I runda (Turniej MZA) - Drew Macnair vs. Francesca Goldsmith

[Mistrz Gry]

Arena Magicznych Pojedynków

Data wątku: 30 IV 1962
Uczestnicy wątku: Drew Macnair vs. Francesca Goldsmith
Główny cel wątku: Turniej Pojedynków
Zaczyna: Francesca Goldsmith

[Mistrz Gry]

Pojedynek rozpoczyna....
Potencjał szybkości Drew: 2
Potencjał szybkości Francesci: 11

1x k100 (Szybkość Drew):

57

1x k100 (Szybkość Francesci):

89

[Francesca Goldsmith]

Rozpoznała od razu nazwisko przeciwnika. Każdy kto, choć czasem poświęcał uwagę polityce kojarzył namiestnika. Nie miało to jednak znaczenia w miejscu, w którym byli. Teraz byli tylko konkurentami, którzy za zadanie mieli pokonać tego drugie. Nie ważne były ich tytuły, zawody czy to, co widział w nich świat. Weszła na podest, spojrzała mu w oczy. Zgodnie ze wszelką sztuką i kulturą pojedynków – ukłoniła się, by następnie odwrócić się i wykonać idealnie dwadzieścia kroków. Liczyła je w głowie, miała całkiem dobry refleks.
– Permafrost – wypowiedziała zaklęcie, celując w stronę przeciwnika.



Punkty stylu: 5/30
HP: 278/278

1x k100 (Permafrost):

76

[Drew Macnair]

Nieustannie zastanawiałem się po jakie licho w ogóle zgłosiłem się do tego turnieju. Czyżbym uległ namową Lucindy? A raczej jej kpiącym komentarzom? Zapewne. Przegrana nigdy nie była dla mnie wstydem, jednakże jeśli do takowej doszło po długiej walce, zaś w tym przypadku była to wyłącznie zabawa, a do tego uniemożliwiająca mi pokazanie prawdziwych umiejętności - czarnomagicznej mocy. Istniało ogromne ryzyko, że nie dotrwam nawet do drugiej rundy, ale właściwie to może i lepiej? Będzie więcej czasu na sączenie ognistej.
Wszedłem na podest posyłając swej przeciwniczce lekki uśmiech, a także pokłon - godny pojedynkowej sztuce. Uniosłem orzechowe drewno i już zapragnąłem wypowiedzieć pierwsze zaklęcie, kiedy to mych uszu doszła inkantacja. Była szybsza, o wiele szybsza. -Protego Maxima- wypowiedziałem licząc, że nie będę musiał walczyć z lodowym podłożem.

1x k100 (Protego Maxima):

17

[Drew Macnair]

Tarcza okazała się zbyt słaba - ledwie promień magii, opuścił kraniec drewna, by zaraz rozmyć się w powietrzu i usłać lodową powierzchnię tuż pod moimi stopami. Wiedziałem, że każdy ruch będzie wiązać się z ryzykiem, aczkolwiek nie mogłem odpuścić - pragnąłem odwdzięczyć się za równie chłodne powitanie. -Electrorbis- rzuciłem, a zaraz po tym wylądowałem na podeście. Cholerny lód.

Punkty stylu: 0/30
HP: 272/282

1x k100 (Electrorbis):

100

[Francesca Goldsmith]

Zaklęcie się powiodło, lecz w pojedynku sukces zawsze był krótkotrwały. Akcja i reakcja, nie było przestojów. Nie zdecydował się na krok, nie ufał podłożu, ale zamiast tego wyczarował naprawdę spektakularne Electrorbis. Nie miała czasu jednak na podziwianie czaru, czas było na decyzje. Liczył się każdy ułamek sekundy, czasem nawet możliwości ekstremalnych. Atak lub obrona, zawsze był ten wybór. Widziała, że upada, to się jednak już nie liczyło. Czasem pojedynki muszą zaboleć, takie było ich piękno. Nie decyduje się na obronę, bierze to, co magia dała i postanawia zafundować mu podobny los, co on jej.
– Electrorbis – mówi stanowczo, doskonale wiedząc, co nastąpi zaraz. Uderzenie z kuli przychodzi ze znienacka, w lewie ramię, które przez pewien czas będzie odczuwać skutki jej decyzji. Wykrzywiła się z bólu, naprawdę bolało.

Punkty stylu: 15/30
HP: 268/278 (uderzenie electrorbis)

1x k100 (Electrorbis):

4

[Francesca Goldsmith]

Może to oczekiwanie bólu sprawiło, że nie mogła wystarczająco skupić się na inkantacji. Nie istotne, ważne, że nie powiodło się. Szybko nieudana próba odeszła w zapomnienie, teraz była już tylko tłem do nowych wydarzeń. Decyduje się na to samo zaklęcie, nie godząc się na pozostawienie siebie z przeszłością porażki. Trudno byłoby o gorszy wynik niż nędzność poprzedniego wykonania.
– Electrorbis – wypowiedziała, rzucając zaklęcie ponownie w jego stronę.


Punkty stylu: 15/30
HP: 268/278

1x k100 (Electrorbis ):

79

[Drew Macnair]

Uśmiechnąłem się pod nosem, gdy zaklęcie, które zwykle sprawiło mi trudność, tego dnia wybrzmiało z wyjątkową siłą. Dźwignąwszy się na nogi wbiłem swe spojrzenie w przeciwniczkę - bo mimo wszystko, jej było o wiele bliżej do zwycięstwa niż mi. -Protego Maxima- rzuciłem, gdy sięgnęła po to samo zaklęcie – gdy jego moc, tym razem miała zemścić się na mnie.

1x k100 (Protego Maxima):

42

[Drew Macnair]

Poczułem ten sam gniew, tę samą energię, która paliła kończyny, gdy zaklęcie przebiło nikłą tarczę. Ledwie mgłę, ledwie wypowiedziane słowo - znów się spóźniłem, znów byłem o krok za nią. Zdałem sobie sprawę z rychłej przegranej - bo tym razem prym wiodła nie wytrzymałość, a styl. Perfekcyjny, nielubujący się w porażkach. Uśmiechnąłem się lekko, skinąłem głową; trzymałem za nią kciuki - za jej różdżkę i za jej zwycięstwo. Z ognistą w ręku, gdy ona wciąż dzierżyć będzie w niej różdżkę.