Serpens > Organizacja > Akta postaci > Zaakceptowane > Czarodzieje > Manon Baudelaire

Twój przeglądarka ma wyłączoną obsługę JavaScript. Aby korzystać z wszystkich funkcji tej strony, musisz włączyć JavaScript.

Manon Laetitia Baudelaire

Dusza

Personalia rodziców

Lothaire i Liviana (née Mulciber)

Aspiracje

Stworzenie kamienia filozoficznego

Amortencja

Rozgrzany kociołek, krew, szatkowana mięta, gorąca herbata rumiankowa

Różdżka

12 i 2/3 cala, bardzo sztywna, włos z grzywy chimery w orzechu

Hobby, pasje

Szeroko rozumiana alchemia, zgłębianie tajników czarnej magii,

Bogin

Ona, w łachmanach, spętana kajdanami

Umysł

Data urodzenia

25 IV 1937

Miejsce urodzenia

Paryż, Francja

Miejsce zamieszkania

Londyn, Wielka Brytania

Język ojczysty

Język angielski

Genetyka

Czarownica

Ukończona szkoła

Szkoła Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, Slytherin

Zawód

Alchemiczka w Szpitalu Św. Munga, trucicielka po godzinach

Czystość krwi

Czysta

Status majątkowy

Stabilna sakiewka

Ciało

165

Wiek

Wzrost

Waga

Zielone

Kruczoczarne

Kolor oczu

Kolor włosów

Budowa ciała

Smukła i ponadprzeciętnie wysoka; pozbawiona zarysowanej tkanki mięśniowej. Lekko zarysowana talia, tułów średniej długości. Długie kończyny oraz szyja.

Znaki szczególne

Zapadnięte policzki i bardzo blada cera, która sugeruje niewiele kontaktu ze słońcem; Często mocny makijaż oczu podkreślający zieleń tęczówek, kilka srebrnych pierścionków, które znajdują się na jej palcach niezależnie od okazji; lewe przedramię ozdobione tatuażem Śmierciożerców.

Preferowany ubiór

Najczęściej wybiera ubrania w stonowanych, ziemistych barwach. Niezależnie od pogody i temperatury, lewe przedramię zawsze zakryte materiałem — koszuli, swetra lub golfa. Najchętniej wybiera długie spódnice, bawiąc się ich krojem, stylem lub wzorem.

Zajęty wizerunek

Sophie Thatcher

The fault, dear Brutus, is not in our stars, but in ourselves.

Gdy przyszłam na świat, życie mojej rodziny było już uporządkowane. Rodzice byli kilka lat po ślubie, przede mną urodził się mój starszy brat, który miał ponieść ciężar naszego nazwiska. Matka wspomniała mi później, że to w ciąży z moim bratem naprawdę się bała, miała przecież do wykonania zadanie, które potrafiło przerastać wiele kobiet przed nią — urodzenie zdrowego chłopca. Przez cały czas, gdy nosiła pod sercem mnie, była za to niezwykle spokojna. Zdawała się wiedzieć już, że pierworodny musiał zostać oddany ojcu, drugie dziecko — które mogłoby już być dziewczynką — należałoby do niej. Ustalenie to, nigdy niewypowiedziane, acz odczuwalne wszystkimi włóknami cielesności Baudelaire'ów, stanowiło fundament nie tylko pierwszych lat mojego wzrostu, ale i późniejszych.

