Salon

[Mistrz Gry]

Salon

Przestronne pomieszczenie o imponującym metrażu. Białe ściany subtelnie kontrastują z ciemnymi panelami podłogowymi, tworząc wyrazisty, a też harmonijny efekt. Przestronne okna, z których rozciąga sie widok na miejski park, obite klasyczną boazerią, wpuszczają do wnętrza mnóstwo światła. Pod jedną ze ścian solidne regały uginają się pod ciężarem książek. W centralnej części salonu stoi drewniany stolik, wokół którego ustawiono wygodny fotel oraz miękką, przestronną kanapę, a całość wnętrza dopełniają drobne dekoracje i starannie dobrane detale. W powietrzu można wyczuć zapach jaśminu.

[Wulfric Fawley]

Nie lubił, kiedy grunt osuwał mu się pod stopami i, zataczając się, gubił równowagę. Tych momentów, kiedy tracił nad sobą kontrolę. Gdy ostrze chłodnej logiki znikało, stopione żarem płonącego w nim gniewu. Czasem miał wrażenie, że jego temperatura byłaby zdolna spopielić przeszłość. Tamte życie, które spędził u boku żony. Tamte życie, które chciał pamiętać, ale czy powinien? Czy miał do tego prawo, żegnając się z nią goryczą nieprzemyślanych słów?
Z czasem dystans, jaki się wokół nich tworzył, rozrastał się – początkowo był ledwie wyczuwalny, niczym cienka warstwa lodu między dwojgiem ludzi, z tygodnia na tydzień stawał się coraz bardziej widoczny i nieprzyjemny. Z miesiąca na miesiąc milczenie rozciągało się między nimi jak granica, której żadne nie potrafiło przekroczyć, a każde wypowiedziane słowo odbijało się echem w pustych korytarzach ich domu. Kłębiące się nad ich głowami burzowe chmury rozstania gęstniały, zwiastując kolejną burzę – taką, która mogła już nie przynieść oczyszczenia, lecz jedynie zagładę.
Ich małżeństwo było jak świat, w którym przyszło im urodzić – ten zbudowany na fundamencie pozorów. Niegnanych, pełnych uprzejmości i gestów, które z czasem straciły na znaczeniu, bo przestały nieść za sobą uczucia. Z zewnątrz wszystko wydawało się takie, jakie powinno być, ale głęboko pod powierzchnią, tej nieprzeznaczonej dla niczyich oczu, wzbierały fale niepokoju. =
Zastanawiał się często, czy można żyć w takim świecie bez ran, czy da się przejść przez codzienność, nie kalecząc się o ostre krawędzie przemilczeń i żalu. Pragnął cofnąć czas, powrócić do chwil, kiedy ich spojrzenia były pełne nadziei, a w dotyku pozostało miejsce na czułość. Jednak ten rozdział, wraz z jej śmiercią, dawno został już zamknięty, a on sam utkwił gdzieś pomiędzy wspomnieniem a tęsknotą za czymś, czego już nie było.
Dawno powinien się wziąć w garść. Pozwolić odejść emocjom, które doczekały się już odleżyn i teraz ropiały, zupełnie jak otwarta rana, która nie chce się zagoić pożerana przez gangreną. Dla córki, która potrzebowała ojca. I dla równowagi, której rozpaczliwie pragnął. A tymczasem, mimo tej świadomości, ciągle wracał do chwil, których nie mógł już zmienić, i chociaż wiedział, że rozpamiętywanie ich nie przyniesie niczego dobrego, wywracały do nich w każdej wolnej chwili Czuł, jakby trzymał w dłoniach odłamki szkła, których nie mógł wypuścić z klatki swoich palców, chociaż coraz głębiej wbijały się w skórę.
