Sypialnia Oriany

[Mistrz Gry]

Sypialnia Oriany

Jedno z niewielu pomieszczeń, o które naprawdę w domostwie zadbano. Matka Oriany, mimo wyprowadzki córki na studia, dbała o czystość pomieszczenia i jego ład, zaś przed narodzinami i w trakcie edukacji córki, pokój jako jeden z niewielu był odrestaurowany, aby zapewnić dziewczynie jakość bytu. Pojedyncze obrazy są wspomnieniami dawnego majątku, książki zakrywające liczne regały to zbiór panny Medici, a duże łoże na środku daje ukojenie nie tylko im, ale i rzadko przybywającym gościom, którzy pod nieobecność panny Medici mogą tam nocować. Przy oknie, poza biurkiem, znajduje się też maleńka toaletka a obok niej przejście do wnęki, która niegdyś robiła za dziewczęcą garderobę, a teraz jest składzikiem.

[Francesca Goldsmith]

29 marca 1962 roku

Déjà vu

Jakby widziała gdzieś już tą scenę, odgrywała już tą rolę. Przez mgłę, w oddali, lecz zarazem namacalnie blisko. Była w dwóch miejscach na raz – w Salisbury i w Londynie. Fizycznie ciałem znajdywała się w pokoju Oriany, ze wszystkimi wspomnieniami dzieciństwa krukonki. Ciepłym i zadbanym, zupełnie nie przypominającym ruin, które widziała, gdy zwiedziała rezydencje w czasie szkolnych wakacji. Zamykała oczy i to jej salon, jak pejzaż prezentował otoczenie. Z licznymi książkami, świecami i roślinami oraz głośnym, miejskim życiem za oknem. Otwiera oczy, Oriana z pewną nostalgią patrzy przez okno. W ręce trzyma kieliszek wina, czerwonego i z wyczuwalnym doznaniem taniny. Przypatruje się jej, dostojnej damie mieszkającej na zgliszczach dawnej wielkości. Kotara rzęs opada: hebanowe oczy, a w nich pewność i trwałość postanowienia, może czasem wkradał się niepostrzeżenie żal, lecz szybko stalowość decyzji zajmuje jego miejsce.
Odwraca wzrok, ponowne znajduje się w Salisbury. Poszukuje w swej jaźni odpowiednich słów, przełamania milczenia, lecz wszystkie zdają się nie pasować. Zbyt ostre, kłopotliwe, za słodkie – nieodpowiednie. Przełyka ślinę, już prawie głoski opuszczają jej krtań. Patrzy na swój kieliszek, prawie pusty i niepociesznie poświadczający o jej zakłopotaniu. Niech zaczną od początku, tam winny szukać odpowiedzi.
– To jak długo znacie się z Lestrange? – nigdy nie słyszała, aby Oriana o nim wspominała. Zapamiętałaby, on potrafił wydłutować się szlakiem w jej pamięci. Była wyczulona na jego zachowanie i gesty, cień, w którym skrywał swój wzrok. Gdyby tylko Medici raz odnotowała jego istnienie, zwróciłoby to jej uwagę. Personifikacji szefa nieprzejednanego, błękitnokrwistego pana, który tęsknił za swym lordostwem. Może wtedy już by zapytała: jak, gdzie, kiedy? Ze wszystkich mężczyzn tego kraju akurat ten, który był dla niej uosobieniem przeszkody, którą musiała pokonać, by w tym świecie istnieć.
Była to nowa relacja? Niedawny zew uczucia, który pogonił ich przed ślubny kobierzec? Długa i skryta czułość, o której nie miała pojęcia? A może było to stricte polityczne narzeczeństwo, obraz świata, którego nie rozumiała i nigdy nie miała dostępu?
– Kiedy się oświadczył ? – kolejne z dławiących ją pytań, choć może o mniejszej istotności. Czy było to ważne czy data była tegoroczna czy może nawet sięgająca ubiegłorocznego okresu? Chciała jednak ją usłyszeć, jej historie, która doprowadziła ich do tego momentu. To była najważniejsze, to był przecież jej moment, który zdefiniuje jej przyszłość. Była w tym scenariuszu najważniejsza, ona było tylko widzem.  – Uklęknął chociaż?
Wprowadza żart, sama się z niego śmieje. Miała nadzieje jednak, że się postarał. Pomimo wieku powinien przyłożyć się do tego aktu, będą o nim mówić latami. W pracy zawsze był niezwykle profesjonalny, prócz tych krótkich chwil, gdy maska opadała i pewne prawdziwe zdegustowanie jej istnieniem wydobywało się spod jarzma profesjonalizmu. Znała go tylko z tej strony, głośnego obserwatora i sędziego jej działań. Oriana znała innego człowieka, a może nawet gorzej – tego samego i takiego go chciała.