1937 - narodziny

Przyszłam na świat w Paryżu, choć tak naprawdę nigdy nie mogłam nazwać go swoim domem. Ojciec wybrał się tam w celach naukowych, brał udział w prestiżowych badaniach mających na celu ustalić wpływ długotrwałego przyjmowania eliksirów na organizm czarodzieja. Moja matka, już w widocznej ciąży, miała do niego dołączyć niedługo później, wraz z synem. Noszę imiona Manon Laetitia, oba wybrała mi matka, kobieta, która stała mi się całym światem, której wpływ wciąż czuję w każdej podejmowanej przeze mnie decyzji, pomimo upływu lat. Odkąd bowiem pamiętam, pragnęłam być jak ona. Piękna, dystyngowana, próbowałam imitować sposób, w który chodziła po naszej rodzinnej posiadłości,
już w Wielkiej Brytanii, odkąd tylko nauczyłam się stawiać w miarę stabilne kroki. W ten sam sposób przykładałam sobie palce do ust, nie wiedząc jeszcze, że w tamtym czasie skubała skórki przy paznokciach do krwi, a jej spacery, rozpoczynające się na okrążeniu stołu jadalnego, trwające przez korytarze i kończące się zawsze przy wejściowych drzwiach, które niemal zawsze pozostawały zamknięte były czymś więcej, niż tylko dziwactwem. Tęskniła za nim, wiem to teraz, bo on, Lothaire Baudelaire, mąż i ojciec rodziny, brał udział w trwającej wciąż, choć z każdym rokiem coraz bardziej dogasającej Wielkiej Wojnie Czarodziejów. Gdy odchodził od nas, miałam dwa lata i był moim papą. Gdy powrócił — był kimś zupełnie obcym. Nie rozpoznawałam w nim człowieka, na którego kieszonkowy portret spoglądała matka, gdy myślała, że nikt jej nie widzi. Nie rozpoznawałam w nim człowieka nauki, o którym mi opowiadała. Wrócił do domu po prostu inny, nie pasował do układanki, którą stworzyliśmy pod jego nieobecność. Ale ciekawił mnie, na pewien pokrętny sposób. Opowiadał głośno o rzeczach, o których większość szeptała. Bez problemu powrócił na wcześniej piastowane przez siebie stanowisko w Evershire College, dzięki czemu nasz zamknięty dotychczas dom zaczął być pełen gości, a z twarzy matki znikał powoli surowy wyraz, który był jej maską w trakcie nieobecności ojca. Żyło nam się dostatnie, wraz z bratem wchodziliśmy w znajomości, stosunki koleżeńskie i przyjacielskie z dziećmi innych zasłużonych dla świata nauki i kultury. Tak oto, po raz pierwszy w swoim życiu dostrzegłam, z jak wielką łatwością przychodzi mi nie tylko zdobywanie, ale i utrzymywanie dobrych kontaktów z innymi. I choć potrafiłam skradać uwagę tych, na których mi zależało, zdecydowanie większą radość sprawiało mi studiowanie ludzkich zachowań, reakcji na określone bodźce, zachowania, czy też impulsy. Z łatwością przychodziło mi rozpoznawanie stanów emocjonalnych moich koleżanek, nim te gotowe były do nazwania towarzyszących im emocji. Będąc o krok przed nimi, udawało mi się nawet pokierować je w stronę uczuć, które były mi najbardziej na rękę.

— Jestem z ciebie dumna, córko. Masz w sobie wielki dar, który musisz pielęgnować, aby osiągnąć szczyty.

Miałam olbrzymią nadzieję, że gdy przyjdzie mój czas, wyruszę na nauki do Francji, do Beauxbatons. W tej sprawie zresztą po raz pierwszy byłam świadkiem kłótni pomiędzy moimi rodzicami. Matka naciskała na Francję, w końcu to z tą myślą wciąż prowadziła ze mną wszystkie rozmowy właśnie w języku francuskim. Ojciec z kolei, odmieniony doświadczeniem wojny, stwierdził, że jego dzieci powinny mieć jak najmocniejsze związki ze swą, bądź co bądź, ojczyzną, wszak rodzina Baudelaire, do której pobocznej odnogi należeli, osiedliła się w Wielkiej Brytanii w drugiej połowie XIX wieku. Wybór ostatecznie padł na Szkołę Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, ku rozczarowaniu zarówno moim, jak i matki.

