaury są stworzeniami rodzinnymi, związanymi z innymi osobnikami. Żyją w stadach liczących nawet pięćdziesiąt osobników. Zamieszkują dzikie lasy, z dala od ludzi. Stworzenia te przynależą do zwierząt z własnego wyboru, są inteligentne, biegłe w magicznym leczeniu, astronomii, wróżbiarstwie czy łucznictwie. Potrafią świetnie kryć się przed ludźmi. Wyróżnia je waleczny temperament, niesamowita honorowość. Wrażliwy charakter, duma i wyjątkowa niechęć do ludzi sprawiają, że bardzo łatwo można je obrazić. Centaury pilnie strzegą swoich sekretów, pozostają mocno związane ze swoim światem i osobistymi zasadami, izolują się od społeczności czarodziejów i z pewnością nigdy nie pozwolą, by ten ich dosiadł.
Rozmnażanie: brak informacji.
Średnia długość życia: 100 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: brak.
*na własne żądanie zaklasyfikowane jako magiczne stworzenie zamiast istot
 

czupakabra

Budowa: do 40 cm długości. Gad dysponujący sześcioma łapami wokół których występują czerwone pierścienie, bardzo ostrymi zębami i rozłożonymi po ciele kolcami. Nad wyłupiastymi oczami znajdują się dwa małe rogi. Skóra czupakabry jest niebieska.
Występowanie: Ameryka Północna i Południowa.
Pożywienie: krew ludzi i zwierząt.
Tryb życia i zachowanie: czupakabry polują na ludzi i zwierzęta, pragnąc ich krwi. Krew wysysają z żywej ofiary. Za pomocą ostrych zębów zadają dotkliwe rany, które goją się bardzo długo, nierzadko z komplikacjami. Głodna i rozdrażniona czupakabra może zabić. Czupakabry lubią ciemne, wilgotne zakamarki, nierzadko lochy, piwnice, kanały. Wędrują raczej samotnie. Zanotowano rzadkie, trudne do objaśnienia przypadki okazania sympatii człowiekowi.
Rozmnażanie: wczesną jesienią samica czupakabry wybiera godnego samca, z którym później buduje kryjówkę odpowiednią do złożenia jaj. Jeszcze przed zimą wykluwa się około dziesięciu młodych osobników, które pozostają w siedlisku aż do wiosny. Matka dostarcza młodym krwiste zdobycze, którymi mogą się posilić.
Średnia długość życia: 8 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: kolec, oko,
 

demimoz

Budowa: wzrost do około 90 cm. Stworzenie o wyglądzie zbliżonym do bezogoniastego szympansa. Ciało pokryte jest długim, srebrzysto-białym włosiem o cienkiej strukturze. Oczy demimoza są duże i czarne, o czujnym i smutnym spojrzeniu. 
Występowanie: Południowa i Wschodnia Azja.
Pożywienie: rośliny.
Tryb życia i zachowanie: demimoz jest zwierzęciem nastawionym pokojowo. W obliczu zagrożenia staje się niewidzialny i niemal niemożliwy do wychwycenia. Preferuje tereny leśne, potrafi wspinać się po drzewach, prowadzi nadrzewny tryb życia, porusza się w postaci dwunożnej, ale chętnie też opiera się na przednich łapach. Nocami chowa się w kryjówce na drzewie, za dnia przemierza otoczenie w poszukiwaniu pokarmu. Żyje w stadzie liczącym w naturalnych warunkach nawet kilkadziesiąt osobników, ale coraz częściej notuje się samotnie poruszające się demimozy. Na podstawie rachunku prawdopodobieństwa stworzenia te potrafią przewidywać bliską przyszłość. Są też troskliwymi opiekunkami żmijoptaków.
Rozmnażanie: w okresie rui para demimozów oddala się od reszty i przez kilka dni w odosobnieniu cieszy się swoimi towarzystwem. Po dziesięciomiesięcznym okresie ciąży samica rodzi jedno lub dwoje młodych, które przez kolejne pięć lat pozostają u boku matki. Więzi między demimozami są bardzo silne.
Średnia długość życia: 45 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: włosie.
 

dirikrak

Budowa: do 100 cm wysokości, rozpiętość skrzydeł do 40 cm. Pulchny ptak wyposażony w duży dziób i niewielkie skrzydła. Stworzenie nielotne, posiadające puszyste pióra w kolorze niebieskim, a na brzuchu oraz pod dziobem w kolorze różowym. Porusza się na dwóch nogach zakończonych pazurami.
Występowanie: Wyspa Mauritius (południowo-zachodnia część Oceanu Atlantyckiego).
Pożywienie: owady, małe gryzonie.
Tryb życia i zachowanie: charakterystyczną cechą dirikraka jest zdolność do teleportacji. Uciekając przed oprawcą, ptak znika w kłębowisku kolorowych piór, by za chwilę pojawić się w innym miejscu. Dirikraki budują naziemne gniazda w gęstej roślinności, większość dnia spędzają na polowaniach. Gdy przemierzają większe odległości, chętnie wykorzystują swoje zdolności teleportacji.
Rozmnażanie: Późną wiosną rozpoczyna się okres godów. Samica składa maksymalnie dziesięć jaj, z których przed końcem lata wykluwają się włochate pisklęta. Młode nie odstępują matki ani na krok. Dorosłe osobniki cały czas czuwają nad potomstwem, które nie panuje nad swoimi umiejętnościami teleportacyjnymi.
Średnia długość życia: 12 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: pióra.
 

dwurożec

Budowa: wysokość około 1,5 m, długość 2,5 m w kłębie. Podobne do krowy stworzenie porośnięte brązową, krótką sierścią. Posiada dwa długie, kręcone rogi.
Występowanie: Azja, Ameryka Północna i Europa.
Pożywienie: siano, słoma, trawy.
Tryb życia i zachowanie: choć stworzenie nie poluje na zwierzęta i ludzi, posiada agresywne, nieufne usposobienie. Dwurożca łatwo sprowokować do ataku choćby zbyt bliskim podejściem. Broni się on, uderzając potencjalnego oprawcę rogami z potężną siłą. Owe rogi raz do roku stworzenie zrzuca. Na miejscu starych pojawiają się nowe, silniejsze. Dwurożce żyją w stadach do kilkudziesięciu osobników, uwielbiają pastwiska i łąki, ponieważ to tam znajduje się największa ilość ulubionych przysmaków.
Rozmnażanie: w okresie rui samica przyciąga samców i dochodzi do zapłodnienia. Po trwającej około trzysta dni ciąży rodzi się zazwyczaj tylko jedno cielę. Maluch od samego początku jest bardzo silny i pełen energii, choć przez pierwsze kilka tygodni brakuje mu charakterystycznych rogów. Samica strzegąca potomstwa jest wyjątkowo niebezpieczna i bardzo łatwo skłonić ją do ataku.
Średnia długość życia: około 25 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: róg, kopyto.
 

erkling

Budowa: 1 m wzrostu. Stwór o sylwetce człowieczej, mylony niekiedy z elfem lub skrzatem domowym. Ma szpiczasty nos, wystający podbródek i bardzo długie palce u rąk. Skóra erklinga przybiera bladozieloną barwę.
Występowanie: Głównie Niemcy, niekiedy inne zachodnie zakątki Europy.
Pożywienie: leśne kręgowce oraz dzieci.
Tryb życia i zachowanie: erklingi to groźne, sprytne stworzenia, które zjadają ludzkie dzieci. Za pomocą piskliwych, chichoczących dźwięków przyciągają do siebie młodocianych i gdy tylko ich opiekun znajdzie się odpowiednio daleko, łapią dziecko i je pożerają. Choć dzieci nie są ich jedynym pokarmem, to jednak stanowią wciąż ulubioną przekąskę. Ze względu na mordercze skłonności erklingów, stwory te są natychmiast atakowane i ogłuszane. Żyją blisko ludzi, kryją się w opuszczonych kątach i zaułkach. Potrafią przez wiele dni przyglądać się potencjalnej ofierze. Budzą zaufanie dzieci również przez fizyczne podobieństwo do elfów i skrzatów. Żyją samotnie.
Rozmnażanie: brak informacji.
Średnia długość życia: najprawdopodobniej nawet do 80 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: ucho, palec.
 