[Oriana Medici]

Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, nieustannie doświadczała poczucia, że nikt jej nie rozumie. Nikt nie pojmował zawiłości tego kim była, po jakich stopniach musiała przejść i jak trudne było zrozumienie miejsca w społeczeństwie, w którym z każdej strony są oczekiwania, ale nigdzie niemalże nie ma pomocy. Domowe ognisko przypominało o trudach historii: tej kłamliwej, i tej prawdziwej, w której śmierć zacisnęła swoje łapska na życiach setek, w tym na tych, którzy tworzyli jej wersję kolebki jestestwa. Ród Medyceuszy, tych historycznych, istniał tyle lat w mugolskich historiach; czarodzieje, dzięki potędze, przetrwali dużo dłużej i teraz, w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym drugim, obumierali wraz z kobietą, która nosiła miano dziedziczki i miała zostać żoną, przybierając nazwisko znacznie silniejszego rodu.
O tym, że dziedziczyć po niej będą dzieci kuzynów, wiedziała od dawna. Postanowiła to wraz z pierwszym zauroczeniem, wraz ze zrozumieniem powagi sytuacji, gdy mimo setek słów, jej ojciec obstawiał przy dokumencie, w którym Oriana przejmuje wszystko, co z dziedzictwa Medicich zostało. Gorzkie łzy spłynęły wtedy wraz ze wściekłością; nie chciała tego, broniła się rękami i nogami przed niesioną odpowiedzialnością, ale na szesnastoletni umysł łatwo było wpłynąć. Przyjęła ten sztandar, przyjęła ten krzyż, który winna nieść całe swoje życie w uniżeniu wobec zmiany tradycji dla niej, dla kobiety.  Nawet jeśli odbierało jej to mowę.
Sączyła wino z poczuciem obowiązku. Sączyła wino załamana poczuciem, że ją rani i tak bardzo tego nie chciała, ale tak bardzo powinna sobie na to pozwolić. Na swoje dobro, bądź co bądź, bo choć Fran mogła widzieć w tym poczucie zdrady, to zdrada byłaby wtedy, gdyby nie chciała połączyć i zaakceptować dobra obu światów. Ale ona nie chciała jej krzywdy, nie chciała jej cierpienia; ani wtedy, gdy krytykowała Manon za jej zachowanie i mimo ich przyjaźni od dzieciństwa, opowiadała się po stronie Francesci; ani teraz, gdy mówiła Atticusowi otwarcie o tym, że Goldsmith jest jej przyjaciółką. To, co działo się w murach Ministerstwa było poza jej kontrolą, poza tym, na co miała wpływ — prawda była taka, że na Atticusa Lestrange'a nikt nie miał wpływu i chociaż kubeł zimnej głowy spłynął po jego głowie wraz z listem od głowy rodu, to on nigdy z niej nie rezygnował i zawsze, cholernie i uparcie, trzymał się tego, co postanowił. Jego zdanie zawsze było ostatnim, a ona — w dziwnym poczuciu, że tak winno być, że on po prostu tę rację ma — akceptowała to bez poczucia żalu, wiedząc, że zawsze mogłaby sprawić, by jej zdanie było jego zdaniem.
Ciężko przez gardło przechodziło określenie kocham, niekiedy było zbyt małe, kiedy indziej zbyt górnolotne, a jeszcze w innym momencie — zbędne. Nie potrzebowała wielkich słów, starczył podryg serca i tęsknota, która zradzała się od nowa, kiedy tępe spojrzenie wędrowało po pustej ścianie pokoju. Ale słowa Fran wymagały odpowiedzi; była jej to winna w przemilczeniu tylu lat.
— Nie przesłuchuj mnie, Fran... — zaczęła, aby odwrócić się do kobiety i usiąść na parapecie, przy tym sięgając po łyk wina na odwagę.
— Pamiętasz, gdy te trzy lata temu bałam się, że zaszłam w ciążę i mówiłam ci, że to najgorszy moment na to?
Nie musiała więcej mówić. Kręciła, mąciła i unikała spotkań. Nie mówiła o tym, że zawczasu przygotowała sobie Rue; milczała, że ich po prostu poniosło, a krążące w żyłach wino odebrało rozsądek. Nie mówiła, że znali się dłużej o kilka miesięcy, że dyskutowali o polityce, wspólnych poglądach a jej matka, gdy przedstawiała Orianie Atticusa, uśmiechała się perliście, by zniknąć momentalnie za murami uniwersyteckiej auli. Ale mówiła o przyjemności, o inteligencji, o tym, że świetnie ją rozumiał. I nikt nigdy nie traktował jej tak czule, nikt nie sprawił, że czuła się zaopiekowana, kiedy położyła głowę na unoszącej się w pośpiechu klatce. Wspomnienia chwili przyjemności, jednorazowego seksu, o którym nie mogła mówić głośno nikomu, nawet jej, aby nie zszargać opinii ani jego, ani swojej.
