Serpens > Organizacja > Akta postaci > Zaakceptowane > Czarodzieje > Kenneth Fernsby

Twój przeglądarka ma wyłączoną obsługę JavaScript. Aby korzystać z wszystkich funkcji tej strony, musisz włączyć JavaScript.

Kenneth Dorian Fernsby

Dusza

Personalia rodziców

Gwendolyn Fernsby, ojciec NZ

Aspiracje

Posiadać własną armadę

Amortencja

Morska bryza, róża, drewno

Różdżka

Jesion z rdzeniem z włosem z grzywy kelpii

Hobby, pasje

Gra w karty, snucie morskich opowieści, przyśpiewki

Bogin

Topielec

Umysł

Data urodzenia

12.06.1931

Miejsce urodzenia

Plymouth

Miejsce zamieszkania

Cardiff

Język ojczysty

Angielski

Genetyka

Czarodziej

Ukończona szkoła

Hogwart (Slytherin)

Zawód

Kapitan, przemytnik

Czystość krwi

Czysta

Status majątkowy

Stabilna sakiewka

Ciało

178

Wiek

Wzrost

Waga

Niebieskie

Ciemnobrązowe

Kolor oczu

Kolor włosów

Budowa ciała

Atletyczna budowa ciała z zarysowanymi mięśniami. Wytrzymały i dość sprawny.

Znaki szczególne

Kolczyk w lewym uchu, tatuaż na ramieniu

Preferowany ubiór

Wygodny oraz z dobrej jakości materiałów. Widać po nim, że jest marynarzem, gdyż łączy w swoim ubiorze elementy z obecnych czasów z epok, w których na wodach królowali piraci.

Zajęty wizerunek

Colin ODonoghue

1942 - rozpoczęcie nauki w Hogwarcie

1949 - pierwsza wyprawa morska

1953 - pierwsza przemyt

1954 - otrzymanie papierów oficerskich

1956 - zaciągnięcie się na Brzask

1961 - zaokrętowanie na Złotą Łanię

Po morza fali młoda żeglarka,

Po morza fali samotnie mknie,

A za nią, za nią druga łódź płynie,

Z niej młody żeglarz wychyla się.

Ona nazywała się Fernsby, a on pochodził z błękitnej krwi. Ona była czystej krwi a on panem z elit, to nigdy nie mogło się udać, ale jedna upojna noc, szaleństw dwójki ludzi zaowocowało pojawieniem się na świecie małego Kennetha. Ona nigdy nie powiedziała mu, że ma syna, a on zataił romans przed swoją małżonką. Świat bywał okrutny i nie miał litości dla kobiet, które oddawały swój wianek. Jednak młoda Gwendolyn Fernsby była córką marynarza i z niejednego pieca jadła chleb. Przerażona na początku zdecydowała się na powicie syna, w którego żyłach płynęła błękitna krew.

Był czerwiec 1931 roku, chłodny i deszczowy. Wezbrane fale uderzały w dokujące łodzie w porcie w Plymouth, gdzie w jednym z domów rozległ się pierwszy płacz małego chłopca, który przez kolejne lata miał nie wiedzieć nic o swoim pochodzeniu.

Dzieciństwo miał dość spokojne, o ile można mówić o spokoju, gdy ciągle zmienia się miejsce zamieszkania. Matka, wciąż oceniania przez pryzmat bycia panną z dzieckiem zaczęła mówić, że mąż zginął na morzu, a ona jest młodą wdową. To sprawiało, że mogła w miarę spokojnie żyć, ale w końcu ktoś zaczął zadawać niewygodne pytania, ktoś doszedł do prawy i należało zmieniać miejsce zamieszkania. Kenneth nie należał do grzecznych dzieci, był typowym łobuzem i rozrabiaką, który z bezczelnym uśmiechem psocił i dokuczał innym. Na nic się zdały upominania matki, groźby i prośby, to było silniejsze od niego.