1948 - Początek nauki szkolnej, dom Salazara Slytherina

Tiara Przydziału milczała nad moją głową przez dwie, wydawało mi się, ciągnące się w nieskończoność minuty. Rozważała dopasowanie mnie do domu Roweny Ravenclaw, byłabym z tego wyboru więcej niż zadowolona, ale chwilę później rozpoczęła rozważania na temat tego, jak mogłam rozkwitnąć w towarzystwie Ślizgonów. Ostatecznie wybór padł właśnie na nich, choć długo zastanawiałam się, czy to dlatego, że mogłam jednak nie odziedziczyć inteligencji po rodzicach. W tamtym momencie życia ponad wszystko nie chciałam, aby się mnie wstydzili. Z biegiem lat okazało się jednakże, że wiedza nie była dla mnie celem podróży — tylko jej elementem. Nauka przychodziła mi relatywnie prosto, mogłabym spocząć na wygodnych laurach, gdybym tylko chciała. Moje serce płonęło jednak w ogniu nowych, coraz to bardziej wymagających celów. Nie chciałam być jedną z wielu, chciałam być najlepszą. Tego ode mnie wymagano. Mogłam to osiągnąć, bo w moich żyłach płynęła czysta, niezmącona mugolskim pierwiastkiem krew. Ślizgoni rozmawiali o tym otwarcie, starsze roczniki opowiadały o stanowisku Salazara na długo przed lekcjami historii magii poświęconych założycielom Hogwartu. Zgadzałam się z nimi, ojciec mówił mi dokładnie to samo. Że jesteśmy lepsi, bo jesteśmy od nich inni, całkowicie magiczni. Że powinniśmy unikać niemagicznych, bo to oni są przyczynkiem wszystkich czarodziejskich cierpień. To oni odebrali mi ojca na tyle lat, ojca walczącego o wyzwolenie czarodziejskiej braci. Tam, gdzie w sercach innych tliła się niechęć, w moim sercu żarzyła się nienawiść.

Naukowo poszłam niezaprzeczalnie w ślady ojca. Najpewniej czułam się w ciszy pracowni alchemicznej, gdzie absolutna precyzja i trzymanie się zasad wyznaczonych przez recepturę było kluczowe. Zapamiętywanie poszczególnych receptur przychodziło mi z olbrzymią łatwością, podobnie jak rozpoznawanie zamkniętych w słoikach i fiolkach ingrediencji. Z łatwością okazałam się być najlepszą uczennicą w swojej grupie, nie było w tym nic dziwnego, zważywszy na to, że poświęcałam tym zajęciom naprawdę sporą część swojego czasu. Cierpiały na tym inne przedmioty, te, które wydały mi się zupełnie nie pasować do profilu przyszłego alchemika. Nie przestawałam uczyć się także w przerwy od zajęć szkolnych, kiedy to pieczę nade mną i moim bratem przejmował ojciec. Ojciec, który za każdym razem zaskakiwał mnie coraz bardziej. Gdy myślałam, że zaczynam go znać, przypominał mi o skrywanych dotychczas tajemnicach. Musiał widzieć sposób, w jaki spoglądam w stronę ksiąg, do których zabraniał mi sięgać, mówiąc, że nie jestem jeszcze gotowa. Musiał czuć rosnącą we mnie zachłanność, głód wiedzy potęgowany świadomością, że istnieje coś więcej, niż tylko szkolne curriculum. Gdy przyłapał mnie w swojej pracowni, pochyloną nad śmierdzącą starością i stęchlizną księgą o zapełnionych notatkami stronach, myślałam, że to moja ostatnia szansa na dowiedzenie się czegoś więcej. Zajrzenia za zasłonę, która dla wielu miała pozostać zasunięta na zawsze. Ze łzami w oczach błagałam, aby pozwolił mi pójść swoją ścieżką, zarzekałam się, że nikomu o tym nie powiem. Widziałam zawahanie w oczach ojca, lecz tylko na kilka sekund. Zgodził się, najwyraźniej przytłoczony płaczliwą prośbą jedynej córki. To on jako pierwszy wprowadził mnie w arkana czarnej magii, darowując w prezencie księgę, która skutecznie zaszczepiła we mnie ciekawość względem tej dziedziny.