feniks

Budowa: do 1,5 m długości, skrzydła o rozpiętości około 1,2 m. Ptak o czerwonych piórach. Posiada złoty ogon, dziób oraz ostre szpony. U szczytu głowy znajdują się przedłużone, lekko sterczące pióra.
Występowanie: Egipt, Indie, Chiny.
Pożywienie: zioła.
Tryb życia i zachowanie: są to ptaki wyróżniające się wielkimi zdolnościami magicznymi: znikają i pojawiają się w dowolnych miejscach, łzy feniksa wykazują silne właściwości lecznicze, potrafią przenosić ogromne ciężary. Pożądane przez czarodziejów, ale bardzo tajemnicze istotny, trudne do złapania. Zamieszkują szczyty gór. Mimo tak potężnych umiejętności, pozostają istotami o łagodnym usposobieniu i szlachetnym sercu. Jeżeli zwiążą się z człowiekiem, stają mu się całkowicie wierne, ale oswojenie feniksa to trudne zadanie. Mówi się, że pieśń feniksa rozsiewa odwagę w sercu przyjaciół i strach u wrogów.
Rozmnażanie: starsze feniksy umierają w płomieniach, a następnie jako pisklęta rodzą się z popiołów.
Średnia długość życia: nieśmiertelne – po śmierci odradzają się.
Pozyskiwane ingrediencje: pióro, popiół
 

garboróg

Budowa: 2 m wysokości i 4,5 m długości. Wielkie stworzenie wyposażone w długi ogon, parę ostrych rogów oraz garb umiejscowionego na grzbiecie. Posiada cztery nogi zakończone czteropalczastymi stopami. Gruba skóra garboroga jest szaro-fioletowa.
Występowanie: Europa.
Pożywienie: mięso upolowanych ssaków.
Tryb życia i zachowanie: gatunek zagrożony wyginięciem. Znane z bardzo agresywnego zachowania, dzikie i trudne do opanowania. Z pomocą rogów i mocnego ciała garborogi potrafią zadać olbrzymie rany i zdarza się, że już pierwszym uderzeniem uśmiercają przeciwnika. Żyją w małych grupach, do kilku osobników. Preferują górzyste, trudno dostępne terytoria. Strzegą swojego siedliska, ale potrafią też zaatakować bez powodu.
Rozmnażanie: garoborogi są żyworodne. Późnym latem łączą się w pary - samce walczą ze sobą, prezentując samicom swoją siłę. Ta zaś wybiera tego, który zwyciężył pojedynek. Po kilku miesiącach rodzi ona do trzech młodych.
Średnia długość życia: około 35 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: róg garboroga, skóra.
 

gromoptak

Budowa: do 2 m wysokości. Stworzenie przypomina olbrzymiego orła. Posiada ostre pazury, mocny ogon i trzy pary skrzydeł. Pióra gromoptaka występują w odcieniach bieli i złota, ale zmieniają się w burzy i przybierają barwę błękitu, szarości i granatu.
Występowanie: Stany Zjednoczone, Arizona.
Pożywienie: ssaki i ptaki.
Tryb życia i zachowanie: gromoptak jest potężnym stworzeniem zdolnym do wywoływania burzy i generowania silnych wyładowań atmosferycznych podczas lotu. Ptak posiada niesamowitą zdolność do wyczuwania zagrożeń, jest bardzo czujny, więc trudno jest zbliżyć się do niego niepostrzeżenie. Burzę przywołuje najczęściej gdy odczuwa lęk lub złość, ale może to uczynić również bez wyraźnego zagrożenia, dlatego należy obchodzić się z nim bardzo ostrożnie. Potrafi także w locie przemierzyć olbrzymie odległości, ale jest bardzo przywiązany do swoich rodzimych stron. 
Rozmnażanie: niezależnie od pory roku gromoptaki mogą wyruszyć na poszukiwanie partnera, z którym będą mogły mieć potomstwo. Samica składa do kilku dużych jaj. Jaja wytwarzają silny zapach ozonu, posiadają cienką warstwę złota, która ściera się w trakcie wysiadywania. Gdy skorupki pękają, słychać trzask przywodzący na myśl odległe uderzenie pioruna. Wtedy też wokół gniazda widoczne są delikatne iskierki.
Średnia długość życia: 25 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: pióro, pazur, skorupki jaj.
 

gryf

Budowa: 3 m długości. Posiada głowę oraz szpony olbrzymiego orła, a jego ciało, ogon oraz tylne łapy przypominają lwa. Pióra występują w białym i brązowym kolorze, a sierść w odcieniach jasnego brązu. Przednie łapy zakończone są ostrymi, chwytnymi pazurami. Oczy gryfa są żółte.
Występowanie: Grecja.
Pożywienie: ssaki, ptaki, gady.
Tryb życia i zachowanie: gryfy to stworzenia terytorialne, znakomici łowcy i bezwzględni strażnicy. Drapieżne stworzenie często jest wynajmowane przez czarodziejów do pilnowania skarbów. Związane z miejscem nie dopuszczą do niego nikogo bez walki. Ostre jak brzytwa pazury rozrywają wrogów, a cechy lwa i orła sprawiają, że stworzenie to pozostaje równie groźne zarówno w powietrzu jak i na ziemi. Gryfom brakuje gracji, ale wyraźnie demonstrują siłę zaklętą w masywnym ciele. Są mściwe i zadziorne, ale znane są przypadki podporządkowania się czarodziejom. Gniazda budują na skalnych półkach lub w skalnych grotach położony wysokich terenach, często skalistych i trudno dostępnych.
Rozmnażanie: Gryfy kryją się przed światem ze swoimi zwyczajami godowymi, czarodziejom wciąż brakuje wielu informacji na ich temat. Wiadomo jednak, że zapłodniona samica składa do trzech jaj w gnieździe, a młode wychowywane są troskliwie przez rodziców do osiągnięcia samodzielności.
Średnia długość życia: 50 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: sierść, pióro, pazur.
 

kelpia

Budowa: do 6 metrów długości. Wodny demon, który może przybierać różne kształty. Najczęściej występuje pod postacią kilkumetrowego konia z rybim ogonem i wiechą sitowia zamiast grzywy. Rzadziej przyjmuje formę węża morskiego czy wielkiej wydry.
Występowanie: Irlandia i Wielka Brytania.
Pożywienie: ludzie, morskie stworzenia.
Tryb życia i zachowanie: zwierzę szybkie, energiczne, o trudnym do przewidzenia zachowaniu. Kelpia zwabia do siebie ofiary udając łagodne nastawienie, a następnie porywa je na dno jeziora lub rzeki, by je pożreć. Jest niecierpliwa, psotna i agresywna. Głębiny przemierza tak szybko, że niekiedy trudno jest zidentyfikować, czym jest. Doskonale orientuje się także w ciemności. W ciepłych miesiącach dość często można wypatrzeć jej łeb ponad powierzchnią wody, ale ze względu na zmienność przybieranej formy cielesnej, trudno jest rozpoznać w niej kelpie.
Rozmnażanie: na grząskim dnie jeziora, w gęstej roślinności kelpia wraz z nadejściem zimy składa około piętnastu jaj. Po trzech miesiącach wykluwają się z nich małe, bezkształtne osobniki, które wraz z upływającymi tygodniami rosną i zaczynają upodabniać się do morskiego konia.
Średnia długość życia: 18 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: włos.
 