— Na początku po prostu... dogadywaliśmy się. Moja matka nas poznała, spotkaliśmy się na kawę i rozmawialiśmy... ale potem. Potem były dwa lata świetnego seksu, tajemnicy i zrozumienia. Próbowałam to skończyć, wielokrotnie, bo taka relacja nie miała przyszłości... ale nie potrafiłam, Fran, ilekroć chciałam dać sobie spokój, ile razy sypiałam z kimś innym i liczyłam, że go pokocham, po prostu... nie chciałam.
Ukróciliby ją o głowę. Niegodna, skażona, prymitywna. Gdyby ich romans wyszedł przed laty, byłaby kobietą zgorszoną. Nie tylko dlatego, że była rozwiązłą panną, ale i dlatego, że uwiodła starszego, bogatego mężczyznę. Taniec nad przepaścią — pociągający, piękny, ale obarczony ryzykiem, którego ciężar spoczywał zawsze na barkach i tak obarczonych trudnościami. W jego oczach istniała obietnica świata, której tyle kobiet pragnęło, do którego nie miała prawa wstępu, świata pełnego marmurowych sal i pozłacanych korytarzy. Dopóki widmo bycia razem było nierealnym, istną fatamorganą, było jej prościej. Wtedy ten dreszcz napięcia, twarz przylegająca do chłodnej ściany. Ręka zaciskająca się na ustach, niewinny uśmiech do sąsiadki, która z pogardą spoglądała na nią siedzącą na tarasie. Ale potem on orzekł to, czego ona nie potrafiła pojąć. Jak? Dlaczego?
— Niedawno, dwa tygodnie temu — w przybliżeniu, ale kolejne pytanie, z rozbawieniem, na które ona też sobie pozwoliła, z nonszalancją biorąc łyk wina i wykrzywiając usta w sztywnym uśmiechu i krótkim westchnięciu — Nie, nie klęknął, ale tej nocy przerżnął mnie tyle razy, że już nie potrzebowałam nic więcej.
I mogłaby się zatrzymać, mogłaby powiedzieć coś więcej, ale miast tego zaczęła krążyć po pokoju, kiwając kieliszkiem w sobie tylko znany rytm. Wino otaczało szklistą strukturę, rysowało zarys na ściankach i wprowadzane w ruch, przypominało kolejność napływających myśli. Musiała to z siebie wyrzucić.
— Jego rodzina musi się zgodzić, właściwie to głowa rodu i starszyzna... wiesz, muszę pokazać, że jestem godna — zaczęła, nagle przystając na środku. Bose stopy przyjęły chłód podłogi, koszulka nocna zawiesiła się na kobiecym ciele, podkreślając absolutne zaufanie wobec wieloletniej współlokatorki w dormitorium, która chyba jako pierwsza widziała jej nagi biust, szukając wpitego kleszcza i jako pierwsza trzymała jej włosy, gdy miodowa whisky na pusty żołądek była niezbyt dobrym pomysłem.
— Kurwa, Fran, mogłabym darzyć go uczuciem bez tego. Akceptować, że zawsze będę kurwą na boku, do której wraca, gdy wielka żona z wielkiego, sławnego rodu będzie sobie popijać herbatki w ich napompowanej rezydencji. Ale Franiu, on chce mnie, a ja... ja mogę mieć go, mogę mieć bezpieczeństwo, mogę mieć gwarant tego, że będę szczęśliwa i dzieci, których ode mnie wymagają, będą miały dostatnie życie. Tak czy owak, muszę być czyjąś żoną, mój ojciec gadał o tym, odkąd poszłam na studia i... jeśli mogę, to nie chcę być żoną nikogo innego, niż jego. Bo nawet, jakbym była z tym całym Zabinim, który prosił mojego ojca o zgodę, to nie miałabym gwarantu, że będę mogła być naukowcem... Atticus mi tego nie odbierze, nie odbierze mi całego sensu mojego życia.
Wypowiedziała na jednym tchu, odstawiając wino na stolik nocny, by położyć się obok niej, na plecach, podnosząc do góry ręce.
— Jak kraść to miliony, jak brać ślub to bogato.

