Serpens > Organizacja > Akta postaci > Zaakceptowane > Czarodzieje > Oriana Medici

Twój przeglądarka ma wyłączoną obsługę JavaScript. Aby korzystać z wszystkich funkcji tej strony, musisz włączyć JavaScript.

Oriana Medici

Dusza

Personalia rodziców

Mattia i Claire z domu Halsted

Aspiracje

Odkrycie genezy chorób genetycznych, udowodnienie autorskiej koncepcji wpływu magii na genetykę.

Amortencja

Zapach atramentu, tanich męskich perfum z podnutami czarnego pieprzu, zapach dymu papierosowego.

Różdżka

Sztywna, 9 cali, kieł zouwu w sosnie.

Hobby, pasje

Wpływ magii na choroby genetyczne, akuszerka, literatura dystopijna i faktu, taniec współczesny.

Bogin

Ona, ubrana w ubrudzony fartuch kuchenny, z dzieckiem na rękach, widocznie zmęczona.

Umysł

Data urodzenia

20.08.1937

Miejsce urodzenia

Posiadłość rodzinna w Salisbury, Wiltshire

Miejsce zamieszkania

Londyn

Język ojczysty

angielski

Genetyka

Czarownica

Ukończona szkoła

Hogwart, Ravenclaw

Zawód

magimedyczka specjalizująca się z chorobach genetycznych, aspirująca naukowczyni i pracownica Munga

Czystość krwi

Czysta

Status majątkowy

Stabilna sakiewka

Ciało

163

Wiek

Wzrost

Waga

Ciemno-brązowe

Hebanowy

Kolor oczu

Kolor włosów

Budowa ciała

Z natury szczupła z tendencją do chudnięcia. Brak silniej zarysowanych mięśni. Alabastrowa skóra często nabiera zasinień spowodowanych zmęczeniem, co potęguje odbiór sylwetki jako chudej, niekiedy wręcz wysuszonej.

Znaki szczególne

Pomalowane na czerwono usta i paznokcie, dłonie zaś pokryte najróżniejszymi pierścionkami. Przy prawym kąciku ust ma małą bliznę o okrągłym kształcie.

Preferowany ubiór

Wygodne stroje, często spódnice i koszule bądź golfy, niekiedy bardzo luźne, cygaretkowate spodnie. Na ramiona zwykle narzuca czarny, skórzany płaszcz lub zimą futro, sprowadzone przez jej ojca z Rosji.

Zajęty wizerunek

Irina Alexandovna Vishnevskaya

Dziewicza strona, biała. Pierwsza skalana i odrzucona. Wszystkie te marzenia, obietnice: czekanie, aż będę mogła znowu pisać, a potem bolesny, sfuszerowany gwałt na pierwszej kartce.

Szłam ku nauce tak, jak wędrowiec idzie ku światłu — z drżeniem serca, ale i z głodem w duszy [...] była dla mnie pięknem czystym, pięknem surowszym niż sztuka, bo wywiedzionym z samego rdzenia istnienia. I kiedy w nią wnikałam, wiedziałam, że oto znalazłam swoją ścieżkę ku wolności.

1937 - dzieciństwo; pierwszy płacz, pierwszy krzyk, pierwszy objaw magii

Patrzyłam na świat i widziałam, jak jego koła toczyły się nie z ciepła i miłości, lecz z ciężaru złota i z cienia władzy. Pieniądz był jak rzeka, której nurt porywał tłumy, a władza była wiatrem, co zginał nawet natwardsze filary moralności

Zawsze przy zwyciężacach. Wygodne usytuowanie rodzinnych koneksji to klucz do sukcesu. Pierwszy też mój osobisty sukces, który osiągnęłam, chociaż nie przyłożyłam do tego ani odrobiny pracy. Drugim wyznacznikiem sukcesu jest uroda, trzecim łut szczęścia. Wydawałoby się, że udało mi się uzyskać wszystko we wręcz podręcznikowym wzorze na karierę, ale ścieżka usłana na kościach umarłych nadaje mojej historii tak dużej dozy niesmaku, że wolę skupiać się na wielopokoleniowej, ciężkiej pracy.