jednorożec

Budowa: 1,4-1,6 m wysokości w kłębie. Koń o perłowo-białym umaszczeniu, posiadający na czole długi, srebrny róg, cztery złote kopyta, białą grzywę oraz bujny ogon. Oczy czarne.
Występowanie: lasy Europy Północnej.
Pożywienie: roślinność, w tym trawy i zioła.
Tryb życia i zachowanie: stworzenia o szlachetnym sercu i aurze niewinności, przeważnie spokojne, choć czujne i płochliwe. Emanują wokół księżycową poświatą. Wybierają tereny ciemne, ciche i obfitujące w roślinne zakamarki. Nie atakują, są pokojowe, a w razie konieczności błyskawicznie uciekają. Unikają spotkań z ludźmi, ale gdy do takowego dojdzie, zazwyczaj pozwalają się do siebie zbliżyć człowiekowi - o ile nie wyczują w nim zagrożenia. Preferują dotyk kobiety, ale mężczyźni mają również szansę podejść szczególnie do młodych i bardziej ufnych osobników. Stworzenia te posiadają ogromną magiczną moc, są bardzo szybkie i trudne do złapania. Żyją w stadach, rzadko wybierają się na samotne przechadzki.
Rozmnażanie: podobnie jak inne magiczne stworzenia z rodziny koniowatych, jednorożce w porze wiosennego rozkwitu wychodzą na leśne polany rozglądając się za partnerem, z którym mogłyby mieć potomstwo. Więź między partnerami jest silna i nie kończy się po zapłodnieniu. Samica rodzi tylko jedno źrebię po prawie rocznym okresie ciąży. Sierść młodych jest złota i dopiero po dwóch latach staje się srebrna, róg natomiast wyrasta blisko czwartego roku życia.
Średnia długość życia: 100 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: krew, róg, włos.
 

matagot

Budowa: do 40 cm wysokości, około 90 cm długości. Duży, czarny kot posiadający wyłupiaste, jasne oczy i bardzo ostre zęby. W środowisku mugolskim upodabnia się do zwykłych kotów.
Występowanie: Francja i Belgia
Pożywienie: ryby, gryzonie i inne mniejsze ssaki.
Tryb życia i zachowanie: na pierwszy rzut oka matagot wydaje się spokojny, pełen kociej gracji i o czujnym spojrzeniu. Jednak sprowokowany może stać się niebezpieczny i dotkliwie zranić. Zaatakowany zaklęciem zdolny jest do stworzenia swojego trwałego duplikatu. Stworzenie zdecydowanie groźniejsze od kuguchara czy domowego kota. Hodowane przez czarodziejów do roli strażnika. W otoczeniu mugoli z łatwością upodabniania się do niemagicznych kotów. Przez blisko połowę doby matagot śpi, najchętniej poluje po zmroku.
Rozmnażanie: matagoty rozmnażają się niezależnie od pory roku, choć wzmożony okres przypada na porę wiosenną. W jednym miocie rodzi się przeważnie około czterech kociąt.
Średnia długość życia: 18 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: sierść.
 

pikujące licho

Budowa: około 80 cm długości. Skrzydlate stworzenie o zielonych i niebieskich piórach, z których gdzieniegdzie wystają zielone kolce. Przypomina krzyżówkę gada oraz olbrzymiego motyla. Posiada ostre zęby. Jeżeli skrzydła są złożone, kurczy się do postaci zielonego, kolczastego kokonu.
Występowanie: Azja i Europa Wschodnia.
Pożywienie: mózg ludzki.
Tryb życia i zachowanie: ze względu na preferencje żywieniowe, pikujące licho jest groźne dla człowieka i może go zaatakować, by zdobyć pożywienie. Jeżeli złapie ofiarę, spróbuje wyssać z niej mózg. Ponadto ciało tego stworzenia potrafiło odbijać niektóre zaklęcia. Licho wydziela niesamowity jad zdolny do usuwania z pamięci złych wspomnień.
Rozmnażanie: w dobrze ukrytych przed oczami postronnych gnieździe licho raz do roku, w środku lata, składa tuzin jaj w jasnozielonym kolorze. Po kilku tygodniach skorupki pękają.
Średnia długość życia: 8 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: jad, kolec.
 

reem

Budowa: 3 m długości i prawie 2 m wysokości w kłębie. Potężny wół o złotej sierści i charakterystycznych szerokich rogach.
Występowanie: Ameryka Północna i Azja.
Pożywienie: trawy, krzewy, liście, pąki i pędy drzew.
Tryb życia i zachowanie: silne, odporne stworzenie przystosowane do trudnych warunków. Posiada raczej spokojny temperament, ale ze względu na fizyczne możliwości i ogromny ciężar może być naprawdę niebezpieczne. Przestraszony lub broniący młodych reem może zabić, wykorzystując do ataku rogi i imponującą masę ciała. Stworzenie jest raczej powolne i często pada ofiarą łowców, którzy polują na reema w celu uzyskania niezwykle wartościowej krwi. Bardzo rzadkie.
Rozmnażanie: ciąża u reema trwa około roku. Rodzi się zaledwie jedno młode.
Średnia długość życia: 60 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: krew.
 

sfinks

Budowa: około 2 m długości. Sfinks posiada ciało lwa, ale jego głowa przypomina ludzką. Sierść występuje w odcieniach brązu, oczy są koloru piwnego.
Występowanie: Egipt.
Pożywienie: surowe mięso.
Tryb życia i zachowanie: stworzenie inteligentne, cwane, potrafiące przemawiać ludzkim głosem, co ciekawe: zawsze używa do tego rymów. Uwielbia zadawać długie, zawiłe zagadki i łamigłówki. Wykorzystywany jest przez czarodziejów jako opiekun drogocenności i ważnych, tajemnych miejsc. Gdy staje w roli strażnika, przeobraża się w groźnego przeciwnika. Posiada nadludzką siłę szczególnie w łapach. Związane z kulturą egipską sfinksy mogą odczuwać przygnębienie, jeśli zostaną przewiezione daleko od rodzimych stron.
Rozmnażanie: u sfinksów to samica dokonuje wyboru partnera na całe życie. Raz na 100 lat samica rodzi zazwyczaj jednego, rzadziej do trzech młodych osobników.
Średnia długość życia: nieokreślona/długowieczny.
Pozyskiwane ingrediencje: krew, sierść.
 

szyszymora

Budowa: duch mizernej postaci kobiecej. Najczęściej o trupiej twarzy i czarnych lub białych włosach do ziemi. Skóra często o zielonym lub sinym kolorze, wzrost średni. Oczy szyszymory mogły mieć wiele barw, ale najczęściej spotyka się intensywnie czerwone.
Występowanie: Irlandia i Szkocja.
Pożywienie: brak.
Tryb życia i zachowanie: złowroga zjawa błąkająca się po świecie i rozpaczająca nad ukochanym. Potrafi wydać przerażający śmiertelny krzyk, który budził strach i smutek w każdym. Uważa się, że jej pojawienie się zwiastuje śmierć pośród bliskich. Zdarza się, że zjawa pozostaje niewidoczna, ale wokół słychać jej żałobne zawodzenie. Szyszymora może również przemieszczać się z dala od ludzi po dolinach, wzgórzach, w znaczącej odległości od domostw. Nie każdy uwolniony z ust szyszymory dźwięk jest śmiertelny, potrafią one także śpiewać i jednocześnie nie zabijać swoich słuchaczy.
Rozmnażanie: brak informacji.
Średnia długość życia: nieśmiertelna.
Pozyskiwane ingrediencje: brak.
 

tebo

Budowa: około 70 cm wysokości w kłębie. Guziec o popielatej sierści, czterokopytny, wyposażony w charakterystyczne rogi.
Występowanie: Afryka, najwięcej w Kongo.
Pożywienie: wszystkożerny, zjada grzyby, leśne owoce, liście, korę oraz małe ssaki i padlinę
Tryb życia i zachowanie: stworzenie może stać się niewidzialne, a zatem bardzo trudno jest je złapać, a jeszcze trudniej jest przed nim uciec. Gdy dostrzeże w swoimi otoczeniu zwierzę lub człowieka, natychmiast podejmuje atak. Jest dzikie, nieprzewidywalne, o ognistym temperamencie. Chętnie wykorzystuje swoją zdolność, pojawia się niepostrzeżenie przy ofierze i atakuje za pomocą rogów. Żyje w dużych gromadach, najlepiej czuje się w licznym towarzystwie. Tebo przejawia dużą agresję, gdy ktoś zbliży się do jego potomstwa. Uwielbia biegać i rzadko pozostaje w jednym miejscu na dłużej.
Rozmnażanie: wczesną wiosną rozpoczyna się okres rui u samic i przyciągają one do siebie samców. Tebo rodzi około trzech młodych, które już od pierwszych dni posiadają zdolność niewidzialności.
Średnia długość życia: 20 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: skóra.
 

