Salon jubilerski "Starlight Dust" M. Macmillan

[Mistrz Gry]

Salon jubilerski "Starlight Dust" M. Macmillan

Elegancki sklep, wybijający się nawet spośród pobliskich eleganckich kamieniczek i to nie tylko przez nazwisko Macmillan widniejące nad wejściem. Szeroki parter umożliwił rozłożenie pomieszczeń po parterze, co znacznie ułatwia właścicielce poruszania się po wnętrzu. Zewnętrze zostało pokryte bardzo subtelną warstwą masy perłowej która sprawia, że sklep przyciąga uwagę spośród innych znajdujących się w okolicy. Po wejściu można rozejrzeć się po białym, subtelnie urządzonym holu w którym znajdują się portrety słynnych osób które miały okazję nosić stworzone przez Macmillanów biżuterie.  Gabinet i warsztat znajdują się na zapleczu, wraz z sejfem w którym na noc zamykane są ważne dokumenty i najcenniejsze rzeczy.

[Mellita Macmillan]

02.03.1962

---

Cieszyła się na odwiedziny nestorki, chociaż radość podszyta była również odrobiną stresu. Podobnie jak jej córka, Arianne Greengrass nie faworyzowała swoich potomków, a chociaż odnosiła się do nich z miłością i ciepłem, nie powstrzymywała się przed stawianiem im wymagań, zwłaszcza jeżeli mowa była o fachu w którym się zajmowali. Kiedy więc babka Greengrass napisała do niej list z informacją o spotkaniu w jej warsztacie w celu zamówienia wykonania dla niej prezentu na ślub jednego z wnuków, Mellita musiała stanąć na wysokości zadania.
Po pierwsze i najważniejsze, zleciła uprzątnięcie samego sklepu i warsztatu. I tak był utrzymywany w porządku, ale dla tak ważnego klienta wypadało przygotować się dokładniej. Dodatkowo zakupiła odpowiedni rodzaj herbaty – dbanie o klienta oznaczało również zaprezentowanie znajomości jego gustów, nie ważne, czy było się spokrewnionym czy nie. Nawet jeżeli było to jawne oszustwo, grało pod bardzo znany schemat którym nie jeden biznes się posługiwał. Ostatnim punktem było dokładne dowiedzenie się, który kuzyn brał ślub. I to nie było problemem, głównie dlatego, że w rodzinach krwi błękitnej wydarzenia tego rodzaju były sprawami niemal publicznymi, wystarczyło więc wyłuskać zaproszenie które sama również otrzymała i wysłać kilka dyskretnych sów z pytaniami o preferencje, uczulenia i potencjalne problemy.
- Powinnaś nieco ocieplić wnętrze. Tutaj niemal jak w marmurowym grobowcu. – Starsza czarownica, opatulona w elegancką pelerynę, kierowała się obok Mellitii kiedy ta ujęła jej rękę, kierując je razem do pokoju w którym zazwyczaj prezentowali biżuterię.
- Nie zgodzę się uprzejmie, szanowna pani. – Uśmiechnęła się lekko, widząc że babcia zawsze doceniała maniery, nawet (a może zwłaszcza) te nad wyraz skostniałe. – Piękno klejnotów najlepiej eksponować w neutralnym pomieszczeniu. Piękno i głębia kamieni szlachetnych łatwo znika w przesyconym kolorami pomieszczeniu.
- Jak zawsze, gotowa z argumentem. – Kąciki ust Arianne uniosły się lekko, zaraz jednak wzrokiem zmroziła pracownika który na tacy niósł herbatę, tak jakby ten robił to niewystarczająco szybko. Albo elegancko. Albo jedno i drugie. Zaraz jednak uwaga przesunęła się na projekty, które młoda Macmillan aktualnie wykładała na stół, przy każdym technicznym rysunku kładąc również próbkę metalu który planowała wykorzystać jak i mniejsze odłamki kamieni dla prezentacji w komplecie.
- Wspomniałaś, że panna Prewett dołącza do rodziny Greengrassów. Postanowiłam więc ująć piękno natury w naszyjniku który ma być prezentem – wskazała na kształt projektów które opierały się na liściach, od najbardziej subtelnych dwóch metalowych gałązek schodzących się ze sobą, aż po większe sztuki, które wkradały w swój wzór delikatne zagięcia kwiatów.
- Bez złota? – Starsza z czarownic zmarszczyła brwi, przesuwając wzrokiem pomiędzy różnymi rodzajami próbek które wyłożone na stół i podsunięte pod źródło światła, nie widząc nigdzie w propozycjach złotego przebłysku.
- Owszem. Narzeczona pana młodego nie reaguje najlepiej na złoto. Przywitanie nowej panny krwi błękitnej wysypką w prezencie nie wybrzmiewa najlepiej. – Uśmiech niemal nie schodził z twarzy Meli, bo czuła że mimo prób ze strony babki nie będzie łatwo aby ta zbiła ją z pantałyku.
- W takim razie zobaczmy dokładnie, jakie kamienie możemy wykorzystać do tego projektu – pani Greengreass mrugnęła, przysuwając bliżej siebie i marszcząc brwi, ostatecznie kiwając głową i papier na powrót przesuwając w stronę wnuczki.
Po dwóch godzinach wybierania wszystkich konkretnych kamieni szlachetnych które miały znaleźć się w prezencie, odpowiednim dobraniu metalu którym miało okazać się srebro, ustaleniu dokładnych kątów rysunku i zadecydowaniu, który z podanych projektów najlepiej będzie się prezentować na szyi wybranki kuzyna, oczy Melliti niemal kleiły się do snu, wiedziała jednak, że pożegnanie babki to był dopiero początek jej pracy. Sam projekt wstępnie skonsultowała z bardziej doświadczonym jubilerem, wysłała jednak sowę z prośbą o spotkanie i omówienie wszystkich zmian. Nic nie mogło zostać pozostawione przypadkowi i nawet drobne poprawki wymagały upewnienia się, tak aby nic potem się nie zepsuło, nie pękło i nie zarysowało powierzchni kamieni. W najgorszym wypadku, mogło doprowadzić do ukruszenia jakiegoś klejnotu, a na to zdecydowanie nie mogła sobie pozwolić. 
Kolejnym działaniem było upewnienie się, czy posiadają wystarczająco duży zapas tej konkretnej próby srebra i czy zapas nie posiada żadnych przebarwień oraz niedoskonałości które mogłyby również wpłynąć na jakość przedmiotu, dlatego najlepiej było sprawdzić wszystko przed rozpoczęciem prac. Ostatnim etapem, poza oczywistym przygotowaniem przestrzeni warsztatowej i zabraniu się do pracy, było magiczne oczyszczenie kamieni magią, tak aby żadne istniejące zabrudzenie nie wkradło się do gotowego dzieła.
Wieczór skończyła zapisując dokładnie wszystko, aby nie działać potem bez żadnego przygotowania, dopiero wtedy pozwalając sobie nie tylko na chwilę przerwy ale i na zakończenie dnia, kiedy słońce powoli chowało się za horyzontem. Po ostatecznym zaakceptowaniu procesu, jutro mogła usiąść i zająć się tworzeniem, tak aby potem państwo młodzi mogli cieszyć się z nowego prezentu. Podobno perfekcja była abstrakcyjnym konceptem, ale Mellita twierdziła że to właśnie Macmillanowie ją osiągnęli. Ze spokojem mogła zamknąć warsztat na dzień i przenieść się do domowego zacisza.

zt