Od kiedy rozumiał słowa wiedział, że jest czarodziejem, że jest inny i należy do świata pełnego zagadek. W wieku czterech lat nagromadzona złość sprawiła, że popękały szyby w całym mieszkaniu, a dzbanek z gorącą herbatą rozpadł się na drobne kawałki. W tym momencie Gwen wiedziała, że chłopiec trafi do Hogwartu. On sam nie był jeszcze świadom co go czeka. Panna Fernsby postanowiła wrócić do Plymouth i tam osiąść na stałe aby wychowywać młodego czarodzieja, a ten zaczął zadawać pytania o ojca. Uwierzył, że był marynarzem, przygodną miłostką i nigdy nie miała z nim kontaktu. To sprawiło jednak, że dzieciak zaczął interesować się bardziej marynistyką. W przerwach pomiędzy lekcjami czytania, pisania czy geografii uciekał do portu aby patrzeć na statki. Zachwycał się ich budową oraz aura jaką wokół siebie roztaczały. Słuchał opowieści starych marynarzy, którzy schodzili na ląd pochłaniając każdą z zachwytem w oczach. W końcu mały, ciemnowłosy chłopak zaczął zwracać uwagę morskich wilków, którzy widząc jego zapał oraz słuchając opowieści o ojcu marynarzu uznali, że można mu pokazać to i owo.
W ten oto sposób został wprowadzony na dek pokładu “Marina”, starej krypy, która widziała już nie jeden sztorm, wpadła na niejedną mieliznę ale była wytrwała. Widział jak marynarze z czułością odnoszą się do swoich łajb, jak pieczołowicie o nie dbają i sam zapragnął wypłynąć kiedyś w morze. Wtedy to usłyszał obietnicę, że jak będzie starszy to stary bosman weźmie go jako majtka na pokład, a chłopiec postanowił, że wróci pewnego dnia by upomnieć o realizację danego słowa.
Nie wiedział, że jego ojciec właśnie umarł, a matka pojechała odwiedzić jego grób co ukrywała przed synem. Tak jak wiele innych rzeczy.

II.

Znowu nam powieje dobry wiatr

Ulecimy żaglem pełnym gwiazd

Hej! Na wyspy szczęśliwe, na przekór złym snom,

Bo wiem, że takie wyspy są.

W dniu jedenastych urodzin otrzymał długo wyczekiwany list do Hogwartu. Matka zapewniała go, że tam odkryje swój potencjał, że tam dowie się kim jest. Nie było mu łatwo porzucać Plymouth. W Hogwarcie nie było portu i wielkich statków. Nie było karczmy, w której matka pracowała, a do której ściągali żeglarze z morskimi opowieściami i szantami na ustach. To był jego świat, ale miał też wkroczyć do zupełnie innego. Nie miał zbyt wielu kolegów, ale kojarzył parę twarzy z doków co napawało go optymizmem. Tiara przydziału bez większego namysłu skierowała go do domu Salazara Slytherina a Kenneth miał zamiar z tego skorzystać. Bardzo szybko zjednał sobie grupkę innych chłopaków, z którymi się trzymał i dokazywał. Nie było dnia kiedy by nie otrzymał szlabanu albo ujemnych punktów dla domu. Jednocześnie na zajęciach z opieki nad magicznymi stworzeniami i obrony przed czarną magią potrafił szybko je nadrobić. Nie był typem kujona, zwykle prześlizgiwał się z roku na rok skupiając się jedynie na tych przedmiotach, które były dla niego interesujące. Najbardziej fascynowały go wodne stworzenia i to na nich skupiał swoją uwagę. Potrafił spędzać godziny przy jeziorze znajdującym się na terenie szkoły i obserwować wodne stworzenia, a dzięki temu, że pokój wspólny był w lochach ich okna wychodziły na głębiny jeziora wgapiał się w zielone wody. Mógł patrzeć i notować swoje spostrzeżenia na temat fauny i flory morskiej. Następnie szedł do biblioteki lub męczył nauczycieli zadając wiele pytań. Nikt nie potrafił zrozumieć tego jak mógł być pilny na dwóch zajęciach, a na innych ledwo uważał, następnie zaś rozbijał się po korytarzach i co chwila wdawał się w bójki. Ignorowanie zasad i dokuczanie innym było silniejsze od niego. Gwen jedynie załamywała ręce nad swoją latoroślą nie wiedząc jak na niego wpłynąć. A ten jak tylko zaczynały się wakacje gnał do portu by tam zacząć pracować. Pomagał rozładowywać statki i wnosić towar na pokład, aż w końcu stary bosman wywiązał się ze swojej obietnicy.