[Francesca Goldsmith]

Odnajdywała dla niej zrozumienie.
Choć pochodziły z różnych środowisk, które wpływały na podejmowane przez nie decyzje i tłoczące się w ich umysłach analizy przyczonowo-skutkowego. Czasem przysłuchiwała się jej opowieścią o rodzie wielkim, lecz upadłym i o wymaganiach, które winna spełnić. Ciągłe litanie o zamążpójściu, odrodzeniu rodziny i odrestaurowaniu ich pozycji. Byciu dobrą córką, doskonałym posłuszeństwem i wiernością ideom rodu. Była Medici, dziedziczką swego nazwiska, które było zarówno klatką bez złota oraz prestiżem przynależności.
Oriana została wychowana na damę, która miała ich prowadzić. Francesca była jedyną córką wojskowego i ulepiono z niej żołnierza. Może nieświadomie, może wręcz przez przypadek w momencie, gdy ojciec zabierał ją na polowania i wprowadził w niej militarne usposobienie. Nie bała się przemocy, wykorzystana w odpowiedni sposób przynosiła wysoce korzystne rezultaty. Nie przypadkowa, nie chaotyczna rzeź, która wprowadza tylko ból i terror, lecz wysoce sprecyzowane ukazanie własnej siły i zdobycie argumentów nie do obalenia. Alianci nie wygrywaliby wojny, gdyby głaskali Niemców po głowie. Choć niektóre metody użyte pozbawione były wszelkiej finezji i były tylko brudną, zbrodniczą siłą.
Pomimo różnic, które płynęły w ich krwi, potrafiła częściowo zrozumieć to pragnienia odnalezienia szczęścia i bezpieczeństwa. Było to jakże ludzkie, ta potrzeba wręcz fundamentalna dla człowieczego współżycia społecznego. Nie była jej również winna opowieści o Atticusie Lestrange, personie zbudowanej z mitów i brutalnej rzeczywistości jednocześnie. Była Oriana i kawałek jej istnienia, który pozostawał zamknięty przed wścibskimi uwagi społeczeństwa. Miała dowiedzieć się tyle, ile życzyła sobie Medici i nawet nie chciała więcej.
Trzy lata, zdawało się całą wiecznością. Mniej więcej kiedy zaginęła Leonie, może trochę później. W ciągu tych ponad tysiąca dni musiała zdążyć go poznać, doświadczyć piękniejszego i lepszego obrazu niż wizja Francesci dotycząca urzędniczego przedstawiciela. Pamiętała tamto spotkanie, przerażenie, które kryło się w ciemnych tęczówkach. Strach przewijał się w wypowiedzi, ściskał gardło.

Są pewne metody, Oriano. Przecież wiesz

Czarodzieje byli nadal tacy anachroniczni w swych działaniach, potrafili usunąć, ale nie zapobiegali. Pomimo chorób wenerycznych, które rozchodziły się znanymi drogami, nie poświęcili się znalezieniu rozwiązania. Może to nadal ten wstyd trzymał ich w swych garściach? Mugole zaczynali głośno dyskutować o seksualnych rozterkach, czarodzieje nadal milczeli.
– On albo nikt? – podsumowała, gdy w końcu głoski zdołały przebić się przez zabezpieczenia chrząstek krtaniowych. Skrzywiła się lekko słysząc o zapoznaniu przez matkę, lecz szybko ujarzmiła swe własne odczucia i skryła je pod maską. Rodzicielka zapoznające młodą dziewczynę z wpływowym wdowcem, była w tym pewna perfidność wprowadzająca zakłopotanie w aurorskim umyśle. Ileż razy usłyszała podobne historie, gdy ostatecznie to zbrodnia odnajdywała swe miejsce w domu. Oriana mogła mieć prawie każdego mężczyznę, na ile ona go sama wybrała, a na ile była to decyzja jej matki? Nie podzieli się z nią tym, tymi krnąbrnymi wnioskami, które przyniosą tylko zgrzyt niezrozumienia. Zdecydowała się na dolewkę wina, które miała przez chwile zabrać jej myśli z tych spornych terenów. Uciszyć, zagiąć i sprawić, że nigdy nie opuszczą jej ust. Może powinny?

Nie, Francesca, opanuj się.