Mattia, mój ojciec, był jednym z dwóch synów mojego dziadka — najstarszym, dziedzicem brytyjskiego odłamu Medici, którzy wyemigrowali do Anglii w osiemnastym wieku i osiedlili się w mieście, w którym do teraz mam rodzinny dom. Nie był dobrym ojcem, rzekłabym, że wręcz absurdalnie słabym i na siłę pokazującym swoją nieporadność w kontaktach z dziecięcą formą mojej osoby, ale nie winiłam go za to. Był dobry w interesy; sprowadzał dobra luksusowe w najróżniejszych zakątków świata na specjalnie życzenia co bogatszych tego państwa, a to doprowadziło go do wzbogacenia się w całkiem szybkim czasie. W takcie interesów poznał też rodzinę od strony mojej matki, pochodzących z Chicago Halsted'ów.

Kiedy Claire dostała się na Evershire College, gdzie miała studiować Ars Mirabili, dostała od rodziców kontakt i poprosiła o pomoc nikogo innego, jak mojego ojca — a jej przyszłego męża. Piętnaście lat starszego, z ułożonym życiem w Anglii i niezwykle obrotnego, na tyle, byśmy obie do dzisiaj nosiły sprowadzane z Azji perły i Egipskie szafiry. Nigdy nie pytałam, dlaczego prawie czterdziestoletni kawaler był dla niej materiałem na męża, bo sama obserwacja pokazała mi wyjątkowo dokładnie, że rola męża ma głównie przynosić bezpieczeństwo finansowe i stabilność. Mattia nie był najlepszy w tym drugim, gdy ściany burzyły się w akopaniamencie przekleństw, ale zdecydowanie mogła polegać na jego zaradności.

Los mi sprzyjał, mogłabym zakpić — łut szczęścia doprowadził do tego, że spora część męskich przedstawicieli mojej rodziny zmarła, walcząc w imieniu Grindelwalda, a w mojej gałęzi rodziny obu chłopców, moich braci, zmarło przed drugim rokiem życia z powodu chorób genetycznych. Dopiero po 15 latach od śmierci Cassiusa urodziłam się ja, a mój ojciec, upatrując we mnie zdrowie i siłę, uznał mnie za swoją dziedziczkę, nie spodziewając się, aby doczekał się kolejnego dziecka, kiedy mama urodziła mnie wiele lat po czterdziestce, a sam zbliżał się do sześćdziesiątki. Nawet teraz, spisując tę historię, napawam się pięknem topoli rozsadzonych wokół tarasu domu, w którym chciał, abym kiedyś sprawowała pieczę nad rodziną Medici, choć mi ta rola nie odpowiadała i nie odpowiada do teraz. Nie miałam parcia na nic takiego od najmłodszych lat; starczy, żę uczyłam się języków i etykiety, której wymagano w mojej rodzinie. Najbardziej skupiałam uwagę wokół zawiłości ludzkiego ciała, pozwalając nauce wciągnąć mnie doszczętnie i pożreć żywcem, aby ani jeden fragment mojego umysłu nie zabłądzić od powoli kiełkującej w dziecięcym umyśle wizji. O zostaniu uzdrowicielem powiedziałam po raz pierwszy tuż przed rozpoczęciem szkoły, a słowa te urosły do rangi mantry, która nieustannie popychała mnie do spełnienia marzeń.