Miał dokładnie czternaście lat, był początek lata kiedy stanął na pokładzie “Orlicy” by płynąć do Calais i z powrotem. Zwykła podróż statkiem handlowym na żaglach, gdzie robił za majtka. Poczuł na własnych plecach ciężar tej pracy gdzie nie raz woda zalewała oczy gdy złapał ich sztorm lub gdy musiał stać na wachcie ze starszymi oficerami i zasypiał oparty o maszt dając tym samym powody do żartów reszcie załogi. Był 1945 rok kiedy stwierdził, że w ten sposób chce spędzić resztę swojego życia. Wtedy stary bosman powiedział mu, że jeżeli chce być dobrym żeglarzem to musi świetnie opanować astronomię by móc wyznaczać trasy po niebie kiedy zabraknie map. Skierował myśli nieposłusznego chłopaka ku nauce, która mogła otworzyć mu szansę na stanie się kiedyś kapitanem statku. Co nie było łatwe, gdyż młody Kenneth nosił się z decyzją porzucenia Hogwartu i zaciągnięcia się na długi rejs aż na wyspy karaibskie. Chciał nauczyć się pływać na żaglowcach, bo ponoć właśnie tam zdobywało się największe żeglarskie doświadczenia. Marzył aby przejść Morskie Próby, które sprawiały, że stawał się jednym z tych hardych mężczyzn, którzy nie bali się żadnego sztormu, ale miało minąć jeszcze parę lat nim ten dzień nastąpił. Schodził na ląd nucąc pod nosem jedną z szant, w głowie mając szum morza a w sercu przekonanie, że pewnego dnia będzie prawdziwym marynarzem.
Czuł jak morze go wzywa aż po szeroki horyzont, gdzie czeka na niego niespokojny los wilka morskiego. Kiedyś tam dopłynie, aż na kraniec świata.

III.

Wiatr w końcu znikł.

Łzy otarł świt.

Znowu szukam twojej ręki.

Znowu wiatr przyjazny dmie.

Nie był gotowy. Nikt nigdy nie jest gotowy na takie wieści, które rujnują uporządkowany świat. Moment, w którym dowiedział się, że wszystko co do tej pory wiedział okazało się kłamstwem sprawiły, że czternastolatek chciał ostatecznie uciec z domu i już nigdy się w nim nie pojawić. Ojciec nie był dzielnym żeglarzem, który zginął na morzu wezwany przez Posejdona do swojego królestwa. Był bogaczem żyjącym na tronie z poduszek, który zabawił się jednej nocy z młodą dziewką portową i zostawił ją z brzuchem. Na nic się zdały tłumaczenia matki, że ten o nim nie wiedział, a ona zataiła ten fakt przed czarodziejem. Kenneth był wściekły na matkę i z radością przyjął początek roku szkolnego. Mógł się wyrwać i na chwile zapomnieć o tym wielkim kłamstwie. Pomysł porzucenia Hogwartu poszedł w niepamięć, a nastolatek skupił się na nauce astronomii, uroków i zaklęć, obrony przed czarną magią i opieki nad magicznymi zwierzętami, ale wiedział, żeby stać się marynarzem potrzebuje czegoś więcej. Reszta przedmiotów była według niego niepotrzebna więc regularnie zrywał się z lekcji, a wraz ze swoją bandą przysparzał jeszcze więcej kłopotów niż zwykle wyładowując swoją frustrację na innych uczniach. Był pewny siebie, butny i bezczelny. Wykorzystywał to, że potrafił zastraszyć innych uczniów, kpiąc z nich i onieśmielając ich swoją osobą, a kłamstwo przychodziło mu z łatwością, czasami aż za dużą. Jako siedemnastolatek już wiedział, że dziewczęta wodzą za nim wzrokiem, a on to wykorzystywał dla własnych celów; kryły go gdy zrywał się z zajęć, odrabiały za niego lekcje, w nagrodę otrzymywały trochę jego zainteresowania. Potrafił umawiać się z trzema dziewczynami na raz, a potem ulatniał się na jakiś czas kiedy dowiadywały się o swoim istnieniu. Parę razy otrzymał siarczystego uderzenia prosto w twarz, ale znosił to z godnością stwierdzając, że zaraz znajdzie się kolejna, która będzie robić w jego stronę maślane oczka.
Nie zmieniało to faktu, że astronomię oraz obronę przed czarną magią ukończył z wynikami wybitny, kiedy jeszcze uroki i zaklęcia oraz opieka nad magicznymi stworzeniami osiągnęły poziom powyżej oczekiwań tak resztę przedmiotów zdał ledwo zadowalająco. Od jakiegoś czasu wiedział, że to nie wiedza ze szkoły pozwoli mu przetrwać na tym świecie. Astronomia miała pomóc mu w zdobyciu kiedyś patentu kapitańskiego więc poświęcał nauce nieba i studiowaniu jego map każdą wolną chwilę i nie pozwalał aby ktokolwiek za niego odrabiał lekcje i sam się zgłaszał na dodatkowe zadania. Bywało, że do świtu siedział w wieży astronomicznej aby robić własne notatki. Podobnie było z opieką nad magicznymi stworzeniami, choć nie wiedział jak ten przedmiot mógłby mu pomóc na morzu, ale najzwyczajniej sprawiał mu frajdę, a gdy chciał się opędzić już od nieznośnych dzień to zasłaniał się nauką tego przedmiotu i z czasem uznał, że go wciągnął, a jego studiowanie nie było już wymówka, a realnym zacięciem.