testral

Budowa: około 1,7 m wysokości w kłębie, 2,5 m długości. Wygląd zbliżony do wychudzonego, kościstego konia pokrytego skórą, posiadającego duże błoniaste skrzydła jak u nietoperza, białe, pozbawione źrenic oczy, czarną grzywę. Łeb i ogon przypominają smocze.
Występowanie: Wielka Brytania, Francja oraz Półwysep Iberyjski.
Pożywienie: mięso martwych zwierząt.
Tryb życia i zachowanie: inteligentne stworzenia o życzliwym i spokojnym usposobieniu, potrafią zrozumieć intencję człowieka, niektóre bardziej oswojone osobniki reagują na przywołanie. Porozumiewają się za pomocą wysokich pisków. Przyciąga je zapach krwi. Stają się widoczne wyłącznie dla tych, którzy widzieli czyjąś śmierć i ją zrozumieli. Rozdrażnione potrafią ugryźć, dlatego - mimo łagodnego charakteru - wciąż powinno się zachowywać ostrożność w ich otoczeniu. Posiadają niesamowity zmysł orientacji i szybko przemierzają duże odległości, a więc świetnie sprawdzają się do ciągnięcia powozów. Zamieszkują lasy. Żyją raczej samotnie lub w małych grupach, przeważnie z jednym samcem i większą ilością samic. Rzadko spotykane.
Rozmnażanie: samica testrala rodzi do dwóch młodych.
Średnia długość życia: 40 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: włos z ogona.
 

troll leśny/górski/rzeczny

Budowa: 3,5 m wzrostu. Masywny, humanoidalny stwór. Odmiana górska: największy, łysy, blado-szara skóra. Odmiana leśna: łeb porośnięty cienkimi włosami o zielonej lub brązowej barwie, blado-zielona skóra. Odmiana rzeczna: kudłaty, posiada krótkie rogi.
Występowanie: Skandynawia, Północna i Środkowa Europa.
Pożywienie: surowe mięso ludzi i zwierząt.
Tryb życia i zachowanie: mało rozumne, prymitywne, bardzo brutalne. Komunikują się za pomocą języka trollańskiego, na który składają się chrząkania, mruki oraz wskazywanie palcami. Trolle są niesamowicie silne i groźne, potrafią bez powodu zamachnąć się i zabić jednym uderzeniem. Znane są przypadki trolli poruszających się na garborogach. Mądrzejsi przedstawiciele gatunku niekiedy służą czarodziejom jako ochroniarze. Trolle zamieszkują obszary zgodne z ich odmianą, często przebywają w mniejszych grupach.
Rozmnażanie: trolle rozmnażają się podobnie jak ludzie, choć łączą się w pary jedynie w celu przedłużenia gatunku.
Średnia długość życia: 60 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: język.
 

tryton*

 

Budowa: około 2 m długości. Syrena. Ciało człowieka do pasa, a poniżej rybi ogon. Skóra i włosy w kolorze zielonym. Wyposażone w skrzela.
Występowanie: dawniej tylko Grecja, obecnie spotykane na całym świecie.
Pożywienie: morska roślinność i ryby
Tryb życia i zachowanie: inteligentny stwór wodny, zwany także syreną oraz wodnikiem. Zamieszkuje dno mórz, buduje rozbudowane, skomplikowane domy. W podwodnym środowisku wykorzystuje zdolności innych stworzeń: hoduje druzgotki, broni się przy pomocy ciamarnicy. Społeczność tych istot zbliżona jest do społeczności ludzi. Trytony uwielbiają muzykę, w głębinach śpiewają pieśni. Podobnie do trolli posiadają swój własny język zwany trytońskim.
Rozmnażanie: w bezpiecznej kryjówce, nierzadko odległej od domu, samica składa jaja, zazwyczaj kilkanaście sztuk. Dochodzi do zapłodnienia zewnętrznego. Jaja są pilnie strzeżone. Po kilku miesiącach dojrzewają. Rodzice opiekują się młodymi trytonami.
Średnia długość życia: 70 lat
Pozyskiwane ingrediencje: łuska, włos.
*na własne żądanie zaklasyfikowane jako magiczne stworzenie zamiast istot
 

widłowąż

Budowa: do 2 m długości. Trójgłowy wąż, skóra pokryta łuskami, pomarańczowa lub czerwono-biała w czarne pasy. Prawa głowa posiada jadowite kły.
Występowanie: Burkina Faso w Afryce.
Pożywienie: ssaki, ptaki, gady, płazy.
Tryb życia i zachowanie: wąż posiada raczej przyjazny charakter względem innych stworzeń i ludzi, chociaż wiadome jest, iż każda z głów może mieć odmienne zdanie. Lewa głowa (patrząc z perspektywy czarodzieja stojącego naprzeciw stworzenia) odpowiedzialna jest za planowanie, wykonywane przez stworzenie czynności i trasę wędrówek. Środkowa głowa jest marzycielska - widłowąż może przez wiele dni trwać nieruchomo i pogrążać się w marzeniach. Prawa głowa osądza, wybiera spośród pomysłów pozostałych. Głowy porozumiewają się za pomocą syczenia, mogą atakować siebie nawzajem.
Rozmnażanie: składa jaja otworem gębowym. Trzy głowy sprawiają, że może złożyć nawet sto sztuk, ale z wielu z nich nie wykluwają się młode osobniki.
Średnia długość życia: 10 lat z uwagi na samookaleczanie kończące się śmiercią.
Pozyskiwane ingrediencje: jajo, skóra.
 

wielka kałamarnica

Budowa: nawet do 40 m długości. Olbrzymi głowonóg w kolorze czerwonym lub fioletowym z ośmioma ramionami i dwoma długimi mackami.
Występowanie: zarówno wody słone, jak i słodkie (w tym szkockie jeziora)
Pożywienie: ryby, skorupiaki.
Tryb życia i zachowanie: Wielkie kałamarnice mogą osiągać ogromne rozmiary i są jednymi z największych organizmów żyjących na Ziemi. Nie przepadają za światłem, żyją blisko dna, gdzie znajdują sobie stałą kryjówkę. Tam tworzą podwodne gniazdo. Kałamarnice te są silnie terytorialne i niemal natychmiast stają się agresywne, gdy inne stworzenia lub obiekty, takie jak statki, zbliżają się do ich siedliska. Gdy się przestraszy (co zdarza się niezwykle rzadko) wydziela czarną substancję zwaną atramentem o silnych właściwościach otumaniających. Otrute nią stworzenia są otępione i zawracają, zapominając o celu swojego natarcia. Chmura atramentu zapewnia kałamarnicy również kamuflaż. Za pomocą macek kałamarnica porusza się, ale może ona też pełzać po dnie lub przemieszczać się po podwodnych powierzchniach skalistych. Żyją samotnie.
Rozmnażanie: kałamarnice łączą się w pary wyłącznie na potrzeby rozrodu. Gdy samiec zapładnia samicę, umiera. Samica składa jaja w podwodnej kryjówce i troskliwie się nimi opiekuje aż do wyklucia, które następuje sześć miesięcy po złożeniu jaj.
Średnia długość życia: nieznana / długowieczne.
Pozyskiwane ingrediencje: skóra, atrament, kawałki macki.
 