— Naszym obowiązkiem jest posiąść potęgę drzemiącą w każdej gałęzi magii. Nie ma bowiem dobra i zła. Jest odwaga do sięgnięcia po swoje i paraliżujący strach. Prawdziwą naukę rozpoczniemy, gdy przestaniesz być dzieckiem. Do tego czasu tylko teoria.

Ojciec nie spoczął na otworzeniu mi umysłu na możliwości, które dawała czarna magia. Posiadał ogromną wiedzę z zakresu trucizn, często będąc tym, z którym konsultowano nietypowe przypadki zatruć pacjentów, którzy trafili do Szpitala Św. Munga. Gdy nadchodziła pora dalej wyprawianych w naszym domu przyjęć, z jego laboratorium wyganiała nas moja matka, nieustająca w swych salonowych grach. Na jej komendę z milczącego dziewczęcia zmieniałam się na powrót w czarującą panienkę z dobrego domu. Z biegiem lat nauczyłam się kłamać, tworzyć wokół siebie obraz, którego najbardziej pragnęli moi rozmówcy, już nie tylko rówieśnicy, ale i dorośli. Gdy zbliżałam się do końca edukacji, znajome mojej matki coraz częściej wpadały do naszego domu z "przypadkowymi" według nich wizytami, które w rzeczywistości polegały na planowaniu wzmocnienia przyjaźni łączącej dwie rodziny poprzez małżeństwo. Gdy były obok, budowałam wokół siebie aurę idealnej przyszłej synowej. Gdy tylko opuszczały nasz dom, oznajmiałam matce, że niespieszno mi do ożenku, że pragnęłam od życia czegoś więcej, niż oczekiwanie na męża z obiadem. Ku mojemu zaskoczeniu, plany te popierał mój ojciec, jednocześnie prosząc matkę, aby skupiła się na znalezieniu narzeczonej mojemu już dorosłemu bratu.

Nie musiałam ogłaszać swoich zamiarów na głos; podobno jeszcze przed ostatnimi egzaminami w Hogwarcie ojciec pociągnął za odpowiednie sznurki i wykorzystał swoje znajomości, aby zapewnić mi dalszą naukę pod okiem innego szanowanego alchemika.
1956 - Kurs alchemiczny
Owy kurs był czasem mego pełnoprawnego rozkwitu. Ze wciąż momentami niepewnej siebie dziewczyny przeobrażałam się stopniowo w kobietę. Gdy kończyły się godziny spędzone w pracowni alchemicznej, rzucałam się w wir życia towarzyskiego, plotąc swą własną sieć towarzyską. Rozpoczęłam od moich rówieśników, swą urodę i magnetyzm czyniąc walutą wymienialną na przysługi. Koledzy studiujący na Evershire College wypożyczali mi trudno dostępne księgi za kilka uśmiechów, przypadkowe otarcie ciałem, gdy mijaliśmy się w wąskich korytarzach wynajmowanych mieszkań, będących główną sceną teatru naszego życia. Bawiło mnie, jak wstrzymywali oddech, gdy w trakcie rozmowy zatrzymywałam spojrzenie na nich, a nie znajdujących się przed nami zwojach, kieliszkach, nie na grającym w tle gramofonie. Nie pozwoliłam im jednak myśleć o sobie jak o pustogłowej panience. Za cel ustawiłam sobie zdominowanie ich intelektualnie, rozdeptanie ich kruchej dumy pod obcasem mojego buta, gdy nadarzy się ku temu okazja. Przez cały ten czas bowiem byli niczym więcej, niż środkiem do osiągnięcia celu. Nie mogłam sobie odmówić skorzystania z ich pomocy, gdy spoglądali na mnie w ten niemalże błagalny sposób. Choć w mojej okolicy wciąż kręcił się mój ojciec, nabierałam swoich własnych poglądów i manieryzmów. Wydawało mi się wtedy, jakbym po raz pierwszy w życiu otworzyła oczy i... dostrzegła otaczający mnie rozkład. Natura nie pozwoliła mi więcej odwrócić wzroku. W trakcie nauki widziałam wiele, w pewnym momencie przestałam nawet marszczyć nosek na kolejne obrzydlistwa. A jednak wciąż istniało coś, co sprawiało, że czułam gęsią skórkę. Mugole i ich pomioty wzbudzali we mnie obrzydzenie. Trzymali się zbyt mocno swych starych przyzwyczajeń, kalając czarodziejską kulturę. Rościli sobie prawa do miejsca w naszym świecie, gdy ich pobratymcy najchętniej by nas wymordowali. Mój ojciec, wierząc w ideały Grindelwalda, przegrał. Bo wyjście z cienia nie mogło wystarczyć. Nie, gdy następowało dalsze rozrzedzenie krwi. Magia była przywilejem, darem, cennym klejnotem, który nie mógł wpaść w ręce tłuszczy gotowej go uszkodzić, rozdzielić na mniejsze, a ostatecznie i zniszczyć. Nie dzieliłam się swoim zdaniem z innymi, trzymałam swe myśli wyłącznie dla siebie, choć coraz częściej prosiłam ojca o lekcje z zakresu trucizn. Nie wystarczała mi ekspertyza mojego mentora, która bardziej niż na tworzeniu, skupiały się na ich neutralizowaniu. Ojciec chętnie użyczał mi wiedzy, a dostrzegając moją biegłość w warzeniu trucizn, żartował, że gdyby nie reputacja Nokturnu, zarobiłabym na tym ogromne pieniądze. Córce Baudelaire'a nie wypadało jednak prowadzić działalności zakazanej, przynajmniej nie oficjalnie. Dlatego też, gdy oficjalnie zakończyłam kurs pod okiem alchemika, postanowiłam starać się o posadę w Szpitalu Św. Munga.

