03-22-2025, 00:13
Prawo czarodziejów i Magiczny Rząd Wielkiej Brytanii
Przed rokiem 1707 organizacją magicznego świata zajmowała się Rada Czarodziejów, będąca natenczas jedyną instytucją regulującą prawa czarodziejów. Zapisy Międzynarodowego Kodeksu Tajności Czarów, podpisane w 1689, oficjalnie uchwalone zaś w 1692 roku, podważyły istnienie funkcjonującej od średniowiecza Rady Czarodziejów, a na jej miejsce powołano organ Ministerstwa Magii, którego głównym celem stało się surowe egzekwowanie praw uchwalonych w wyżej wspomnianym kodeksie. Ten głosił, że każdy Minister Magii jest odpowiedzialny za ukrywanie obecności magicznej społeczności na terenie własnego kraju. Każdy minister ponosi m.in. odpowiedzialność za: kontrolę nad magicznymi stworzeniami, ukrywanie przejawów magii wśród niepełnoletnich i regulację kwestii jawności świata czarodziejów. Kieruje on również całą organizacją i odpowiada za pracę wszystkich wewnętrznych jednostek Ministerstwa Magii, a także za kontakt z mugolskim premierem.Pogwałcenia Kodeksu wiążą się z możliwością stosowania zróżnicowanych kar wobec osób łamiących jego postanowienia.
Inne państwa, takie jak Niemcy czy Bułgaria, również mają swoje ministerstwa. Internacjonalną współpracę między nimi reguluje Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów — organizacja zrzeszająca przedstawicieli państw członkowskich, na czele której stoi Najwyższa Szycha MKC (obecnym przywódcą jest Albus Dumbledore). Do podstawowych celów organizacji należą: ustanawianie ogólnych praw czarodziejów i ich egzekwowanie, zapewnienie pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego, rozwój współpracy między narodami czarodziejów. W Wielkiej Brytanii członków MKC wybiera się z ramienia decyzji Wizengamotu oraz Ministra Magii. Zarówno Gellert Grindelwald, jak i Czarny Pan, pozostają przeciwnikami organizacji i postulują za jej zniesieniem.
Model organizacji magicznego państwa brytyjskiego pozostaje niezależny od struktur znanych mugolom, chociaż obecna władza sympatyzuje z wizją nawiązania z nimi w przyszłości oficjalnej współpracy. Pomysł ten uważany jest za kontrowersyjny z uwagi na to, że narusza zapisy Międzynarodowego Kodeksu Tajności Czarów.
Funkcjonowanie Magicznego Rządu Wielkiej Brytanii określa zasada trójpodziału władz. Warto jednak przy tym zaznaczyć, że w prawie czarodziejów nie respektuje się zasady incompatibilitas, mającej na celu zapobieganiu skupiania w jednym ręku dwóch lub kilku intratnych urzędów; w praktyce znaczy to więc tyle, że dygnitarze mają (ograniczoną) możliwość kumulowania piastowanych urzędów (np. członek Izby Lordów/Izby Gmin, czy Minister Magii może być zarazem sędzią Wizengamotu).
Władza ustawodawcza
Składa się na nią dwuizbowy, magiczny parlament, którego podstawową funkcją jest stanowienie, w drodze procedury legislacyjnej, aktów prawnych — ustaw i dekretów decydujących o zasadach funkcjonowania podstawowych dziedzin życia czarodziejów i istot magicznych, w tym regulujących również działalność: Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, Klinikę Magicznych Chorób i Urazów Szpitala Świętego Munga oraz brytyjskiego rynku towarowego (na który składają się: drobne i zmonopolizowane ośrodki rzemieślnicze, konkurencyjne mikroprzedsiębiorstwa w sektorze usług, oraz wysoko konkurencyjna produkcja masowa). Parlament (jego organy) decyduje w sposób samodzielny o podjęciu działań (prac) w zależności od własnej oceny potrzeb w tym względzie; pozostaje niezależny od władzy wykonawczej i sądowniczej. Posiedzenia parlamentu odbywają się w pełnym składzie, z udziałem obu izb, chyba że jedna z nich uprzednio zgłosi wniosek o konieczność doraźnego przeprowadzenia obrad w okrojonym gronie, bez uczestnictwa drugiej. Władzę ustawodawczą w świecie czarodziejów sprawują:- Izba Lordów — liczy 28 członków. Nie jest to ciało wybieralne, jego skład i struktura są uwarunkowane wielowiekową tradycją. Zgodnie z prawem ustanowionym w 1707 roku, członkiem Izby Lordów dożywotnio staje się głowa każdego rodu uwzględnionego w Skorowidzu czystości krwi. Po jego śmierci funkcję tę dziedziczy kolejny nestor z mianowania.