Wizyta kobiety, jej słowa, były jak sól na te rany, które nie miały okazji się jeszcze zagoić. Zarejestrował moment, kiedy wypuścił z dłoni trzymając się jedynie na słowa honoru kontrolę, która była równie ulotna, jak każde "przyjmij moje kondolencje" w dniu pogrzebu Millcent, Odnotował chwilę, gdy gniew zaczął obcierać go z kolejnych warstw ochronnych, którymi otoczył się niczym szczelnie zapiętym płaszczem. Ten płaszcz jednak, zamiast chronić go przed chłodem świata zewnętrznego, miał dawać schronienie przed tym, co najbardziej bolało – przed prawdą, która od dawna chciał dojść do głosu. Prawda, że rozpadł się na kawałki. Prawdę, że teraz pozostawał jedynie powidokiem, bladym cieniem dawnego siebie.
Każdy z nich miał swoją wizję Millicent zakradło sie w przestrzeń jego umysłu. Słowa, które chciały wydusić westchnienie z jego gardła, lecz zdusił je w zarodku, wędrując spojrzeniem gdzieś ponad jej głowę, jakby jakiś element ściany nagle przykuł jego uwagę. Po chwili jednak pozwolił sobie na kontakt wzorkowy i przytaknął jej krótkim "wyślę pani listę nazwisk jeszcze dzisiaj".
Chociaż próbował sobie wmówić, ze Francesca Goldsmith nie nosiła w sobie złych zamiarów, to jednak nie był w stanie skryć się przed własnymi emocjami - pogłębiająca się stale irytacją, sprawiając, że jego czoło pokryła dodatkowa zmarszczka, a usta zacisnął w wąską linie. Spokój, który przyszedł wraz z otwarciem okna i wpuszczeniem do środka chłodnego powiewu wiatru był obłudną nadzieją, która umarła tak szybko, jak się pojawiła - gdzieś pomiędzy tym, jak mówiła że mugole wolą uwierzyć w swoje kłamstwa, niż uwierzyć w niewygodną dla nich prawdą, a milczeniem, jakie znowu na moment zapadło.
- Czyż możemy ich za to winić? Prawda bywa niewygodna.
I często zaprzeczmy jej niż kłamstwo, bo ludzie boja się spojrzeć prawdzie prosto w twarz, chciał dodać, lecz ugryzł się w język, bo Goldsmith miała racje - to nie miała nic wspólnego z prowadzonym przez nią śledztwem i sama nie wydawała się chętna, by kontynuować tą rozmowe, jakby z góry skazała ją na porażkę. Darzyła mugoli aż tak wielką dozą niechęci? Nie słyszał jednak jej w głowie maskowaną pogardę, a zmęczenie. Jakby ta kwestia stawała jej kością w gardle.
Pomimo swoich obserwacji, o nic już nie zapytał, pozwalając, by ta rozmowa umarła w kolejnym, krótkotrwałym momencie milczenia. Francesca zerknęła na zegarek - jakby nie była zadowolona z tej rozmowy, lub, jakby dopiero uświadomiła sobie, ile ta wizyta zabrała jej czasu.
- W porządku. Proszę jednak mieć na uwadze to, że od drugiego tygodnia kwietnia czeka na mniej praca w terenie i wrócę kilka dni przed jego końcem.
Też wstał, by odprowadził swojego gościa do wyjścia, a raczej upewnić się, ze zamknie za nią drzwi. Kiedy ich spojrzenie odnalazły się ostatni raz, właśnie podawał jej płaszcz. Kiedy mówił „miłego wieczoru i do zobaczenia”, nadal tkwi w nim żal, lecz złość przynajmniej nieco zależała. Miał ochotę zerknąć przez okno, z którego widok rozciągał się na ulice, by upewnić, że Francesca Goldsmith znika mu z oczu, ale zamiast tego sięgnął po whisky. Potrzebował czegoś, co chociaż na chwile unicestwi w nim wspomnienia o zmarłej żonie. I pozwoli mu na chwile zapomnienia.

zt2