Restauracja "Pod Starym Dębem" (Carmarthenshire)

[Mistrz Gry]

Restauracja "Pod Starym Dębem" (Carmarthenshire)

Wciśnięta między zielone wzgórza zachodniej Walii a brukowaną uliczkę miasteczka Llandeilo, restauracja Pod Starym Dębem od dekad gości tych, którzy szukają ciepłego posiłku i chwili oddechu. Choć szyld jest po angielsku, lokalna społeczność od lat mówi na to miejsce po prostu Yr Hen Dderwen – Stary Dąb. Z zewnątrz niepozorna – kamienne mury, omszały dach i malunek rozłożystego dębu – kryje w środku przestrzeń pełną walijskiego uroku. Drewniane belki stropowe, kraciaste obrusy, świeczniki kowalskiej roboty i zapach pieczonego mięsa tworzą atmosferę domowego spokoju. Menu oparte na lokalnych produktach: zupa z porów i mleka, łosoś z rzeki Tywi, ciasto rabarbarowe z domową bitą śmietaną. Właściciel, Idris Rhydderch, starszy pan o uprzejmym spojrzeniu, dba, by każdy gość poczuł się jak u siebie. Ceny umiarkowane, porcje uczciwe, a wieczorami można trafić na śpiewy po walijsku, rozmowy sąsiadów i zapach świeżo parzonej kawy unoszący się znad baru.

[Leonie Figg]

Napięcie spowodowane wypadkiem, o którym jej opowiedział, znalazło szczęśliwe zakończenie, bezkrwawe, łagodniejsze niż wszelkie wizje stworzone przez jej rozpędzony wówczas umysł. Odpowiedziała mu wyblakłym uśmiechem, skinęła głową i nie powiedziała na ten temat nic więcej, bo bała się, że jeśli spróbuje pociągnąć go dalej, z jej gardła wyleje się wrząca breja nienawiści skierowanej ku mugolom i protekcji, jaką otaczał ich świat czarodziejów. Zamiast tego pozwoliła, aby jej uśmiech stał się odrobinę szerszy, łaskotany dźwiękiem śmiechu Jaspera; jego głos był jak odrobinę ostry miód.
- Nie brzmi to dla ciebie podejrzanie? W Wąwozie Salazara na pewno robiłoby się same szemrane interesy - odparła, rozbawiona mimo stresu skłębionego w żołądku. - Salazar mi nie przeszkadza, mój najlepszy przyjaciel pochodzi z tego domu. Mnie Tiara oddała Hufflepuffowi - wyjawiła, przekrzywiwszy głowę, by móc uważnie się mu przyjrzeć. Jeśli miałaby zgadywać, Jasper należał do Ravenclawu. - A ty? - zapytała, nie ośmielając się podzielić podejrzeniem.
- Podobno pamiętała. Dzisiaj nie sposób dotrzeć do źródła legendy i sprawdzić, z której… kultury pochodzi - słowo niechętnie opuściło gardło. Leonie była świadoma dokonań mugoli w wielu dziedzinach, które on przy niej zachwalał, ale nie potrafiłaby uznać, że na przestrzeni wieków wytworzyli prawdziwą kulturę. Byli zgrają drapieżników, roznosili zarazę. Krzywdzili. - A jeśli wpadł do wody bez różdżki? I ona też jej przy sobie nie miała? To nie jest oczywiste. - Leonie wytknęła zawadiacko, ciesząc się wracającą pomiędzy nich swobodą, jakkolwiek trudne było uciszenie szeptów infekujących jej dobry humor, usiłujących pokazać Jaspera i jego intencje w gorszym świetle, zbudzić jej wątpliwości. On zostawił w niej coś, przez co nie potrafiła już po prostu cieszyć się chwilą, bo przerażała ją myśl, że może zostać jej to odebrane, że nigdy potem już nie podniesie się z przytłaczającego poczucia straty. Zapominała o tym jednak, kiedy jego uśmiech stawał się tak wesoły i szczery, i kiedy jego śmiech wślizgnął się w nią, tłocząc ciepło w wyniszczony organizm. Mogłaby słuchać go bez końca; rozpromieniła się momentalnie, otoczona tą nieprzyzwoicie piękną melodią. - Chciałeś mnie otruć, Jasperze Prince? - rzuciła mu wyzwanie z udawaną i ledwo podtrzymaną dramaturgią. Wiedziała, że nie; jako alchemik i toksykolog znalazłby inne oraz skuteczniejsze sposoby, by pozbyć się rozchwianej, młodszej… kochanki? Kimkolwiek dla niego była.
Leonie westchnęła z zastanowieniem, przenosząc wzrok z jego rozświetlonej humorem twarzy do kompozycji, którą razem przeistoczyli w coś zupełnie własnego. Wysunęła jedną dłoń spod jego dłoni, drugą zostawiła nadal z nim splątaną, i musnęła opuszkami płatki magicznej rośliny.
- Sam pykostrąk jest uznawany za symbol przemiany, spojrzenia w przyszłość… Ale nie będę oceniać, co mówi bukiet, skoro nie wybrałeś kwiatów z tą wiedzą - wróciwszy do niego spojrzeniem, zarumieniła się soczyście, bo bała się dopisywać do czułych gestów Jaspera interpretacji niezgodnej z rzeczywistością; bała się zobaczyć w nim więcej, niż powinna, a zarazem tak rozpaczliwie tego chciała. - Mieliśmy sady i szklarnie w Dolinie, zanim jeszcze przyszłam na świat - pokiwała głową, a chociaż wcześniej obiecała sobie, że nie dopuści go do prawdy o sobie samej, chociaż nie zamierzała mówić mu nic o dawnej Leonie, i chociaż nie było to dla niej łatwe, towarzystwo Jaspera dawało jej dziwne poczucie bezpieczeństwa. Wzbudzał zaufanie, manewrując między jej czarnymi myślami, radził sobie z odwróceniem jej uwagi od lęków. - Rośliny mnie uspokajają - przyznała. - Dają poczucie, że jestem czemuś potrzebna... Bo są zbyt wygodne, żeby przeżywać w niedogodnych warunkach - zatuszowała melancholię powodu uśmiechem. Po nim niczemu nie była już tak potrzebna, jak kiedyś. Czy Jasper Prince zdołałby ją zrozumieć?

zt x2