Dzieciństwo miałam szczęśliwe. Pełne akompaniamentu rozmów, spotkań i klasy inteligenckiej Anglii, której obserwacja wnosiła wiedzę o zawiłościach ludzkich relacji. Matka, mimo pracy na Evershire, potrafiła poświęcać mi czas, skrajając dziecięcy umysł w docenieniu piękna sztuki. Czasami zabierała mnie na zajęcia z magii iluzji, stosując dziecięcą otwartość jako źródło studenckiej inspiracji, a ja pobierałam z tego dozę kreatywności, która zaowocowała wiele lat później. Z ojcem i nianią podróżowałam natomiast do Włoch, kiedy indziej do Austrii, Grecji czy krajów Bliskiego Wschodu. Właśnie w trakcie takiego wyjazdu miałams swój pierwszy objaw magii, niezbyt spektakularny , wręcz nijaki i nikt nie wie do teraz co się wydarzyło, poza tym, że rozlałam na jedną z dam sok z lewitującej szklanki. Niania, pomoc domowa i kochanka ojca — Madeleine — uczyła mnie czytać i pisać, pokazywała zakamarki obcych kultur i tradycji, łagodziła konflikty z ojcem, którego przebywanie z dzieckiem przerastało. Ale byłam z nim wszędzie, obserwując kobiece zachowania pełne niuansów manier i kokieterii. Pragnęłam być jak one, być kobietą podstępną i zdradziecką, odziewającą męskie troski niczym puder na zadartym nosie. W dziecięcym umyśle było to jedynie wykwintnym teatrem, w dorosłości nabrało znaczenia na przetrwaniu i zyskach. Znałam historię rodziny, wiedziałam, że od setek lat istnienia, zawsze przystawali przy wygranych i choć mieli miano fałszywych i zdradzających, to dzięki temu utrzymywali się przy bogactwie. Pałając się sprzedażą i eksportem towarów luksusowych, sama też miałam styczność nie tylko z bogactwem namacalnym, co z dziećmi wysoko urodzonymi, a to miało zyskiwać na przyszłość.

1948 - dom Roweny, choć ambicje godne Salazara

Władza i pieniądze spinały świat jak niewidzialne nici, a piękno było ich zasłoną — delikatną, lecz wystarczająco silną, by zakryć brutalność mechanizmu rządzącego tym światem. I choć buntowała się we mnie dusza idealistki, musiałam przyznać: to one były panami gry, a my – tańczącymi figurami na ich planszy. Chciałam grać, ale nie znałam jeszcze zasad.

Ravenclaw było naturalnym wyborem; kreatywność i pragnienie wiedzy przekuwałam na samolubne, uparte, wyzbyte współpracy z innymi uczniami dążenie do celu. Godziny poświęcałam na naukę, ale zwykle tych przedmiotów, które interesowały mnie najbardziej. Już wtedy, w pierwszych latach szkoły, odkryłam też swoją największą obsesję. Przydługie korytarze Hogwartu stukotem trzewików przypominały mi o samotności, o braku rodzeństwa, o rychłej śmierci dwóch moich braci, wynikającej z chorób genetycznych. Poznałam moje dwie przyjaciółki o krwi błękitnej jak genewskie niebo — obie chore, ale obie też pochodzące z rodów, w których takie przypadki się trafiały. Nie rozumiałam dlaczego, ale wydawało się to naturalne. Dlaczego więc ja byłam zdrowa? Dlaczego choroby pojawiły się w mojej rodzinie?

Mając piętnaście lat, po raz pierwszy określiłam swoją tezę i roboczo nazwałam ją chorobami w czystej krwi. Dopytywałam wśród profesorów Hogwartu, ci jednak nie znali odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, a książki — choć pochłaniałam je w tonach, nie wskazywały na prowadzone na ten temat badania. Zaczęłam dopytywać wśród znajomych, ucząc się pierwszych kroków w zawiłościach ludzkich emocji i manipulacji, aby w fałszywości przyjaźni wyszukiwać drzwi do historii rodziny. Moja koleżanka ze Slytherinu była czystej krwi, cierpiała na Syndrom Gnijącej Syreny i była moim najprostszym, pierwszym materiałem badawczym. Podobnie jak swojej rodzinie, w notatniku spisałam wszystkie wyłapane niuanse jej życia, a w złaknionej kontaktu i przyjaźni dziewczynce znalazłam przykład potwierdzający rodzącą się wizję. Pierwszy raz przekroczyłam granicę smaku, nie miałam już zamiaru się zatrzymać. Nigdy nie miałam być przyjaciółką, każdy był jedynie kolejnym przykładem do analizy; chłodnym, wykalkulowanym, w fałszywej pozie przyjaźni.

