Salon

[Mistrz Gry]

Salon

Przytulny pokój z wysokimi, ciemnymi ścianami i wielkim kamiennym kominkiem, w którym cicho trzaska ogień. Stare dywany w głębokich barwach, aksamitne fotele i zapach herbaty z magicznych ziół tworzą atmosferę tajemniczej elegancji. To idealne miejsce na rozmowy przy świecach i szeptane zaklęcia.

[Melusine Rookwood]

Where fate stumbled

08 kwietnia 1962

Biada jej ― i biada światu, który w swej zuchwałej strukturze postanowił rozgrywać tragedię kobiet na wzór partytury, w której każdy takt wyznacza męska dłoń. Zadrżała w środku, jak struna rozpięta między wolą a obowiązkiem, drgająca w rytmie wyimaginowanego buntu. Szkarłat myśli krążył w jej głowie, rozlewając się niczym żywica z pękniętego drzewa ― lepki, gęsty, trudny do opanowania. Wewnątrz pulsowało coś, co przypominało pierwotny jęk natury ― głos tego, co od wieków tłumione, a jednak nieśmiertelnie obecne w kobiecych trzewiach. Nie znała już łagodności własnych gestów, gdy pergamin postanowień drżał w jej dłoniach jak skóra zdradzonego kochanka. Nazwiska, pieczęcie, daty ― wszystko to tworzyło sieć, w którą zaplątano ją niczym bezwolne zwierzę. Wokół unosił się zapach zastałego atramentu, jakby sama historia próbowała przypomnieć, że jej los nie należy do niej. A jednak ― wbrew tej martwej ciszy dokumentu ― coś w niej rosło, rozwijało kolce, łamało korę dawnego posłuszeństwa.
Zbyt długo kazano jej wierzyć, że krew Rookwoodów powinna składać się z uległości i maniery, że dłoń kobiety winna zdobić kielich, a nie miecz. Lecz oto, w tej jednej chwili, zdała sobie sprawę, że zrodziła się z innego rdzenia ― bliższego ziemi, ogniowi, fermentowi walki. Że jej ciało, choć skrojone pod gorset konwenansu, nosi w sobie pamięć pradawnych bogiń, które stawiały światy na barkach, a nie kłaniały się im w pas. I w tymże zrozumieniu ― w tej cichej, skrytej erupcji ― zaczęła rodzić się nowa forma bluźnierstwa: kobieta, która nie zgadza się być posagiem, lecz siłą sprawczą. Cicha jak nocne tchnienie, a jednak zdolna do burzenia tronów jednym ruchem rzęsy.
Zapanowała cisza ― ciężka, rozżarzona jak rozstrojony dzwon pośród katedry upadłych myśli. W niej właśnie rozlewał się sens wszystkiego, co miało przepaść; echo ojcowskich słów, twardych niczym odłamek granitu, odbijało się o ściany głowy z okrutną precyzją młota. Każde z nich, wycyzelowane i chłodne, wbijało się w duszę jak klin w szczelinę marmuru, rozsadzając wnętrze w niewidzialnym wybuchu. Czuła, jak cała ta przestrzeń, niegdyś ułożona w ascetyczny porządek pracy, topnieje w bezładzie, jakby żałoba miała formę rozrzuconych notatek, odkręconych flakonów i wypalonych resztek myśli. Popielnica parowała nikotynową melancholią, powidokami chwil, które jeszcze kilka dni temu niosły pozory normalności. W powietrzu unosił się zapach spalonej decyzji ― tego, co już nie do cofnięcia, nie do oczyszczenia. Szkło po karminowej szmince patrzyło z wyrzutem, jakby przypominało jej, że jeszcze niedawno potrafiła się uśmiechać; że miała odwagę zasiadać naprzeciw ludzi i karmić ich wizją opanowania, które teraz znikło bez śladu.
Zadrżała dłonią, przesuwając nią po krawędzi biurka, po stertach papierów, których sens dawno wyblakł w świetle nowej niewoli. Litery wydawały się zdeformowane, jakby niechętnie trzymały się znaczeń ― a przecież wszystko tu miało niegdyś rytm, porządek, nienaganność. Teraz pozostała tylko elegia zniszczenia: rytmiczne uderzenia serca w piersi, zlewające się z miarowym stukotem stopy o podłogę.
― Cholera... ― dźwięczne poirytowanie przemknęło w powietrzu, gdy kolejny raz ktoś miał czelność atakować jej lokum. Nie chciała nadzwyczajne nikogo widzieć, słyszeć i czuć. Nie chciała czuć, jedynie zniknąć. Zabić, rozszarpać w etiudzie samozadowolenia, szaleństwie rodzinnych porywów udręczenia. ― Nie ma nikogo w domu.
Niechybnie zginie― pomyślała, wsuwając bose stopy w chłód podłogi, gdzie każdy klapek zdawał się oddychać napięciem. Dźwięk kolejnego uderzenia w drzwi wdarł się w jej kręgosłup jak echo złowróżbnego werbla; rytm zwiastujący nieznane. W powietrzu zawisła mgła domowego zapomnienia, zapach czarnej herbaty spleciony z nikotynową nutą dawno zgasłego papierosa. To wszystko drżało, jakby przestrzeń przeczuwała nadchodzącą burzę. Zbliżyła się. Złapała za klamkę z ostrożnością godną alchemika dotykającego ołowiu, z którego pragnie wydobyć złoto. Myśl przemykała po jej karku niczym cień kota ― a może to tylko przeciąg, niepewność? Przylgnęła uchem do drewna. Cisza. Tylko serce łomotało, jakby chciało się wyrwać, zanieść ją w dal, tam, gdzie świat nie upomina się o konsekwencje.
― Czego... ― Stał w progu, wypełniając sobą przestrzeń jak cień, który wymknął się spod władzy światła ― gęsty, milczący, obcy. W powietrzu zawisł zapach deszczu i niepokoju, ciężki, zbyt cielesny, by był tylko wspomnieniem burzy. Przez krótką chwilę zdawało się, że czas rozlał się po ścianach niczym rtęć, błyszcząca i zdradliwa; każde drgnienie, każdy oddech przybierał wagę czynu. Ona zaś stała — w pozie nie tyle przestraszonej, co oszołomionej, jak zwierzę, które instynktem przeczuwa, że oto spotkało kogoś, kto nie przyszedł przypadkiem. ― Czego pan... szuka? ― wyszeptała, a jej głos zabrzmiał dziwnie ― nie do końca należał do niej.