Szara alejka

[Mistrz Gry]

Szara alejka

Szara alejka nie widzi słońca. Pomiędzy dwoma spękanymi murami, za stacją przeładunkową i tuż obok kanału, ciągnie się wąska, szemrana ulica. Nigdy nie nadano jej nazwy. Wiedzą o niej tylko ci, którzy muszą: przemytnicy, handlarze, drobni rabusie, czy zagubione dzieciaki prosto z najbiedniejszych granic doków. Stęchły zapach połączony z wonią pleśni ciągnie się przez całą długość. Ulica ta jest brudna i niezadbana. Widać kawałku skruszonego tynku oraz drewna. Na ścianach graffiti sprzed lat miesza się z tym nowszym. Jedno z nich — napisane sprayem na drzwiach metalowego kontenera — głosi: "Tutaj kończy się Londyn". Alejka jest przejściem do bocznej części dawnego magazynu tytoniu.

[Riven Thorne]

Świat naprawdę zniknął. Wokół nas nie było niczego poza roztopioną w powietrzu muzyką, która drżała jak echo, gdy jego usta dotykały moich. Oddychałam nim. Smakował jak papierosy, jak dym zaciągany za mocno i za szybko. Taki, po którym serce podskakiwało wyżej, niż powinno. Wtedy też podskakiwało, zbyt szybko, zbyt mocno, zbyt głośno, jakby próbowało wyrwać się z klatki piersiowej. Nie wiedziałam już, gdzie kończyłam się ja, a gdzie zaczynał się on. Każdy jego dotyk palił, ale nie w sposób, który chciałabym zgasić. Wręcz przeciwnie, pragnęłam, żeby płonęło jeszcze bardziej. Chciałam czuć ciepło jego skóry, sprawiało mi to przyjemność. Gdy trzymał mnie w pasie, miałam wrażenie, że świat pod moimi stopami przestaje istnieć, jakby już tylko on podtrzymywał mnie przy życiu. Nie powinnam była na to pozwolić. Oboje wiedzieliśmy, że nie powinniśmy. Ale w tym momencie… to nie miało znaczenia.
Nigdy wcześniej nie widziałam go takiego pewnego siebie, głodnego, oddającego mi się całkowicie w tym chaosie, który sami wywołaliśmy. W jego oczach była odpowiedź na pytanie, które przez miesiące próbowałam w sobie uciszyć. Czy to tylko ja? Czy tylko ja pragnę bardziej, mocniej, zbyt mocno? A teraz, w tym spojrzeniu, zatrzymanym zaledwie na sekundę między jednym pocałunkiem a drugim, widziałam, że nie. Nie byłam sama. Odgłos jego cichego, zachłannego westchnienia, gdy ugryzłam go w wargę, przeszedł przez moje ciało jak błyskawica. Byłam pewna, że zaraz eksploduję. Tego było za dużo. Jego dłonie na mojej skórze, jego zapach, jego głos, jego pragnienie. Wsunęłam palce we włosy przy jego karku, przyciągając go mocniej, tak jakby to ja mogła go zatrzymać przy sobie.
Nie myślałam o jutrze. O wszystkim, co mogło nas czekać. Liczyła się tylko ta chwila, jego usta, jego ręce, jego oddech gorący na mojej szyi. I to, że jeśli istniała granica, już dawno ją przekroczyliśmy. Nie pamiętam, kiedy zdecydowaliśmy się wyjść. Pamiętam tylko jego dłoń w mojej, ciepłą, pewną, prowadzącą mnie przez tłum. Weszliśmy w chłód nocy, w półmrok uliczki, oddychając ciężko, wciąż drżąc. I tak, trzymając się za ręce, zniknęliśmy za rogiem. Ale ta noc jeszcze się nie skończyła. Trwała długo

z/t Riven i Keith