Prychnęła słysząc jej słowa, przewrócenie oczami nastąpiło zaraz po tym. Doceniała szczerość, lecz Medici najpierw nie szerzyła wieści o ich znajomości, a teraz zdradzała za dużo. Była to jednak dobra taktyka odwracająca uwagę, przez pewien czas to rozbawienie przejęło dowodzenia. Śledziła wzrokiem pochód Oriany, śledząc jej historie i zawirowania, jak wierny słuchacz oddany oratorowi. Godna niego czy jego nazwiska? W tamtym świecie trudno było o jednoznaczne rozłączenie tych dwóch kwestii.
– Jak się masz tą godnością wykazać? Posłuszeństwem? – w spokojnych tonie skryte była presja negatywnej opinii, która napierała i pragnęła się uzewnętrznić. Oriana była młoda, piękna i ze wspaniale zapowiadającą się karierą. Posiadała czystą krew, co zapewne było jej strategicznie najważniejszym atrybutem, nawet zapomniana wielkość nazwiska była warta uwagi. Czego więcej mogli od niej wymagać? – Mugolska rodzina królewska czasem nazywana jest firmą, gdyż funkcjonuje jak instytucja, a nie jak konglomerat krewnych. Gdy ktoś próbuje się sprzeciwić, zostaje usunięty. Elżbieta nie znosi sprzeciwu.
Wszyscy muszą klękać, nie ma wyjątków. Tego samego będą wymagać od Oriany i mimo, że prawi ona opowieści o dobrobycie i niezależności naukowej, którą będzie miała przy jego boku, Francesca nie była pewna czy wiedziała jak wygląda ten świat od środka. Złota klatka, która zapewni jej bezpieczeństwo i dostatek, prozę jedwabnego życia. Nadal była to klatka, w której ostateczne zdanie będzie miał głowa rodu i ona się będzie musiała mu podporządkować. Medici próbowała sprzedać jej najlepszą wersje zdarzeń, pełną miłości i zdroworozsądkowego podejścia. Gdy tak naprawdę była ona więźniem lat edukacji, który zmusił ją do wierzenia, że musi się poddać decyzji ojca i wyjść za mąż wedle jego uznania. Cóż groziło jej, gdyby się sprzeciwiła? Wydziedziczenie i utrata marnej ojcowizny rodu? Posiadała dobrze płatną pracę, która pozwalała jej na funkcjonowanie na odpowiednim poziomie. Upokorzenie? Utrata więzów z rodziną? Tak, to ostatnie byłoby najbardziej bolesne. Oriana nie była jedyna, większość jej znajomych z dobrych rodów zdawało się przekonana, że posiadała na sobie kajdany i nie miała możliwości pójścia inną ścieżką. Była to wyuczona bezradność, którą wprowadzili im we jaźń od dzieciństwa – w ten sposób ich kontrolowali.
Wtedy przybywa on, wybawca z dobrym sercem i łagodnym spojrzeniem – przedstawiony przez jej matkę. Ona go jednak kocha i to zmienia wszystko, nabiera sensu i może w pewien sposób miłość była najtrwalszą ze klatek. Myśli o Atticusie i pamięta o jego odrazie na jej widok, podejrzanej śmierci małżonki i wiecznej uwadze, uszczypliwości schowanej wśród profesjonalizmu. Kładzie się obok nie, pozwalając, by ich ramiona się stykały.
– Rozumiem, wiesz? Kochasz go i zasługujesz na bycie jego żoną, tą która stoi u jego boku. Zdaje się to pod wieloma względami najlepszym rozwiązaniem – naprawdę to zauważa, rozumie jej argumentacje, która wynika zarówno z wychowania, jak i pragnienia serca. Chwyta Orianę za dłoń, ściskając delikatnie. – Po prostu się martwię. Poznałaś go lepiej, ale naprawdę potrafi być … Eh, ciężki. Wiem, że nie pała do mnie sympatią i obydwie wiemy dlaczego. Zawsze się przygląda, jakby czekał aż popełnię błąd, aby się mnie pozbyć. Życie zawodowe to zupełnie inna sprawa, lecz powoduje, że podkreśla jego pewne przywary.
Jej skarga była krótka, właściwie postawiona dla formalności i spodziewała się, że nigdy więcej nie poruszona. To jak traktował ją w pracy miało najmniejsze znaczenie. Nieistotne, nie powinna tego nawet poruszać. Medici musiała doskonale zdawać sobie sprawę z jego poglądów i akceptować go w całości, kochać takiego jakim był. Ścisnęła mocniej jej dłoń.
– Powiedz, że dobrze Cię traktuje – poprosiła ją, nie spuszczając z niej wzroku. To było najważniejsze, nieprawdaż? Nic innego się nie liczyło, ona mogła odejść w zapomnienie, ale Oriana będzie w nowej klatce.