Posada w Mungu była wygodna, dostarczała mi sporo satysfakcji, a jednak nie była zupełnie wystarczająca. Potrzebowałam przestrzeni, aby rozwinąć skrzydła, w domu rodzinnym czułam się skrępowana, zwłaszcza, gdy mój brat postanowił go opuścić, a uwaga matki skupiła się wyłącznie na mnie. Lubiłam niezależność, którą dawały mi własne pieniądze, na tyle dobre, że mogłam pozwolić sobie na życie oficjalnie samotne. Wyprowadziłam się do stolicy, rodzicom przekazując, że głównym powodem wyprowadzki była bliskość do pracy i wygoda z tym się wiążąca. Oficjalnie miałam mieszkać samodzielnie, w praktyce już kilka miesięcy później wmieszałam się w ukrywaną przed rodziną i znajomymi relację, która sprawiła, że częstym gościem w moim domu bywał pewien mężczyzna, a i ja nie wszystkie noce spędzałam w swoim mieszkaniu. Zaczęłam żyć własnym życiem, odsuwać się od rodziny, trzymać ją na dystans. Zawsze znajdowałam wymówki, by nie dotrzeć na planowany rodzinny obiad, choć czułam narastającą frustrację matki. Ostatecznie zgodziłam się na wizyty raz w miesiącu, pod warunkiem, że temat mojego stanu cywilnego nie będzie poruszany w trakcie wizyty. O dziwo poparł mnie w tym ojciec, bardziej niż konwenansami, raz jeszcze, będąc przejęty utrzymaniem relaji z córką. Praca i satysfakcja z życia osobistego oczywiście karmiły moje ego, bo czy mogło być inaczej? Nie byłam poddaną, częściej wychodziłam z relacji romantycznej zwycięsko. Moimi miksturami mogłam ratować lub gasić życie. Władza w tym przypadku była oczywiście niedopowiedziana, tkana domysłami, ale tylko głupiec nie zauważyłby, że wyzdrowienie nie mogłoby mieć miejsca bez przyrządzonego przeze mnie antidotum. Byłam zatem na haju podobnym do tego, który musiał być odczuwany przez młodych uzdrowicieli. Po raz pierwszy spróbowałam tego uczucia - wiedzy, że mogłam być panią życia i śmierci, gdybym tylko zechciała. Chciałam. Pewnego dnia odwiedziła mnie jedna z córek przyjaciół mojego ojca. Była miłą, młodą kobietą, dlatego wstrzymałam oddech, gdy zobaczyłam ją z podbitym okiem. Prosiła mnie o dyskretne przyrządzenie czegoś, co pomoże jej na urazy. Spytałam, czy potrzebuje czegoś na jeden raz, czy ze stałym efektem. Widziałam, że nie rozumiała mojej aluzji. Ale gdy wytłumaczyłam jej działanie trucizny, gdy w jej głowie pojawiła się wizja odziedziczenia majątku męża i wygodnego życia wdowy... Do tej pory pamiętam ciepło jej palców, które musnęły o moje, gdy przekazywałam jej dokładnie zamkniętą, kryształową fiolkę.