wielki nawałnik burzowy

Budowa:  do 1,5 m długości, rozpiętość skrzydeł do 3 m. Olbrzymi ptak o ciemnych piórach na wierzchu i białych na brzuchu.
Występowanie: Japonia, wschodnia Azja.
Pożywienie: większe ryby, niektóre ssaki.
Tryb życia i zachowanie: uwielbia latać u wybrzeży, blisko wody i to właśnie na tym obszarze, na skalistych klifach zakłada gniazda. Potrafi przebywać w powietrzu bez lądowania nawet kilkanaście lat. Jest łagodny i przyjazny wobec ludzi. Miejscowi czarodzieje wykorzystują te ptaki w codziennym transporcie najmłodszych uczniów do szkoły magii. Dobrze sprawdzają się w roli strażników i opiekunów. Ich skrzydła potrafią przywołać potężne wiatry, za pomocą których mogą odepchnąć od siebie oprawców. Ponadto nawałnik podczas lotu w burzy zyskuje dodatkową prędkość i jest całkowicie odporny na trudne warunki. 
Rozmnażanie: w okresie wiosenno-letnim samica składa jedno jajo, białe z czerwonymi plamkami. Jajo to wysiaduje przez około trzy miesiące. Pisklę może się wykluć wyłącznie podczas burzy. Gdy nastaną tygodnie pozbawione burz, młody ptak może umrzeć przed pęknięciem skorupki.
Średnia długość życia: 11 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: pióro.
 

wodnik kappa

Budowa: 1 m wzrostu. Zielonkawa małpa pokryta rybimi łuskami, zaopatrzona w płetwiaste łapy. Na głowie znajduje się zbiornik wypełniony wodą.
Występowanie: Japonia.
Pożywienie: ludzka krew.
Tryb życia i zachowanie: demon wodny. Potrafi porozumiewać się po japońsku. Porusza się blisko rzek i sadzawek. Wydziela charakterystyczny rybi odór. Łapie ofiarę i poddusza za pomocą łap. Można go powstrzymać przed atakiem, rzucając mu ogórek z wyrytym na nim imieniem ofiary. Lejek znajdujący się na ich głowie musi być zawsze wypełniony wodą. Jeżeli nie jest, wodnik traci swą magiczną moc. Choć stworzenie poluje na ludzi i klasyfikowane jest jako niebezpieczne, może również okazywać ludziom sympatie i wspierać ich. Jeżeli wodnik kappa złoży obietnicę, nigdy jej nie złamie. Bardzo boi się ognia.
Rozmnażanie: brak informacji.
Średnia długość życia: około 40 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: łuska.
 

yeti/wielka stopa

Budowa: 4,5 m wzrostu. Sylwetka człowiecza, przywodzi na myśl trolla porośniętego bujnym białym futrem. Masywnie zbudowany, włosy nie pokrywają jedynie palców u rąk i nóg oraz środkowej części twarzy.
Występowanie: Tybet.
Pożywienie: wszystkożerny.
Tryb życia i zachowanie: do tej pory nikomu nie udało się zbliżyć do yeti na tyle długo, by poznać bliżej jego przyzwyczajenia. Wiadomo jednak, iż stworzenie to boi się ognia, ale za to bardzo dobrze radzi sobie w śnieżycach. Jest silne i odporne, atakuje zarówno ludzi jak i wszelkie stworzenia, które staną mu na drodze. Zamieszkuje jaskinie i widywany jest wyłącznie na obszarach wysokogórskich.
Rozmnażanie: uważa się, że yeti rozmnaża w podobny sposób do człowieka, ale informacje te nie są jak dotąd w żaden sposób potwierdzone.
Średnia długość życia: podejrzewa się, że yeti mogą żyć kilkadziesiąt lat.
Pozyskiwane ingrediencje: futro.
 

znikacz*

Budowa: do 5 cm. Okrągły jak piłka, malutki, złoty ptak o długim, ostrym dziobie. Oczy znikacza są koloru czerwonego, przypominają błyszczące kamienie szlachetne. Posiada skrzydła, które dzięki obrotowym stawom mogą kręcić się wokół własnej osi.
Występowanie: na całym świecie, ale najwięcej w Europie Północnej. W Somerset znajduje się specjalny rezerwat dla znikaczy.
Pożywienie: owady, ulubionym przysmakiem są muszki i biedronki
Tryb życia i zachowanie: znikacz jest szybki i świetnie się ukrywa. Gdy frunie, staje się niemal niewidoczny, stąd też trudno jest go złapać. Znikacze nie lubią przemieszczać się samotnie. Żyją w koloniach, często po kilkanaście osobników w jednym dużym gnieździe. By znaleźć bezpieczną kryjówkę, mogą przemierzać duże odległości.
Rozmnażanie: jesienną porą znikacze wyruszają na poszukiwania partnera. W specyficznym locie prezentują osobnikom płci przeciwnej swoje umiejętności. Gdy połączą się w parę, samica złoży w gnieździe parzystą ilość jaj - od dwóch do ośmiu. Po zimie wykluwają się pisklęta.
Średnia długość życia: 2 lata.
Pozyskiwane ingrediencje: obecnie zabronione jest pozyskiwanie składników z tego stworzenia.
*Gatunek chroniony. Dawniej podczas meczów quidditcha polowano na znikacze - złapanie go oznaczało zwycięstwo i koniec gry. Polowania na znikacza doprowadziły do zdziesiątkowania populacji, przez co znikacze zostały objęte szczególną ochroną. Za jego skrzywdzenie grożą wysokie kary.
 

żmijoptak

Budowa: maksymalnie 4,5 m długości, ale potrafi zwiększać i zmniejszać swój rozmiar. Stworzenie jest hybrydą ptaka i węża. Posiada upierzone, skrzydlate podłużne ciało węża. Głowa stworzenia przypomina natomiast głowę ptasią. Pióra występują w kolorze fioletowym i odcieniach niebieskiego.
Występowanie: Indie i Daleki Wschód.
Pożywienie: szczury i ptaki, rzadziej małpy.
Tryb życia i zachowanie: agresywne stworzenie o dużych możliwościach dostosowywania wielkości ciała do miejsca przebywania. Gdy broni swoich jaj, staje się bardzo niebezpieczną bestią. Wyłącznie wobec demimozów, nierzadko swoich opiekunów, nastawione przyjaźnie. Lubią porywać swoje pożywienie i powoli zajadać się nim w gnieździe, odrywając przy pomocy dzioba kolejne części ciała złapanej ofiary.
Rozmnażanie: W swoim siedlisku wczesną wiosną składa najczęściej trzy jaja. Skorupki są zrobione z czystego, delikatnego srebra. Rodzice bardzo pilnują młodych żmijoptaków. Blisko gniazda dopuszczą wyłącznie demimoza, pod opieką którego nierzadko zostawiają pisklęta.
Średnia długość życia: 36 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: skorupki jaja, pióro.

[Serpens]

XXXXX

akromantula

Budowa: Rozstaw nóg do 4,5 m. Ogromny, włochaty, czarny lub brązowy pająk wyposażony w cztery pary oczu i osiem odnóży. Posiada szczękoczułki, za pomocą których spożywa pokarm.
Występowanie: Borneo, Szkocja (Zakazany Las przy Hogwarcie)
Pożywienie: mięso (również ludzkie), lubi duże ofiary, ale posili się także owadami i larwami.
Tryb życia i zachowanie: stworzenie buduje głęboko w lesie duże gniazdo przy pomocy tkanej pajęczyny, w którym zamieszkuje cała kolonia. Akromantule posiadają zdolność ludzkiej mowy, są inteligentne i zdolne do okazania emocji. W chwili zagrożenia wydziela niebezpieczny jad. Gdy jest rozzłoszczona, szczękoczułki wydają charakterystyczny, klekoczący dźwięk. Bywa bezwzględna i bardzo agresywna. Poluje w dużej grupie, bardzo płynnie porusza się po lesie. Boi się bazyliszka.
Rozmnażanie: samica składa jednorazowo około stu białych i miękkich jaj o średnicy około 20 cm. Młode akromantule wykluwają się po około siedmiu tygodniach.
Długość życia: nawet 60 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: jad, jaja*.
*Obowiązują bardzo wysokie kary za sprzedaż oraz import
 

bagnowyj

Budowa: około 2 m wzrostu. Potwór o głowie psa, porośnięty sierścią, posiadający sylwetkę człowieczą, zbliżony wyglądem do wilkołaka.
Występowanie: Stany Zjednoczone, bagna Luizjany.
Pożywienie: surowe mięso (również ludzkie).
Tryb życia i zachowanie: nie są znane szczegółowe przyzwyczajenia zwierzęcia. Jest to niebezpieczna, agresywna bestia polująca nocą, wydająca specyficzny odgłos przypominający wycie. Bardzo dobrze i szybko porusza się po bagnach, prawdopodobnie potrafi pływać. Bagnowyj przez swój wygląd i zachowanie często mylony jest z wilkołakiem.
Rozmnażanie: brak informacji.
Długość życia: brak informacji.
Pozyskiwane ingrediencje: włosy, krew, ślina.
 