1956 - studia, jako sztuka uzdrawiania, fałszerstwa i uwodzenia

Lepiej być ofiarą niż katem. Lepiej iść po ścieżce wydeptanej upadłymi i usypanej z kości zmarłych niż dać się ściągnąć na dno. Zawsze wybiera się to, co się opłaca, a to co zawsze się opłaca, to wybór samego siebie.

Za sukcesem stoją pieniądze, a nimi nie martwiłam się za sprawą ojcowskich koneksji. Miałam wybitne wyniki egzaminów, jeszcze lepszy efekt rozmowy rekrutacyjnej. Przedstawiłam pierwszy raz szerszej publice prowadzone dotychczas badania — głównie opierające się na nastoletnich rozmowach, ale także literaturze, a moje zaangażowanie przyniosło równie silny rezultat, co prozaiczna znajomość nazwiska przez rolę wykładowcy w mojej matce i pieniądze na czesne od ojca. W trakcie studiów nie musiałam martwić się o przetrwanie, budowałam natomiast sieć kontaktów a w maniakalnej wizji odkrycia prawdy, nie powstrzymywałam się przed niczym. Nawet do matczynych uszu docierały informacje o kolejnych profesorach, wokół których owijałam sieć zainteresowania, burząc tym ich rodzinne łady i nabierając opinii fatalnej kobiety, ale szansę na naprawdę dobrego naukowca. Nie przeszkadzało mi to; nie martwiłam się tym, że widzieli we mnie urodę i nazwisko, dopóty pozwalało mi to dążyć do moich własnych celów. Dzięki takim działaniom pobierałam dodatkowe nauki alchemii i uczyłam się uzdrowicielstwa polowego, które mogło mi się przydać w przypadku pracy w Mungu, ale i prywatnej praktyce.

Pięć lat studiów Ars Sanatio poświęciłam na zgłębianie technik uzdrowicielskich i drugie tyle, ślęcząc po nocach w mniejszych lecznicach i poświęcając czas w bibliotece na prowadzeniu badań. We wszystkim co naukowe pomagała mi Helen, wykładowyczni i uzdrowicielka z Munga, która prowadząc nam anatomię i sprawując opiekę nad prosektorium, pozwalała mi uczestniczyć w sekcjach śmierci spowodowanych chorobami genetycznymi. Bardzo rzadko znajdowałam też czas na potańcówki, kiedy indziej musiałam wrócić do rodzinnego domu, aby pojąć podstawową wiedzę o finansach, skoro w przyszłości miałam o nich decydować. Nie wiem do teraz, w jaki sposób mój ojciec widział we mnie regentkę rodziny, skoro planował mnie także wydać za mąż, ale dopóki nie zadawałam o to pytań, dopóty nie wnikał w moje prywatne życie bardziej niż paplając pod nosem w przestarzałym, skórzanym fotelu.