To wtedy zobaczył pierwszy raz trytona. Wydawał skrzekliwe dźwięki, wskazywał dłonią na brzeg. Ciekawski chłopak szybko się zorientował, że wskazuje on na obłe, gładkie kamienie. Zebrał ich parę po czym podał istocie. Ta skinęła głową i zniknęła pod powierzchnią wody. Parę dni później znów się spotkali. Choć nie rozumiał ani słowa, zaczęli się porozumiewać na migi, a z czasem zaczął pojmować i rozróżniać dźwięki. To był język trytoński. Niezwykle trudny, ale kiedy Kennetha coś zafascynowało zgłębiał temat, nawet jeżeli miał przez to oblać eliksiry.

W 1949 roku zakończył edukację i udał się do portu aby zaciągnąć się na statek handlowy. Od tego momentu zaczął się jego morski żywot. Zaczynał jako młodszy marynarz na “Czapli”, która pływała na kursie do Indii przywożąc najlepsze przyprawy oraz delikatnie tkane materiały. Tam poznał pierwsze egzotyczne smaki oraz lokalny koloryt. To wtedy otrzymał swoją pierwszą wypłatę i połowę przepił w tawernie do której został zaciągnięty przez innych marynarzy. Zasmakował w portowym życiu. Z czasem w każdym porcie zostawiał nie tylko pieniądze ale również serce jakieś dziewczyny, której obiecał powrót. Był zawzięty i chciał się uczyć rzemiosła morskiego więc szybko awansował na starszego marynarza, a to wiązało się większą gażą oraz ważniejszymi zadaniami. Po pewnym czasie pływanie na “Czapli” przestało mu wystarczać więc załatwił sobie przeniesienie na okręt “Sophia”, którego kapitan słynął z tego, że pokonał przylądek Horn jako jeden z nielicznych łowiąc wieloryby. W ten oto sposób dostał się na pokład statku wielorybniczego, który po cenny tran pływał do zielonych stoków Grenlandii. Jako starszy marynarz wykonywał takie zadania, jak obsługa lin cumowniczych, obsługa sprzętu pokładowego, szczegóły dotyczące stojącej kotwicy i ładunku roboczego. Stał również na wachcie nawigacyjnej, zwykle jako obserwator lub sternik. Wykorzystywał każdą możliwość aby zdobywać coraz więcej doświadczenia. Najbardziej jednak utkwiło mu w pamięci jak zapolował na pierwszego wieloryba. Wypłynęli łódkami na morze trzymając harpuny w dłoniach z przywiązanymi do nich linami i wpłynęli między stado wielorybów. Czekał aż blisko ich łódki wynurzy się jakaś sztuka i rzucił broń. Hak utkwił w ciele stworzenia, które zanurzyło się w dół, a lina szybko i niebezpiecznie się rozwijała. Odliczano kolejne głębokości i słyszał w głosie marynarzy strach, że wieloryb wciągnie ich łódkę pod wodę, ale oficer kazał im czekać, a mówiono o nim, że jest jednym z lepszych na pokładzie “Sophii”. W końcu cielsko wynurzyło się z wody i mogli je dobić oraz napełnić beczki tranem.