bazyliszek

Budowa: zazwyczaj około 15 m długości, ale istnieją osobniki osiągające kilkadziesiąt metrów długości. Olbrzymi wąż o zielonej łuskowatej skórze. Męskie osobniki posiadają na czubku głowy czerwony grzebień. Oczy bazyliszka są żółto-zielone, osadzone na trójkątnej głowie, na której też znajduje się narośl przypominająca koronę. Brzuch jest jaśniejszy od grzbietu. Wyposażony w ostre kły.
Występowanie: cały świat.
Pożywienie: mięso (również ludzkie).
Tryb życia i zachowanie: preferuje tereny podmokłe, okolice rzek, jezior, kanały. Bardzo groźne stworzenie zwane "królem węży" - również za sprawą narośli w kształcie korony. Bazyliszek posiada zdolność do zabijania za pomocą spojrzenia, co chętnie wykorzystuje podczas polowań. Jest szybki i silny, za pomocą nasączonych śmiercionośnym jadem zębów chwyta ofiarę. Stworzenie posiada także bardzo dobry słuch, dzięki czemu jest w stanie wyczuć ofiarę na dużej odległości. Bazyliszek jest odwiecznym wrogiem akromantuli, a sam lęka się jedynie piania koguta.
Rozmnażanie: rodzi się raz na sto lat z kurzego jaja, które podłożono ropusze.
Długość życia: nawet 1000 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: jad, skóra, kieł.
 

chimera

Budowa: około 2 m długości. Hybryda o głowie lwa, ogonie smoka oraz włochatym tułowiu kozy. Ze względu na obecność fizycznych cech wielu gatunków stworzenie to jest różnobarwne - posiada pomarańczową grzywę, szaro-białe ciało i zazwyczaj zielono lub czerwony ogon.
Występowanie: Grecja.
Pożywienie: mięso.
Tryb życia i zachowanie: chimera jest złośliwa i krwiożercza. Ze względu na swój morderczy temperament budzi lęk u większości stworzeń. Porusza się samotnie lub w parach, uwielbia przed posiłkiem torturować ofiarę za pomocą ostrych kłów. Za pomocą smoczego ogona zadaje bardzo silne, śmiertelne ciosy. Stworzenie doskonale czuje się w upalnych klimatach. Lubi kryć się w skałach i jaskiniach.
Rozmnażanie: choć stworzenie to jest krzyżówką ssaków, składa jaja w kolorze zielonym. Raz na kilka lat samica może oddać do trzech jaj. Po pół roku wykluwają się młode chimery, nierzadko posiadające ubarwienie różne od rodziców.
Długość życia: 100 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: jaja, włosie.
 

dementor*

Budowa: nawet do 3,5 m wzrostu. Unosząca się nad ziemią postać o sylwetce człowieczej, ubrana w czarną szatę, zakapturzona. Szare, oślizgłe ręce objęte zmianami skórnymi. Stworzenie pozbawione oczu, puste oczodoły zarośnięte są cienką, szarą błoną. Zamiast ust posiadają pustą, bezkształtną dziurę. Wydzielają silny zapach zgnilizny. Wydają świszczące odgłosy podczas wdechu.
Występowanie:  Azkaban - wyspa na Morzu Północnym.
Pożywienie: szczęśliwe wspomnienia, dusze.
Tryb życia i zachowanie: stworzenia inteligentne, potrafiące wykonywać polecenia, występujące w charakterze strażników i tropicieli. Potrafią się komunikować z ludźmi, podejmować rozmowy i negocjacje. Decyzje podejmują w oparciu o korzyści własne, w celu zdobycia pożywienia są w stanie wykonywać pracę. Mogą atakować pojedynczo lub w większej grupie, ale są też zdolne do powstrzymania się od napaści. Potrafią wykryć pozytywne uczucia u ludzi i dzięki temu są w stanie ich odnaleźć mimo ślepoty. Lubią duże skupiska ludzi, gdzie mają pod dostatkiem pokarmu, który wysysają za pomocą dziury na twarzy. Potrafią pozbawić człowieka duszy i zamienić go w istotę niezdolną do myślenia i czucia, pozbawioną wspomnień i świadomości. Proces wyssania duszy zwany jest "pocałunkiem dementora". Stworzenie jest niewidzialne dla mugoli, ale gdy się pojawia wszyscy, również mugole, odczuwają przeszywające zimno.
Rozmnażanie: brak informacji.
Długość życia: prawdopodobnie nieśmiertelny.
Pozyskiwane ingrediencje: brak.
*Stworzenia znajdują się pod kontrolą Ministerstwa Magii.
 

kwintoped

Budowa: 3 m szerokości. Nisko zawieszony tułów, pięć włochatych nóg zakończonych zdeformowanymi stopami. Porośnięte obficie sierścią w kolorze czerwono-brązowym. Posiada bardzo ostre zęby.
Występowanie: Szkocja, Wyspa Posępna.
Pożywienie: mięso ludzkie.
Tryb życia i zachowanie: krwiożerczy potwór pożerający ludzi, stworzenie na tyle niebezpieczne, że nikomu dotąd nie udało się go schwytać. Zamieszkuje obszar tajemniczej wyspy, na której teren nie dopuszcza nikogo. Porusza się w małych grupach. Gdy zaatakuje, potrafi zjeść ofiarę w całości. Zdeformowane stopy pozwalają kiwintopedom z łatwością przemierzać skaliste struktury, a nawet wspinać się na drzewa, ale ze względu na ciężar i wielkość, stworzenie to raczej trzyma się ziemi. Kryjówki buduje w jaskiniach, rzadziej w podziemnych norach blisko brzegu.
Rozmnażanie: brak potwierdzonych informacji. Według legend stworzenia powstały w wyniku transmutacji ludzi podczas walk czarodziejów. 
Długość życia: brak informacji.
Pozyskiwane ingrediencje: brak.
 

mantykora

Budowa: 3 m długości i 1,5 m wysokości. Potwór o głowie człowieka i ciele lwa. Posiada skrzydła smocze oraz ogon skorpiona, wyposażony w żądło. Stworzenie w kolorze pomarańczowo-brązowym, z ciemnym ogonem.
Występowanie: Grecja.
Pożywienie: mięso ludzkie.
Tryb życia i zachowanie: stworzenie bardzo brutalne, negatywnie nastawione do ludzi i innych stworzeń, o bestialskim temperamencie. Podczas pożerania, cicho nuci. Jest silne i niemal nieuchwytne - skóra odbija większość zaklęć. Jeżeli mantykora w czasie ataku wbije w ofiarę żądło, ta natychmiast umiera. Oprócz nucenia potrafi również przemówić ludzkim głosem, ale za pomocą negocjacji nie da się powstrzymać jej bestialstwa. Nie pozwala się nikomu zbliżyć, zaciekle broni swojego terytorium, opuszcza je wyłącznie po to, by zapolować. Zazwyczaj żyje samotnie lub w niewielkich grupach. Większość dnia przesypia, największą aktywność wykazuje nocą.
Rozmnażanie: raz na dwadzieścia lat para mantykor łączy się w odizolowanym od legowiska miejscu, by spłodzić potomka. Samica rodzi zawsze tylko jedno młode, które przychodzi na świat pozbawione żądła i skrzydeł. Pierwsze miesiące życia spędza pod opieką dorosłych osobników.
Długość życia: 200 lat
Pozyskiwane ingrediencje: żądło, włosie, skóra.
 