Jednocześnie prowadziłam walkę o władzę, która nauczyła mnie siły woli bardziej niż każdy mężczyzna, którego musiałam wyrzucić za drzwi. Kuzyn, jedyny godny potomek męski w brytyjskiej linii Medici zapragnął odebrać to, co moje. Był głodny władzy, a jego pragnienie tętniło jak krew – szybciej, mocniej, bez wytchnienia, aż do utraty oddechu. Mówił, że świat należał do silnych, i że on sam był stworzony, by unieść ciężar korony, nawet jeśli nie była mu dana. Powoływał się na niegodność mojego istnienia, wytykał to, co odrzucałam i nigdy nie potrafiłam pojąć. Bycie bękartem. Gdy opuszczał dom Medicich, w błękitnych oczach krył się smutek. Nie widziałam w nim już znanej mi wściekłości, ale nie widziałam też przyjaźni sprzed lat, gdy opiekował się mną jak starszy brat. Pięść zacisnął gwałtownie, a ciemna skóra stanowiła kontrat do alabastru mojego lica. W tym momencie pojęłam prawdę, ale nigdy nie potrafiłabym jej odkryć na nowo. Nigdy nie potrafiłabym jej zaakceptować. Nigdy też więcej go nie spotkałam, dochodząc do konsensusu z ojcem, że choć zaopiekuję się rodziną po jego śmierci, to nie moje dzieci, a dzieci moich kuzynów odziedziczą majątek. Jakkolwiek absurdalnie by to nie zabrzmiało, to była jedyna szansa, abym pozostała wolna i mogła dalej pracować nad dziełem mojego życia.

1961 - dorosłość, czyli praca i obsesja idei

A teraz... teraz jestem gdzieś pomiędzy.

Jestem gdzieś na rozdrożu, próbując uzyskać jedyny swój cel, który nabierał poziomu obsesji. Teoria ,,przesytu magii'' nabiera kształtu i stronic udowodnionych przypadków a wraz z jej badaniem, przekonuję się do wpajanych od lat wartości. Grindelwald miał rację, ma zapewne nadal, że w tym świecie siła, jaką niesie za sobą magia, wymaga wzmożonej kontroli. Słabe, mugolskie organizmy nie dałyby rady znieść ciężaru wiedzy. Niekiedy, nawet sami czarodzieje nie dają sobie z nią rady. Dołączenie do Akolitów było naturalne, postąpiłam zgodnie z prośbą ojca i własnym sumieniem; zgodnie z rodzinną tradycją i absolutnym przekonaniem o powinności. To też środowisko akolitów pokazało mi możliwości, których dotychczas nie miałam, a swoje badania przeniosłam w teren, pracując tam po zmianach w Mungu. Wieść o dobrej, młodej uzdrowicielce, która pomaga biednym mieszkańcom Londynu, Cardiff i miejscowości wokół, niosła się z powiewami wiatru, lekko i przyjemnie. Urzekałam ludzi charyzmą, kradłam serca wyuczoną miłością do drugiego człowieka, znajdując w nich materiał do dalszej pracy. Pomagałam przy porodach, uświadamiając sobie samej głęboką niechęć do własnej, przyszłej roli matki — wszystko w imię badań, wszystko po to, by móc obserwować chorobę od pierwszego oddechu. Czasami musiałam przyjąć takie przypadki do Munga, niekiedy musiałam fałszować dokumenty, które dawałam pacjentom. Bywały też dni, kiedy ktoś trafiający na mój Oddział Zatruć Eliksiralnych i Roślinnych, gdzie nauczyłam się pierwszej prawdziwej pracy, okazywał się kolejnym przypadkiem do opisania.

Zamieszkałam w mieszkaniu, które matka dostała po przyjeździe na studia od swoich rodziców; ułatwiło mi to też ucieczkę o głosach nawołujących do małżeństwa i powinności rodzinnych. Nie słyszałam już krzyku i uderzeń w stół pięści ojca, mogłam skupić się na tym, co dla mnie najistotniejsze. Szłam po trupach, od początku do końca; rodzina nauczyła mnie tego, że w tym świecie nie ma świętości, nie ma altruizmu. Nie miałam w sobie przyjemności z pomocy, nigdy nie chciałam prawdziwie pomagać. Cel był jeden, niezmienny czyli udowodnienie swojej racji, swojej tezy. Nie byli dla mnie istotni ludzie, byli kolejnymi statystykami do opracowania.