Kiedy ładował kolejne beczki zobaczył w ładowni worki z artefaktami magicznymi oraz elementy do tworzenia mioteł, a nawet magiczne drewno na różdżki. Nie kojarzył aby tym się zajmowali kiedy nie polowali na wieloryby i wtedy się zorientował, że kapitan robi dodatkowe interesy. Statek przybił do pewnego szemranego portu na Karaibach, gdzie żaden porządny statek handlowy się nie zatrzymuje. Najbardziej zaufani ludzie schodzili wraz z kapitanem na ląd i sprzedawali lub wymieniali towary. Sytuacja powtórzyła się parę razy, a on widział jak załoga wraca z niezłymi łupami. Był tylko sternikiem, pensja nie była powalająca, a jemu przydałoby się parę dodatkowych sykli. Zaczął rozmawiać z załogą i tak udało mu się wkręcić w jedno przekazanie łupów. Miał pilnować tyłów i żeby nikt nie wszedł do ponurego sklepiku do którego przeniesiono artefakty. Kiedy opuszczali port otrzymał swoją zapłatę. I tak się zaczęło. Z czasem mógł już brać udział w rozmowach, które sfinalizowali; nieraz przemycali stworzenia, które były zakazane do trzymania w Anglii, ale największym popytem cieszyły się jaja smoków. I to właśnie na tym zbijali majątki. Musieli mieć przystosowane skrzynie do ich przewozu i pilnować aby nic im się nie stało. Raz nawet obawiali się, że jedno się wykluje i spali połowę statku.

Czasami ktoś chciał ich okpić, należało wtedy udać się do delikwenta i wytłumaczyć mu, że oszukiwanie kapitana Sophii mu się nie opłaci. Wtedy też pierwszy raz okaleczył kogoś za oszustwo. Bez jedno oka przecież mógł spokojnie funkcjonować. Dodatkowa praca była brutalna, ale przynosiła dochody. Pływali od portu do portu załatwiając biznesy ale również biorąc zlecenia na napadanie na statki mugolskie. Mugole żeglowali sporo, dużo więcej na morzach niż czarodzieje, rozkręcali intratne biznesy, a ich ładownie pełne były cennych towarów. Musieli je tylko zdobyć i dostarczyć do zleceniodawcy. Tak poznał smak piractwa. W ciągu całej służby na Sophii był czynnym uczestnikiem trzech ataków na inne statki, a nie była to bezpieczna praca, ponieważ zaatakowani bronili się bronią, kule świszczały nad ich głowami, ale nie byli zbyt dobrze uzbrojeni więc przejęcie kontroli na ich statkach nie stanowiła dla załogi złożonej z czarodziejów, najmniejszego problemu.

W połowie 1954 roku otrzymał awans na bosmana i już wierzył, że kolejne lata spędzi właśnie na jej pokładzie. Jednak w wyniku kolejnej napaści na statek handlowy kapitan został śmiertelnie ranny. Nie byli w stanie go uratować. Pierwszy oficer przejął funkcję kapitana, a z tym Kenneth się nie lubił za bardzo. Wyleciał na zbitą mordę jak tylko dopłynęli do Anglii.
Przybył do Anglii w 1954 roku mając już 23 lata oraz ze stopniem bosmana i dwustoma beczkami tranu w ładowni. Nie było go w domu trzy lata, a ten czas spędził na morzu gnając za wielorybami, poznając świat od innej strony, tej ciemniejszej, bardziej bezwzględnej. Zatrzymywali się w wielu portach, gdzie ubijał najróżniejsze interesy, często balansując na krawędzi prawa, ale dzięki temu zbierał kontakty, które miał zamiar wykorzystać w przyszłości. Nie raz z bijatyk portowych wychodził z kolejnymi siniakami na całym ciele, a innym razem wystarczyło groźne spojrzenie i machnięcie różdżką aby jego przeciwnik zrobił to o co go Kenneth poprosił. W czasie przerw w rejsowaniu budził się w ramionach Mary, Anny i Cathy, a każdej obiecywał miłość po grób i że pewnego dnia wróci, czy mu wierzyły, o to już nie dbał. Ściskając pokaźny mieszek ze sporą ilością galeonów szedł do Gwen, która stała w progu domostwa wyczekując powrotu syna. Widząc jak zmężniał zalała się łzami, ale widziała w jego twarzy tego, który obdarował ją Kennethem. Nie musiał długo patrzeć na matkę by wiedzieć, że coś ją trapi, ale tym razem nie chciał znać prawdy.
Zwierzył się za to, że pragnie zostać kapitanem, jednak to nie było takie proste. Należało przepłynął wiele mil morskich oraz rozrysować własne mapy morskie. Były kapitan go awansował na bosmana, przed śmiercią napisał list polecający ale to wcale nie dawało mu pewności, że na kolejnym statku otrzyma taką fuchę. Sophia została przejęta przez Pierwszego oficera, nie miał szans aby wrócić na jej pokład i się rozwijać. Musiał znaleźć swoją szansę i być może skorzystać z szeptanego polecenia.

