Thetford Forest (Norfolk)

[Mistrz Gry]

Thetford Forest (Norfolk)

Rozległy kompleks leśny, pełen wysokich sosen i gęstych zarośli, które rozciągają się na wiele kilometrów. Ścieżki wiją się między drzewami, prowadząc w głąb cichej, spokojnej przestrzeni, gdzie światło słoneczne przebija się przez korony liści, tworząc migotliwe wzory na miękkim lesie. Powietrze jest tu rześkie, pachnie żywicą i wilgotną ziemią. Wśród drzew można usłyszeć śpiew ptaków, szelest liści i odgłosy dzikich zwierząt. Las to także dom dla wielu gatunków zwierząt; od saren i dzików po różnorodne ptactwo. W chłodniejsze dni, pod korą drzew można dostrzec ślady małych stworzeń, a w porze wiosennej las rozkwita feerią barw i zapachów. Liczne ścieżki i szlaki prowadzą przez las, zachęcając do długich wędrówek i odkrywania ukrytych zakątków. Miejscami las ustępuje pola, tworząc przestrzeń do odpoczynku i podziwiania nieba.

[Lizzy Evans]

30 marca 1962

---

— Wie pan, to bardzo miłe, że zgodził się pan mi pomóc — jeszcze kilka dni temu spotkali się w dość nieformalnej okazji w Dziurawym Kotle, pili ognistą whisky przy jednym stoliku i dość odważnie wymieniali się ze sobą uwagami do działań Biura Aurorów jako takiego; to jednak było kiedyś, pomimo krótkiego upływu czasu kroczący niewiele przed nią Ned Rineheart wydawał się równie odległą postacią co zazwyczaj. Zupełnie nie potrafiła go rozgryźć i to chyba była jego największa zaleta jako aurora. Nie sprawiał pozorów przesadnej koleżeńskości względem każdego napotkanego człowieka, ale coś powstrzymywało Evans przed przyklejeniem do niego miana mruka i gbura. Przede wszystkim posiadał wyćwiczony latami służby umysł i — jak okazało się na zaprzysiężeniu Ministra Leacha — potrafił z łatwością wpadać na te rozwiązania, które wydawały się Lizzy niemożliwe, co więcej, wprowadzał je w życie zupełnie naturalnie. Łatwo było więc pojąć, dlaczego początkowo sama myśl o spytanie kogoś pokroju Rinehearta o pomoc w treningu sprawiła, że niemająca zazwyczaj problemów z podobnymi zadaniami Evans musiała najpierw rozchodzić stres, a później możliwie szybko przedstawić swoimi słowami ową prośbę. Na szczęście Ned okazał się nie mieć serca z kamienia i zgodził się na pomoc.
Dopiero gdy przechodzili przez las w Norfolku szukając odpowiedniego miejsca na ćwiczenia pojedynków Lizzy uświadomiła sobie, że Ned prawdopodobnie nie zgodził się z samej dobroci serca. Aurorzy ze stażem również potrzebowali takich treningów, aby nie wypaść z formy. Zdecydowanie lepiej walczyło się również z celem ruchomym, który w domyśle miał być już o wiele bardziej doświadczony w boju niż przeciętny przechodzień na Pokątnej. Wśród kadetów rozeszły się zresztą plotki, że auror Rineheart powracał po jakiejś nieobecności, a w takim wypadku podobny trening mógł być dla niego jeszcze ważniejszy.
— Właściwie jak długo jest pan aurorem? — spytała, przerywając zapadłą między nimi ciszę. Nie czuła się w niej szczególnie komfortowo. Ned nie był Teyssierem, którego myśli zdawała się słyszeć z daleka, tak dobrze się znali. Nieznane z kolei zawsze zostawiało na Lizzy nieprzyjemnie chłodne uczucie, nawet mimo tego, że jej umiejętności rozpoznawania emocji i swoistego czytania z ludzi znacząco poprawiły się w przeciągu niecałego roku od dołączenia do formacji. Na razie myśl o tym, że mogłaby być w tym tak zaawansowana, aby móc z całą pewnością przewidzieć reakcję aurora, wydawała się być bardzo odległym marzeniem.
Wreszcie spomiędzy wysoko rosnących drzew wyłoniła się wolna przestrzeń. Polana. Idealne miejsce na pojedynek. Lizzy zmrużyła oczy i poczęła nasłuchiwać — przede wszystkim chciała dowiedzieć się, czy w okolicy nie znajdowały się jakieś zwierzęta, które mogły zostać spłoszone ich pojawieniem się, a co gorsza, zaklęciami, które mieli za niedługo rzucać. Nie widziała jednak nikogo ani niczego. Po ciszy, w której zapadł las, przerywanej oczywiście od czasu do czasu szelestem pierwszych rozwijających się na drzewach i krzewach liści oraz dalekich śpiewów ptaków, wnioskowała, że znajdowali się tu sami.
— Powinniśmy rzucić monetą na to, kto zaatakuje pierwszy? — dokładnie w ten sposób decydowali między sobą kadeci, chociaż poszła już fama, że jeden z nich używał monet zaczarowanych tak, aby zawsze wyrzucały reszki, dzięki czemu zyskiwał przewagę nad innymi. — Czy decyduje refleks? — zagryzła lekko wnętrze policzka; metoda z monetą była bardziej sprawiedliwa, ale to refleks liczył się w przypadku faktycznego pojedynku. Musiała pozwolić Nedowi zdecydować.