- Izba Gmin — liczy 61 członków, w tym: 7 Szefów Departamentów Ministerstwa Magii oraz 54 namiestników hrabstw wyłonionych drogą czteroprzymiotnikowych (powszechnych, równych, bezpośrednich i tajnych), lokalnych wyborów, w których prawo głosu ma każdy pełnoletni czarodziej zamieszkujący tereny danej jednostki administracyjnej. Funkcja namiestnika przysługuje zwycięzcy wyborów na czas określony kadencją (2 lata).
Skład obydwu izb tym samym wynosi w sumie 89 członków, którym przysługują mandaty przedstawicielskie (upoważnienia do działania w imieniu całej społeczności czarodziejów). Mandaty nadają członkom izb prawo do przedstawiania opinii i głosowania nad kwestiami będącymi przedmiotem debaty i dyskusji. Mandaty przynależne członkom Izby Lordów wykazują się podwójną ważnością względem mandatów przynależnych członkom Izby Gmin; nie różnicują ich jednak kompetencje. W sprawach wymagających głosowania — takich jak uchwalanie nowych ustaw czy mianowanie nowego Ministra Magii — decyzje zapadają zwykłą większością głosów, czyli ponad połową (½ + 1) ustawowej liczby członków danego organu (w tym wypadku wynoszącej 89 osób).
Władza wykonawcza
Zgodnie z magicznym prawem, władzę wykonawczą w Wielkiej Brytanii sprawuje Minister Magii (posiadający prawo do powołania osobistego Personelu Pomocniczego) w kadencji na czas nieokreślony. Nie posiada on własnych kompetencji w zakresie stanowienia ustaw i dekretów, ale ma prawo decydowania o składzie członkowskim magicznego sądu Wizengamotu. Minister Magii pełni jednak przede wszystkim funkcję reprezentacyjną. Wybory nowego Ministra Magii zawsze ustanawiane są z ramienia dwuizbowego parlamentu; jego powołanie następuje w drodze odgórnego mianowania. W przypadku wskazania więcej niż jednego kandydata (lub innych, dowolnych sporów w rozstrzygnięciu kwestii kandydatury) urząd obejmuje ten, który otrzyma przeważającą liczbę głosów — ich wartość pozostaje równoznaczna dla członków obydwu izb.Instytucją poboczną władzy wykonawczej może być, powoływany na życzenie Ministra Magii, Personel Pomocniczy. Jego skład jest zmienny, wśród stałych stanowisk wyróżnić można jednak m.in.: Doradcę Ministra Magii, Sekretarkę Ministra Magii, Starszego Podsekretarza Ministra Magii, Młodszego Asystenta Ministra Magii.
Obecnym Ministrem Magii jest Nobby Leach — pierwszy w dziejach mugolak powołany na to stanowisko. Swój urząd objął w marcu 1962 roku.
Władza sądownicza
Strukturą organizującą magiczny wymiar sprawiedliwości jest czarodziejski sąd Wizengamot, liczący 50 członków. Do jego zadań należy decydowanie o losach czarodziejów, którzy na terenie Wielkiej Brytanii złamali zapisy prawa magicznego. Historia Wizengamotu jest dłuższa od historii Ministerstwa Magii, ten istniał bowiem już od czasów średniowiecza i funkcjonował równolegle z instytucją Rady Czarodziejów. Skład Wizengamotu ustalany jest przez Ministra Magii. Na czele sądu stoi Naczelny Mag Wizengamotu (jego funkcję pełnić może również sam Minister Magii), stałym członkiem rozpraw musi być również szef Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Liczebność składu podczas przesłuchań zależna jest od wagi omawianej sprawy, najczęściej jednak obraduje się w niepełnym zespole. Wizengamot bowiem nie ma obowiązku stawiać się w całym składzie na rozprawy — członkowie przychodzą na nie przeważnie w zależności od swojego zainteresowania sprawą. Tym samym wyrok może być właściwie wydany wyłącznie przez dwie osoby obowiązkowo uczestniczące w rozprawie — Naczelnego Maga i szefa Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów.Prawem — i zarazem też obowiązkiem — członków Wizengamotu jest jednoczesne pełnienie roli oskarżyciela oraz sędziego, w pierwszej kolejności zadającego podejrzanemu dostateczną liczbę pytań. Udzielone przez oskarżonego odpowiedzi decydują o formule wyroku ogłaszanego demokratycznie poprzez wolę sędziów uczestniczących w rozprawie. Oskarżony samodzielnie występuje w własnym imieniu podczas rozprawy, nie przysługuje mu też obrońca sensu stricto. Karta Praw Wizengamotu przyznaje jednak oskarżonemu prawo do powołania świadków obrony. Sędziowie Wizengamotu, w razie potrzeby, mogą powołać także postronnych świadków oskarżających.
Przewodnim mottem Wizengamotu jest sentencja ignorantia iuris neminem excusat (‘nieznajomość prawa nikogo nie usprawiedliwia’).