Był młody, wszyscy mówili, że musi się uzbroić w cierpliwość, ale historia znała młodych kapitanów, którzy zostali nimi, ponieważ wykazali się na morzu. A on otrzymał swoją szansę w 1956 i miał zamiar to wykorzystać.

IV.

Gdzieś za burtą dobre słowa

A my razem gdzieś na dnie.

Może zacząć tak od nowa?

Może tak, A może nie.

Udało mu się zaciągnąć na “Brzask”, statek poszukiwał paru nowych do załogi, których stracili w wyniku sztormu. Nie liczył na to, że zaraz wskoczy na stopień bosmana, ale udało mu się załapać na funkcję sternika. Musiał przed kapitanem wykazać się wiedzą, przejrzeć mapy zaplanować trasy, a przy okazji wykorzystał swoją wiedzę z poprzednich rejsów, naniósł na mapach nowe mielizny czy wspomniał mimochodem o paru portach aby zorientować się czy kapitan “Brzasku” również para się piractwem. Okazało się, że nie leżało to w jego naturze, ale co innego jeżeli chodziło o omijanie cła. W tym marynarz był świetnie zorientowany. Wiedział jak oznaczać towary, jak zmniejszać ich wagę, jak fałszować papiery, dzięki temu to co miało iść na opłatę celną wpadało do kiesy kapitana, a tym samym załoga miała lepiej. “Brzask” omijał z reguły niechlubne porty, w których często pojawiała się Sophia, ale wiedząc czym ta się para Kenneth teraz był oddany nowemu kapitanowi i omijał najczęściej wody, po których pływała jego stara łajba. Nie uśmiechało mu się starcie ze starą załogą, choć pierwszemu chętnie by obił mordę. Wiedza zdobyta w szkole odnośnie morskich, magicznych stworzeń okazała się wielce przydatna przy wyspach Galapagos. Najbardziej nieznośne w tym wszystkim było to, że musieli swoją obecność ukrywać przed mugolami. Cały statek łącznie z kapitanem był wypełniony czarodziejami więc przynajmniej we własnym gronie nie musieli udawać kogoś kim nie byli, ale już na morzu kiedy mijali statki mugolskie nie było to łatwe, a ukrywanie ciągle statku przed ich oczami kosztowało wiele wysiłku i zdolności magicznych. Czarodzieje pływali głównie pod żaglami, nie korzystali ze statków takich jak mugole, ale dowiedzieli się, że żaglowce były wykorzystywane jako statki szkoleniowe więc jako takie się przedstawiali i to wystarczało aby uniknąć niewygodnych pytań. Irytowało go to, że ci ignoranci widząc magiczne stworzenie chcieli je wypchać i ustawić w gablocie jako nietypową odmianę tego co już znali. Miał ochotę wtedy posłać ich na samo dno morza aby pożywiły się nimi te zwierzęta, które sami nazywali: mutacją. Notował skrupulatnie to co widzieli, opisywał, a potem szukał o nich informacji. Widział w nich piękno, choć czasami inni nazywali je dziwacznymi.