Odkryciu prawdy, której nigdy poznać nie miałam.

Pozostało PP

Pozostało PM

OPCM

Uroki

Czarna magia

Transmutacja

Magia lecznicza

Eliksiry

Siła

Wytrzymałość

Szybkość

Ścieżka I — Magiczne mikstury

Eliksiry i maści

Trucizny i antidota

Ścieżka II — Magiczne rośliny

Ziołolecznictwo

Ścieżka VI — Nauka

Znajomość teorii magii

Planowanie i metodologia badań

Innowacje interdyscyplinarne

Statystyka i analiza

Rozwój teorii magii i krytyczne myślenie

Ścieżka VII — Magia uzdrawiania

Anatomia, fizjologia i sekcje zwłok

Pierwsza pomoc

Podstawowa opieka medyczna nad pacjentem

Specjalizacja uzdrowicielska

Ścieżka VIII — Historia i kultura magiczna

Znajomość obyczajów i etykiety

Ścieżka XI — Ekonomia i handel

Zarządzanie finansami

Ścieżka XIII — Szpiegostwo

Fałszerstwo i manipulacja dokumentami

Ścieżka XVI — Społeczeństwo i wpływy

dyplomacja

sztuka kłamstwa i oszustwa

urok osobisty

odczytywanie emocji i czujność

Ścieżka XVIII — Sport

taniec współczesny

Ścieżka XX — Poliglotyzm

włoski

łacina

drzewko

Odpowiedz

Mistrz Gry

Co ma być to będzie, a jak już będzie, to trzeba się z tym zmierzyć.

Wiek

999

Zawód

Mistrz Gry

Genetyka

Czystość krwi

czarodziej

mugol

Sakiewka

Stan cywilny

bezdenna

wdowiec

Uroki

Czarna Magia

OPCM

Transmutacja

Magia Lecznicza

Eliksiry

Siła

Wyt.

Szybkość

Brak karty postaci

08-24-2025, 21:07

Witamy na forum Serpens!

Mistrz Gry utworzył dla Ciebie osobisty dział, w którym została umieszczona Twoja skrytka bankowa. Udaj się do niego i opublikuj temat z sowią pocztą oraz umieść tam swój prywatny kuferek. Na start otrzymujesz też od nas skromny prezent – znajdziesz go w swoim ekwipunku.

Możesz już rozpocząć zabawę na forum! Zachęcamy, abyś sprawdził, co Ci się przyśniło, rozeznał się w aktualnych wydarzeniach oraz spytał, kto zaczyna.

Odtąd Twoje słowa, decyzje i sojusze mają znaczenie. Uważaj, komu zaufasz — wężowe języki są zdradliwe. Dobrej zabawy!

Karta zaakceptowana przez: Lucinda Macnair

Odpowiedz

Mistrz Gry

Co ma być to będzie, a jak już będzie, to trzeba się z tym zmierzyć.

Wiek

999

Zawód

Mistrz Gry

Genetyka

Czystość krwi

czarodziej

mugol

Sakiewka

Stan cywilny

bezdenna

wdowiec

Uroki

Czarna Magia

OPCM

Transmutacja

Magia Lecznicza

Eliksiry

Siła

Wyt.

Szybkość

Brak karty postaci

08-26-2025, 20:22

Oriana Medici

Ekwipunek

pozostałe przedmioty spoza automatycznego ekwipunku

darmowa sowa pocztowa

Historia rozwoju

[26.08.2025] zatwierdzenie karty postaci, +1 PP do eliksirów
[21.09.2025] Nagroda za wydarzenie: Człowiek, który został ministrem, +15 XP

Odpowiedz

Starszy wątek | Nowszy wątek

Skocz do:

Zaloguj się
Login:
Hasło:	Nie pamiętam hasła
	Zapamiętaj mnie