marmite

Budowa: 9 m długości. Magiczne stworzenie przypominające krzyżówkę kałamarnicy z roztoczem. Posiada mnóstwo długich, przezroczystych macek i tułów pajęczaka z widocznymi narządami wewnętrznymi. Marmite wyposażony jest w białe oczy, od bioluminescencyjnego korpusu promieniuje charakterystyczna poświata.
Występowanie: Ocean Atlantycki.
Pożywienie: ryby i morskie ssaki.
Tryb życia i zachowanie: marmite żyje w głębinach oceanu, blisko dna. Dzięki świetlistemu ciału potrafi poruszać się po najciemniejszych wodnych zakątkach. Gniazda buduje pośród skał. Jego promieniujące ciało przyciąga morskie stworzenia i choć sprawia, że samo nie może się ukryć, to dzięki silnym mackom i zdolności przenikania przez materię niczym duch nie tylko potrafi umknąć większości drapieżników, ale i uczynić z nich własną przekąskę. Stworzenie jest na tyle silne, że potrafi zatopić statek. Wykorzystuje swoje zdolności, by przemknąć przez dno maszyny i uszkodzić ją, ale oprócz tego dysponuje zasobem silnych macek zdolnych do rozkołysania łodzi. Sprowokowany potrafi wyrządzić olbrzymie szkody, a i z przyjemnością pożre zatopioną załogę. Potrafi przetrwać także krótki czas ponad powierzchnią wody, ale jego życie toczy w najciemniejszych głębinach.
Rozmnażanie: samica w podwodnym legowisku rodzi około tuzin małych marmite. Młode osobniki rodzą się znacznie mniejsze od dorosłych (do 3 m długości) i są przez pierwsze dni niezdolne do samodzielnej egzystencji, karmione przez matkę mlekiem i ściśle chronione. Rosną bardzo szybko.
Długość życia: 80 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: krew.
 

nundu

Budowa: do 2,4 m wysokości i 3,6 m długości. Cętkowane stworzenie przypominające lamparta, ale zaopatrzone w kolczastą grzywę przypominającą rozdymkę. Włosie jest żółte z czarnymi plamkami lub brązowo-szare. Posiada bardzo ostre zęby i ogon o pędzlowanej końcówce.
Występowanie: Wschodnia Afryka.
Pożywienie: zjada ludzi i zwierzęta.
Tryb życia i zachowanie: stworzenie potrafi przemierzać duże odległości, zatrzymując się w okolicznych wioskach w celu posilenia się. Porusza się bezszelestnie, jest skoczne i zwinne. Człowieka potrafi pożreć w całości. Oddech nundu sprowadza okrutną, śmiertelną zarazę, która potrafi pochłonąć wiele ofiar. Dorosłe nundu jest bardzo silne i agresywne, błyskawicznie rozszarpuje przeciwnika, stawiając opór jego sile i magii. Potrafi szybko rozprawić się z kilkudziesięcioma czarodziejami. Wybija całe wioski.
Rozmnażanie: w okresie wiosennych godów samotne nundu łączą się w większe grupy i rozglądają za partnerami. Podczas selekcji giną słabsze osobniki i tylko najsilniejsze łączą się w celu zapłodnienia. Samica rodzi do trzech osobników, z których najsłabsze zazwyczaj zostaje zabite przez mocniejsze rodzeństwo. Młode od pierwszych dni są bardzo agresywne i chętne do polowań, ale matka karmi je samodzielnie i odizolowuje - szczególnie od dorosłych samców.
Długość życia: 40 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: brak.
 

rogaty wąż

Budowa: 6 m długości. Rogaty wąż o ciemnym, brązowo-szarym grzbiecie o łuskowatej strukturze i kremowym brzuchu. U szczytu głowy oraz na końcówce ogona znajduje się kilka białych rogów. Oczy węża są niebieskie. Na czole niektórych osobników znajduje się klejnot.
Występowanie: Ameryka Północna (najliczniej) i Daleki Wschód, niegdyś Europa.
Pożywienie: ludzie i większe stworzenia.
Tryb życia i zachowanie: stworzenie świetnie porusza się zarówno w wodzie jak i na lądzie. Siedliska buduje na terenach podmokłych. Gatunek wyposażony w klejnot, posiada zdolność niewidzialności oraz latania - co skutecznie wykorzystuje w czasie polowań. Posila się rzadko, ale bardzo obficie, ofiarę pożera w całości, żywcem. Rogi wykorzystuje do obrony, potrafi również zamachnąć się ostrym ogonem, nierzadko przy jego pomocy unieruchamia wroga. Najbardziej aktywny jest nocą. Za pomocą niskich dźwięków wydaje ostrzeżenie oraz komunikuje wściekłość. Rozjuszony potrafi bardzo szybko znaleźć się przy ofierze. W słoneczne dni wyleguje się na słońcu, zwykle w formie niewidocznej.
Rozmnażanie: na mokradłach wczesnym latem para węży buduje tymczasowe siedlisko, gdzie samica składa kilkanaście błękitnych jaj. Maluchy muszą bardzo szybko dojrzeć, jeszcze przed zimą, gdy zostają porzucone przez matkę.
Długość życia: 80 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: rogi, łuska.
 
 

smok*

Budowa: wielkość (samice z reguły większe), kolor i szczegóły anatomiczne zależne od rasy. Najmniejszy gatunek - żmijoząb - osiąga 4,5 m długości, a największy - spiżobrzuch ukraiński - 18 m. Smocze ciało pokryte jest łuskami, przypomina skrzydlatego węża. Ogon smoka może osiągać połowę długości całego ciała. Stworzenie posiada dość wąski tułów i wydłużoną, smukłą szyję. Potężne skrzydła są błoniaste. Grzbiet oraz trójkątna głowa smoka nierzadko pokryte są ostrymi kolcami lub wyrostkami kostnymi. Smoki wyposażone są w ostre kły, kocie oczy i zionące ogniem nozdrza. Posiadają jedną lub dwie pary nóg zakończonych ostrymi szponami. Zmysły są bardzo wyostrzone.
Występowanie: cały świat, zależnie od rasy.
Pożywienie: ptaki, duże ssaki i gady, a niektóre odmiany zjadają również stworzenia wodne, wyjątkowo, choć niechętnie może posilić się również roślinami.
Tryb życia i zachowanie: dostojne i potężne zwierzęta budzące powszechną grozę. Choć przejawiają agresywne skłonności i posiadają ogromną siłę, nie wszystkie gatunki są tak groźne i mordercze. Smok jednak jest drapieżcą, a mięśnie oraz wydobywające się z nozdrzy płomienie stanowią duże zagrożenie dla stworzeń i ludzi. Pochłania duże ilości pożywienia. Za pomocą czujnego spojrzenia i czułego węchu bez trudu wyczuwają ofiarę. Może czaić się w zaroślach albo atakować z powietrza. Lubi w czasie polowania chwytać ją ostrymi pazurami i frunąć z nią aż do osadzonego wysoko w górach gniazda. Smok lata bardzo szybko i posiada niesamowitą kondycję, może przemierzać olbrzymie dystanse.
Rozmnażanie: smoki wykluwają się z jaj. Matka w czasie opieki troskliwe ogrzewa jajo ogniem, aby nie ostygło. Z początku karmione są przez samicę, ale dość szybko uczą się polować samodzielnie. Do roku młode nie potrafią latać, ale mogą zionąć ogniem.
Pozyskiwane ingrediencje: wątroba, rogi, krew, łuska.
Długość życia: nawet kilkaset lat.
*Istnieje dziesięć czystokrwistych ras: czarny hebrydzki, długoróg rumuński, norweski kolczasty, szwedzki krótkopyski, chiński ogniomiot, opalooki antypodzki, rogogon węgierski, spiżobrzuch ukraiński, walijski zielony, żmijoząb peruwiański, a także dwie rasy mieszane: długopysk portugalski oraz ogniomiot kataloński.