Wieczorami spędzał czas wraz z resztą załogi zdobywając jej przychylność i zaufanie. Śpiewał szanty, grał w kości oraz angażował się w naprawy statku, czasami kogoś zmienił wcześniej na wachcie lub obudził tego, który na niej zasnął. Dzięki temu, gdy przyszedł pokaźny sztorm, mógł liczyć na pomoc innych. Woda zalewała oczy, a potężne uderzenie sprawiło, że puścił się lin i leciał w dół, widząc oczami wyobraźni, że zginie w ciemnej toni.
Wtedy ktoś go pochwycił za szmaty i wciągnął z powrotem.
-Panie Fernsby, do steru! - Usłyszał rozkaz kapitański.
-Aye sir! - Zakrzyknął starając się przekrzyczeć wycie wichury. Łapiąc równowagę dopadł steru, wiedział, że poprzedniego sternika morze już ze sobą zabrało. Nie było łatwo utrzymać statek w czasie takiego sztormu kiedy zdawało się, że miota nim na falach. Musieli utrzymać łajbę jednocześnie starając się jak najmniej ją uszkodzić, wtedy podjął odważną decyzję i zignorował polecenia kapitana tylko sam wyznaczył kurs na utrzymanie statku. Mógł przypłacić to nie tylko swoim potencjalnym, przyszłym stopniem ale również życiem załogi. Łajba niebezpiecznie się przechyliła w stronę prawej burty nabierając coraz więcej wody. Z ładowni krzyczeli, że nie utrzymają statku dłużej, że Brzask nie wytrzyma, ale on wiedział, że wytrzyma. Musiał, to była solidna łajba, a nie byle jaki statek. Był to Windjammer, jedni nazywali je “łabędzim śpiewem” epoki żaglowców, ale były odpowiedzią na statki parowe przełomu XIX i XX wieku, a te ukochali czarodzieje najbardziej. Drewno skrzypiało, metalowe poszycia zdawało się, że pękną od siły morza, a maszty niebezpiecznie się gięły, aż jeden w końcu pękł i poleciał w toń. Krzyk przerażonych ludzi mieszał się z rykiem fal. Słyszał, że jeden z ludzi jest za burtą. Załoga rzuciła się w stronę rufy i nawoływali aby płynął, aby złapał się leżącego masztu i po nim się wspiął, ale morze było bezlitosne. Dopadło swoją ofiarę, a statek był ciągnięty za marynarzem, istniało duże ryzyko, że zostaną pochłonięci przez fale. Wtedy też podszedł do niego kapitan Brown z siekierką w dłoni.
-To była twoja decyzja Fernsby - oznajmił z ponurą miną, a młody oficer doskonale wiedział o co chodzi. Podszedł do ruf by przeciąć sznury pętające masz. Woda zalewała mu oczy, ale z zaciśniętymi szczękami wraz z innymi, którzy poszli za jego przykładem, uratował statek pełen ludzi, kosztem jednego. Kiedy złamany maszt odskoczył, a łajba wyprostowała się usłyszał wrzaski radości tych pod pokładem, którzy myśleli, że idą na pełną śmierć. Widział w oddali jak marynarz macha rozpaczliwie rękami starając się utrzymać na powierzchni wody. Kenneth przyłożył dwa palce do skroni oddając mu tym samym hołd. Jak tylko wypłynęli na spokojne wody otrzymał od kapitana listy oficerskie i mianowanie z pierwszego oficera na kapitana. Mógł pływać samodzielnie.

Znajomość trytońskiego uratowało im kiedyś tyłki, kiedy Brzask wpłynął w zatokę, która miała zapewnić im schronienie w trakcie dość burzliwych miesięcy na morzu. Okazało się, że zatoka była miejscem przynależnym trytonom. Wpływając, z mroku wyłoniła się sylwetka – bardzo mu znajoma. Nakazał natychmiast zatrzymanie statku i rzucenie kotwicy. Podszedł do burty i wykonał pełen szacunku gest, który miał pokazać strażnikowi, że nie jest dla niego zagrożeniem. W paru słowach dowiedział się, że wpłynięcie dalej spowoduje gniew tych istot, a to mogło zakończyć się uszkodzeniem poszycia, a co za tym idzie, zatonięcie statku. Być może, właśnie wtedy, uratował całą załogę.

Gdyby zapytać go o poglądy zbyłby rozmówcę wzruszeniem ramion. Nie było dla niego ważne kto się z kim bije o umysły i wiarę magicznego społeczeństwa. On był wierny morzu. Nie interesuje go czystość krwi, wręcz gardzi tym poczuciem wyższości, stwierdzając, że większość z tych, których zwie się elitą, nie przeżyliby na statku doby. Kenneth Fernsby dba wyłącznie o własne interesy.

Z początkiem 1961 roku ponownie stanął na angielskiej ziemi ściskając dokumenty z zamiarem znalezienia swojego miejsca na jakimś statku. Tam gdzie potrzebowali kapitanów. Miał trzynaście lat doświadczenia na morzu, o wiele więcej niż ci, co dopiero wychodzili z akademii morskiej. Słał listy oraz podania ale bez odzewu, aż pewnego dnia sowa przyniosła propozycję pracy dla Traversów. Mieli wolny statek “Złotą Łanię”, która nie należała do najnowszych ale była sprawna i czekała w porcie. Nie namyślając się długo odpowiedział na propozycję i wyruszył aby zobaczyć Złotą Łanię. W porcie stał smukły kliper, który na rufie nosił nazwę, a port macierzysty Dover. Zmatowiałe napisy przez sól morską nigdy nie napawały go większą dumą. Statek miał na każdym z trzech siedem żagli rejowych oraz dodatkowe żagle boczne. Osiągał rekordowe prędkości – dochodzące do 21 węzłów Miał bardzo smukły i stosunkowo wąski kadłub oraz ostry, mocno wysunięty na wysokości bukszprytu dziób. Stawiając swoje pierwsze kroki na pokładzie poczuł przyjemne drżenie w sercu, a dotyk drewna pod palcami przywodził na myśl dotykanie skóry kochanki. Dnia 17 stycznia 1961 roku otrzymał papiery, od tego momentu kapitan Kenneth Fernsby pływał na zlecenie Traversów na statku “Złota Łania”.