Od tamtej chwili prowadziłam podwójne życie. Za dnia stanowiłam staranną alchemiczkę dbającą o zdrowie pacjentów Św. Munga. Wieczory spędzałam w swej domowej pracowni, pomagając coraz bardziej rozszerzającej się sieci potrzebujących. Byłam dumna z tego, że to właśnie do mnie zwracały się o pomoc. Że ufały mi na tyle, aby powierzyć w moje ręce ich życia. Musiałam jednak rozważnie wybierać te, którym pomagałam, które mogły ponieść wieści o mojej działalności dalej. Nie potrzebowałam przesadnego rozgłosu, który mógłby ściągnąć na mnie niepożądaną uwagę służb. Moje usługi musiały więc pozostać w pewnym sensie elitarne, pomimo ich nielegalnego charakteru. Postanowiłam więc poszukać pośredników, kontaktów ze światem Nokturnu, który byłby istotnym rynkiem dla moich produktów.
Tak poznałam starego, eleganckiego czarodzieja, który nigdy nie przedstawił mi się imieniem i nazwiskiem. Nie pasował do obskurnego wyobrażenia o Nokturnie, ale czuł się tam jak ryba w wodzie. Chyba pierwszy raz padłam ofiarą męskiego uroku, bo prędko spostrzegłam, że mogłam powiedzieć mu o wszystkim. O moich wątpliwościach, przemyśleniach dotyczących kierunku, w którym zmierzało nasze społeczeństwo. Byłam głodna jego aprobaty, a on mi jej udzielił. Opowiedział mi o człowieku, który szukał utalentowanych czarodziejów. O tym, który za lojalność płacić miał potęgą, który mógł zrobić użytek z mojego potencjału. Nie minęło wiele, gdy ugięłam przed nim kark. Lord Voldemort, te słowa smakowały mi słodyczą obietnicy, musującą ekscytacją. Stałam się poddaną jego woli, stanęłam w szeregu mu podległych. Bo tylko on był szansą na uzdrowienie, nie, na uratowanie magicznego świata od śmierci. Pragnęłam, pragnę dalej, być mu pomocna. To jemu i idei podporządkować swoje życie.

Bowiem nic nie mogło stanąć na przeszkodzie wypełnienia jego woli.

Właśnie dlatego z tak olbrzymią chęcią sięgnęłam po to, co przez długie lata pozostawało tylko teorią. Gdy z moich ust po raz pierwszy spłynęła czarnomagiczna inkantacja, nie mogłam powstrzymać się od euforystycznego westchnięcia. Czułam, jak moc, przez innych nazywana plugawą, przechodzi przeze mnie całą, że nie tylko zabiera z mego ciała energię, ale przede wszystkim przemienia ją w coś dla innych nieosiągalnego. Nie pierwszy raz byłam blisko Śmierci; w szpitalu czaiła się praktycznie za każdym rogiem, czułam jej obecność za każdym razem, gdy przygotowywałam osłabiające mikstury. Ale zaklęcia były czymś zupełnie innym. Widziałam, jak wiele można było uczynić, gdy tylko było się odpowiednio zaznajomionymi z arkanami czarnej magii, podziwiałam tych, którzy byli prawdziwymi czarnoksiężnikami. Chciałam i chcę ich dogonić, treningi umożliwiające mi rozwinięcie moich umiejętności stały się kolejną noszoną w sercu tajemnicą, dostępną tylko dla tych, których do niej dopuszczę.