śmierciotula/żywy całun

Budowa: wygląd zbliżony do widma. Przypomina czarną pelerynę, której grubość waha się w zależności od najedzenia, ale najczęściej wynosi około 1,5 cm.
Występowanie: obszary tropikalne.
Pożywienie: śpiący ludzie.
Tryb życia i zachowanie: śmierciotula przejawia największą aktywność po zmroku. Przemieszcza się po wioskach i miastach, sunie po ziemi, zakrada się do sypialni i pożera śpiących ludzi w ich własnym łóżku. Atakuje, oplatając ofiarę i pozbawiając ją tchu. Następnie trawi całe ciało ofiary, a po ataku nie zostawia żadnych śladów. Gdy się posili, opuszcza domostwo i wyrusza w dalszą podróż - nieco grubsza niż przed posiłkiem.
Rozmnażanie: brak informacji.
Długość życia: brak informacji.
Pozyskiwane ingrediencje: brak.
 

trójgłowy pies

Budowa: 7 m długości i 3,5 m wysokości. Pies o śliniących się trzech głowach i jednym, masywnym tułowiu. Zazwyczaj brązowa sierść i czarne oczy. Dwie pary łap i ogon.
Występowanie: Grecja i Irlandia.
Pożywienie: surowe mięso.
Tryb życia i zachowanie: pies o znacznie brutalniejszym temperamencie i sile większej od swojego niemagicznego odpowiednika. Gdy zarejestruje obecność obcego, reaguje głośnym szczekaniem ze wszystkich trzech głów oraz natychmiast przystępuje do ataku. Masywne i ciężkie ciało sprawia, że jeśli tylko ofiara zostanie złapana lub przyciśnięta, umiera raczej dość szybko. Ilość pysków oznacza również większe zapotrzebowanie na pokarm - każda z trzech głów pragnie się posilić. Stworzenie ma bardzo czuły węch i słuch. Gorliwie strzeże swojego terytorium, zazwyczaj spotykane samotnie, ale może tworzyć mniejsze sfory. Znane są przypadki ataków trójgłowego psa na wioski, gdzie stworzenie powodowało olbrzymie zniszczenia i śmierć wielu ludzi. Im bardziej jest głodne, tym bardziej niebezpieczne. Stworzenie zasypia, gdy usłyszy muzykę.
Rozmnażanie: podobnie jak u niemagicznych odpowiedników. Suka rodzi jedno lub dwa ślepe i głuche młode. Szczenię pije mleko matki wszystkimi trzema głowami.
Długość życia: 60 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: pazur, ślina, sierść.
 

wampus

Budowa: 2,4 m długości. Stworzenie kotowate, zbliżone wyglądem do pumy i kuguchara. Porośnięty nieco dłuższym włosiem w kolorze czarnym, białym lub brązowym, sterczące, pędzelkowate uszy i lwi ogon o włochatej końcówce. Ma ostre zęby, pazury oraz hipnotyzujące spojrzenie żółtych oczu.
Występowanie: Stany Zjednoczone, Appalachy.
Pożywienie: mięso większych ssaków.
Tryb życia i zachowanie: drapieżnik, uwielbia wspinać się po drzewach i skałach, ma bardzo chwytne łapy, może też poruszać się na dwóch tylnych łapach, choć zazwyczaj preferuje cztery. Świetny łowca, czujny i szybki. Najbardziej aktywny jest w nocy, dnie najchętniej przesypia w bezpiecznej kryjówce. Może kryć się w jaskiniach i wysoko w górach. Stroni od towarzystwa innych osobników. Nim podejmie ostateczny atak, lubi długo obserwować ofiarę z ukrycia. Porusza się niemal bezszelestnie, jest zwinny i potrafi płynnie doskoczyć, by skręcić ofierze kark. W zderzeniach z przeciwnikami wykorzystuje intensywne, mocne, hipnotyzujące spojrzenie, którym przyciąga do siebie ofiarę.
Rozmnażanie: na przełomie zimy oraz wiosny wampusy łączą się w pary w górskich dolinach. Wyłącznie w czasie godów można spotkać je w towarzystwie. Samiec wybiera samice (nierzadko kilka), a po czterech miesiącach rodzi się od jednego do czterech młodych. Samice podczas opieki nikogo nie dopuszczają do młodych.
Długość życia: 25 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: włos.
 

wiwerna

Budowa: rozpiętość skrzydeł do 6 m, wraz z ogonem do 9 m długości. Stworzenie przypomina smoka o ptasiej głowie zaopatrzonej w podłużny dziób. Łuskowata skóra w kolorze najczęściej bordowo-szarym. Posiada olbrzymie skrzydła o błoniastej budowie i ogon kilkakrotnie przewyższający długością resztę ciała. Tułów stworzenia może się nadmuchiwać i osiągać kształt olbrzymiej kuli.
Występowanie: Anglia.
Pożywienie: mięso większych ssaków.
Tryb życia i zachowanie: na siedlisko najczęściej wybiera gęste lasy, nierzadko tereny skaliste. Buduje olbrzymie lęgowiska w trudno dostępnych miejscach. Poluje przy wykorzystaniu bardzo długiego ogona, który oplata wokół ofiary, by następnie wzbić się w powietrze i dolecieć do kryjówki. Posiłek spożywa w samotności, często wydając przy skrzeczące odgłosy wyrażające ekscytację. Choć stworzenie to nie jest bardzo agresywne, w chwili zagrożenia lub rozzłoszczone może zademonstrować olbrzymią siłę i zabić - szczególnie broniąc młodych. Największą aktywność u wiwern notuje się we wczesnych porach dnia.
Rozmnażanie: w gnieździe samica składa około czterech jaj w kolorze czarnym. Przez kilka miesięcy strzeże ich, nie dopuszczając nikogo. Gniazdo opuszcza wyłącznie w celu posilenia się. Wykluwające się młode przez pierwsze tygodnie są bardzo ruchliwe i nieustannie się nadmuchują przy tym zdarza się, że wypadają z legowiska. Młode rosną bardzo szybko, roczna wiwerna przypomina dorosłego osobnika.
Długość życia: około 50 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: krew.
 

zouwu

Budowa: 3,2 m wzrostu, kilkanaście metrów długości razem z ogonem. gigantyczny kot o pięciokolorowym, pasiastym ubarwieniu z przewagą odcieni pomarańczu i postrzępionej, przydługiej grzywie. Stworzenie posiada cztery wygięte do góry kły oraz niesamowicie ostre pazury (cztery u każdej łapy), a także nieproporcjonalnie długi, nastroszony ogon przypominający falbanę. Posiada duże oczy o żółtej barwie.
Występowanie: Chiny.
Pożywienie: roślinożerca, zjada liście i owoce.
Tryb życia i zachowanie: stworzenie o niesamowitej potrzebie poruszania się. Dziennie może pokonać nawet półtora tysiąca kilometrów. Ponadto potrafi się teleportować, co chętnie wykorzystuje podczas wędrówek. Gdy się przemieszcza, gubi sierść, a jego ogon charakterystyczni faluje. Lubi leśne otoczenie, drapie drzewa, uwielbia psoty i pozornie wydaje się dość przyjazne. Niemniej rozzłoszczone zouwu wyciąga ostre pazury i gotowe jest zagryźć na śmierć, gdy poczuje zagrożenie. W łapach i ogonie czai się imponująca siła. Może wskoczyć na przeciwnika i bez trudu go powalić. Gdy walczy, można odnieść wrażenie, jakby się bawił.
Rozmnażanie: zouwu wraz z końcem zimy zwiększają swoją aktywność i zaczynają rozglądać się za partnerem. Zalotom towarzyszą specyficzne kocie ruchy przypominające taniec. Zapłodniona samica już po ośmiu miesiącach wydaje na świat nawet osiem kociąt. Ich ogony w pierwszym dniu mogą mierzyć nawet kilka metrów. Młode dość długo pozostają z matką, karmiąc się jej mlekiem.
Długość życia: 120 lat.
Pozyskiwane ingrediencje: sierść, kieł.