Pozostało PP

Pozostało PM

OPCM

Uroki

Czarna magia

Transmutacja

Magia lecznicza

Eliksiry

Siła

Wytrzymałość

Szybkość

Ścieżka III — Opieka nad magicznymi stworzeniami

Wiedza i zrozumienie magicznych stworzeń

Ścieżka IV — Astronomia i wróżbiarstwo

Astronomia teoretyczna

Ścieżka XI — Ekonomia i handel

Znajomość prawa handlowego i nielegalnych praktyk

Ścieżka XII — Przestępczość

Przemyt i czarny rynek

Ścieżka XIII — Szpiegostwo

Sztuka infiltracji

Fałszerstwo i manipulacja dokumentami

Ścieżka XIV — Odkrywanie świata

Kartografia i nawigacja

Kontakt z tubylcami i istotami magicznymi

Przystosowanie do obcych kultur

Ścieżka XV — Przetrwanie

Przetrwanie w ekstremalnych warunkach

Zrozumienie rytmów przyrody i pór roku

Ścieżka XVI — Społeczeństwo i wpływy

Urok osobisty

Kłamstwo i oszustwo

Czujność

Ścieżka XVIII — Sport

Pływanie

Walka wręcz

Ścieżka XIX — Technika i rzemiosło

Żeglarstwo

Ścieżka XX — Poliglotyzm

Trytoński

drzewko

Odpowiedz

Mistrz Gry

Co ma być to będzie, a jak już będzie, to trzeba się z tym zmierzyć.

Wiek

999

Zawód

Mistrz Gry

Genetyka

Czystość krwi

czarodziej

mugol

Sakiewka

Stan cywilny

bezdenna

wdowiec

Uroki

Czarna Magia

OPCM

Transmutacja

Magia Lecznicza

Eliksiry

Siła

Wyt.

Szybkość

Brak karty postaci

07-31-2025, 13:43

Witamy na forum Serpens!

Mistrz Gry utworzył dla Ciebie osobisty dział, w którym została umieszczona Twoja skrytka bankowa. Udaj się do niego i opublikuj temat z sowią pocztą oraz umieść tam swój prywatny kuferek. Na start otrzymujesz też od nas skromny prezent – znajdziesz go w swoim ekwipunku.

Możesz już rozpocząć zabawę na forum! Zachęcamy, abyś sprawdził, co Ci się przyśniło, rozeznał się w aktualnych wydarzeniach oraz spytał, kto zaczyna.

Odtąd Twoje słowa, decyzje i sojusze mają znaczenie. Uważaj, komu zaufasz — wężowe języki są zdradliwe. Dobrej zabawy!

Karta zaakceptowana przez: Philippa Moss

Odpowiedz

Mistrz Gry

Co ma być to będzie, a jak już będzie, to trzeba się z tym zmierzyć.

Wiek

999

Zawód

Mistrz Gry

Genetyka

Czystość krwi

czarodziej

mugol

Sakiewka

Stan cywilny

bezdenna

wdowiec

Uroki

Czarna Magia

OPCM

Transmutacja

Magia Lecznicza

Eliksiry

Siła

Wyt.

Szybkość

Brak karty postaci

08-01-2025, 21:15

Kenneth Fernsby

Ekwipunek

pozostałe przedmioty spoza automatycznego ekwipunku

darmowa sowa pocztowa

Historia rozwoju

[01.08.2025] zatwierdzenie karty postaci, +1 siła
[05.08.2025] zdobycie trofeum: Pierwszy dzień w Hogwarcie, +20 XP

Odpowiedz

Starszy wątek | Nowszy wątek

Skocz do:

Zaloguj się
Login:
Hasło:	Nie pamiętam hasła
	Zapamiętaj mnie