— najedź, by rozwinąć pergamin —
Ma petite rose
Gdyby tylko twe kolce nie kłuły tak boleśnie.
Powiedz mi czy ponownie rozpoczęłaś mącenie mej duszy? Jeszcze niedawno zasługiwałem na milczenie, teraz znowu mam okazałaś łaskę? Prosisz o wiele, a oferujesz tylko kolejne niespokojne myśli. Powątpiewam również w samotność twych spacerów, mon cheri, liczni adoratorzy zawsze padali do Twych stóp.
Paryż o tej porze roku traci wszelkie uroki, proszę nie łącz tego z moją osobą. Wielokrotnie wspominałem, że w marcowe zimowe wieczory Côte d'Azur oferują najlepszą wersję Francji. Ciepłą, pozbawioną paryskiego pośpiechu i blichtru, który potrafił zatruć wszelkie przyjemności. Południe jest inne, nawet my w czasie odwiedzin pozostawaliśmy wtedy bardziej zgodni.
Pragniesz mych spojrzeń? Tęsknoty odbitej w mych niebieskich tęczówkach. Trudno będzie Ci dostrzec, zawsze spoglądasz w górą, tam gdzie siedzą Ci znacznie ważniejsi. Słusznie, pamiętaj jednak, że jak Ci wysoko spoglądają na nas, tych, którzy pragną ich miejsc.
Twój pobratymca
Nathaniel