Pozostało PP

Pozostało PM

OPCM

Uroki

Czarna magia

Transmutacja

Magia lecznicza

Eliksiry

Siła

Wytrzymałość

Szybkość

Ścieżka I — Magiczne mikstury

Teoria alchemiczna

Eliksiry i maści

Trucizny i antidota

Analiza i destylacja składników

Ścieżka II — Magiczne rośliny

Zielarstwo

Ziołolecznictwo

Ścieżka IV — Astronomia i wróżbiarstwo

Astronomia teoretyczna

Rytuały księżycowe

Ścieżka VII — Magia uzdrawiania

Pierwsza pomoc

Ścieżka VIII — Historia i kultura magiczna

Znajomość obyczajów i etykiety

Ścieżka XI — Ekonomia i handel

Rozpoznawanie wartości przedmiotów dotyczących profesji postaci

Ścieżka XVI — Społeczeństwo i wpływy

sztuka kłamstwa i oszustwa

urok osobisty

odczytywanie emocji i czujność

Ścieżka XVIII — Sport

taniec współczesny

Ścieżka XIX — Technika i rzemiosło

gotowanie i sporządzanie napojów

Ścieżka XX — Poliglotyzm

język francuski

drzewko

Odpowiedz

Mistrz Gry

Co ma być to będzie, a jak już będzie, to trzeba się z tym zmierzyć.

Wiek

999

Zawód

Mistrz Gry

Genetyka

Czystość krwi

czarodziej

mugol

Sakiewka

Stan cywilny

bezdenna

wdowiec

Uroki

Czarna Magia

OPCM

Transmutacja

Magia Lecznicza

Eliksiry

Siła

Wyt.

Szybkość

Brak karty postaci

09-16-2025, 18:54

Witamy na forum Serpens!

Mistrz Gry utworzył dla Ciebie osobisty dział, w którym została umieszczona Twoja skrytka bankowa. Udaj się do niego i opublikuj temat z sowią pocztą oraz umieść tam swój prywatny kuferek. Na start otrzymujesz też od nas skromny prezent – znajdziesz go w swoim ekwipunku.

Możesz już rozpocząć zabawę na forum! Zachęcamy, abyś sprawdził, co Ci się przyśniło, rozeznał się w aktualnych wydarzeniach oraz spytał, kto zaczyna.

Odtąd Twoje słowa, decyzje i sojusze mają znaczenie. Uważaj, komu zaufasz — wężowe języki są zdradliwe. Dobrej zabawy!

Karta zaakceptowana przez: Philippa Moss

Odpowiedz

Mistrz Gry

Co ma być to będzie, a jak już będzie, to trzeba się z tym zmierzyć.

Wiek

999

Zawód

Mistrz Gry

Genetyka

Czystość krwi

czarodziej

mugol

Sakiewka

Stan cywilny

bezdenna

wdowiec

Uroki

Czarna Magia

OPCM

Transmutacja

Magia Lecznicza

Eliksiry

Siła

Wyt.

Szybkość

Brak karty postaci

09-21-2025, 10:37

Manon Baudelaire

Ekwipunek

pozostałe przedmioty spoza automatycznego ekwipunku

darmowa sowa pocztowa

Historia rozwoju

[21.09.2025] zatwierdzenie karty postaci, +1 wytrzymałość [prezent powitalny]
[03.11.2025] Zdobycie trofeów: Pierwszy dzień w Hogwarcie, Jest Leviosa, nie Leviosaaa, Weź moje złoto +60 XP

Odpowiedz

Starszy wątek | Nowszy wątek

Skocz do:

Zaloguj się
Login:
Hasło:	Nie pamiętam hasła
	Zapamiętaj mnie